Mysterious as the dark side of the moon ~

Het was avond, laat. De sterren fonkelden, de maan verlichtte de zwartblauwe hemel en zorgde ervoor dat de donkerbruine hengst kon zien waar hij liep. De nacht was helder, donker zoals hij hoorde te zijn, het was de perfecte gelegenheid voor Zorro. Niemand kon hem nu herkennen, zijn uiterlijk was niet goed zichtbaar, zeker als hij zich onder een boom verschuilde voor het maanlicht. Hij mocht niemand nu recht aankijken, want hij wist als geen ander dat zijn blik herkenbaar was. Een ondoordringbare, krachtige blik, waar vuur en passie in samensmolten. Hij was nog steeds dezelfde, als wie hij zich ook voor deed, en zijn persoonlijkheid kon het niet laten om ervan te genieten als sinõrita's voor hem vielen. Hij had zo zijn charmes, daar stond hij bekend om. De charmante vos. Zorro. Hij twijfelden niet langer over zijn taak, het was waar hij voor leefde, wie hij was en hij zou het nooit in de steek kunnen laten. Had Diëgo hem daarom uitgekozen, als zijn opvolger? Omdat hij passie had voor gerechtigheid? Wraak had zijn drijfveer niet mogen zijn. Er was veel dat hij niet wist over de oude hengst, maar één ding was zeker, hij had altijd een gouden hart gehad. Zou hij altijd zo eenzaam zijn geweest? Hoewel Alejandro niet zo filosofisch was ingesteld, bleven deze vragen hem een tijdje vasthouden. Hij moest zich richten op het moment, waar hij voor gekomen was. Zijn blik gleed over de ver uitgestrekte heuvels, het zag er hier vredig en kalm uit, in dit gebied, maar aan de overzijde van Dreamhorses waren er slechte dingen aan de gang. Oscuridad. Hij had alles meegekregen, van Azacar die terug was, over ene mysterieuze, gestoorde 'Fawn', de alfa van de Valkyrie. De twee alfa's waren samen gezien, maar wat hun plannen waren, hij had geen idee. Hij was hier om met iemand te spreken, in het diepste geheim van de nacht. Iemand had hem nodig. Dat gaf hem een gevoel van waardigheid. Er waren tijden geweest dat Zorro gehaat werd, maar nu was er eindelijk weer iemand die om zijn hulp vroeg. Alejandro sloot zijn ogen kort, zijn gespierde massa bewoog niet, geen haartje dat heen en weer schoot. En toen strekte hij zijn nek en slaakte een hinnik, luid, de lucht in, en trots. Naar Paige. Un prisionero.





Para el uno y sólo Paige.

