Nilou, sentiment does not belong to you!

Een verschrikkelijk nieuws had de enorme hengst bereikt. Zijn exparter Dreamtime was overgestapt naar neutraal nou best voor haar dat boeide hem niet zo. Wat hem echter wel boeide was dat ze met zijn dochter had gesproken. Over een happyfamilie. En dat was waar hij nou zo boos over was. Zijn dochter zou geen faker worden. Zo'n half half paard dat maar geen keuze wilde maken en zwak was. Nilou was sterk en puur slecht als hij. Anders beschouwde hij haar niet meer als dochter. Spieren bolden op onder zijn zwarte vacht. De lange zwarte manen zaten als een wirwar langs een krachtige, gebogen hals. Trots stond hij daar en straalde een en al kracht en macht uit. Twee ijsblauwe ogen speurden de omgeving af. Niemand te zien. Tenslotte stootte hij een rauwe, diepe hinnik uit. Gericht aan Nilou. Zijn eerste dochter. Grimmig keek hij om zich heen. Woede liet zijn lichaam trillen. Als hij Dreamtime ooit nog tegenkwam dan luste hij haar rauw. Maar daar was het nu de tijd niet voor. Eerst moest hij hoog nodig met zijn dochter praten. Daarom moest hij zichzelf tot kalmte maken en zich niet zo op laten fokken om niets. Het was maar een stomme merrie waar hij zich zo over opwondt. Net zoals over Pablo. Daar wist hij ook niet wat hij er mee aan moest. Voor hem was het eigenlijk al afgelopen zaak. Geërgerd trok hij zijn neus op. Het lot had hem niet veel gegund. Zijn eerste relatie liep op niets uit net zoals de tweede. Dat gaf maar weer aan dat liefde niet bestond. Dat het maar een hersenspinsel was van die zwakke, goedzakken! Niks wilde hij er meer van weten! Iedereen mocht weten dat hij weer vrijgezel was maar ditmaal wel voor altijd! Nogmaals stootte hij een rauwe hinnik uit. Ze mocht wel eens opschieten wilde ze hem nog spreken met een beetje een redelijk humeur.


[Nilou!]

Nilou was ondertussen 3 jaar oud en meer en deel van haar leven had ze het zonder haar ouders moeten doen. Een paar dagen geleden riep haar moeder der. Nou of je het moeder mocht noemen wist Nilou niet ze had haar gewoon als veulen van 2 weken achter gelaten. Haar moeder wilde dat Nilou naar de neutrale kant kwam en een gelukkig gezinnetje ging vormen met haar moeder en de partner van haar meoder. Ze had daar echt geen zin in gelukkig hoorde ze ineens haar vader hinniken. Nilou zetten het gelijk op een galop om bij haar vader te komen. Nilou zat al onder de littekens en ze was pas drie jaar oud ze was ook benieuwd waarom haar vader om haar hinniken. Het geluid kwam van de Asvallei af. Nilou hinnikte terug naar haar vader om te laten merken dat ze er aan kwam. In de verte zag ze haar vader al staan toen ze vlak voor hem was deed ze haar hals iets naar beneden. Ze had eigenlijk alleen respect voor haar vader en echt neit voor die waardeloze moeder van der. "Je riep pap?" Ze keek hem rustig aan en wachten af.

Uiteindelijk zag hij de zwarte schim naderen. Meteen kalmeerde de reusachtige hengst iets bij de aanblik van zijn eerste dochter Nilou. Woede maakte plaats voor trots toen hij de prachtige merrie zag. Voor hem hield ze halt. Zijn blik gleed over haar lichaam dat bezaait was met littekens. Ze toonde respect voor hem. Iets wat hij belangrijk vond, maar niet het allerbelangrijkste. Meteen begon hij over de reden waarom hij riep. "De reden waarom ik je riep mijn dochter. Dat zijn er eigenlijk twee. Ten eerste wilde ik je gewoon weer eens zien nu ik alles op een rijtje heb. En wat ben je mooi geworden." sprak hij vol trots in zijn stem. Nilou bleef toch altijd wel heel speciaal voor hem. Het was immers zijn eerste dochter. "Ten tweede omdat ik een gerucht heb gehoord. Over je moeder. Ze heeft je geroepen niet? Om van jou een neutraal, zwak paard te maken niet?" meteen weerklonk de woede weer in zijn stem. Haar naam sprak hij niet meer uit maar zijn dochter wist vast en zeker wel wie hij bedoelde.

