You're so sad maybe you should buy a happy meal?!

Met een rotgang vloog hij door de bocht, zijn oren naar achter geduwd en zijn ogen waren gefocust op het pad voor hem, achter hem rende een grote wolf. Elke keer kwam het grijze beest dichterbij en nijdig hapte hij naar zijn staart waardoor Sultan nijdig zijn hoef tegen het hoofd van hem peerde, waardoor hij weer een paar meter achter kwam te liggen. Ondertussen droop het zweet van zijn vacht af en bloed stroomde van zijn achterwerk af, een paar minuten geleden had de wolf zijn scherpe nagels in zijn huid gezet en was er daarna langzaam afgegleden, waardoor grote en lange krassen zich gevormd hadden, waar het bloed met watervallen uit leek te stromen, maar opzich viel het wel mee. Na een laatste trap tegen het grote hoofd van het beest, schoof Sultan uit en languit lag hij op de grond, uitgeput. Nu had de wolf een kans en die liet hij ook echt niet schieten, want abrupt sprong hij op het zwarte, bezweten en zeiknatte lichaam van de arabische hengst, een pijnscheut schoot door zijn lichaam en een schrelle hinnik verliet het keelgat van Sul, waarna hij al zijn energie verzamelde om zichzelf op zijn benen te hijsen en na enkele pogingen, stond hij weer rechtop, op vier hoeven. Nijdig liet hij zijn smalle, meer zeer scherpe en sterke hoef op het hoofd van de wolf neerkomen, waardoor botten onder zijn hoeven kraakte en een luid gepiep te horen was. Nadat hij het hoge piepje van zijn ademhaling niet meer hoorde, haalde hij zijn hoef weer weg. Abrupt sloot Sultan zijn ogen en liet zichzelf op de grond ploffen, hij was al zo moe en moest hij verdomme ook nog eens met zo'n achterlijk grijs ding gaan vechten! Ondertussen lag hij nu al een tijdje op het verse gras, waardoor zijn ademhaling regelmatig was geworden, hij was minder moe en dat was ook de reden dat hij zichzelf met gemak op zijn benen kreeg. Triomfantelijk draaide hij zijn hoofd naar achter en liet zijn blik op zijn enorme wonden vallen, veel bloeide het ondertussen niet meer gelukkig, al brandde het wel als de pest. Nadat hij zijn hoofd weer naar voren had gedraait, bracht zijn lichaam hem weer in beweging.
Zacht dreunde zijn hoeven op de grond, door zijn niet heel erg grote gewicht - voor een paard - dreunde de grond niet zo hevig, als een Fries hier had gelopen had je dat zeker gehoord. Zelf was Sul een kruising met een groot paardenras, maar nooit was duidelijk voor hem geworden van welk ras hij ook bloed door zijn aderen had stromen en op de een of andere manier, deerde het hem weinig. Toch zag je in zijn bouw het meeste terug van een arabier, aangezien hij zeker 75 procent Arabisch was, hij leek ook verdomd veel op de moeder, qua bouw dan. Met het karakter en kleur leek hij sprekend op zijn vader, hij was ook zwart en zelf was zijn vader altijd rustig, vriendelijk en kalm. Als het moest, kon zijn pa ook wel vechten en dat had hij zeker meegekregen, zelf kon hij ook wel wat van vechten en soms hield hij er ook wel van. Maar slecht was hij niet en dat zou hij ook nooit worden, het was gewoon niks voor hem. Zowiezo had hij zelf al een grote hekel aan die door en door slechte paarden, die dachten gewoon even te zeggen dat het gebied hun eigendom was! Kom eens op zeg, hij kwam waar hij wilde en wanneer het hem uitkwam, niet wanneer het andere uitkwam. Dat hadden ze maar te accepteren en konden ze dat niet? Dan zochten ze maar een ander gebied en pestte ze daar alle paarden weg, maar Sul was niet weg te pesten. Je zou hem alleen wegkrijgen, als je hem zou vermoorden of bijna dood zou trappen, maar woorden deden hem geen moer.