De meeste sliepen, ze keek de kudde rond. Zijzelf stond naast Azacar die nu ook eindelijk een oog toe had gedaan. Hij was te waaks. Hoewel Paige een tikje stevig was zag je nu wel dat ze drachtig was. De dagelijkse dekkingen waren gestopt. Het leek nu alsof Paige een grasbuikje had. Feitelijk was het geen grasbuikje, maar Paige hield aan van wel. Ze wilde niet geloven dat ze een veulen droeg van die bruut. Ze zat onder de bulten en schrammen. Een snee liep nu over aar borst. Azacar’s tanden stonden in haar schoft als een bijt wond. Hij hield er nogal van om haar daar te bijten als hij haar dekte. Geruisloos stapte Paige naar voren. Niemand leek het te merken. Hoefje voor Hoefje. Iedereen sliep in het holst van de nacht. Toen ze niet meer hoorbaar was galoppeerde ze aan. Haar conditie werd slechter. Ze was na grof weg een paar minuten bek af. Ze draafde stug door. Ze wilde niet opgeven. Ze voelde het kleintje in haar buik, het was raar. Er groeide iets in haar. Paige draafde verder en zag in de verte een boom. Ze draafde er op af. Op een gegeven moment hoorde ze een luide hinnik. Paige verschoot en sprong opzij van schrik. Ze zag de zwarte hengst eerst niet eens staan. Haar oren schoten naar voren. De hengst leek goed te zijn. Ze hobbelde naar hem toe. Paige kon het nu even niet schelen dat ze eigenlijk super bang was. ‘Stt, Wil je mij verraden ofzo,’ siste ze naar hem. Ze keek hem semi boos aan. Ze hield dit niet lang vol en deed haar oren schuldig naar achteren. De hengst zou het waarschijnlijk niet verkeerd bedoelt hebben. Ze probeerde zich voorstellen hoe hij haar nu zou zien. Een Fell pony van 1.40 met een grasbuikje en onder de schrammen en bulten. Ze zuchtte diep. Paige sloeg nerveus met aar staart. Wei was deze hengst. Ze kende hem niet. Ze had hem niet vaker gezien. Hij zag er best knap uit. Ze deed meteen bij die gedachte haar oren naar achteren van schaamte. Ze mocht niet zo denken over de hengst. Ze was niet knap en mooi genoeg om zo te mogen denken. Ze was klein en stevig bergpaardje. Iedereen vond haar lelijk en van alles. Dus Paige geloofde dat. Met grote groene ogen keek ze hem aan. Ze knikte en wilde weg stappen. Ze moest hier snel weg wezen. Anders kwamen ze dadelijk achter haar aan en haalde ze haar in. Als Paige al aan haar straf dacht dan werd ze al bang. Ze zou waarschijnlijk gebeten en getrapt worden. Nu niet meer rond haar buik, zo slim was Azacar dan nog wel. Alles zat onder behalve haar buik. Die was heilig nu. Ze zou waarschijnlijk om haar zelfvertrouwen nog meer omlaag te krijgen gedekt worden voor alle ogen van de kudde. En werd ze weer uitgelachen. Ze had zich niet gerealiseerd dat ze was gestopt met lopen. De gedachtes waren verschrikkelijk en de horror was af te lezen van haar ogen. Waarom ontsnapte ze eigenlijk nog…

Lichtjes gespannen wachtte hij, zag de schimmen van een kudde in de verte tussen de heuvels draven, er hing een duistere gloed over hen heen. Zijn blik ving een grote zwarte hengst op, dat moest hun leider zijn, Azacar. Als hij had geweten dat ze zo dichtbij waren, had hij niet naar Paige gehinnikt. Hopelijk had alleen zij het gehoord en niet de rest, anders zouden ze wel eens flink in de problemen kunnen komen, en dat was juist wat hij wou voorkomen. Ze had waarschijnlijk geen idee wie hij was, maar dat deed er ook niet toe. Hij had gehoord dat ze was meegenomen, gevangen genomen. Nu moest ze verplicht met de Horcrux mee. De alfa was een zeer goed getrainde, ervaren alfa, Alejandro kon hem niet in zijn eentje aan, dat was zeker. Daarom moest hij een andere tactiek gebruiken. Een bruine merrie verscheen uit het niets, kwam naast hem in de schaduw staan, alleen haar groene ogen sprongen uit het duister. Hij kon haar niet heel goed zien, maar ze was duidelijk verwond. Wat had die hengst met deze merrie gedaan? Wie dacht hij wel niet dat ie was? De donkerbruine Vos liep vol met woede, bijna wist hij zichzelf niet meer te beheersen. Hij keek naar die 'Azacar'. Wát een bastardo! Beelden schoten bij hem naar binnen, van zijn broer, dood, in het zand, onder de wonden. Stelletje achterbakse... Hij stapte richting de kudde, was van plan om op die hengst af te rennen en hem verrot te schoppen. Maar draaide nog net op tijd het knopje om. Nee. Het had geen zin, hij moest kalm blijven! Daar had Diëgo hem voor getraind. Hij moest zich beheersen. Geërgerd stapte hij terug, alsof de stem van de vorige Zorro hem toefluisterde: "Vergeet niet wat ik je geleerd heb". Hij keek naar de merrie. Wat kon hij zeggen met woorden? Het was verschrikkelijk wat ze haar hadden aangedaan, dat moest stoppen, nu meteen. "Stt, wil je mij verraden ofzo,' klonk bij haar vandaan. Ze keek boos, Alejandro begreep waarom, hij was niet bepaald verstandig geweest. "Excusa, dat was inderdaad dom van me," gaf hij haar gelijk. Hoe oud zou ze zijn? 3, 4? "Ik wil je helpen." Toen opeens zag hij haar buik. Nee, dat kon niet, dat mocht niet. Imposible! Had die vuile zak haar gedekt? Dat was wel het meest... Voor hij het door had, begon hij te razen. "Wat heeft die vuile hengst met je gedaan? Je drachtig gemaakt?" Hij fluisterde schreeuwend. Hij schudde zijn hoofd afkeurend, van ontzetting. Hoe kon een persoon zoiets doen? Had die Azacar geen corázon, geen alma?

