Helder moment 1. ~

Met zijn hoefjes in het water stond hij langs de kant het meer. Golvend kwamen stromingen hem tegemoed, veroorzaakt door de wind die hem ook af en toe lichtjes deed huiveren. Een frisse lente bries waaide over het land, deed de bomen fluisteren met elkaar en bezorgde hem zeer onaangenaam kippenvel. Hij haalde zijn hoef op, plante deze spetterend weer in het water, hief zijn hoofd op en hinnikte een keer schel. Normaal irriteerde hij zich aan de kou die nu heerste, irritaties uitte was één van zijn dagelijkse bezigheden, maar vandaag zat hij ergens anders mee. Amiya. Zoals zeer mannelijk heb je wel gemerkt dat deze hengst zich maar met één ding tegelijk bezig kan houden, vandaar. Hij kon er niet tegen als zijn brandende nieuwsgierigheid niet verkoeld werd door kennis. Amiya daar in tegen wist het wel, zij was de alwetende in deze situatie. Omdat hij te druk bezig was met knorren en kniezen nam hij de moeite niet om zijn hoofd te laten zakken en zijn schreeuwende keel te verkoelen met wat water, oftewel; hij was te lui om te drinken terwijl hij dorst had. Hij wilde weten wie Amiya's alfa was, de alfa van de goedzakjes. Hij kende tot nu toe enkel Amiya uit deze kudde en zij vertrouwde hem niet toe waar deze kudde zich bevond. Lichtjes fronsde hij, bizar.. je zou juist toch denken dat little ponies overal rondstrooien waar het maar kan met hun lieve, leuke kudde. Het had duidelijk een lichtknipperend uit hangbord hanngen 'Iedereen mag erbij, iedereen is welkom!' Waarom híj dan weer niet? Oh, wacht.. laten we niet vergeten dat dit bord natuurlijk niet geld voor Cobra en dooddoenervriendjes.
Zijn ogen sperden zich opeens wijdt open. Wacht eens even, wacht eens even. Was dat het? In zijn zonet volgende redenaties had kunnen bedenken dat hij één van de uitzonderingen was waarbij de uitnodiging van the Eagles niet gelde. Hij.. én de Black Rose. Zijn lach, eenzaam en vreugdeloos als het was, galmde over het water. Amiya, de vredelievende amiya, zag hem aan als een lid van de Black Rose? Knorrend galmde er een varkensgeluid over het water toen hij zijn lach niet kon bedwingen en hijgend ademde hij een keer in. Oké, genoeg gelachen. Abrupt hield hij weer op. Dit was een erg intressant nieuwtje. Dus Amiya dacht dat hij slecht was.. ingenieus.. Of. Opnieuw sperde zijn ogen wijdt open toen het tweede heldere moment kwam. Ze dacht dat hij gek was en durfde hem niet naderbij te laten komen in de buurt van haar kudde. Opnieuw galmde zijn lach knorrend en snikkend over het water. Hij? Gek? Kom nou! Abrupt hield hij weer op. Het kwartje was gevallen. Hij stond hier eenzaam aan de kant van het water te knorren als een speenvarken waar niemand bij was.. Misschien had ze gelijk.. misschien zat er toch wel ergens een stekkertje los. Zijn hoofd kantelde ietsjes schuin terwijl hij al deze informatie verwerkte. Diep ademde hij een keer in, wie zal het weten.


Amiiiiiiiiiiiieeeeeyáaaa ?