Nilou luisterd aandachtig naar haar vader terwijl hij praten. Het deed Nilou goed dat haar vader zei dat ze mooi was geworden. "Ik zie der eigenlijk helemaal niet uit met al die littekens over me lichaam." Ineens begon hij over die vuile verraadster van een moeder. "Ik wil niets horen over die verraadster. Ze wilde dat ik me aan sloot bij haar en die nieuwe partner van der. Nou dacht het niet ik moet hem niet als vader en haar niet meer als moeder. Ze denkt dat ik der kan vergeven omdat ze me alleen heeft gelaten nou echt niet hoor." Nilou der stem was boos. Boos op der moeder boos op die nieuwe vriend van der moeder. Maar raar genoeg was ze neit boos op haar vader terwijl die haar ook had achter gelaten.

Azacar kon de grijns die zijn lippen deed krullen niet van zijn gezicht vegen. "Dat moest ik alleen weten dochter." sprak hij ineens weer heel kalm. Hij was nooit veranderd. De enorme koelbloedige hengst die geen hart had en nogal eens last had van stemmingswisselingen. Zelf grijnsde hij er nu om maar hij kon daardoor wel heel onvoorspelbaar en levensgevaarlijk zijn. Gevaarlijker dan de meeste paarden eigenlijk dachten. Maar het deed hem echt goed dat zijn dochter zich niet aan de kant van haar moeder zou scharen en zo'n zwak mormel zou worden. Dan had hij haar niet meer als dochter geaccepteerd. Zo'n dier mocht zijn bloed niet dragen. Maar Nilou wel. Zij was het waard. Trots keek hij haar aan, zijn hals machtig geheven en lange manen die het geheel afmaakten. Een koning leek hij, van een ver, vergeten rijk.

Nilou keek naar haar vader die ineens begon te grijnzen toen Nilou zo over haar moeder dingen zei. Nilou zag dat Azacar na Nilou der woorden ook trots zijn hoofd in de lucht deed en naar haar keek. "Als dat het was dan ga ik weer." Nilou dacht dat haar vader der alleen maar bij zich had laten komen om te horen wat die waardeloze moeder had gedaan. Als een soort roddel paal daarom wilde Nilou eigenlijk weg gaan. Maar aan Nilou der lichaam zag je duidelijk dat ze het zwaar had gehad zonder haar ouders. Ook zag je dat haar spieren nog niet optimaal waren ontwikkeld en dat ze eigenlijk nog veel training nodig had. Het liefste wilde Nilou bij haar vader blijven zodat ze veel dingen kon leren maar dat wilde hij toch niet. Nilou wilde alleen echt niet bij haar moeder en die partner van der zijn. Ze wilde geen verraadster worden ze wilde niet neutraal worden. Als ze ergens niet tegen kon was het wel goedzakjes en van die neutrale zeurkousen die niet kunnen kiezen aan welke kant ze staan. Van die twijfel sukkels bah alleen als Nilou er al aan dacht kreeg ze rillingen van woeden. Ze begon met haar hoef op de grond te stampen. De stampen zorgde er voor dat de grond trilde en dat er een stofwolk omhoog kwam. Haar ogen werden zwarter dan dat ze waren en der oren gingen helemaal plat. En dit alles kwam omdat ze aan haar moeder dacht die een verraadster was.

Afwezig staarde hij in de verte. Denkend aan te veel. Al die gedachten zouden zijn hoofd uit elkaar moeten laten spatten zo vol was het. Een rilling trok door zijn lichaam terwijl hij zijn blik over de eindeloze vlakte liet glijden. Zijn houding nog even machtig en trots als altijd. Hoewel de woede die er in school duidelijk af te leiden was. Hij kneep zijn ijsblauwe ogen tot spleetjes en een frons was op zijn gezicht te zien. Naast Nilou had hij nog een dochter, ietwat jonger. Maar hij gaf om ze beiden evenveel, op zijn manier. Beiden leken op elkaar maar waren tegelijk ook weer zo ontzettend verschillend. Maar wat een hengst bij zijn dochter Deina had geflikt was onvergevelijk. Had een hengst hetzelfde bij Nilou gedaan dan had hem hetzelfde noodlot gewacht. Een hengst, genaamd Unreal had zijn dochter gedekt. De grootste fout die hij had kunnen maken in zijn hele verdomde leven. Zijn lichaam begon te trillen. Van zacht tot steeds harder. De verbeten trek rond zijn mond werd alleen maar scherper en harder. Dood zou hij gaan. Morsdood. Zijn bloed zou de aarde voeden en zijn botten zouden rotten in de grond. Voor eeuwig. Maar eerst zou hij hem laten lijden. Hem laten lijden aan zijn hoeven tot Unreal hem vroeg of Azacar hem wilde doden. Spelen met zijn slachtoffers, heerlijk. Unreal zou geen vredige dood krijgen. Nee, absoluut niet. In tegedeel juist. Zelfs in zijn dood zou hij nog geen rust vinden want hij zal hem altijd achterna zitten, zelfs in de hel.

