It's a new adventure

Thron klauterde helemaal naar de top van de drakenberg. Eenmaal toen hij boven was ,zuchtte hij heel diep. Wel hier ben ik dan. Een nieuw paard hier op dream horses . Een heel nieuw begin kwam eraan. Hij keek over het landschap uit. Het was donker en over de horizon warem er allemaal grillige vormen. Het maakte hem niet bang. Hij had al wat veel ergers meegemaakt. Toen hij klein was werd hij helemaal alleen gelaten. Verlaten eigenlijk. Zijn ouders wouden zigenlijk geen veulen. Maar zijn moeder werd gedwongen om zich voort te planten. Thron woonde namelijk op een manege. Een heel oude. Uiteindelijk ging het failliet en iedereen moest verhuizen of weggebracht worden. Niet leuk dus. Hij was al zijn maadjes kwijt. Zijn moeder en vader namen hem mee heel diep het bos in. Toen het nacht was vertrokken ze. Hij had het niet opgemerkt en was helemaal alleen. Hij moest voor zichzelf leren zorgen en daar werd hij hard van. Hij probeerde het verleden achter zich te laten,maar daar werd heel wat tijd ingestoken. Nu had hij een paar littekens op zijn benen van het vechten tegen wolven en andere gevaarlijke dieren. Maar dat was het nu ook weer niet. Thron ging weg uit zijn gedachten en keek naar beneden. Een bittere traan van woede gleed naar zijn neus. Hij snoof en schudde zijn hoofd. Sterke en slechte paarden wenen niet. Ze voelen geen pijn. Ze hebben alleen veel woede in zich. Ze moesten dat kwijt. Vooral hij wou dat kwijt. Maar hij kropte het op. Hij was geen zwakkeling ,geen watje. Nooit. Nooit zal hij dat worden. Hij schraapte met zijn hoef in het zwarte zand en briesde. Het was vollemaan. De witte gloed liet een streep over zijn hoofd vallen. Thron was helemaal zwart. Van top tot teen. Dus hij viel niet zo hard op in het donker. Dat vond hij goed. Niet opvallen,zodat er geen paarden voorbij kwamen en hem opmerkten. Daar had hij volkomen geen zin in. Daar werd hij nog vervelender van. Hij hinnikte en sloot zijn ogen. Daar stond hij dan . Helemaal alleen

Hoewel de tochten naar het hoge noorden altijd lang leken, waren ze dat in feite niet. Op de een of ander manier kreeg zij het voor elkaar om binnen twee dagen aan te komen op de plaats die ze in gedachten had. De bestemming waarnaar ze op zoek was. Het doel dat ze altijd bereiken zou. Want zij zou altijd krijgen wat ze wilde. Hoeveel levens er vanaf hingen, kon haar weinig tot niets interesseren. Ieders eind was voorspeld, stond vast in de sterren. Het was echter de vraag of je je eind kon uitstellen. Een koude wind streek langs haar vacht, maar wist haar huid niet te raken. Een zwarte gloed was in haar ogen te lezen. Haar hart bonsde ritmisch. Langzaam en traag, maar toch dapper en vol kracht. Het leven stroomde door haar aderen. Was kalm als een stroompje in de heuvels, maar toch woest als de wilde rivier. Kon afschrikken als het eeuwige Vuur in de hel, maar wist je ook te lokken zoals de bloemenvelden in het zuiden. Maar vooral kon het je misleiden, zoals de schijnbare winter die heerste op dit moment. Een frons werd zichtbaar op haar gezicht. Haar ogen vernauwden zich tot spleetjes terwijl haar neusgaten zich verwijdden. Hij was niet aanwezig, Hij was niet in haar buurt. En toch daalde een onheilspellend gevoel over haar heen. Wist een onbehaaglijk gevoel op te wekken; uiterst vervelend, gewoonweg irritant.
Haar gegil weergalmde en echode lang na in de rotsachtige bergen die geluid goed wisten te weerkaatsen. Ze werd er dol van. Haar brein begon te draaien. Een pijnlijke steek wist zich te vertonen in haar hoofd. Gekweld onder deze lasten boog ze. Knielde ze en sloot ze haar ogen. Voor aardwezens in een onverstaanbare taal fluisterde ze woorden. Smeekte ze Hem om vergiffenis; wetend dat het tevergeefs zou zijn. Haar bloeddruk was verhoogd, zweet was te zien in haar hals en op haar flanken. De temperatuur van de buitenwereld was laag, maar haar lichaam leek te koken. Was het angst die haar besloop? Of een ziekte, die zo mogelijk nog erger was.
Met haar tong likte ze langs haar lippen, het bloed van haar laatste slachtoffer proevend. De smaak was vervaagd, maar de herinnering was nog vers, alsof de gebeurtenis zojuist had plaatsgevonden. Hoewel ze onbewust de juiste paden had gekozen, was ze zich er zéér bewust van dat iemand aanwezig was. Zijn aanwezigheid had een alarmbel doen rinkelen. Alsof hij had aangeklopt bij de voordeur, wachtend op het moment dat zij zou opendoen en toen bleek dat ze dat niet deed, hinnikte hij. Een oorverdovend en schel geluid, haast wanhopig en wellicht enigszins onwetend. Schamper lachte ze terwijl hij in haar gezichtsveld opdoemde. ’Wel, wel… Ontmoet ik hier nu De Onwetende in eigen persoon? Het is me een… waar genoegen, laat dat duidelijk wezen.’ Het sarcasme was nauwelijks tot niet hoorbaar, enkel de inhoud van haar woorden zou al genoeg moeten zeggen. ’Vertel eens, beste man. Van waar die hulpeloze roep? Denk je dat er hier ook maar iemand is die hem zou willen horen? Ik kon er gewoonweg niet omheen. Je verstoorde mijn –hoe zal ik het zeggen- dwaaltocht door mijn eigen geest.’ Glimlachend blikte ze met haar zwart fonkelende ogen in de zijne. Zoekend naar een opening in zijn gesloten ziel.