Een heldere, halve maan stond hoog aan de hemel en wierp zijn lichtstralen enthousiast over het gebied heen. Schaduwen van bladeren en takken tekenden zich af op de donkere grond. Silhouetten dansten mee met de wind die er die nacht stond. Haar hoofd hing op borsthoogte, de laaghangende takken van de wilgen daardoor ontwijkend. Lange graspalmen streken langs haar benen terwijl haar lichaam zich als vanzelf vooruit bewoog, het bochtige, begroeide pad volgend. Wat was er toch de laatste tijd met haar aan de hand? Ze werd gevolgd door een onbekend gevoel. Alhoewel ze het toch ergens kende, en toch weer niet. Een gevoel van eenzaamheid. Maar hoe kon het dat ze de eenzaamheid proefde terwijl ze omringd werd door vrienden en kuddeleden? Had ze behoefte aan een partner? Die gedachte alleen al schokte haar. Nee, dat was het niet. Het was niet zoiets sterks. Het was klein, ergens afspelend in het achterste van haar onderbewuste. Enkel een vreemd... voorgevoel, bijna. Stond er iets op het punt te veranderen? Haar passen staakten. Haar smaragdgroene ogen lichtten op in de schijn van de maan aan de donkerblauwe hemel. Met haar blik omhoog gericht ontstond er plots een frons. Wat deed ze überhaupt hier? Morgen werd weer een lange dag vol nieuwe bijzonderheden. Tenslotte werd dat ook van haar verwacht. Verwacht dat ze klaar stond voor elk nieuw gevaar en ze werd verwacht die te bestrijden. Desnoods met haar leven als het zover kwam... Niet dat ze op zo'n moment ooit zal twijfelen. Het betekende tenslotte niets meer zonder de kudde. Haar leven was veranderd sinds ze hier aan was gekomen. Veranderd op veel verschillende manieren. Als een merrie verbannen uit haar kudde was ze hier gestrand. Het lot was haar wellicht goed gezind geweest aangezien ze hier haar leven opnieuw wist op te bouwen. Het had haar veel geschonken. Geluk. Vriendschap en zelfs... de kudde. En natuurlijk de liefde van haar broer, die altijd in haar bleef geloven wanneer anderen die allang hadden opgegeven. Ook op het eind van háár hoofdstuk met de Honora kudde. Toch had ze nog steeds het idee, het gevoel alsof het hoofdstuk een bladzijde mistte. Eentje waar een goede afloop nog op beschreven zou moeten worden. Ooit zou er een dag komen. Een dag waarop ze terug zou keren samen met Luthando. Dát zou de goede afloop moeten zijn.
De bruine merrie haar mondhoeken krulde op in een hoopvolle glimlach terwijl ze haar blik weer voor haar uit richtte. Soepeltjes zette ze haar benen weer in beweging, het schaduwrijke pad vervolgend; een nog onbekend pad wat zijzelf zou moeten verlichten.
Sjokkend en half omvallend van het slaaptekort droegen haar benen haar verder langs de oever van het welbekende meer ten midden van het mysterieuze, maar romantische wilgenwoud. Het geluid wat klonk als het plonzen van water werd langzamerzeker traagjes verwerkt in haar gehoorsysteem. De klanken maakte haar nieuwsgierig. (Niet dat dat nieuw was, nieuwsgierigheid was altijd al één van haar dominantere karaktereigenschappen geweest, wat niet in elke gelegenheid als iets positiefs werd gezien.) Een lichte glimlach speelde rond haar lippen toen ze haar herinneringen onbewust weer bij langs ging. In haar eigen wereldje verzonken liep ze verder, het geluid weer spontaan vergetend. Ze wist niet hoelang haar slaapdronken brein erover deed het zwarte silhouet onder de maneschijn te ontdekken. Echter was er opnieuw een ruw geplons voor nodig om haar dat te laten realiseren. Haar intieme, maar ondertussen bijna in slaap gesukkelde gedachtekronkel werd -eindelijk- grof onderbroken door het herhaaldelijke geluid van gespetter en geplons. Iets slomer dan gewoonlijk keek ze op, zich opnieuw bewust wordend van de eerder afgespeelde geluiden. Met een ‘actieve’ houding hield ze haar slaperige blik