Azacar keek op toen hij de stem van zijn dochter hoorde. Zijn rechteroor richtte zich iets op vanuit zijn nek en langzaam draaide hij zijn hoofd bij waarna twee ijskoude blauwe ogen haar aankeken. Een blik die zei dat ze nog niet moest gaan. Lang keek hij haar aan, zonder ook maar een woord te zeggen. Hopelijk voor haar begreep ze hem, want zijn stem vertrouwde hij nu niet. En hij wilde niet zomaar uitvallen tegen haar. Ze zou het waarschijnlijk niet begrijpen. En Pablo, die was weg. Voorgoed uit zijn leven. Dat moest ze ook weten. Een zachte grom steeg op uit zijn keel. Trots was uit zijn ogen op te lezen. Trots op zijn eerste dochter. Zijn prachtige gitzwarte dochter. "Blijf nog even dochter." sprak hij koud. Zijn blik nog altijd op haar gericht.

Nilou zag haar vader naar der kijken met een ijskoude blik. Ze begreep ondanks dat ze hem nog amper in de leven had gehad heel goed de blik. Ze moest van hem blijven ze vroeg zich alleen af waarom ze dan moest blijven. Had hij iets te vertellen of was er iets anders aan de hand. Even later zei hij ook van blijf nog even. "Wat is er dan vader?" Ze merkte dat hij iets meer op zijn gemak kwam want zijn rechter oor kwam uit zijn nek iets omhoog. Nilou kende natuurlijk haar vader nog niet zo goed dus wist niet helemaal wat ze kon verwachten.



[flutje >.< ]

Azacar draaide zijn enorme, gespierde lichaam naar haar toe. "Veel tijd hebben we nog niet samen doorgebracht maar er zijn een aantal dingen waarvan ik vindt dat je ze moet weten." zei hij koud maar eindigend met een diepe zucht. Het deed hem geen pijn maar maakte hem alleen boos. De gedachte aan al die merrie's. Liefde, wat een rotwoord. Hij geloofd er niet in. Nu niet en nooit niet meer. Voorgoed voorbij. Voordat hij begon te praten keek hij haar nog één maal diep in haar ogen aan. "Je weet wie je moeder is, daar wil ik liever geen woorden meer aan vuil maken. Maar na haar was er nog een merrie in mijn leven. Ik dacht dat ik liefde voelde in mijn hart en bla, bla, bla maar dat bleek anders te zijn. Toch heb ik ook met die merrie een veulen gekregen. Een dochter, Deina genaamt. Jou halfzusje dus." zei hij uiteindelijk. "Mijn gevoelens voor Pablo zijn verdwenen. Nooit zal er iemand meer in mijn leven zijn. Het is voorbij, over, finito!". Met elk woord werd zijn stem kouder en zijn blik doodser, stond meer en meer op moorden. Nilou zou meer moeten gaan trainen. Die taak zou hij op zich nemen. Druk ging hij het wel krijgen. Want naast Nilou zou hij ook Deina en Ares gaan trainen. Alledrie jonge paarden. Lastig ging het nog wel worden maar hij keek er naar uit zijn bloed te zien groeien en dood en verderf te zien zaaien.

Nilou luisterde aandachtig naar der vader toen hij een aantal dingen ging vertellen of bekennen het was net hoe je het ging opvatten. "Wordt niet boos maar ik vond die Pablo toch niets voor je ze deed raar." Even schrok ze van hij stem die weer kil en koud werd toen hij het over pablo en liefde ging hebben. Nilou was qua bouw veel lijk haar vader maar der hoofd had ze weer iets vna der moeder. Haar spieren waren nog niet helemaal ontwikkeld maar dat zal in de loop van de tijd wel gaan komen. Ze was nog jong dus veel vond ze het niet uitmaken. Ze was al lang blij dat ze nog leefde dat ze voor zich zelf had kunnen zorgen.