Sorry dat het zo kort is, ik moet naar school! Ik kan hem nog uitbreiden.

Paige hart klopte eruit. Ze wilde niet nog een keer in elkaar geslagen worden. Wanhopig keek ze achterom. Zorgen waren af te lezen uit haar ogen. Ze draaide om en ging naast de donkere vos staan. Met haar hoofd bij zijn schouder, alsof ze achter hem kon schuilen. Hij verontschuldigde zich. Paige schudde lichtjes haar hoofd. ‘Maakt niet uit,’ kreeg ze net over haar lippen. Ze keek verdrietig uit haar ogen. Paige dacht dat de hengst hier gewoon random was. Maar feitelijk was hij voor haar gekomen. Toen ze zijn woorden hoorde schoten haar oren naar voren. Waarom zou deze onbekende haar helpen. Ze zuchtte diep, de hoop werd omhoog geblazen als stof maar, dwarrelde gelijk weer naar beneden. ‘Je kan me niet helpen dat word je dood!,’ fluisterde ze geschrokken uit. Ineens zag ze dat hij naar haar buik keek. En van binnen realiseerde ze dat het geen gewoon grasbuikje was. Schamend liet ze haar oren opzij hangen. Ze durfde de hengst niet aan te kijken omdat ze zich zo schaamde. Ze had zich gewoon laten dekken door de bruut. Maar, ze kon niet anders. Ze scheelde 6 jaar met Azacar! En hij was 1.80 hoog en zij 1.40. Hij was ook super zwaar en misschien wel te groot voor haar. Als je zag hoe veel dikker ze nu al was. Het zou een groot veulen worden. En ze zou veel pijn krijgen. Ze durfde geen antwoord te geven op zijn vragen. Ze draaide nu haar hoofd naar hem toen en keek hem vol schaamte en verdriet aan. En dat niet alleen, dacht Paige. Hij had haar in elkaar geslagen, geschopt, getrapt, gebeten, verwond. En het ergste, haar meerdere malen voor de alle ogen van de kudde gedekt. Ze liet haar hoofd hangen. Wat moest ze nu doen. Ze zat vast, wat kon deze hengst doen. Hij was als enige aardig voor haar geweest. Hij was nu erg boos zo te zien. Maar niet op haar, maar op Azacar. ‘Je kunt niks doen tegen de kudde. Niet alleen,’ stamelde ze. ‘Het enige dat je kan doen is er voor mij zijn. Mij op te vangen,’ zei ze heel zachtjes. Ze durfde dat eigenlijk bijna niet te zeggen. Ze beet even op haar lip en keek hem wanhopig aan. Paige trilde op haar benen van spanning en stress. Wat zouden ze met haar gaan doen als ze terug kwam. Ze kon er niet aan denken. Ze voelde zich duizelig. Haar ademhaling werd zwaarder. Ze kon niet zo goed tegen stress en vooral niet nu ze drachtig was. Vermoeid en licht zwetend zakte ze langzaam door haar knieën. Nu ze lag scheen het maanlicht over haar kont en flanken. Ze was donker van kleur dus nu pas zag je dat ze onder de schrammen en bulten zat. En nu ze lag leek ze nóg dikker. Dit was nog niet het zwaarste, ze moest straks haar lieve veulentje alles leren wat ze juist niet wilde. Azacar had het allemaal al uitgelegd. Als het veulen een maand was zou hij niet meer mogen drinken tot hij haar pijn deed. Hoe verschrikkelijk was dat. Ze vertelde het maar niet tegen deze hengst want, dan had ze het idee dat hij in ren galop op Azacar afging om de hengst te doden.

