Don't Come To Me!

Zephyr stapte langzaam door. Hij was de gebieden van Black Rose een beetje beu. Hij wist dat hij het bevel van zijn vader negeerde. Maar dat maakt hem echter niet uit. Hij had geen zin om in de donker te schuilen en de smakelijke goedzakken te laten ontsnappen. Zijn oren bleven in zijn nek gedrukt. Zijn passen waren ruim en vloeiend. Hij groeide steeds meer. Hij stak bijna zijn moeder voorbij. Zijn neusgaten vlogen wijd open toen hij een geur van verbrande bossen rook. De aarde die hij aanraakte doemde op als zwarte stof. Zijn lichtgroene ogen waren niet echt geïntreseerd in dit spul. Zijn zwarte smale lichaam had nu heel wat littekens in peto. Hij kreeg steeds meer zin in het moorden. Het was gewoon een soort hobby. Steeds werd hij sterker. Hij zou een betere leider zijn dan zijn vader. Hij zou machtiger worden en zal gelieft zijn bij de slechte paarden. Maar hij zou gehaat zijn bij goedzakken en ook de neutraale paarden. Want die waren bevriend met de goedzakken. Zijn zwarte ogen keken fel om zich heen. Hij hoorde vaak roddels. Paarden die zeggen over de grootste slechterik. Ja hoor. Dat was gewoon de waarheid. En de meesten waren er niet eens mee en wilden zijn vader doden. Hij rolde met zijn ogen. Wat een tijdverspilling. Hij vroeg zich af wanneer de nieuwe alfa veulens eindelijk zouden geboren worden? Hij was eerder de eerste alfa veulen dat geboren was in DH. Hij zou de nieuwe generatie zijn en mocht het dan ook niet verpesten. Hij stapte nu goed door en keek af en toe in het rond. Hij moest geen gezelschap hebben. Dat haatte hij juist. Hij had best veel spieren. Maar nog belange niet veel als zijn vader. Dat maakte hem echt gek. Zijn vader kon als veulen heel wat dieren tegelijk doden. Hij kon dat totaal niet. Hij moest meer trainen. En vechten voor zijn rechten. Hij hoopte maar dat hij dit allemaal aankan.

Red was nog niet zo heel lang in DH. Hij was bij een kudde maar wilde ook de omgeving verkennen. Door een bosbrand waren ze verjaagd uit hun gebied. Een paar paarden waren er op uitgestuurd om de omgeving te verkennen. Red was een goed paard, slechte paarden kwam in het oude gebied niet voor. Daar zag hij een zwarte twenter. In een soepele draf ging hij op de hengst af. Misschien wist dat paard waar ze waren aangekomen en kon hij helpen met welke andere kuddes hier waren. Red sloeg met zijn staart om een paar vliegen te verjagen. Op een paar meter afstand ging hij in stap over. 'Hallo' briesde hij vriendelijk naar de zwarte hengst. Toen merkte Red de littekens van de jonge hengst op. Ze waren groot en met velen. Wat zou er met hem zijn gebeurd, vroeg Red zich af. Hij moest denken aan Linde, de mooiste merrie die hij ooit had gezien. Hij was dol verlieft op haar, maar zij helaas niet op hem. Dat brak zijn hart, hij durfde veel maar haar vragen kon Red echt niet. Ze was zo fantastisch, gewoon een engel. De omgeving hier zag er dor en droog uit. Niet echt een goed leefbare plek, Red begon ze af te vragen of Cinnemaron wel een goede plek had uitgekozen om te leven. Maar misschien wist de zwarte hengst of er ook goede graasgebieden waren. 'Ik ben Red.' stelde hij zichzelf voor. Er was iets vreemds aan de hengst, hij leek kwaad of chagerijnig. Maar waarom begreep Red niet echt. Hij schudde zijn nek uit om die vervelende vliegen weg te jagen, het had maar voor een paar seconden effect. De zwarte twenter leek een beetje op Shetan, die was ook altijd chagerijnig. Shetan was behoorlijk ambitieus, Red vertrouwde hem niet helemaal meer. Het leek wel of Shetan de kudde wilde overnemen. Meteen vergat Red die gedachte, hoe kon hij nu zo slecht over kuddeleden denken?