Even gromde hij zacht en keek haar koelbloedig aan. "Het zij zo, ik wil er verder niets meer over horen." sprak hij haar nors toe. Waarna hij zich weer van haar afwendde. Zijn oren wisselend van in zijn nek gedrukt tot iets naar voren gedraaid. Luid snoof hij terwijl zijn blik op oneindig stond. "Heb je eigenlijk getraint?" klonk zijn stem bars en koud terwijl hij zich nog altijd van haar afgewend had. Het was lang geleden dat hij gevochten had. Tijd om een nieuw slachtoffer te vinden dus. Zijn ogen sloot hij en hij voelde de koude wind langs zijn lichaam strijken. Snijdend als een scherp mes. Weer liet hij allerlei gedachten over zich heen komen. Het lukte hem maar niet zijn hoofd leeg te maken zo vol gedachten was hij.

[flutje >.<]

"Okee vader ik zal er niet meer over spreken." Op één of andere vage manier was Nilou erg goed opgevoed geraakt. Dat was erg apart aan gezien ze geen ouders had die der opvoeden. Haar vader wilde haar blijkbaar wel weer terug hebben maar der moeder ook maar mooi dat ze naar der moeder ging ze bleef liever bij der vader. Haar vader wende zich van haar af toen hij dat had gedaan vroeg hij of ze had getraint. "Klein beetje ik heb mezelf een paar dingen geleerd. Heb vooral afgekeken als paarden aan het vechten waren. Hoeso vraag je dat?" Nilou was al aan het denken van hij vind me gewoon een scharminkel een slap stuk vot waar je niets mee kan. Een dochter die te veel op der moeder leek dat was ze waarschijnlijk voor hem. Ze liet haar hoofd iets hangen hoe meer ze er aan dacht hoe meer der hoofd naar beneden ging.

Zijn lange zwarte manen wapperden als een wilde rivier langs zijn trots geheven hals. Nooit liet hij zijn hals zakken. Voor niets en niemand. Hij stond dan ook onder niemand. Daar voelde hij zich simpelweg te goed voor. Wind streek langs zijn lichaam en fluisterde in zijn oren. Tot hij de stem van zijn dochter weer hoorde. Azacar draaide zijn enorme gespierde lichaam om, om haar diep in haar ogen aan te kunnen kijken wat echter niet ging. Nilou had haar hoofd laten zakken en staarde naar de grond. Dat was niet bepaald de houding die hij graag zag. Wat bezielde haar toch? Wat ging er in dat hoofd van haar om. Achter die grote donkere kijkers. Azacar stapte met geheven hoofd naar haar toe tot hij vlak voor haar stond. Zijn hoofd bracht hij omlaag en hij duwde met zijn neus haar hoofd omhoog zodat hij haar weer aan kon kijken. Fronsend keek hij haar aan. "Wat is er dochter van me?" vroeg hij terwijl hij zijn koude blik over de sierlijke zwarte merrie liet gaan.

Nilou zag de hoeven van haar vader dichterbij haar komen. Voordat ze het wist duwde haar vader haar hoofd omhoog zodat ze hem moest aan kijken. Hij vroeg wat er was eigenlijk durfde ze het helemaal niet te zeggen tegen hem. Ze dacht dar hij vast boos werd als ze het zei maar ja de toon in zijn stem dwingde het haar te zeggen. "Je vind me vast een scharminkel een slap stuk vot waar je niets mee kan. Een dochter die te veel op der moeder lijkt iemand die jou niet waard is." Ze zuchten erg diep en zetten zich alvast schrap voor de preek en een mogelijke aanval van der vader. Hij was echt een heethoofd als het over Nilou der moeder ging. Blijkbaar had die echt te veel bij hem geflikt waardoor hij woedend op haar was geworden.

Verontwaardigd trok Azacar zijn wenkbrauw op. Zijn neus rimpelde van de ingehouden woede. Het liefste wilde hij schreeuwen maar dat zou toch geen nut hebben. Het zou alleen maar averechts werken. Azacar stampte eens woest op de grond en liet de woede toen wegstromen. Sloot zijn ogen en telde eens langzaam tot tien. Diep ademde hij in en uit. Het was dat ze zijn dochter was want anders hadden zijn hoeven kennis gemaakt met haar dunne velletje. Toen hij zijn ogen opende was er die lichte zweem van woede in te lezen. Maar daarbij nog iets anders. Een lege, afstandelijke blik. Want was dit nou hoe ze over hem dacht? Kwam hij écht zo op haar over. Nou dan zou hij het maar eens duidelijk maken dan. Met een grom opende hij zijn mond en sprak met zijn ijskoude stem op barse toon. "Als ik je een scharminkel, een oud stuk vot waar je niks mee kan had gevonden had ik je niet eens meer in leven gelaten." sprak hij kortaf. Dat was wel logisch toch? Want hij wilde echt geen paarden die zijn bloed niet waardig waren. Dan zou hij ze koelbloedig vermoorden. "Daarnaast komt er nog bij dat ik je iets wilde vertellen. Maar ja. Aangezien jij zo over mij denkt twijfel ik er nog over."