Na een tijdje rond geslendert te hebben en eens nagedacht te hebben, vulde zijn neusgaten zich met een paardengeur, van een merrie. Meteen spande hij zijn spieren aan en liet zijn warmbruine kijkers door het gebied gaan, niet dat hij super veel zin in gezelschap had maar het kon geen kwaad, toch?

[Und Coktail, IK WEET; flutpost. -fl-]

Coktail schudde haar hoofd, en keek rond. Het geraas van de rivier vulde haar oren, de stenen onder haar zorgden voor een kletterend geluid wanneer ze haar hoeven er op neer plaatste. Een ondeugende blik lag in haar glinsterende ogen, terwijl ze het gebied af speurde. Dit was gebied van de Bleeding Soul, en zij, een Quiet Sparkle, was hier binnen komen vallen. Waarom wist ze nog niet, waarschijnlijk nieuwsgierigheid of iets dergelijks. Bovendien kon een beetje informatie over hoe het hier geregeld was geen kwaad, als ze nog wat interessants ontdekte kon ze dat aan Pearl en Magic vertellen. Met de oorlog in het vooruitzicht was dat geen slecht idee. Triomfantelijk met haar staart zwaaiend draafde ze met een grijns langs de oever van de rivier, haar benen hoog optrekkend.
Haar hoofd schoot verbaasd een stukje de lucht in toen ze een raar geluid hoorde. Waren er slechte paarden in de buurt? Haar ogen scanden de omgeving, maar geen paard te zien. Een luide grom klonk vlak achter haar, en net op tijd sprong ze opzij. Een flits van grijze vacht en uitgestrekte klauwen was te zien, toen een wolf langs haar heen schoot. Het dier had een gunstige wind gehad en de paint merrie had zijn geur niet op tijd kunnen ruiken.
Met haar oren plat in haar nek gelegd schoot ze er vandoor, haar hoeven een beetje wegglibberend op de gladde, natgespatte stenen. Zoals te verwachten was, zette de wolf de achtervolging in, met een luide grom sprong hij naar voren. Coktail rolde met haar ogen, kwam je hier geen Bleeding Soul paard tegen dan was het wel een boze wolf, die je aanzag als lekker hapje. Fijn. Heel fijn. Ze keek even achterom en verloor hierdoor een seconde wat snelheid, de wolf sprong naar voren en hapte net naast haar maaiende achterbenen. Maar Coktail was fris en vol energie, ze had hiervoor alleen maar wat gedraafd en gestapt omdat ze niet te veel aandacht wilde trekken in vijandig gebied. Al snel had ze een grote voorsprong, maar zo konden ze natuurlijk nog wel een tijd doorrennen. Dus besloot ze dit anders te doen. Ze rende weg van de oever, waar het minder glad was. Toen draaide ze zich vlug om. Het woeste, grijze beest naderderde haar snel, maar ze was voorbereid. Toen het dier afzette om haar naar de keel te vliegen, draaide ze zich bliksemsnel om en schopte naar achteren. Een luid gejank vertelde haar dat het schot doel getroffen had, maar alsnog voelde ze hoe scherpe klauwen over haar wang schraapten. Ze rukte haar hoofd opzij en beet het irritante dier in zijn nek. Weer gepiep, en even later hoorde ze wegstervende pootstappen. Ze snoof, en haar oren kwamen langzaamaan omhoog uit haar nek. Zo, die was weg. Met haar hoofd hoog en fier in de lucht geheven, stapte ze door. Een vuurrode bloeddruppel gleed langzaamaan langs haar kaak, tot hij op de grond viel. Ghehe, misschien zien die slechte paarden me nu niet eens maar aan als een goedzakje, dacht ze spottend, maar ze wist natuurlijk wel beter.