Zijn lichtkleurige ogen keken op toen hij een verse paardengeur rook. Waar hij dus weer volledig in leven werd gezet. Hij stapte gewoon door. Het lot van dit paard word gekozen door de instincten van Zephyr. Hij gunde niets aandacht. Hij keek emotieloos. Zijn karakter was verstopt onder zijn masker. Maar de geur van Black Rose verraade hem. Hij was gitzwart. Met een grote bles dat bijna over zijn hele hoofd plaats vond. Ook had hij witte benen. Zijn manen waren lang en zwart. Onder zijn dun vel bolde zijn spieren. Hij stapte heel machtig. Als een prins moest hij zich ook zo gedragen. Hij wilde gerespecteer worden en het liefst houden de oenen hun mond. Net als Sham. De domste alfa van Dream horses. Ieder paard weet toch dat het moeras beheerst word door de slechte paarden? De slechte paarden ruiken gewoon goedzakken. Hij begon bijna gierig te lachen. Als Sham zo blijf oenig doen word hij nog verscheurt door de slechte paarden. Want hij was zeer aantrekelijk om te verscheuren. Het was hier zo goed als dood. Bijna geen wezen te zien. En de grote vulkaan was meer dan milioen jaren aan het slapen. Maar hij hoorde van zijn vader dat de vulkaan actief kan zijn in de zomer. En kon het zijn dat de vulkaan begon te roken en soms een beetje lava uitkomt. Laar als de vulkaan echt waker werd spuugde hij letterlijk lava uit en vlogen vuurbollen in de lucht. Dan was het dus beter om dan niet aanwezig te zijn. Al had hij zin om daarna wat paarden er in te dumpen. Zijn mondhoeken krulden even itens. hij keek op toen hij een voskleurige hengst voor zich zag. Hij drutke zijn oren in de nek. Wat moet die nou weer? Was die dom of zo? Zijn lichte ogen keken hem hattelijk aan. Hij liet zijn tanden zien en maakte duidelijk dat Red niet in zijn buurt gewenst was. Hij stapte dreigend naar Red. Zijn voorhoef sloeg hij steenhard tegen de grond. Hij liet weer zijn tanden zien. Zijn houding was gewoon dreigend. Hij bleef die hengst moordend aankijken. " Maak dat je weg komt" Siste hij. Heel hoorbaar. Hij gedroeg zich dominant en geen spatje angst was in hem te zien. Hij moest deze hengst niet. En als hij nog maar durfde te weigeren kreeg hij een woede aanval en kreeg zin om het bloed over deze grond te srpoeien. Wees alert dus.

Red deed zijn oren naar voren om te laten zien dat hij niets kwaads in de zin had. In tegenstelling tot het zwarte paard dat zijn oren plat in zijn nek had. De vreemde hengst schraapte met zijn been over de grond heen en liet zijn tanden zien. Red schrok een beetje van die reactie en deed een stap naar achteren. "Maak dat je weg komt" 'Je hoeft niet meteen zo agressief te doen. Ik wilde je alleen maar iets vragen.' zei Red nog steeds aardig. Nu al vijanden maken was een slecht plan in een nieuw gebied. Hij begon nu wel te twijfelen of het wel zo'n goed idee was geweest om naar dit paard toe te gaan. Hij reageerde zo agressief en kwaad. Maar weglopen was niet echt een optie. Wat zou de reden zijn dat hij zo kwaad was? vroeg Red zich af. Behalve de donkere omgeving was er niet iets waar je erg kwaad om kon zijn. Red rook een geur van een kudde. Het was een onbekende kudde. 'Bij welke kudde zit je?' vroeg Red. Misschien zou Zephyr een beetje aardiger worden zolang Red dat bleef. De hengst was even zwart als toen Red en de kudde vertrokken uit hun oude gebied. Bedekt met as en roet. Geen enkel paard had zijn eigen kleur nog, behalve Shetan die altijd al zwart was geweest. Hun ogen waren geirriteerd door de as en traanden, de oorspronkelijke kleur was onder hun ogen weer een beetje terug gekomen. Gelukkig was iedereen nu van die lelijke roetlaag af. Red schudde zijn hals om de vliegen weg te jagen. Nieuwschierig wachtte hij op een reactie.

Zephyr rook het gewoon. Dit was een goedzak. Het zag er zo verleidelijk uit om de aderen kapot te rukken en het bloed te laten vloeien. Het begon hem steeds meer te Irriteren dat deze hengst zo vriendelijk doet. Zoiets haatte hij gewoon. Hij stapte weer dichterbij en begon daarna rondjes rond Red te lopen. De vosse hengst had een grote fout gemaakt. En dat was de comando te negeren. Als een hongerige wolf dwaalde hij rond de vosse hengst. Zijn ogen waren bijna dichtgeknepen. Hij ademde zwaar. Omdat woede door hem heerst. Hij wilde deze hengst weg hebben. Of nog beter. Vermoorden. " Ik zeg dat je moet verdwijnen! of ik ruik je kop van dat dikke lijf van je er af. Mijn laatste waarschuwing. Negeer het voel dan je straf!" De hengst was nu voor de laatste keer gewaarschuwd. Zephyr wou hem niet in zijn buurt hebben. Maar hij antwoorde wel op de laatste vraag van Red. Misschien zal hij dan wel beter nadenken als hij een slecht paard benadert. Black Rose, Ik ben er prins. En alleen slechte paarden zijn toegestaan. En als je nog niet door hebt wat een slecht paard is zul je niet lang overleven in Dream Horses. Want wij doden graag goedzakjes zoals jij. Dus smeer hem of sterf! Hij gedroeg zich weer heel dominant. De hengst kon elk moment aanvallen. Hij wilde die goedzak niet hier hebben. Die hoorde bij Sham. Het domste paard in de Dream Horses gebied. Die zo dom is om in het hard van de slechte paarden te benaderen. Zijn vader zegt dat alleen slechte paarden daar mogen. Zelfs zijn vijanden. Maar de goedzakken mogen er niet zijn. En dat is nou het leukste. Soms heb je van die domme paarden die dat toch doen. Dan zijn ze een lekker hapje voor de slechte paarden.