Zijn bruine ogen staarden in haar groene kijkers, het enige wat hij er in kon lezen was verdriet en onzekerheid. Natuurlijk had ze verdriet! "Maakt niet uit," was haar reactie. Hij gaf een knik van waardering terug. Toen hij haar had gemeld dat hij hier was om haar te helpen, leek ze ontzettend verbaast, alsof ze het nooit had verwacht. Alsof ze dacht dat ze dat niet verdiende. "Je kan me niet helpen dat word je dood!" Waren haar woorden, verontwaardigd als ze keek. Maar dat was precies waarom Zorro hier was. Omdat hij de enige was die durfde dingen op het spel te zetten voor het leven van een ander. En er zou altijd een Zorro zijn. Zijn blik richtte zich nu op de grond, hij sterkte zijn voorste linkerbeen en ging met zijn hoef door het zand. Zo vormde hij de letter 'Z'. "Ik ben hier om je te helpen. Denk je dat ik er niet over heb nagedacht wat de risico's zijn?" Fluisterde hij, het klonk vriendelijk en warm. Een beetje alsof een vader iets uitlegde aan zijn kind, maar dan toch iets anders. Deze merrie kende Zorro blijkbaar niet, dat maakte ook niet veel uit. Het ging erom dat ze er nooit achter zou komen wie hij écht was. In het duister was hij onherkenbaar, als hij haar ooit overdag zou tegenkomen, zou ze niet weten dat hij eigenlijk Alejandro was. En dat was van groot belang. "Je kunt niks doen tegen de kudde. Niet alleen," klonk de stem van de merrie, Paige, opnieuw. "Het enige dat je kan doen is er voor mij zijn. Mij op te vangen." Ze klonk vastbesloten. Misschien had ze gelijk, was dat voor nu het enige wat hij kon doen. Het zou idioot zijn om in zijn eentje de kudde te gaan bestormen. Maar hij baarde zich zorgen over het veulen dat ze bij zich droeg. Welke bedoelingen had Azacar hier mee? Een leger van kleine diablo's creëren? En dan wel met onschuldige merries! Een uitdrukking van walging tekende zijn gezicht, onbewust. Hij kon er gewoon niet bij... Het kon gewoon niet verschrikkelijker. Deze merrie moest wel heel sterk zijn, dat ze hier nu stond, gewoon met hem praatte, daar had hij ontzettend veel respect voor. Híj deed het voor Joaquin, om de rechtvaardigheid terug te winnen in Dreamhorses. Welke reden zou ervoor zorgen dat Paige hier nog stond? Dat ze het niet had opgegeven? "Je bent heel erg dapper, sinõrita." Hij kon het gewoon niet laten, ze moest het weten, hij wou graag dat ze trots was op zichzelf. "We komen hier wel uit," pijnsde hij. Na haar een tijdje aan te kijken, glimlachte hij kort en wierp een blik op de maan, tussen de bladeren door. Kneep zijn ogen samen, zijn staart sloeg heen en weer. Hij was bang dat Paige zo weer terug moest naar de Horcrux, anders zou het te verdacht worden. Een rilling van woede ging over hem heen bij de gedachte aan Azacar, wat hij met de donkerbruine merrie had gedaan, en wat er misschien nog zou gaan gebeuren. Kon hij maar zorgen dat alles nu metéén stopte. Maar hij was God niet.