I'm free now, do you want to meet me?

De goudkleurige merrie met haar lichte manen liep door de branding van het helderblauwe water van de zee. Haar benen waren al een best groot deel nat doordat ze haar hoeven telkens hoog op tilde en ze dan extra hard neer zette waardoor het water omhoog spatte. Haar blik was ondertussen alsmaar afwezig gericht op het water in de verte. Ze staarde er maar naar terwijl ze door liep zonder te weten waar ze eigenlijk heen ging. Haar benen zouden haar wel ergens heen voeren. Adonia's gedachten hadden haar al ergens anders heen gevoerd dan de zee en het strand. Ze waren bij de kudde waar ze weg was gegaan. Hoe zou het er daan nu aan toe gaan en zou het goed gaan? Eigenlijk moest ze zich er niet zoveel druk om maken want ze was zelf weg gegaan. Misschien was de reden dat ze hier zoveel aan dacht dat ze nog maar weinig paarden had ontmoet. Hopelijk zou dat paarden ontmoeten nog wel komen en zou ze betere contacten kunnen maken.
Adonia kneep haar ogen toen dicht en ze schudde even heftig met haar hoofd waarna ze wel weer voor zich keek. Ze moest verder en niet blijven haken in het verleden. Waarom kwam ze er nou niet van los. Een zucht verliet haar mond en ze keek wat somber. Nog een poosje bleef ze zo stappen in de branding toen ze het zat werd maar zo langzaam te blijven gaan. Voorzichtig ging ze over in draf en al snel over in galop. Het water spatte nu onder haar op zonder dat ze er echt verder moeite voor moest doen. Een gevoel van vrijheid overspoelde haar. Dezelfde vrijheid die ze altijd in water zag en maar al te graag wou hebben. Het kon overal heen. Zij kon nu overal heen. Haar hart had ze los gescheurd van de kudde waar ze was weg gegaan. Tenminste... voor nu even. Een glimlach sierde haar mond en de sombere blik verdween plotseling als sneeuw voor de zon en maakte plaats voor een vrolijke, wat uitdagende blik. Wanneer ze zich en vrij voelde kwam dit. Dan kreeg ze een bui waarin ze even meer durfde te doen en te zeggen. Dat was eigenlijk ook de échte Adonia. Die liet ze meestal ook niet zien omdat ze altijd vriendelijk en beleefd wou overkomen. Zo kenden ze haar in de oude kudde. Het was tijd om te worden wie ze echt was en ook echt wou zijn.
Haar diepbruine ogen speurden de omgeving af terwijl ze door ging met galopperen. Was hier dan niemand nu ze juist iemand wou ontmoeten? Snel dacht ze na waarna een harde hinnik haar keel verliet. Nu moest iemand het wel gehoord hebben. Ze stopte ook met galopperen omdat ze al wat moe was geworden en er een laagje zweet stond op haar lichaam. Waar was iedereen?

De donker gekleurde hengst stapte in een rustig tempo langs de grote zee. Hij voelde dat het golvende water met spetters op zijn getrainde lichaam spatterden. Een zachte bries ontsnapte er uit zijn keelgat, waar na hij zijn lichaam even uitschudde. Het was niet al te warm, maar zeker ook niet erg fris. Af en toe trok hij zijn bovenlip op om op te kunnen merken of hij niet alleen hier was, maar alleen de frisse zee wind rook hij. Unity's lange manenbos waaide mee met de richting van de zee. Misschien zou het totale plaatje prachtig kunnen zijn, maar toch mistte de hengst iets in zijn leven. Een eigen merrie, om van te kunnen houden.. Hij was nou niet meer de allerjongste, maar hij voelde zich zelf altijd nog zo jong als een twenter. Zijn passen werden steeds breder en hoger, en zijn robuuste kop hield hij steeds hoger. Plots kwam er een andere geur door in zijn neusgaten, die van een merrie. Even keek hij op zij en daar gallopeerde er dan een.

