Azacar, have you a moment?

Quinn galoppeerde met hevige passen de Ash Valley binnen. Ze was hier nu een paar dagen, maar het was genoeg om te ontdekken wat haar lievelingsgebied was. En ja, zo te zien was het deze. Ze keek met haar donkerblauwe ogen in het rond, en haar ogen bleven op de vulkaan gericht. Het was een geinig ding, dus ging ze er op af. Haar blik stond dodelijk, en elk paard of ander dier dat haar nu lastig zou vallen ging eraan. Het klonk misschien een beetje bot, maar ze was niet in de stemming nu. Nooit eigenlijk. Ze liet haar glimmende, zwarte lijf voortrekken door haar hoeven, die diepe kuilen in de aarde achterlieten. Het was nu al donker, erg donker. Toch kon ze alles goed bekijken door de verlichting van de felle vulkaan, en het maanlicht. Het was vanavond volle maan, en het was geschikt om nu Azacar op te roepen. Ze had er een tijd lang over nagedacht, maar toen ze over de Bleeding Soul hoorde was ze al snel om. Het was een geschikte kudde voor haar, dezelfde soort paarden als haar. Om samen als bad horses de goedzakken uit te schakelen. Hip toch? Haar kijkers tuurde het gebied af, en toen ze voor de vulkaan stond stopte ze met een lange uithaal. De zwarte hoeven van haar gleden door de grond, en kwamen uiteindelijk tot stilstand. Ze draaide haar hoofd om, en haar uitdrukking stond nors. Ze sprong een hoger stukje op, een kleine soort berg. Zo had ze een beter overzicht, en kon ze alles goed in de gaten houden. Nu was ze er klaar voor. Ze gooide haar hoofd omhoog en hinnikte schel en doods over het gebied. De hinnik die bedoeld was voor alleen Azacar. De doodse ogen keken de verte in, wachtend tot Azacar zou verschijnen.

[Alleen Azacar & Quinn >3]

De Ashvalley. Een plaats waar hij op het moment veel tijd vertoefte. Niet alleen om andere paarden uit te dagen voor gevechten maar ook om geschikte plaatsen voor de trainingen voor zijn kudde te zoeken. Elk gebied was zo groot dat je het in één dag nooit helemaal gezien kon hebben. Vandaar dat hij nu al even hier was. En hier was het dé geschikte plaats voor conditie trainingen. Vanwege de vlakke grond met her en der een bosje of een paar verdwaalde stenen kon je hier goed een lang stuk galopperen. En dat in plaats van de zee en het strand. Want die plek maakte hem nou niet bepaald vrolijker. Vooral in de zomer niet. Zijn achterbenen zette hij ver onder zijn gespierde, gitzwarte lichaam waardoor hij zijn voorhand nog meer op kon richten en zijn voorbenen ver voor zich uit kon strekken. Zoals altijd had hij zijn krachtige hals trots geheven. Lange, zwarte manen wervelden langs die hals als een woeste rivier. Twee ijsblauwe ogen waren op een schim voor zich in de verte gericht. Want een hinnik gericht aan hem had hem van zijn doel afgeleid. De meeste hinniken gericht aan hem de laatste tijd waren om zijn kudde te joinen. Iets wat hij op dit moment erg op prijs stelde. Hoewel het in het begin nogal onwennig was geweest begon het allemaal makkelijker voor hem te worden. Zonder ook maar iets te vertragen draafde hij op de merrie af wiens geur steeds sterker werd. Net als hij was ze gitzwart maar haar ras kon hij enkel naar raden. Vlak voor haar hield hij halt. De stofwolk die hem achtervolgde haalde hen in en hulde hen voor een paar tellen in het niets. Trots stond hij voor haar. Zijn koude blik liet hij over haar heen gaan voor hij sprak. "Ik werd geroepen." sprak hij net zo koud als de blik in zijn ogen maar tegelijk laag en aangenaam. De zwarte oren van de enorme hengst waren in zijn nek gedrukt terwijl zijn ijsblauwe ogen de hare vonden.