Nilou zetten zich schrap maar gelukkig kwam er alleen een preek. Ze deed voor de zekerheid een stapje achter uit zou dat ze niet meer zo dicht op haar vader stond. Hij wilde eerst wat aan haar vertellen maar ging er overtwijfelen omdat ze zo over hem dacht. "Sorry vader, Ik dacht dat gewoon omdat ik niet genoeg bespierd ben zo als jij. Daarom dacht ik dat je me een scharminkel en een stuk vot vond. Maar ik zou nu alles wel gewoon verpest hebben. Ik ga maar weer rond zwerven. Ik zie je nog vast wel een keer vader." Ze draaide zich om en liep weg. Ze wilde eigenlijk nog achter om kijken maar deed dat toch niet.

[Flutje >.<]

Wát! Nu was het écht genoeg. Azacar had haar woorden luid en duidelijk gehoord. Wat dacht ze dan? Dat ze net zo gespierd als hem geboren werd? Hoelang had hij er wel niet voor moeten trainen? Woest gooide hij zijn voorhand in de lucht en liet ze met een dreun neerkomen. Het was dan wel zo dat hij geen respect af dwong zoals Cobrazarao maar hem zomaar de rug toe keren was voor hem hetzelfde als absoluut geen respect tonen. Twee donkere oren werden plat in zijn nek gedrukt en zijn hals richtte zich op. De hele houding van de enorme zwarte hengst was gespannen en straalde één en al woede uit. En dan nog. Hij had al moeite gedaan haar weer voor zich te winnen door anders te doen dan normaal. Om genegenheid voor haar te tonen en haar zelfs in zijn kudde op te nemen. Maar nee hoor. Dametje dacht weer eens anders. Waar het nou mee te maken had wist hij niet. Merrie's. Wat had je er ook aan! Ze zorgden bij hem enkel en alleen maar voor problemen. Eerst Dreamtime, toen Nilou daarop volgde Pablo en met Pablo Deina. Hield het dan nooit op? Lieten ze hem nou nooit eens met rust? Wild schudde hij met zijn hoofd toen hij opeens achter haar aan denderde. Hardhandig beukte hij tegen haar aan om haar tegen te houden. "Wáár denk jij heen te gaan!? Toon eens respect voor je vader en laat hem eens uitpraten!" riep hij haar kwaad toe. Zijn tanden waren dreigend ontbloot als teken dat hij het wel degelijk serieus meende.

Nilou werd door haar vader hardhandig aan de kant gebeukt waardoor ze tot stilstand kwam. Ze schudden even met haar hoofd omdat ze overdonderd werd door de beuk. Haar vaders stem doordingde haar hele lichaam. Die ijskoude stem waar door ze toch een rilling kreeg. "Ik dacht weg te gaan omdat ik toch alles bij je verpest had." Ze kon nu toch geen kant op dus bleef ze staan zodat Aza toch zijn verhaal kunnen doen. Net als Azacar's oren lagen die van Nilou plat in der nek. Af en toe kwamen ze uit haar nek omdat ze haar vader dan beter kon verstaan. Haar houding ging van dominant naar normaal. Eigenlijk naar respect ging haar houding. De ogen van Aza die spuigte gewoon bijna vuur. Nilou keek hem ook maar soms aan en dan heel kort. Daarna keek ze gewoon weer weg.

