Hinnik naar Azacar

Mars liep door de zware modder heen. De mist hing in de lucht, een paar waterdruppels verschenen op zijn rug. Je kon amper 2 meter vooruit kijken voordat het helemaal wit werd. Mars had lang nagedacht maar op laatst toch besloten. Het zou niet lang meer duren voordat er weer een oorlog zou komen. Mars was vooral bezorgt om Sangre. Alleen waren ze een makkelijk doelwit voor de vijandige kuddes. Daarom wilde Mars zich aansluiten bij de kudde van Azacar. Er was een andere slechte kudde en dat was de Black Rose. En Mars had niet al te goede banden met Cobra. Nog een reden om zich bij een kudde aan te sluiten was dat Mars actief wilde meevechten tegen de goede kant. En Sangre zou bij een kudde een nog slechtere opvoeding kunnen krijgen. Mars bleef staan en hinnikte naar de leider van de Bleeding Soul. Vervolgens keek hij om naar Sangre. Hopelijk zou Azacar Mars en Sangre accepteren.

(Sangre & Azacar & Mars)

Verveeld liep Sangre met zijn vader mee naar het moeras. Hij had hem verteld dat ze de leider van Bleeding Soul zouden ontmoeten om te vragen of ze zich onder zijn leiding mochten scharen. In het begin was het veulen er niet zeker van geweest of hij zich wel bij een kudde wilde voegen, maar mettertijd was hij het toch wel met zijn vader eens geworden. Het ravenzwarte veulen was ondertussen gegroeid en ouder geworden. Nu was hij ongeveer 3 maanden oud, al oogde hij ouder. Er waren al verschillende spieren te zien onder zijn huid en er stond een vastberaden blik in zijn ogen. Zijn donkere zwarte ogen glansden en stonden kil. Het jonge dier brieste een keer en zwiepte met zijn –nu al redelijk lange en volle- staart. De lucht in het moeras was haast ondraaglijk en zijn hoeven zonken steeds weer weg in de vieze drab. Zijn oren draaiden zich geïrriteerd naar achteren, bijna plat in zijn nek. ’Waarom wilde je Azacar hier ontmoeten, vader?’ vroeg hij met zijn harde koude stem die nu een kille, haast boze ondertoon bevatte. Sangre begreep wel dat ze niet in bloemetjesland naar de leider van een slechte kudde gingen vragen. Maar moest het per se in het moeras? Er was niets te beleven. Slechts een paar paarden waren hier te vinden, de lucht was er absoluut niet fris, de bomen stonden er doods bij, en de vieze drab bleef dagen- of soms wel wekenlang aan je vacht plakken. Hij zuchtte en snoof nijdig terwijl hij verder liep. Bijna botste hij tegen zijn vader op toen hij halt hield, maar het deerde hem niet. Het liefst zou hij iemand willen slaan en zijn woede kunnen afreageren, maar er was niemand die hij neer kon meppen.

Met zijn ogen gesloten luisterde hij naar de geluiden van het moeras. Wat er niet veel waren. Het was er altijd akelig stil. Iets wat Aza niet echt erg vond. De zon scheen fel en warmde de rottende grond op wat voor een hevige stank zorgde. Menig paard zou hier geen hoef hebben gezet maar hijzelf kwam er graag. Maar ook op andere plaatsen in DH liet hij zich vaker zien. Want hij mocht dan wel een 'slecht' paard zijn, hij ging voor niets en niemand uit de weg. Want zelfs de rozen in het bloemenveld hadden scherpe doorns die lelijke wonden konden veroorzaken. Daar bedoelde hij mee dat niet alles wat mooi is meteen lieflijk is. Als het moest zou hij al die zoetruikende bloemen vertrappen en de grond er omploegen. Maar dat stuk van het bloemenveld sloeg hij gewoon over. Dan ging hij naar de plek waar amper nog bloemen groeiden. De kant van het bloemenveld dicht bij zijn gebieden. Waar het steeds killer en doodser werd. Waar zwarte raven vanuit kale, dode bomen op je neerloerden. Je in de gaten hielden en je elk moment konden aanvallen. Traag schudde hij zijn hoofd. Een hinnik weerklonk in zijn lange donkere oren die hij automatisch tegen zijn schedel drukte om ze daarna weer uit zijn nek te halen om te localiseren waar het paard zich bevond. Bijna meteen zette hij zijn enorme lichaam in beweging. Een krachtige maar verzamelde draf waarbij zijn benen hoog opgetrokken werden. De geur van de vreemde hengst drong zijn neusgaten binnen, samen met nog een andere, zwakkere geur. Zijn ijsblauwe ogen waren voor zich uit gericht. Tot daar een witte hengst aan zijn beeld verscheen. Meteen ging hij over in stap waarbij zijn hoeven diep weg zonken in de blubber. Enkel was zijn blik alleen op de hengst gericht. En het jong naast hem. Hopelijk had de hengst wat zinnigs te melden want hij stond net lekker te rusten en dan wenste hij meestal niet gestoord te worden. Met een trotse, machtige houding stond hij tegenover de witte hengst en torende dreigend boven hem uit. Langzaam gleed zijn blik naar het zwarte veulen en daarna weer naar de hengst voordat hij zijn ijselijke, rauwe stem liet weerklinken. "Ik werd geroepen." sprak hij met zijn ijsblauwe ogen op de witte hengst gericht.