langdradig op het zwarte gespuis iets in het water gericht. Doelloze vragen kwamen in haar op, zoals: Wie is dat? Wat doet die hier? Is die van de Black Rose? Zou dat ding het opmerken als ik er gewoon weer sneaky vandoor zou gaan? Heeft hij me gezien? De grond hier is eigelijk best wel zacht, zal die het merken als ik hier even een tukkie ging doen? En zo dwaalde haar gedachten ook weer af van het originele onderwerp totdat ze resoluut met haar kop schudde. Nee, haar nieuwsgierigheid was nog duidelijk aanwezig. In een uiterst actieve houding liep ze langzaam sjokkend op het wild spetterende en evenals knorrende(!!?) silhouet af. Ze nam de kortste route door het ondiepe water nog geen paardenlengte van de oever vandaan. Het was zodanig ondiep dat de mogelijkheid op struikelen met haar momentele energieniveau beperkt zou zijn. Met een lichte frons bleef ze plots voor het gedierte staan, opeens de vormen en kenmerken herkennend. ‘Faelan? Wat doet Faelan hier?’ Haar laatste uitspraak was echter oorspronkelijk niet bedoeld hardop uitgesproken te worden. Opeens iets bewuster van haarzelf en van het feit dat ze hier stond kwam haar normale alertheid grotendeels terug alhoewel ze haar half schorre stem en slaapdronken blik natuurlijk niet kon verbergen. Even keek ze toe; nadenkend, vooral over het feit waarom deze hengst knorrend en hyperventilerend als een jong veulen in het water stond te plenzen... midden in de nacht? Geïntrigeerd keek ze nog even toe tot haar verwarde brein er niet meer tegen kon. ‘Is dit nou wat hengsten doen om deze tijd?’ (neem dat niet te verkeerd op) Vragend trok ze een wenkbrauw op, niet erg bewust van het feit dat die wenkbrauw en de smaragdgroene iris eronder verborgen werden onder het deken van haar lange voorpluk.

Met een ruk keek hij om. Zo'n ruk waarbij je je nek verdraaid en hij dus kermend weer voor zich uit keek. ‘Aarrgh,’ Klonk het gefrustreerd waarbij zijn oren naar achteren waren gedraaid. Hij schudde zijn manen uit, probeerde daarbij zijn nek weer iets soepeler te krijgen en keek vervolgens weer om naar het het onbekende wezen dat hem had doen lijden. Zijn ogen daarom ook iets priemend, hij was boos. Deze persoon of wat het dan ook was ging er niet ongestrafd mee weg komen, tenzij.. Zijn ogen vergrootte lichtjes en zijn blik verzachtte terplekke iets toen hij ontdekte wie hij nors had aanlopen staren. ‘Amiya?’ Klonk het net zo verbaasd. Wat deed Amiya hier? De vraag die erbij hem niet ondoordacht uitrolde en bij Amiya duidelijk wel. Zijn lippen krulde vaagjes om toen dit doordrong. Een kort moment koste het hem moeite zijn mondhoeken in bedwang te houden, maar het lukte hem zodat hij haar met een nonchalante blik aan kon blijven kijken. ‘Maar natuurlijk..’ Zei hij droogjes. ‘Of anders rollen we een beetje, schuren we een beetje of doen we aan droog-’ hij kuchtte het woord er achter en keek vervolgens weer weg alsof hij niks gezegd had. ‘Duss.. Amiya.’ Hij richtte zijn blik weer op haar en haalde een betoverende glimlach tevoorschijn alsof er hiervoor nog geen woord gevallen was. ‘Dit doen merries dus om deze tijd?’ Zijn glimlach ging onbewust over in een iets charmante glimlach waarna hij overdreven wiebelde met zijn wenkbrauwen die hij eigenlijk niet heeft. ‘Je ziet er goed uit,’ Een compliment wat er onbewust uitrolde. ‘Maar vertel me, .. wat doe je hier echt?’ Lichtjes trok er ook bij hem een wenkbrauw op, haast onzichtbaar in het donker omdat ook alles donker aan hemzelf was. Op zijn ogen na, deze staken helder citriengeel af tegen de rest. Lichtte haast op in het donker. ‘Weer aan het bespioneren voor je kudde?’ Gokte hij, zo had hij haar ook vorige keer in geschat; als een verkenner. ‘Stoute black rose'jes weg jagen van je land?’ Voegde hij er iets plagend en spottend aan toe.