De ogen van Quinn keken nog steeds naar het niets, waar ze net uit de bosjes was komen treden. Ze kneepte haar ogen tot spleetjes en zag wat ritselen tussen de bomen. Ook een duidelijk hoefgetrappel was te horen. Azacar. Ze deed haar ogen weer op zijn normale stand, en wachte tot de zwarte fries voor haar stilstond. Hij verwekte grote stofvlagen, en na een paar seconden werd hij zichtbaar. "Ik werd geroepen." Zijn stem klonk kouds, en zijn ijsblauwe ogen keken haar aan. Met een korte, hevige knik liet ze weten dat ze hem inderdaad had geroepen, en het moest een soort begroeting voorstellen. "Klopt," Sprak ze, en haar stem klonk ijzig en werd door de wind mee de wildernis ingesleept. "Quinn." Stelde ze zichzelf kort maar krachtig voor, waarna ze hem nog steeds met de strakke blik die ze de hele tijd had aankijken. Het was een grote hengst, en zeker machtig. Hij moest wel weten dat ze hem op de 'kwade' manier toch respecteerde, maar dat zou wel vanzelfsprekend zijn. "Ik wou het even hebben over je kudde, Azacar.." zei ze, en ze sloeg haar zwarte ranke hoofd even de lucht in. "Ik zou er graag bij willen stappen." Was hierbij haar conclusie, terwijl ze haar ogen weer op de zwarte hengst voor haar richtte. Ze had meteen al dat hij felblauwe ogen had, net als wat zijzelf ook had. Even snoofte ze, om zo maar te wachten tot een reactie van hem. Ze was benieuwd of ze wel goed genoeg was. Maar zelf had ze er het volste vertrouwen in. Sinds haar geboorte was ze in het 'slechte vak' getreden, en er ook nooit uitgegaan. De spieren rolden onder haar zwarte vacht, terwijl haar oren tegen haar schedel waren geplakt.

Helder en duidelijk klonk haar antwoord. Netjes had de gitzwarte merrie met dezelfde ijsblauwe ogen als hem zich voorgesteld als Quinn. Het was hun eerste ontmoeting maar het voelde alsof hij deze merrie al jaren kende. Een bepaald vertrouwd gevoel had hij bij haar. Rustig verzette hij een hoef en ging er gemakkelijk bij staan. Totaal niet bedacht op een aanval van de merrie. Want haar woorden waren duidelijk geweest. Ze wilde toetreden bij de Bleeding Soul. Zijn kudde. Zijn eigen kudde. Hoelang had hij dat al gewild? Zolang hij al met vier hoeven op deze aarde rondliep en hij écht na kon denken. Zo lang al.. Een frons verscheen terwijl hij diep nadacht. Terug dacht. Aan vroeger. Aan al die jaren die hij het liefste wilde vergeten. Maar die hij niet kón vergeten. Omdat ze simpelweg te diep in zijn geheugen waren gegroefd. Een tikkeltje geïrriteerd schudde hij met zijn hoofd. In een poging de gedachten, de beelden en zelfs de geuren van zijn ouders van zich af te schudden wat helaas niet lukte. De verschijning van zijn jongste zus Aisha had destijds erg veel bij hem losgemaakt. Maar dat ook zijn andere zusje Raeuna hier was en voor zijn ogen was verschenen maakte zelfs nóg meer los. Niet qua familie gevoelens. Nee dat nooit. Maar woede en haat. Dan allemaal omdat ze zo verdomd veel op zijn ouders leken. Vooral op zijn moeder. Maar voor hen was het misschien net andersom. En leek hij enorm veel op zijn vader. Iets wat hij nooit. Maar dan ook echt nooit van iemand wilde horen. Want als je dat zei in het bijzijn van Azacar dan was de kans zeer groot dat het ook meteen je laatste woorden waren. Ondanks al die gedachten bleef zijn blik op de merrie voor hem gericht. Eigenlijk beviel alles van haar hem wel. Dus waarom zou hij nog langer wachten met het maken van een keuze. Het was ook een bepaald gevoel wat je moest hebben bij de keuze of een paard wel of niet lid werd van je kudde. Strak keek hij haar aan waarna hij kort met zijn edele hoofd knikte. Manen deinden zachtjes mee op de wind. "Het antwoord is niet moeilijk. Ik zie je graag toetreden in de kudde." sprak hij met zijn lage, koude stem.