Haar oren richtten zich nieuwsgierig opzij toen ze niet zo ver hiervandaan een hijgende ademhaling hoorde. Ze zette het op een drafje, en toen ze naderde zag ze een toegetakelde, zwarte hengst. Bleeding Soul lid? Misschien, aan zijn wonden te zien had hij zojuist nog gevochten. Desondanks verminderde ze haar tempo niet, so what? Als het een slecht paard was, dan kon ze hem ook wel aan. Ze had laatst nog een training gehad, en was lang de slechtste nog niet als het op vechten aankwam. Met haar oren gespitst liep ze naar de hengst toe, hij zag er zo kwaad nog niet uit. “Heey, dude. Je ziet er niet zo vrolijk uit, en een beetje gewond ook.” Zei ze nonchalant, met een scheve grijns. De schram op haar wang lekte nog steeds bloed, maar dat vergat ze voor het gemak maar even. Die ging ze later wel wassen.

Nadat hij een aantal keren goed in en uit had geademd, was zijn hart al wat minder snel aan het pompen en Sul kon makkelijker ademhalen, waardoor hij eens luidkeels zuchtte en gulzig een paar slokken van het koude water nam, hij voelde hoe het zijn keel smeerde. Damn, wat was er toch met hem aan de hand? Normaal gesproken was hij wel zo slim een wolf te gaan ontwijken en nu ging hij met hem in gevecht, dit was de laatste keer dat hij dat zou doen. Ontwijken was slimmer, plus je hield er minder verwondingen en pijn van over. Rustig liet hij zijn hoofd weer omhoog komen en knipperde een aantal keren met zijn ogen, om daarna zijn hoofd eens flink te schudde. Zodra hij zich had uitgerekt, draaide hij zijn lichaam om en meteen keek hij in de ogen van een merrie, die begon te spreken. Een vage glimlach krulde zijn mondhoeken omhoog en kort knikte hij richting haar. ''Ooh het valt wel mee.'' zei hij toen kort. Zijn bruine loerders gleden even over het lichaam van de merrie, zo te zien had ze het behoorlijk warm. Misschien ook wolven? Die rot beesten ook, elke keer zaten ze je achterna.
Luide gromgeluiden waren te horen in de verte, shit! Zacht was het gekraak van bladeren te horen, waar een poot op kwam. Abrupt draaide de oren van Sul naar achter en beschermend ging hij voor de merrie staan, die hij net had ontmoet. ''Ik ben trouwens Sultan.'' hij wist dat dit niet het goede moment was voor een theekransje, maar het was wel zo beleef om haar tenminste te laten weten wat zijn naam was. Chagerijnig mompelde de zwarte hengst iets toen een grote groep wolven vanuit het bos tevoorschijn kwamen en dreigend richting hem en de merrie kwam geslopen. Sultan maakte zich klaar, hij spande zijn spieren aan en stampte een aantal keren dreigend met zijn voorhoeven tegen de grond aan. ''Vluchten kunnen we niet meer, we moeten vechten.'' waarschuwde hij de lichte merrie en zodra een wolf zijn poot uithaalde richting Sultan, was het voor hem een teken dat het gevecht was begonnen. Met een flinke harde klap raakte zijn voorhoef de kop van het beest, waardoor die luid begon te piepen en voor een kort moment op de grond bleef liggen. Andere wolven ontblootte hun tanden richting de merrie en hem en zodra een wolf de kans zag richting de merrie te schieten, stoof Sultan naar de linkerkant en hield het grijze beest tegen met zijn gespierde lichaam, waardoor grote, bloederige en diepe krassen ontstonden op zijn rug. Met een peinzend gezicht beet hij op zijn onderlip, damn.. Met een flinke uithaal klapte hij een wolf tegen de grond aan, die piepend adem begon te halen. Zodra dat was verdwenen en ook zijn lichaam niet meer bewoog, haalde Sultan zijn hoef van het beest af en keek naar de andere grijze beesten, het waren er nog een hele hoop maar hij wilde verdomme niet dat die merrie gewond zou raken! ''Kijk uit!'' riep hij waarschuwend richting de licht gekleurde merrie, toen er een wolf op haar afsprong..

