Mysterious silence

Coktail galoppeerde over een glinsterende, witte deken. De deken kraakte onder haar hoeven, die er diepe afdrukken in achterlieten. En ja, natuurlijk was een andere naam voor de substantie onder haar sneeuw. Ze was op weg naar een gebied, een gebied dat aan haar kudde toebehoorde. Ze zou het altijd verdedigen, dat had ze zichzelf al voorgenomen. Net zoals ze altijd haar vrienden en kuddegenoten zou verdedigen. Met haar neus hoog in de lucht geheven galoppeerde ze door, ze hield van het gevoel van de wind door haar manen, al was die wind hier wel erg ijzig. In haar gezichtsveld verschenen al de ijsgrotten, waar ze naartoe opweg was. Ze pasten werkelijk perfect bij hun kudde, als een stille glinstering lagen ze daar te twinkelen in het zonlicht. Het ijs glansde prachtig, wit met verschillende tinten lichtblauw erin. Coktail boog haar hals elegant, haar neus een paar centimeter voor haar borst, haar manen meewuivend in de wind. Toen haar hoeven het ijs in de grotten raakten, ging het geluid van een zacht gekraak over in een licht, tinkelend getik. Ze vertraagde haar tempo tot een vlotte stap, want ze wilde natuurlijk niet uitglijden en een blessure oplopen. Het ijs was immers spekglad, maar desondanks lag haar tempo nog hoog als je bedenkt dat ze stapte. Ondertussen liet ze haar blik bewonderend over de wanden glijden, ze zag zichzelf nogal vervormd weerspiegeld in het glanzende oppervlak. Ze vermaakte zichzelf even met het trekken van een raar gezicht, dat nog raarder werd door een stuk extra golvend ijs, en liep toen met een grijns verder. Haar adem stokte één tel toen ze in een prachtige ruimte met een hoog plafond kwam, waar ijspegels aan hingen. O zo prachtig, en tegelijk o zo scherp. Glinsterende druppels gleden naar beneden van een paar ijspegels, en ééntje precies tussen haar ogen in. Ze knipperde even met haar ogen en trok haar hoofd een stukje opzij, niet dat het veel hielp. Haar hoeven tikten zachtjes op de grond terwijl ze verder liep, een holle maar toch muziek achtige toon voortbrengend. Ze brieste een keer zachtjes, aangezien hier de stilte als een soort deken in het hele gebied hing leek het raar om een hard geluid te maken. Toch was het mooi en niet beangstigend, de manier waarop de ijspegels boven haar daar zo hingen had iets wonderlijks, iets magisch. Deze hele plek leek uit een andere wereld te komen, zo mysterieus. Een gevoel van trots welde in haar op toen ze bedacht dat deze plek een gebied was van de Quiet Sparkle, de kudde waar zij deel van uitmaakte. Slechte paarden konden hier maar beter niet binnen treden, want dan zouden ze het met haar of met iemand anders uit de kudde aan de stok krijgen. Coktail dacht dat ze een geluid hoorde, achter zich, vanuit de gang waar zijzelf binnengetreden was. Kalm draaide ze haar hoofd, en keek naar achteren de gang in. Het silhouet van een paard nam vorm aan, terwijl het net een bocht omgelopen kwam. Ze kon kleur en verdere bijzonderheden niet onderscheiden, aangezien het nog een end weg was. Het geluid van hoeven en een ademhaling galmde door de gang naar haar gevoelige oren, die op dit moment gespitst stonden. Wie zou het gebied van de Quiet Sparkle betreden? De gevlekte merrie ging een tikje dominant staan, haar staart zwiepte heen en weer terwijl ze het naderende paard in de gaten hield. Eerst zou die haar moeten bewijzen dat hij of zij geen slecht paard was, wat je eigenlijk meteen al aan het gedrag zag.