Dreigend liep de hengst rondjes om Red heen, Red verloor hem niet uit het oog en draaide mee. Ik zeg dat je moet verdwijnen! of ik ruik je kop van dat dikke lijf van je er af. Mijn laatste waarschuwing. Negeer het voel dan je straf!" Red snoof geirriteerd. 'Wie ben jij dat je denkt mij te kunnen commanderen?' briesde hij kwaad. Ook Red had zijn grenzen en verloor nu zijn geduld. 'Black Rose, Ik ben er prins. En alleen slechte paarden zijn toegestaan. En als je nog niet door hebt wat een slecht paard is zul je niet lang overleven in Dream Horses. Want wij doden graag goedzakjes zoals jij. Dus smeer hem of sterf!' 'Hoe noemde jij mij?! Een goedzak?! Als prins heb je toch wel manieren. Waarom ben je zo agressief, dat is toch helemaal nergens goed voor.' Zou hij me aanvallen? dacht Red. Dat zou hij toch niet doen? Het is nog een jong paard. Maar stel dat hij het wel deed, de zwarte hengst zag er zeker niet slap uit en Red was behoorlijk verzwakt door de rook van die brand. Red werdt nu wel een beetje zenuwachtig, het leek wel een wolf dit paard. Agressief en waarschijnlijk ook zo onbetrouwbaar. Red hield hem scherp in de gaten zodat de hengst hem niet zomaar van achter kon aanvallen. Zenuwachtig schraapte hij met zijn been over de grond heen. Ook de omgeving hield hij scherp in de gaten voor het geval de Black Rose zou opdagen.

Zephyr bleef de hengst maar dreigend rondjes te stappen. Zijn oren in de nek gedrukt. Als hij iets haatte dan was het van die sullige dombos die hun plaats niet kende. Hij kon dat dus gewoon niet tegen. De hengst antwoorde terug. Met van die woorden dat hem echt koud staat. Het enige wat Zephyr hoorde is. 'blablabla.' De hengst beweerde geen goedzak te zijn. Ja hoor. Wat anders? Een slecht paard? Zephyr hoopt voor hem van niet want dan ziet hij deze hengst aan voor nepperd. En zou die dan gelijk uit de wereld wissen. Hij sloeg dominant zijn hoef op de grond. Ik heb je gewaarschuwt. Ik ben hier niet om van jou aan te horen wat normaal en niet normaal is. En ik zal me nu ook aan mijn belofte houden. Jij zult op dit grond liggen rotten!" Hij keek doods. Hij heeft nu al paar keer gevochten. Maar hij was nog steeds jong. Dus totaal nog niet zo sterk als zijn vader. Maar Zephyr zal vechten voor zijn eisen. Deze hengst negeerde zijn bevel! En daar zal die voor boeten. Agressief keek hij de hengst de ogen aan. De hengst was nu in zijn greep. Misschien voor altijd. Hij liet zijn vlijmscherpe tanden zien en schoot naar de hengst en beet meteen in de hals. Eerst zou hij nog een beetje 'spelen' met zijn slachoffer. Zijn slachtoffers moesten eerst lijden voordat die vredig kunnen slapen. Hij sleurde de hengst mee en zwiepte met een ruk de hengst de grond op. Machtig hief hij zijn hoofd. 'Jouw beurt vosse.' Ging er door zijn gedachte heen. Hij had zo'n zin in om pijn te voelen. En natuurlijk ook te moorden.

''Ik heb je gewaarschuwt. Ik ben hier niet om van jou aan te horen wat normaal en niet normaal is. En ik zal me nu ook aan mijn belofte houden. Jij zult op dit grond liggen rotten!" Verschrikt deed Red een stap naar achteren. Maar Zephyr beet al hard in zijn hals. Een paar felle steken in zijn nek voelde Red, bloeddruppels welden op in de wondjes. Zephyr sleurde Red mee, Red klapte neer op de grond. Het verbaasde hem hoe sterk de hengst was omdat die nog zo jong was. Net geen veulen meer en dan al zo sterk en zelfverzekerd zijn, wat voor land was dit waarin veulens zo snel moesten opgroeien? vroeg Red zich af. Hij krabbelde overeind, nu niets doen was gelijk aan verliezen. Even twijfelde Red, was het nu wel zo verstandig om Zephyr aan te vallen? Red probeerde de gedachte te vergeten en trapte naar Zephyr. Al was het niet met alle kracht die hij had. Red verwenste zijn eigen woorden die Zephyr zo hadden uitgedaagd. De brandwonden op zijn benen prikten en brandden. De vreselijke bosbrand had op bijna elk paard van Soleado zijn herinnering achtergelaten, mentaal en fysiek. Red werdt zenuwachtig van de dreigend starende ogen van Zephyr. Hij begon nu echt te twijfelen of het wel zo'n goed idee was geweest. Die hengst vocht vaker, dat was duidelijk te zien. En Red bijna nooit. Op een paar keren na had Red nog nooit gevochten. Alleen wanneer het echt nodig was.