’Waarom wilde je Azacar hier ontmoeten, vader?’ vroeg Sangre. ‘Binnenkort begint er weer een oorlog in DH denk ik. Om actief mee te kunnen vechten kan ik het best in een kudde zitten. En natuurlijk ook voor jou: als we bij een kudde zitten kan jij de slechts mogelijke opvoeding krijgen.’ Er waren in de verte al hoeven in het water te horen. Azacar kwam eraan. Niet lang daarna kwam de zwarte hengst te voorschijn uit het mistachtige moeras. "Ik werd geroepen." Dreigend stond Azacar daar. Mars liet zich niet afschrikken, slechte paarden hadden nu eenmaal een eer hoog te houden en probeerden daarom zo dominant mogelijk over te komen. Niet veel meer dan show was dit dus. Mars knikte. ‘Wij willen ons aansluiten bij je kudde. Ik en mijn zoon zullen je respecteren en voor je vechten, zeker nu die nieuwe oorlog er aan komt.’ Nu Kaira dood was, merkte Mars pas echt hoe moeilijk het was om een veulen op te voeden. Ookal was Sangre slecht, er waren ook dingen die hij gewoon niet kon omdat hij nog zo jong was. En buiten Mars zag Sangre weinig andere paarden, al helemaal geen slechte paarden. Bij een kudde zou hij een nog slechtere opvoeding kunnen krijgen en Mars en Kaira zouden trots op hem kunnen zijn.

(srry, kben druk)

Traag liep hij een rondje om de witte hengst heen, zijn oren lichtten iets op toen hij diens woorden hoorden. Hmm, ook hij wilde zich aansluiten bij de Bleeding Soul. Iets wat op hem moment ook nog eens erg goed uitkwam. Een oorlog was op handen en hij zou zelf meestrijden. Samen met zijn kudde. Dus had hij paarden nodig die achter hem stonden. Die konden vechten tegen het goede. De woorden van de witte hengst waren wel goed gekozen. Enkel wist hij diens naam nog niet. Azacar stopte aan de linkerkant van de hengst en keek naar opzij. Een blik liet hij over het veulen glijden. Hoogstens drie maanden oud zou het zijn. Maar misschien wel veelbelovend voor de kudde. Daarnaast waren dit twee leden in één klap. Toch moest hij aan de andere kant ook niet te makkelijk worden en iedereen zomaar toelaten in de kudde. "Zou het dan niet makkelijk zijn dat ik je naam weet. En daarmee ook die van je zoon?" sprak hij kil waarna hij zijn rondje weer vervolgde en voor de witte hengst weer stil stond. "Je weet dus van de oorlog.." sprak hij koeltjes. Twee ijsblauwe ogen waren op de witte hengst gericht. "Hoe wil je mij overtuigen dat ik je toe laat in de kudde?" vroeg hij hem toen. Zonder zijn blik van hem los te maken. Zacht zwiepte hij met zijn staart heen en weer. Af en toe sloeg hij hem hard tegen zijn met talloze littekens bedekte flanken aan wanneer een vervelende vlieg hem op zijn gitzwarte vacht liep. Afwisselend haalde hij zijn benen uit de modder wat voor een soppend geluid hoorde maar nog altijd hield de enorme zwarte hengst oogcontact met de hengst tegenover hem.

(de hele tijd denk ik, ik moet Mars en Sangre nog aan Aza voorstellen in die post. En dan vergeet ik het als nog. Sukkel ben ik XD)
"Zou het dan niet makkelijk zijn dat ik je naam weet. En daarmee ook die van je zoon?" 'Ik ben Mars en dat is Sangre.' "Je weet dus van de oorlog.." Mars knikte, dat was niet zo moeilijk. Bijna iedereen wist al dat er wat broeide tussen de goedzakken en de slechte kant. "Hoe wil je mij overtuigen dat ik je toe laat in de kudde?" ’Ik heb ervaring met vechten, vocht mee in de vorige oorlog. En hoe jong mijn zoon pas is, nu zit de haat tegen de goedzakken diep in zijn zwarte hart.’ Mars wist dat de kudde van Azacar nog niet zo groot was, des de groter de kans was dat hij en Sangre bij de kudde toegelaten werden. Een rode gloed was te zien bij zijn schouder, een paar dagen geleden was het litteken weer opengegaan. Het speet Mars dat hij Qwynt niet meer had gezien, dan had hij wraak kunnen nemen. Alle goedzakken verstopten zich nu in hun gebied, bang voor wraak. Maar het zou niet meer lang duren voordat de slechte kuddes hun uit hun gebieden verjaagden. Mars schudde zijn manen uit, de muggen irriteerden hem. Het was behoorlijk donker hier in het moeras, hier kwamen de goedzakken zeker niet. Te bang om te verzuipen in het drijfzand. Hij keek Azacar weer aan, wachtend op een antwoord.