De wind bracht een geur mee van een paard. Een hengst welteverstaan. Adonia richtte haar blik in de richting waar de wind en de geur vandaan kwamen. Een zwarte hengst had haar ook al op gemerkt en keek nu naar haar. Ze voelde haar mondhoeken eigenlijk wat ongewild omhoog gaan omdat ze niet wilde glimlachen maar het toch deed doordat er een paard was. Haar oortjes stonden nieuwsgierig naar voren terwijl ze naar de hengst bleef kijken. Hij was best gespierd en zag er toch best goed uit. Toen de wind de manen van haar omoog bliezen werden die van de hengst ook omhoog geblazen. Ze brieste even goedkeurend en glimlachtte toen wel omdat ze het wilde. Rustig begon ze toen langs te zee naar hem toe te stappen. Hij zag er niet heel er onaardig uit maar misschien was dat ook wel allemaal schijn. Ze wist het niet maar daar zou ze snel genoeg achter komen. Gelukkig was hij niet zo heel ver van haar weg. Dat maakte haar dus ook wat verbaasd dat ze hem niet eerder had opgemerkt. Maar dat maakte nu niet meer uit. Ze had hem nu wél opgemerkt.
Al redelijk snel was ze bij hem aangekomen en bekeek ze hem weer. Nu kon ze het beter doordat hij nu voor haar stond. Adonia deed niet eens de moeite te verbergen dat ze hem bekeek. Het was toch wel redelijk normaal dat je zoiets deed. De hengst was werkelijk helemaal zwart en vertoonde verder geen aftekeningen. De wind streek weer door haar manen wat haar aanspoorde wat te zeggen. " Hee. " klonk haar heldere stem toen terwijl ze hem afwachtend aan keek met haar twinkelende, bruine ogen.

Zijn blik stond ijskoud, toen hij de merrie tegen hem sprak greens hij even. Vast een goedzak? Eigenlijk wilde hij nu al omkeren dan. Hij briestte even kort, terwijl hij begon met spreken,'Hoi. Unity is de naam.' Klonk hij kalm. Zijn norse blik liet hij over de golvende zee vallen. Even liep er een grote krab voor zijn zware hoeven, maar dat duurde maar eventjes. Voor de krab een beweging kon maken, had de donkere hengst hem al verpletterd. Grijnzend bekeek hij het beestje, dat zijn laatste bewegingen nog kon maken.

Het was wel duidelijk dat hij tot de slechte paarden behoorde. Maar dat kon haar niet heel veel schelen. Als ze het te ver vond gaan zou ze dat wel laten merken en niet zo'n beetje ook. Ze had nog een hele andere kant maar die liet ze niet zo vaak zien. Alleen als ze iets echt niet pikte. De hengst had een ijskoude blik in zijn ogen en Adonia greens ook even toen hij begon te grijnzen. Ze vond het soms ook wel grappig en leuk om met een slecht paard te praten. " Hoi. Unity is de naam. " zei hij toen kalmer dan Adonia had verwacht. Ze keek hem weer aan en dacht even heel kort na over wat zei zou zeggen. Tegen hem hoefde ze in ieder geval niet extra aardig te gaan doen. " Adonia, aangenaam. " zei ze en wachtte rustig zijn reactie af.
Toen ze wat gekraak hoorde dat van de gron af kwam keek ze even wat het was. Unity was op een krab gaan staan maar had hem nog net niet dood genoeg gemaakt zodat hij nog wel kon bewegen. Ze draaide even met haar ogen en ging toen ook op de krab staan waardoor hij helemaal dood was. Met een voldane glimlach keek ze hem toen weer aan.

Een glimlach was op zijn gezicht te zien toen de merrie de krab helemaal verpletterde. Was ze dan toch niet zo goed? Hij wist het niet, maar ergens dacht hij dat ze toch een slechte kant had. Even snoof hij, waar na hij zijn staart tegen zijn flanken aan zwiepten. 'Ok, Adonia dus. Wat ben je hier aan het doen, dan?' Hij liet zijn ogen over haar lichaam glijden, een Palomino merrie dus. Hij schudde zijn lichaam even uit, waar na hij even op rust stand ging staan. Even mompelde hij nog wat, waar na hij zijn ogen liet staren op het overblijfsel van het krabbetje.

Adonia moest ook weer lachen toen hij moest glimlachen omdat ze de krab helemaal verpletterde. Blijkbaar had het wel indruk gemaakt. Zelf vond ze dit nog wel mee vallen. Ze kon zeker weten veel erger zijn maar liet meestal de vriendelijke en aardige kant zien omdat ze die kant ook liever had. Het slechte trok haar niet zo maar toch kon ze het wel zijn. Iets wat maar weinig paarden wisten en waarschijnlijk ook niet veel paarden te weten zouden komen. Ze keek naar hem terwijl hij snoof en zijn staart tegen zijn flanken aan zwiepte. Haar staart zwiepte ook heen en weer maar niet zodanig dat hij haar flanken raakte. " Ok, Adonia dus. Wat ben je hier aan het doen, dan? " hoorde ze haar zeggen. Weer dacht ze na over deze vraag. Tsja, wat deed ze hier eigenlijk? Wat rennen en kijken of er paarden waren om te ontmoeten. Verder niet echt. Ze was dan wel op zoek naar een avontuur of om iets te doen. Maar dat vond je niet zomaar. Je moest er in verstrikt raken. " Om eerlijk te zijn... niet veel. Ik was wat op zoek naar andere paarden. " gaf ze toen maar als antwoord en keek hem wat uitdagend aan toen ze verder sprak: " En jij, Unity? "

