Looking for adventure.

Querido galloppeerde vrolijk door het wilgenwoud. Hij moest wel uitkijken dat hij niet tegen een wilg opbotste of met zijn hoofd door de bladeren ging, maar dat was juist de uitdaging. Hij had zich zo erg verveeld in zijn vorige leefomgeving dat hij nu maar naar DH was gekomen. En daarbij kwam, dat er daar alleen maar saaie paarden waren. Die gingen alleen maar de hele dag grazen en zeiden geen woord. Misschien dat dat hier anders was. Querido remde plotseling af, en de grond onder zijn hoeven veranderde in een zandwolk. Hij stond stil en keek om zich heen. Had hij nou wat gehoord? Hij spitste zijn oren en opende zijn neusvleugels. "Is daar iemand?" riep hij. Hij hoorde in de verte een echo van zijn stem. Verward schudde hij zijn hoofd heen en weer. Niemand te bekennen. Hij zette weer de looppas in en na een tijdje galoppeerde hij opnieuw. Dat vond hij heerlijk. Dan voelde hij zich zo vrij als... Hoe heet dat ook alweer? O ja! Zo vrij als een vogel. Het leek hem heerlijk om een vogel te zijn. De hele wereld overvliegen, opzoek naar avontuur. Opnieuw werden zijn gedachten onderbroken door een vreemd geluid. Hij stopte opnieuw. Hij hoorde enkel fluitende vogels en ritselende wilgen. Deze keer besloot hij om wat rustiger aan te doen. Zou iemand hem achtervolgen? Hij keek om zich heen, maar vergat eventjes dat hij in het wilgenwoud rondliep. BAM! Zijn neus knalde keihard tegen een dikke wilgenstam op. Querido kreunde een beetje. "Auw," mompelde hij geërgerd. Had hij weer. Nu hoopte hij echt dat er niemand hem stiekem zat te bekijken. Maar hij vreesde van wel. Er klonk een luid gekraak achter hem. Querido draaide zijn nek en keek naar de mist tussen de wilgen. Een vage schim kwam op hem aflopen. "Wie ben jij?" vroeg Querido nieuwsgierig. De adrenaline gierde door zijn lichaam. Maar enkel en alleen omdat hij het heerlijk spannend vond.

Ze merkte al een tijdje dat er een ander paard in de buurt was. Ze wist dat het niet richting haar reed, maar van haar af. Ze besloot erachter aan te gaan. Ze galoppeerde aan en snelde tussen de bomen door. Ze was nu zo dichtbij dat ze merkte dat het een hengst was. Ze ging terug in stap en liep hem achterna. Ze zag dat dat hij telkens stopte en om zich heen keek en was verbaasd. Waar kijkt hij nou naar? Langzaamaan werd het donker en mistig. BAM! Ze grinnikte in zichzelf. Wat een sukkeltje dat hij niet doorheeft dat daar een boom staat. Alhoewel. Het zal mij net zo makkelijk kunnen overkomen. Ze stapte naar hem toe. 'Wie ben jij?', vroeg de ander. Ze stapte door de mist heen en kon hem nu pas goed zien. Het was een schimmelhengst van ongeveer 3 jaar oud en ze was benieuwd naar zijn naam. 'Hallo. Ik ben Roma.', zei ze. 'Wat is jouw naam?', vroeg ze nieuwsgierig. Ze schudde haar manen en sloeg een van de laatste vliegen van vanavond weg.