Zijn ijsblauwe ogen kneep hij tot spleetjes terwijl hij de hengst aandachtig aan keek. Het moeras mocht dan gebied van de Black Rose zijn, bang om hier te komen was hij niet. Cobra had hem nog altijd niet verboden hier te komen en dan nog. Het was altijd weer een verrassing wie hij hier aan zou treffen. Nog steeds moest hij eens met Cobrazarao praten. Over verschillende dingen. Wat betreft de kudde's, bondgenootschappen en de naderende oorlog. De drakenbergen. Dat was dé geschikte plaats de zwarte hengst te roepen maar daarvoor was hij nu niet hier. Nu was hij hier voor de spierwitte hengst voor hem. Die zich zojuist voorstelde als Mars. Een kort knikje van zijn hoofd maakte kenbaar dat hij het gehoord had en zijn ijsblauwe ogen gleden naar het zwarte hengstveulen dat Sangre heette. Volgens Mars had hij veel ervaring met vechten. Nou dat kwam goed uit in de oorlog maar dat zou hijzelf nog wel even uitmaken in de trainingen. Verder beviel de houding van de hengst hem wel. Het zou vast wel loslopen. "Wel Mars én Sangre, welkom bij de Bleeding Soul. Ik verwacht jullie bij de vergadering." sprak hij met zijn rauwe, koude stem.

[fluttie >.<]

Terwijl ze wachtten op de leider van de Bleeding Soul, stapte Sangre een rondje om zijn vader heen en stampte hij nijdig tegen een oude boom aan die zodra zijn hoef hem raakte, omviel. Hij rolde met zijn ogen: zo was er ook geen uitdaging aan. Verveeld zuchtte hij en klapte zijn kiezen op elkaar. Zijn vader moest zich wel heel graag onder de leiding van Azacar willen scharen, anders zou hij dit vieze stinkende gebied niet opgezocht hebben. Hij hoorde de woorden van zijn vader toen die zijn vraag beantwoordde en als reactie gaf hij een korte knik. Een oorlog. Hij wist wat het inhield. Maar of het zoveel zin had om als veulen mee te doen? Nu was hij weliswaar al enkele maanden oud, maar het was vrijwel zeker dat in die oorlog alleen volwassen en ervaren paarden meededen. Een jong dier als hij werd waarschijnlijk zo verpletterd. Al met al was de kleine zwarte hengst niet bang. Angst of pijn kende hij niet. Hij had diverse trainingen gehad en wist hoe hij kleine dieren zoals vogels en konijnen kon doden. Ook wist hij hoe hij moest vechten, maar vanwege zijn grootte kon hij een volwassen paard gewoon nog niet aan. Het was moeilijk om toe te geven, maar de realiteit moest hij onder ogen zien. Anders kwam er eerder een einde aan zijn leven dan gepland. Net toen hij zijn vader uit irritatie een trap wilde verkopen, klonk een nieuw soppig geluid en draaide hij zijn hoofd in de richting ervan. Een grote zwarte hengst naderde en het kleine jonge dier drukte zijn oren in zijn nek. De grote hengst was ongetwijfeld een Alfa, maar toch voelde Sangre niet de drang om te buigen. Zwijgend luisterde hij terwijl zijn vader en Azacar spraken. Hij wilde de moeite niet doen om zijn mond te openen. Echter, dit liet de kille blik in zijn ogen niet verdwijnen. Op het moment dat de zwarte hengst naar hun namen vroeg, schoot zijn blik even naar zijn vader en hij hoorde dat die voor hem antwoordde. Kort knikte hij om het te bevestigen. Zijn ogen gleden weer naar de hengst tegenover hem en hij staarde hem strak aan. Hij wist nog niet of hij hem mocht. Mogen in de zin van respecteren. Het zag er niet uit alsof hij een slechte leider voor zijn kudde zou zijn, maar het feit dat hij hem niet kende zorgde voor enkele vragen. Bij het horen dat ze toegelaten waren tot zijn kudde, knikte hij opnieuw kort en vernauwde hij zijn ogen even terwijl hij zijn woorden overdacht. ’Azacar. Wat zorgt ervoor dat paarden zich onder jouw leiding willen scharen?’ zijn stem was hard en koud en hij keek de zwarte hengst vragend aan. Het was niet sarcastisch of flauw bedoeld. Hij wilde weten waarom Azacar vond dat hij een kudde mocht leiden. Waarom hij vond dat anderen zich onder zijn leiding zouden willen scharen.