Mischa liep alert door het prachtige gebied van de Quiet Sparkle, haar geliefde kudde. Nouja, niet haar kudde maar die van Pearl- Wat boet het! Haar scherpe hoeven tikten zachtjes op de bevoren, gladde vloer die volledig bedekt was met ijs. Perfect uitgekozen hoor. De glinsteringen van het ijs deden haar denken aan "sparkles" en dat deed haar weer denken aan de kudde. Ze grinnikte in zichzelf. Dit was een perfect gebied voor de Sparkletjes, het was hier rustig, je kon hier goed schuilen en het was niet te warm, maar ook niet te koud. Ze zwiepte vrolijk met haar staart en haar oren stonden recht omhoog. Als een van die Cobra's hoevenlikkers hier zouden komen, zouden ze bóeten. Dit gebied was nu alleen voor de goedjes, en Mischa zou het zekerweten beschermen. Ze zuchtte kort, er was hier geen paard te bekennen, niet eens een kuddelidjah. Haar gedachten dreven af naar de oorlog, ookal wou ze daar niet aan denken. Het zou niet lang meer duren of er zou een aanval komen bij één van de kuddegebieden. Zou ze er dan wel klaar voor zijn? Natuurlijk, ze waren al bezig met trainen, en ze was niet iemand die snel zou opgeven, maar toch voelde ze een beetje onzekerheid, een beetje angst. Stel dat er iemand zou sterven, die zij kende? Ze kon zich niet voorstellen hoe verschrikkelijk dat zou zijn. Ze ademde even goed in, door die gedachten was haar adem onregelmatig geworden. Ze wou haar goede vriendinnen niet verliezen! Ookal kende ze de medeleden nog maar net, het voelde alsof ze een sterke band met hen had. Ze zou het al erg vinden als een paard stierf dat ze nog nooit eerder had gezien, laat staan iemand die ze kende. Ieder goed paard dat zou sterven, zou in haar gedachten rond blijven zweven. Een zware oorlog zou het woorden, want ze wist dat de slechte paarden weigerden op te geven of genade te tonen. Ze was bang dat ze een soort trauma zou oplopen, als er iets onverwachts zou gebeuren. Ze schudde de gedachten uit haar hoofd toen ze een andere aanwezige hoorde, iets verder in de ijsgrotten. Wie zou het zijn? Ze versnelde haar tempo een beetje, maar bleef uitkijken voor het gladde ijs, en zocht naar het paard waar de geur vandaan kwam. Opeens zag ze haar goede maatje Coktail staan, die hier blijkbaar ook het gebied aan het beschermen was. "Coks!" zei Mischa vrolijk, een beetje verontwaardigd. Ze zette een paar stappen dichterbij, tot ze recht tegenover Coktail stond. Met een glimlach keek ze haar aan. Coktail was altijd erg vrolijk, lief en hyper geweest, vooral haar humor mocht ze wel.

Coktail kneep haar ogen tot spleetjes, dat paard herkende ze! En de geur ook...Ghehe, ze liet haar dominante houding varen en verwisselde die voor een vrolijke, opgewekte. Haar staart zwaaide nu entoushiast mee op het ritme van de vlotte stap die ze ingezet had om het paard tegemoet te lopen. Het was natuurlijk Mischa, haar goede vriendin, ook het gebied van de Quiet Sparkle aan het verkennen kennelijk. Ze knipoogde vrolijk naar haar. “Zeg, ik zou zomaar denken dat je een slecht paard was, Mis!” begroette ze haar vrolijk en porde haar even tegen haar manenbos, een teken van vriendschap. Haar ogen begonnen vrolijk te twinkelen, evenals de ijspegels boven haar, die glansden en glimden in verschillende tinten. “Wel frisjes hier, huh?” zei ze nonchalant, de woorden rolden zo naar buiten, ze was totaal op haar gemak. Plotseling leek alles zo mysterieus en bovenaards niet meer, nu de stilte weggevaagd was en ze een kuddelidjah tegengekomen was. “En, was je ook eens ons gebied aan het verken- Hola!” snel sprong ze opzij, wegglibberend over de gladde ondergrond. Ze hervond haar evenwicht net op tijd. Naast haar was een ijspegel met een noodgang naar beneden komen suizen, en vlak naast haar kapot gespat, duizenden splinters vlogen weg en schitterden als kristallen. “Huh. Wat je het nippertje maar noemt?” zei ze een beetje beduusd, maar zodra ze de woorden gezegd had kwam haar grijns alweer terug op haar snoet. Ghehe, echt wel een actie voor mij, dacht ze. Bijna geraakt worden door een ijspegel, ik bedoel maar; Wie komt er nou in gevaar door een stuk ijs? Nja, het was wel een schérp stuk ijs. Ze schudde even met haar hoofd, haar adem vormde kleine wolkjes in de koude lucht die hen omringde. Met een big-smile keek ze naar Mischa, alsof er niets gebeurd was, en schraapte wat met haar hoef over de ijskoude vloer. Het bovenste laagje begaf het, en kleine stukjes vormden een hoopje. Mischa was een goede vriendin geworden, ze was aardig en vrolijk, en je kon prima met haar lachen. Bovendien zat ze in dezelfde kudde, wat er opzich ook al voor zorgde dat je een soort band had.

Mischa voelde zich helemaal opgewekt toen Coks haar begroette. Op een of andere manier kon ze helemaal zichzelf zijn bij Coktail, gewoon, omdat zij ook zichzelf was. "Hehe, ja ik ben wel erg sneaky hé?" zei ze grinnikend. Ze porde Coktail terug, en keek naar de ijspegels boven hen. Ze hingen er een beetje brutaal bij, maar mooi waren ze zeker. Ze glimlachte breed en staarde eventjes rustig voor zich uit, iets wat ze weinig deed, omdat ze moeilijk stil kon staan. "Wel frisjes hier, huh?" zei 'de aanwezige' tegenover haar opeens. Mischa keek op en grijnsde een beetje. "Best wel, ik zie m'n eigen adem!" zei ze, haar stem galmde door de grotten, en ze was een beetje verontwaardigd over de energie die in haar stem te horen was. Mischa was blij dat het geen slecht paard was, dan moest ze weer vechten en daar had ze geen zin in, en blijkbaar dacht Coktail daar net zo over. "En, was je ook eens ons gebied aan het verken- Hola!" riep ze, en totaal onverwacht vielen die brutale ijspegels naar beneden. Mischa deinsde achteruit, wat eigenlijk niet nodig was, maar ze deed het van de schrik. Gelukkig maar dat Coktail de ijspegels ook nog net ontweken, want anders had zij echt een pijnlijke klap gehad. Mischa keek verbaast toe hoe de glibberige ijspegels in duizenden stukjes op de grond vielen. Tsja, dat was dan weer het nadeel van dit gebied. Ijspegels zagen er altijd zo stevig uit, maar in werkelijkheid, viel dat nog best mee. Ze luisterde maar half naar wat Coktail zei en staarde nog een beetje veronwaardigd naar de vloer. Haar goede vriendin deed weer eens alsof er niets aan de hand was en keek haar met een big smile aan. Mischa wou de schrik ook liever wegzetten uit haar gedachten en lachte breed terug. "Zonde van de ijspegels," zei ze plagend.