'Om eerlijk te zijn... niet veel. Ik was wat op zoek naar andere paarden.' Vertelde ze iets wat uitdagend, even stopte ze waar na ze verder ging,'En jij, Unity?' De hengst reageerde kalm,'Ik dacht even alleen langs de zee te kunnen lopen, tot ik jou tegen kwam.' Even keek hij haar aan. Haar lichaam was best bespierd voor een merrie. Ze was vast niet eens zo heel oud. Unity besloot maar om haar wat meer te gaan vragen,'En, welk geboorte jaar mag jij hebben dan?'

-Sorry niet zo erg veel inspi, maar zal nog wel komen-

De merrie hief haar hoofd wat meer terwijl ze naar hem bleef kijken. Ze verwachtte eigenlijk nogal veel van deze hengst. Waarom zou ze niet weten maar ze wou het gewoon. Deze hengst wou ze beter leren kennen en ze wou maar al te graag meer van hem weten. Daarom wachtte ze ook rustig en geduldig af op het antwoord van deze zwarte hengst die Unity heet. " Ik dacht even alleen langs de zee te kunnen lopen, tot ik jou tegen kwam. " reageerde de hengst toen al aardig snel. De uitdagende blik in Adonia's ogen was nog steeds te zien en ze liep even langzaam een rondje om hem heen zodat ze hem beter en meer kon bekijken. " En welk geboortejaar mocht jij hebben? " sprak de hengst toen verder. Ze moest over deze vraag even nadenken omdat ze het nooit echt bijhield hoe oud ze nou was. Het was nu... zomer. Dan was ze dus sowieso al 3 lente's oud. Toen ze weer voor de hengst kwam keek ze hem ook weer aan. " Ik geloof... 3 lente's oud. " zei ze toen gemakkelijk, " En jij? " Heel oud schatte ze hem niet. Maar dat kon ze wel helemaal fout hebben. Ze zou hem hooguit een jaar of 5 of 6 schatten.

Hij zag hoe de merrie uitdagend een rondje om hem heen stapte.'Ik geloof... 3 lente's oud.' Antwoorde ze toen gemakkelijk, 'En jij?' Vroeg de Palomino merrie hem geduldig.'Hmm. Doe eens een klein gokje, als je wilt tenminste.' Antwoordde de donkere hengst op haar vraag. Even liet hij een rustige bries horen, terwijl hij even een slok van het zoute zee water nam.Bah, dat had hij niet moeten doen. De zoute na smaak deed hem niet goed. Maar oke, het zout zou hem misschien wel goed doen na al het zweet dat hij de afgelopen weken verloren was.

Ze was nog altijd geduldig en ze voelde zich best op haar gemak bij hem wat haar verbaasde omdat hij een slecht paard was en daar had ze het niet zo op maar ieder paard heeft z'n goede kanten. Zo dacht ze altijd maar. " Hmm. Doe eens een klein gokje, als je wilt tenminste. " gaf de hengst toen als antwoord op haar vraag. Adonia had al over zijn leeftijd na gedacht maar wachtte nog met antwoord geven. Weer bekeek ze hem goed maar ze bleef erbij dat hij pas 5 of 6 jaar oud moest zijn. Haar aandacht werd afgeleid toen de hengst begon te drinken van het zoute water. Dat zou ze zelf echt nooit drinken. Het smaakt haar niet en het is eigenlijk ook nogal ongezond. Toen de hengst zijn hoofd weer geheven had gaf ze pas antwoord. " Ik gok... 5 of 6 lente's oud. " zei ze. Ze was maar al te benieuwd of ze het goed was maar bleef toch geduldig.
Omdat ze wat jeuk op haar been kreeg strekte ze haar voor been wat uit en begon ze met haar tanden te krabbelen aan haar been. Daar waar ze precies jeuk had. Gemakkelijk en soepel bracht ze haar been toen weer terug onder zich en keek ze hem weer aan. Dit maal wel afwachtend.

