This place is... Mysterious, just like me!

Amani verkende dit gebied voorzichtig, dit was leek een mooi gebied. Maar ze was blind dus ze kon het niet zeker weten. Toch leek het mysterieus, Amani zelf was ook mysterieus, onder dat mysterieuze was een heel aardig paard. Heel aardig zelfs, als je het verdiende dan. Als je dominerend deed tegen de Arabische merrie zette ze iets mysterieus op. Alles wat Amani deed was mysterieus, zo was ze. Amani stopte bij een meer waar de watervallen in plonsden en begon te drinken. De merrie spitste haar oortjes en 'keek' mysterieus om zich heen, ze hoorde een paard. Rustig bleef Amani staan, wachtend op het paard.

[Lail~ Danku!
O en het is wat kort omdat ik er enorm moet inkomen, sorry]

Lail draafde rustig voor zich uit. Ze moest denken aan haar zoon Setan. Even schudde ze zich uit. Een zucht verliet haar keelgat. Haar witte manen wapperden en haar staart zwiepte lichtje sheen en weer. Even keek Lail rond. Ze spitste haar oren naar alle kanten en hoorde in de verte de waterval. Langzaam versnelde ze haar pas naar een galop. Het was heerlijk die wind in je manen. Uiteindelijk zag ze alleen nog maar water rond haar heen en kon ze alleen nog maar door het water stappen. Het was verfrissend. Sierljik boog ze haar hals en begon rustig slokjes van het water te drinken. toen ze genoeg had stapte ze weer verder en keek naar de verschillende watervallen.Inneens rook ze een onbekende geur. Soms was het moeilijk te ruiken met al dat water rond haar heen. Maar uiteindelijk had ze het toch geroken en volgde langzaam de geur zodat die stillaan sterker werd. En daar zag ze een bruine merrie.Haar oren half plat stapte ze naar de merrie"hallo en wie mag jij dan zijn" Ze bekeek de merrie. Zij zou hier waarschijnlijk nieuw zijn. Nouja lail is dat ook maar op de een of andere manier wist ze dat ook van deze merrie ookal begreep ze dat niet echt." ik heet Lail" sprak ze dan weer. Rustig keek ze de merrie aan en wachtte op haar antwoord.

Ze had gelijk, merrie kwam eraan en sprak. Amani zocht haar met haar ogen en 'keek' haar met een mysterieuze blik aan. "Goedemorgen Lail. U wilt mijn naam vast weten, Ik wordt Amani genoemd." Was het mysterieuze antwoord. Amani schudde haar hoofd even en keek Lail aan, het leek een aardig paard maar zo goed wist Amani het niet zeker, ze was tenslotte blind en er waren zat slechte paarden die zich omtoverden als goede paarden en dus goede paarden trainden als slecht. De merrie snoof en staarde leeg naar de watervallen aan de overkant van het meer. Het was gehuld geruis en gaf er nog een mysterieus dingetje aan. Toen zuchtte Amani even en 'keek' weer met een mysterieuze glimlach naar Lail.