De plagende ondertoon was onmiskenbaar aanwezig in het antwoord van de bruine merrie voor haar; "Zonde van de ijspegels," Coktail besloot om het spelletje mee te spelen, en antwoordde gespeeld verontwaardigt. “Ja, echt wel! En ze zijn al zo zeldzaam, straks sterft onze kostbare verzameling ijspegels uit!” zei ze dramatisch, en hief haar ogen naar het plafond, waar honderden zo niet duizenden puntige pegels hingen te glinsteren. Gespeeld diep verontwaardigd keek ze naar haar vriendin, wat ze in totaal nog 1 seconde volhield; Daarna barstte ze vrolijk uit in lachen, haar oren vrolijk naar voren gestoken. Als antwoord op haar lachbui viel er nóg een ijspegel naar beneden, een stukje achter haar. Coktail schrok zich een hoedje, en sprong in een reflex een endje naar voren. Splinters spatten alle kanten op en ketsten weg over de spekgladde vloer. Even keek de merrie een beetje beduusd naar Mischa, en toen schalde haar klaterende lach weer door de grotten, het geluid echode weg door de gangen. Met een scheve grijns keek ze naar Mis. “Ze moeten me wel hebben vandaag, hé?” zei ze luchtig, en keek naar de ijspegels. De punten glansden vervaarlijk, maar Coktail was niet bang. Zoals altijd sprong ze wel op tijd weg als ze naar beneden kwamen suizen, en bovendien was het nog een goede reflexen en balans training voor de oorlog ook. De oorlog…Ja, nou moest ze dáár weer aan denken. Ze was niet bang om zelf gewond te raken, dit was haar eigen verantwoordelijkheid. Maar ze was bang dat haar kuddegenoten, of andere paarden aan de goede zijde gewond zouden raken. Of zelfs haar beste vriendinnen, waarvan Mischa er een was, en zo nog wel meer. Haar ogen stonden even op oneindig terwijl ze daar aan dacht, maar toen schudde ze even wild met haar gekleurde hoofd, alsof ze de vervelende gedachten weg wilde schudden uit haar hoofd. Terwijl ze dat deed ving ze een glimp op van de vloer, wat er voor zorgde dat ze er nog wat langer naar keek. Ze zag een paint merrie, haar lichtgrijze ogen straalden levenslust en vrolijkheid uit. Haar sierlijk gevormde hoofd was naar beneden gebogen, haar oren stonden recht naar voren. Natuurlijk was het haar eigen spiegelbeeld, maar het was grappig om zo te zien. Toen keek ze weer naar Mischa. Terwijl ze dat deed vielen er 1, 2, 3 ijspegel naar beneden, allemaal met een luide kets uit elkaar spattend op de gladde grond. Coktails ogen flitsten naar boven, en ze zag nog verschillende punten trillen. “Zeg, Mis…Misschien moeten we even gaan schuilen…” zei ze langzaam, ze had het nog niet gezegd of er leek wel een trilling door de grot te gaan, en nog meer puntige dingen kwamen naar beneden suizen. Coktail sprong opzij, maar dit keer waren het er teveel om te ontwijken. Ééntje schampte langs haar flank, en liet een bloederig spoor achter. Ze besteedde geen aandacht aan de schrijnende pijn, maar porde Mischa met haar neus, en zette een paar vlugge stappen. “Eh…Rennen?” zei ze, en wachtte tot haar vriendin mee zou gaan. Die zou ze nooit achter laten, zeker niet in zo’n gevaarlijke situatie. IJspegel na ijspegel barstte uit elkaar, de benen van de paint merrie hadden al een paar kleine schaafwondjes van de splinters. Ze keek bezorgd omhoog, en toen weer naar Mis. Haar ogen keken naar de ingang, maar de twee merries waren nog een end afgedwaald, het was nog een stuk.

[ghehe, actieee! De ontsnapping aan de ijspegels, zullen we doen dat er ergens ijsblokken naar beneden vallen voor de ingang, zodat ze een andere uitweg moeten vinden? Dan hebben we wat om over te schrijven xD]