Hij greens even. Dat was ietsjes jonger dan hij was. 'Zeven jaar ben ik.' Hij antwoordde zonder enige twijfel, want hij wist met gemak zijn leeftijd te vertellen. Even rekte de hengst zich uit, waar na hij even verder ging,'Zit je ook bij een kudde, of niet soms?' Hij mompelde nog even wat, maar toen richtte hij zich weer even op de merrie. Geduldig wachtte hij op een antwoord af van de merrie,'Ik zit namelijk bij de black Rose.' Klonk hij koel.

Zijn grijnzen en glimlachen waren gewoon aanstekelijk want ze begon ook weer te grijnzen. Een twinkeling was in haar ogen te zien terwijl ze hem uitdagend aan bleef kijken. " Zeven jaar ben ik. " sprak hij. Haar blik veranderde razendsnel naar verbaasd want dit had ze dan helemaal niet verwacht. Hij was dan nog best wel oud maar zo zag hij er niet uit. Het boeide haar dan helemaal niets maar toch was ze er verbaasd over. Ze herstelde zich snel en zorgde dat haar blik weer uitdagend werd.
" Zit je ook bij een kudde, of niet soms? " zei hij toen nadat hij zich had uitgerekt. Adonia dacht meteen diep na. Ze zat niet bij een kudde en had er hier ook nog niks over gehoord. Waren hier wel kudde's? Blijkbaar wel anders zou hij er vast ook niet over beginnen. Curlin had het er ook niet over gehad. Misschien zat zij ook wel niet bij een kudde net zoals zij. " Ik zit namelijk bij de Black Rose. " sprak de hengst toen koeltjes verder. Black Rose. Dat klonk nogal slecht maar ze kon het niet beoordelen omdat ze de kudde niet kende. Waarschijnlijk was het wel een slechte kudde anders zou hij er niet bijhoren want hij was ook wel wat slecht. Daarom vroeg ze er ook niet naar. " Nee, ik zit nog niet bij een kudde. " antwoordde ze toen net zo koel. Wie de bal kaatste kon hem bij haar terug verwachten.

Hij merkte op dat de merrie verbaasd was over zijn leeftijd. Hij greens er even om. Hmm. Ze vertelde dus niet bij een kudde te zitten,'Ben je wel op zoek naar een kudde dan?' Weer even een stilte. De merrie dacht nu vast na of ze bij een kudde zou willen. Nog steeds was het hem niet heel duidelijk of ze een goedzak was, misschien was ze gewoon een neutrale merrie. Tja, hij zou er wel achter komen. Vroeg of laat. Hij liet nog een zachte bries horen, waar na hij zich weer geheel op de Palomino richtte.

Waarschijnlijk had hij nog wel wat te zeggen dus wachtte ze nog rustig en geduldig af. " Ben je wel op zoek naar een kudde dan? " vroeg Unity.Ze dacht inderdaad weer na. Wou ze wel bij een kudde? Eigenlijk wel. Eigenlijk niet. Ze had er nog niet echt over na gedacht. Hoewel ze er wel hield om bij andere paarden in de buurt te zijn vond ze het toch wel makkelijker om alleen wat rond te lopen en geen regels te hebben. " Half. " antwoordde ze toen kort maar toch duidelijk genoeg. Ze had ook geen idee bij hoe zo'n kudde ze wou. Een goed, een slechte. Het boeide haar niet zo heel veel hoewel ze waarschijnlijk toch wel eerder zou gaan voor een goede kudde.
Terwijl ze met haar staart zwiepte begon ze plotseling het water wat in te lopen. Ze stond er al snel tot haar knieën in. Haar hoeven zakten wat weg in het zand maar niet zodanig dat ze vast bleef zitten.

Half. Dat was haar antwoord. Misschien betekende dat dus. Hij merkte op dat de merrie naar het water liep, waar na ze er in ging staan. Hij greens even,'En wat ga jij nu doen dan?' Hij wachtte even af op een antwoord, waar na hij geintresseerd naar een kwal keek die in het water dreef. Dat beest zag er behoorlijk intressant uit, intressant genoeg om het niet te doden. Hij zag hoe het beest zijn tentakels heen en weer beweegden, net als of het iets wilde pakken. Hij keek weer op naar Adonia die nu wat verder in het water stond, wat was ze toch van plan?