"Als je het verpest had dan had je hier nu niet meer heelhuids gestaan." gromde hij haar toe terwijl zijn ijsblauwe ogen zich tot spleetjes vernauwden. Hij bracht zijn hoofd dichter bij die van haar en keek haar toen recht in haar ogen aan. Zoals verwacht wendde Nilou haar blik af en toe af om hem daarna weer kort aan te kijken. Mooi, ze wist dus dat hij bloedserieus was. "Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen en er niet langer omheen draaien. Je hebt nog een jongere halfzus. Ze is een dochter van mij en Pablo en haar naam is Deina." sprak hij alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. En nu hij toch bezig was en haar aandacht bij zich had kon hij net zo goed verder gaan. Dus zo zou het zijn. Azacar hief zijn hoofd en krulde zijn gespierde hals sierlijk zodat zijn manen er zachtjes langs deinden. "Ik ben leider van mijn eigen kudde. De Bleeding Soul." sprak hij met zijn ijskoude stem. Azacar zag dat de manier waarop hij sprak zijn dochter gewoon rillingen bezorgde. "Maar door jou woorden, jou houding alsof je niets bent ben ik gaan twijfelen of je wel geschikt bent om volwaardig lid te zijn. Want ik laat alleen écht vechters toe, paarden die werkelijk slecht zijn maar niet arrogant. Die weten wat ze willen en weten waar ze voor staan. En niet met zo'n houding als die van jou." zei hij gewoon keihard recht in haar gezicht. Want hoe kon hij haar anders wakker schudden? Nilou moest toch echt inzien dat ze met deze houding niets zou bereiken.

Heel even keek Nilou op toen hij zei dat als ze het had verpest hier niet meer heel had gestaan. Toen Aza haad aandacht had ging hij vertellen dat ze een halfzus had. Nilou keek hardstikke verbaast. "Een Halfzus waarom vertel je dat nu pas aan me?" Antwoord kreeg ze nog niet haar vader ging gewoon door met vertellen. Hij had ook een kudde gekregen blijkbaar had hij haar daar ingewild maar alles wat Nilou deed sprak hem tegen. Hij wist het niet of ze wel in je kudde pasde. "Als je me niet in de steek had gelaten dan had ik waarschijnlijk een andere houding gehad tegen je en dan had ik ook een vechter geweest qua spieren. Ik ben nu een vechter qua overleven. Dat ben ik dus als je me geen vechter vind laat me dan maar weer in de steek." Door de harde woorden van haar vader begon Nilou zich heel anders te gedragen. Haar onderdanige houding verdween helemaal ze durfde nu zelfs haar vader in zijn ogen aan te kijken. Eigenlijk noemde hij haar geen vechter. Hoe durfde hij dat ze had gevochten voor haar leven als 2 maanden oude veulen. Nu is ze een volwassen merrie van 3.5 jaar oud. Als dat geen vechten was geweest voor der leven dan had ze hier nu niet oog in oog met haar vader gestaan.

Nu was het werkelijk genoeg! Vlak voor haar neus bracht hij zijn voorhand omhoog en maaide met zijn voorbenen gevaarlijk door de lucht. Hij deed absoluut geen moeite Nilou te ontwijken. Met dat hij neerkwam drukte hij zijn hoofd tegen de hare en keek haar woedend aan. "Hou op over het verleden! Begin daar niet weer over! Anders krijg je nu de kans te vluchten naar die zwakke moeder van je voordat ik je vind en vermorzel!" wierp hij haar kwaad toe. "Denk je werkelijk dat jij het zwaarder heb gehad dan ik als veulen!?" zijn stem zwol aan en hij tierde als een dolle stier. "Toen ik zo oud was als jij waren mijn ouders dood, hun kudde dood. Dat allemaal door mij. Wees blij dat je niet zo'n vader als mij had gehad! Dan had je hier niet eens meer gestaan!" hij kafferde haar echt helemaal uit. Hoe durfde ze! Hij wist heus wel dat hij niet helemaal juist was geweest maar om er nu weer over te beginnen en hem wéér de schuld te geven was ronduit zwak. Over zijn hele lichaam trilde hij en zijn ogen schoten vuur.

Nilou bleef gewoon staan toch Azacar begon te stijgeren. Toen hij neer kwam drukte hij zijn hoofd tegen die van haar aan. Zijn ogen drongen heel ver in Nilou. Hij begon het over haar moeder te hebben dat ze daar maar naar toe moest gaan omdat ze over het verleden begon. "Ik ga niet naar die moeder van me. Ik wil geen contact met die vriend van der die vieze goedzak." Toen hij begon over het zwaarder dan hem had gehad als veulen wilde ze weer tegen hem in gaan. Ze hield haar in en wilde haar vader niet nog bozer krijgen. Toen hij even over der opa begon wilde ze eigenlijk wel weten waar door hij toch altijd zo woedend was als iemand over het verleden begon. Nilou besloot om maar niets meer te zeggen en ze liet haar hals iets zakken.