~
Ja ja.
Ik ben weer in een RPG mood.
Hope you like it

Hij keek om zich heen. De stilte heerste,niemand in zijn buurt. Goed zo. Al hoewel...Hij zuchtte nog eens . Af en toe rolde er een steen naar beneden. Een grote,dan een kleine,een grote en zo bleven de stenen komen. Het waren er niet zoveel. Telkens als hij keek,zag hij een vorm in de verte. Het was precies een hallucinatie. Maar het was niet. De schim kwam dichterbij. Hij tuurde verder in het donker,naar de schim. Volgens hem was het een paard. Hij wist het niet zeker. Nee,dat kon niet,niemand reageerde op zijn hinnik.Niemand. Het was hier akelig stil. De wind speelde met zijn manen en ploteseling zag hij een paard. Jaja een paard.Hij spitste zijn oren en keek hoopvol. Hij ging niet meer alleen zijn. Dat hoopte hij toch. Het paard kwam dichterbij. Hij rook de geur. Het was een merrie. Ojee. Ze stopte voor hem. Ze zei tegen hem,of liever vroeg: ’Wel, wel… Ontmoet ik hier nu De Onwetende in eigen persoon? Het is me een… waar genoegen, laat dat duidelijk wezen.’ Hij keek haar aan. "Wel eumh.Ook een waargenoegen dan". Hij schudde zijn hoofd en keek haar weer aan. Haar ogen brandden in de zijne. Hij wou zijn blik afwenden ,maar hij kon het niet. Het was precies alsof hij een andere werelsd terecht kwam. "Nou,ben ik onwetend dan?" Hij grinnikte. Waarom zou ze dat denken? "Alsjeblief vergeef me,ik ben me vergeten voor te stellen. Nou ik ben Thron,jij bent?" Hij knielde eventjes en stond dan terug recht. De merrie keek hem nog altijd aan. Hij rilde eventjes en wendde terug zijn aandacht aan haar. Hij wachte op een antwoord of iets dergelijks.