Ze bleef rustig staan in het water maar raakte het niet aan met haar hoofd. Haar staart was inmiddels al wel een heel groot deel nat net zoals haar benen maar verder nog niet echt. Verder zou ze het water waarschijnlijk ook niet instappen. Adonia keek achterom naar Unity toen hij begon te praten. " En wat ga jij nu doen dan? " vroeg hij aan haar maar hij had al snel zijn blik afgewend naar een kwal die blijkbaar interessanter was dan zei. " Ik sta in het water. Zie je dat niet? " zei ze spottend met een flauwe grijns. Tsja, het was de waarheid. Dat deed ze nou eenmaal ook. Zo moeilijk was dat niet te bedenken. Ze was eigenlijk maar al te benieuwd wat deze zwarte hengst allemaal in zich had. En ze had dus heel erg zin om hem uit te proberen. Waar die drang opeens vandaan kwam wist ze ook niet, maar om de een of andere manier pastte ze zich aan aan het paard met wie ze te maken had. Nu dus aan Unity. Ze was nu een stuk brutaler en alles daar omheen dan normaal. Het was eigenlijk wel heel erg leuk om even zo te zijn.
Langzaam draaide ze zich toen weer om naar de hengst en stapte ze een deel terug zodat ze weer dichterbij hem kwam te staan. Ze stond nog wel in het water maar zou hem makkelijk aan kunnen raken. Dit maal raakte ze met haar neus even zacht zijn hals. Het was de eerste aanraking met een paard sinds... een hele tijd.

'Ik sta in het water. Zie je dat niet?' Klonk de Palomino merrie bespottelijk. Een flauwe grijns verscheen er even op haar lippen. Unity schudde zijn robuuste kop even heen en weer waar na hij een bespottelijke blik terug gaf naar de merrie. Hij staarde even naar het water dat plonsde door de stappen die de merrie zette, en merkte toen op dat ze steeds dichterbij hem kwam staan. Even na dat de donkere hengst dat opmerkte voelde hij haar zachte neus even tegen zijn hals geduwd worden. Even briestte hij en dacht hij na, een aanraking van een ander paard was al een tijdje geleden. Toen met Senero Du Perez. Hmm, waar zou die donkere merrie heen gegaan zijn? Unity nam even een stapje naar achter.

EDIT BOOTS: Unity, probeer iets langer te posten zodat het makkelijker is te reageren. He hele topic zit je tegen Spam aan

Adonia keek naar hem terwijl hij een stapje naar achteren deed. Ze stapte rustig langs hem heen toen he water uit. Haar hoeven maakten nu extra duidelijke afdrukken. Waar het vandaan kwam dat ze hem aan moest raken wist ze ook niet. Maar het was gewoon al een hele poos geleden dat ze een paard had aangeraakt. Geroken had ze er genoeg maar de zachte vacht van een paard aangeraakt... nee. Nu had ze het wel gedaan en het gaf haar een voldaan gevoel. Haar benen waren nu tot op haar knieën nat. Ze vond eht ergens wel vervelend maar ze was er immers zelf in gaan staan. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar de zwarte hengst. " Dus jij ben slecht, Unity? " vroeg ze toen zomaar. Ze had eigenlijk al een idee dat hij dat wel was maar als ze het zou vragen zou ze echt duidelijkheid krijgen. Ze hield dan wel niet zo veel van slechte paarden maar vaak konden die er ook niet heel erg veel aan doen. Ze werden zo geboren of zo opgevoed.
Adonia stapte toen zo terug dat ze weer voor hem kwam te staan en keek hem vragend maar haar twinkelende bruine ogen aan omdat ze wel nieuwsgierig was wat zijn antwoord zal zijn. Haar crèmekleurige staart zwiepte heen en weer terwijl ze wachtte.

Unity zag hoe de merrie tot haar knieen aan toe nat geraakt was door het water in de zee. 'Dus jij bent slecht, Unity?' Vroeg de merrie aan hem. Unity keek haar even aan, met zijn ijskoude blik,'Dacht je dan dat ik goed was?' Even verscheen er een grote grijns op zijn donkere lippen, damn. Als die merrie er echt over na moest denken of hij aan de slechte kant hoorde, moest zij nog veel leren over Dream Horses. Fel snoof de donkere hengst even, waar na hij met zijn lange staart tegen de beiden kanten van zijn flanken aansloeg. Unity zag hoe de merrie voor hem kwam staan, en met haar bruine ogen hem vragend aan keek. Ah. Ze meende het dus echt serieus. Unity liet even een harde zucht vallen. Waar na hij met zijn donkere ogen door zijn oogkassen rolden.