De zwarte hengst, Arabisch bloed was duidelijk in hem aanwezig al kon Coktail niet zeggen of dat voor honderd procent zo was, richtte zich naar haar. ''Ooh het valt wel mee.'' Zei hij. Coktail draaide haar hoofd naar een diep, rommelend geluid dat vanuit het bos klonk. Ze rolde met haar ogen en zuchtte geïrriteerd, die beesten wisten zeker niet van ophouden. Ze keek even verbaasd toen de hengst wiens naam ze nog niet eens wist beschermend voor haar ging staan. Een grijns lag rond haar snoet en haar wenkbrauw kwam een stukje omhoog toen ze dat merkte. Sierlijk zette ze een paar passen naar voren, en keek even naar het paard naast haar. “Ik laat je die beesten niet alleen aanvallen, hoor. Je kunt me nou niet bepaald de ‘dame in nood’ noemen.” Grapte ze. “Zowel het dame gedeelte als het nood gedeelte niet, trouwens.” Zei ze grijnzend, oké er kwamen wolven, oké er kwamen veel wolven, maar Coktails humeur leed er niet echt onder. Zoals altijd wist ze van het meeste de lol wel in te zien. De hengst stelde zich snel voor, dus besloot ze het zelfde maar te doen. “Mijn naam is Coktail. En ik denk dat die daar,” ze gebaarde even snel naar de wolven die eraan kwamen, “Zich niet beleefd voor zullen stellen.” En bijna vlak na haar woorden glipten wolven tussen de begroeiing door naar hen toe, als zilvergrijze schimmen. Boze zilvergrijze schimmen, dan. “Vluchten kunnen we niet meer, we moeten vechten.” Zei Sultan waarschuwend, en Coktail knikte vlug, haar blik op de beesten voor hen gericht. “Yes sir! Zeg, heb jij toevallig ook zojuist een paar rake klappen aan een wolf uitgedeeld? Ze lijken niet blij met ons, of ligt dat aan mij?” zei ze, een quasi onschuldige glimlach om haar snoet. De wolven gingen over in de aanval, de paint merrie stond klaar om een fikse beet uit te delen maar de hengst schoot al voorbij, kennelijk om haar te beschermen. Ze knipperde verbaasd met haar ogen, waarom deed hij dit voor haar, ze kenden elkaar pas net? Maar ze besefte dat zij ook voor een onbekend paard zou willen vechten, was het er eentje met manieren dan, waarmee ze bedoelde; Een goed paard. Ze glimlachte even dankbaar naar de hengst, maar concentreerde zich toen weer op de wolven. Ze zou zeker niet bang aan de kant gaan staan, ze zou mee vechten. Vanuit haar ooghoek zag ze een wolf naderbij sluipen, zijn tanden glinsterden vervaarlijk. Voor hij ook maar iets kon uitrichten schoot ze naar de rechterkant, en beet hem in de nek. Haar spieren spanden zich toen ze steigerde met de nek van het beest nog vast, en ze iets hoorde kraken. Snel liet ze de levenloze wolf uit haar mond vallen, en keek om zich heen. Opeens hoorde ze een waarschuwingskreet van Sultan, maar net te laat zag ze hoe een flits van grijze vacht naar haar toe schoot. Een felle pijn ging door de plek net achter haar hoofd, maar met een bruusk gebaar schudde ze de wolf van zich af, een langgerekte wond liep over haar nek en haar vacht kleurde rood. Één seconde later draaide ze zich vlug om en schopte tegen het beest dat haar pijn gedaan had, ze raakte de harige buik en voelde hoe haar trap doel trof. Een flinke wond zat in haar nek maar voor nu negeerde ze het. De wolf viel op de grond met een luid gepiep. Nu was het haar beurt om de zwarte hengst te beschermen, toen ze een wolf de achterkant van Sultan zag naderen, zijn spieren al gespannen voor de sprong. Coktail zette zich met kracht af, en haar volle gewicht belandde op het beest, haar hoeven raakten zijn kop. De klauwen van het dier schampten nog één keer langs haar been, maar dat was zijn laatste beweging. Ze knipoogde naar het zwarte paard, alsof het niets was. Dat was dus écht Coktail, nog steeds met een grijns rond haar snoet terwijl bloed langs haar nek naar beneden drupte. Adrenaline schoot door haar aderen, en haar ogen flitsten heen en weer, op zoek naar de volgende aanvaller.

[ok, hoe vaak zou ik ‘wolf’ in deze post gezegd hebben :’)]