Een subliem lachje krulde haar mondhoeken. Het smalende effect dat ze creëerde met haar licht spottende blik zou zelfs voor hem duidelijk zichtbaar moeten zijn mits hij zijn ogen gebruikte. De rommelende geluiden die in haar maag weerklonken negeerde ze om vervolgens haar speurtocht te kunnen voortzetten. Want ze wist zeker dat hij zijn ziel redelijk onnauwkeurig had afgesloten. Ze zou binnen de kortste keren uitgevogeld hebben wie hij was, wat hij was en met welk doel hij op deze aardbodem stond. Wellicht ging hij doelloos door het leven, maar ach, dat zou ze hem hoogst waarschijnlijk niet eens kwalijk nemen. Ondanks haar vreemde karaktertrekken, haar uiterst merkwaardige manieren van doen en niet te vergeten: haar immens grote verlangen naar absolute macht, was zij vergevingsgezind. Kon ze liefhebben. En liet ze het leven van haar houden. ’Als het moet laat ik de bliksemschichten naar de aarde zenden, kan ik er voor zorgen dat de meest kwaadaardige demonen uit de hel zullen ontwaken en zou ik zelfs de bomen tot leven kunnen wekken…’ Haar klanken bleven nog enkele seconden nadat ze haar laatst woord had uitgesproken in de lucht hangen, drongen door tot diep in zijn brein; ze wachtte op het moment dat kippenvel ontstond. ’Maar ik zal je sparen. Vandaag is het geluk aan jouw zijde. Het leven is te leuk om het nu al beëindigen, is het niet?’ Dit keer was het sarcasme wel degelijk hoorbaar, maar de schijnbaar onschuldige blik in haar groen-fonkelende ogen zou het besef van die waarheid misschien wel doen wankelen.
De wind zou weldra zijn geest in zijn bezit nemen. Zijn brein binnenstromen om zo zijn geest te kunnen overheersen. Want hij was het niet meer waard om langer op deze aardbodem te staan. Zijn aanwezigheid werd niet langer op prijs gesteld. Een treurig verhaal, moge dat duidelijk wezen. En hoewel de zijnen klaagden en jammerden, Hem smeekten om de jonge parel te laten gaan, zette hij zijn handelingen meedogenloos voort. Alsof niets van alles dat ten tonele kwam überhaupt plaatsvond. Een laatste gil weerklonk op de openvlakte, om vervolgens nog lang na te echoën in ieder aanwezig oor. Tranen welden op, drupten op de grond. Vermengden zich met de modder.
Bedenkelijk rimpelde ze haar neus, zijn geur in zich opnemend en zijn gedachten bestuderend. Hij was jong en nog redelijk onwetend. Iemand met een verse ‘ik’, zo werden figuren als hij door haar genoemd. ’Wil je werkelijk weten wie ik bén, mijn beste?’ Ze zette haar woorden kracht bij door elk woord zorgvuldig en nadrukkelijk uit te spreken. ’Wil je weten wie ik ben, wat ik heb gedaan en wat ik hier doe?’ Even kneep ze haar ogen samen. ’Dan vrees ik dat ik je moet teleurstellen. Mijn verhaal is zelfs voor mijzelf niet meer helder te krijgen. Mijn levensverhaal kan niet worden verteld…’ Opnieuw zweeg ze voor een tijdje, luisterend naar al dat zich om haar heen afspeelde. Opgaand in de omgeving, dwalend in haar eigen geest. Alsof ze zich niet meer bewust was van zijn aanwezigheid, maar dat was ze wel.
Uit het niets klonken haar felle woorden, die afgevuurd werden op hem. Als kogels zo snel, als vuur zo gevaarlijk: ’Je kunt mij Celebrían noemen, beste Thron. Noem mij zo, houd deze naam in ere en je zult zien dat ik vanzelf een plaats zal innemen in jouw geest.’


Het spijt me dat je zo lang hebt moeten wachten.
Vandaar dat ik een langere post heb getypt :)

Hij bekeek de merrie en lachte. Ze was eigenlijk best wel grappig. Maar dat hield hij voor zichzelf. Tuurlijk wou hij weten wie zij was. Anders kon hij er niks mee anaanvangen of er iets mee doen. Hij sloeg met zijn staart tegen zijn flanken en keek bedenkelijk naar haar. Haar woorden drongen in gedachten binnen. Maar hij stuurde ze snel terug weg. Had ze een paranormale gave ofzo? Het leek hem van wel. Hij zuchtte en snoof haat geur onopvallend op. Ze had het nog niet eens gemerkt. Hij knikte goedkeurend en hij maakte contact door in haar ogen te kijken. Hij hield haar blik vast en week geen enkele seconde af. Hij rilde eventjes en briesde. Witte wolkjes kwamen uit zijn neus en vervlogen mee met de wind. "Heb je een soort paranormale gave ofzo?" Hij flapte deze vraag er snel uit. Oeps,teveel gezegd. dat was ongepast. Of misschien was zij wel vereerd dat hij dat vroeg. Hij grinnikte en keek haar weer aan.

Soory voor mijn lange afwezigheid. En ook voor de korte post.