Mezaj coming in.

Voorzichtig liep ik het voor mij nieuwe gebied in, m'n oren rustig draaiend in alle richtingen zodat ik elk geluid in me op kon nemen. Het is verdomd rustig..., mompel ik tegen mezelf.
Toen ik een twijgje onder m'n zware hoef vermorzelde, deed ik een sprong opzij. Pfff, Mezaj jongen.. Niet zo schrikachtig.. Het vreemde licht dat me omringde facineerde me, met m'n oren al draaiende keek ik om me heen. Het was prachtig. M'n neus streek langs een grijzig blaadje dat met moeite nog vasthing aan een takje, en het dwarrelde naar beneden.

[voortaan typen uit de hij/zij persoon, zie mijn post voor voorbeeld (: ]

Memoria draafde rustig langs het zilveren meer. Het meer had een mysterieuze uitstraling, nu het nog vroeg op de ochtend was en er een mist wolkje overheen hing. Een paar takjes aan de overkant van het meer kraakte, en Memoria spitste haar oren en ging stil staan. Een bang paard, was ze op dat gebied. Voor hetzelfde geld was het een slecht paard die eens een goed potje wilde vechten, wat Memoria dus helemaal niet aan stond; zij was niet zo'n vechter. Langzaam deed de witte merrie nog wat stapjes naar voren en probeerde door de mist heen te kijken, maar de overkant van het meer was te ver. Ze haalde eventjes adem en een luide hinnik verbrak de stilte bij het meer en galmde nog na in haar hoofd. Een vogel vloog geschrokken omhoog en uit de bosjes rende een eekhoorntje. Nog steeds nieuwschierig en met gespitste oren keek Memoria nog een keer naar de overkant, maar nog steeds zag ze niks.

Vlak nadat Memoria een luide hinnik had laten horen, kwam er een antwoord en een stamp op de grond, die zelfs hier te horen was, zo stil was het. Memoria ging vanuit stilstand over in galop en rende tot ze een plek vond waar ze over kon steken. het water van het zilveren meer was altijd koud, en omdat ze niet wist wat erin zwom, vond Memoria het toch veiliger om een normaal plekje te zoeken om over te steken. Eindelijk kwam het figuurtje in zicht. Het was een hengst en zo te zien Andalusiër, net zoals zij. De hengst was groot en zag er stoer uit. Het deed haar denken aan haar eigen partner, Saetero, ook Andalusiër. Toen ze op hoor afstand was, begon ze met praten. Ze was niet meer de oude, verlegen Memoria van vroeger, maar de nieuwe, spontane Memoria, die als eerst begon met praten en de vragen stelde; zo had ze dat bedacht, en dat moest nu maar eens beginnen. Ik ben Memoria zei ze, vol vertrouwen in zichzelf. Jij bent zeker nieuw hier? Ik heb je nog nooit gezien... voegde ze er nog aan toe en keek hem daarna vragend aan.

Lala liep rustig naast het zilveren meer, de zon scheen rustig door de bomen. Lala hield van deze mooie dagen, en ook van deze plaats. Opeens hoorde Lala een hinnik, ze gaat er op af, en twee geuren dringen haar neus binnen. Ze had de geuren nog nooit eerder geroken, maar volgens Lala waren gewoon paarden. Dus stapte Lala gewoon door, tot ze de paarden zag staan. Het waren een witte, en een schimmel. Lala stapt op ze af, en begroet ze, ''Hai''', zei ze, daarna is ze even stil, ''Ik heet Lala,'' stelde ze zich voor. Toen ging ze grazen, maar haar ogen keken naar de twee paarden, zouden ze reageren.


(flutpost)

Rust, het enige waar de grijze hengst behoefte aan had was rust. Een keer géén paarden om hem heen die hem dingen van hem wilde weten of herinneringen naar boven haalde die hij het liefst voor altijd vergat. En waar kon je die gezochte rust beter vinden dan op een plek die tot de kudde behoorde en een van de meest kalmerende plekken was van DH. Het Zilveren Meer. Vroege ochtendnevels kolkten traag over het wateroppervlak, ze gaven een spookachtig effect aan het op zich al bijzondere meer. Om de heersende rust niet te verbreken bewoog hij zich geruisloos voort, de lichte druk van zijn hoeven lieten bijna geen spoor achter tussen de grijze bomen. Alleen als je goed keek zou je hem kunnen zien, de kleur van de stammen, vermengt met de mist onttrok de zilveren hengst bijna volledig aan het oog. Falcon snoof de nog koele zomerlucht diep op en liet deze genietend weer ontsnappen. Het was een prachtige morgen en het zou vast en zeker een dag worden die even mooi was. Eer hij tussen de bomen vandaan was en het meertje in volle zicht kwam schalde een hinnik over het water naar hem toe. Het geluid leek hem te omringen en bleef even hangen tussen de nevels. De afzender was hem niet bekend, er lag geen roep naar een specifiek iemand in, ze hadden hem dus even niet nodig. Mooi, kon hij verdergaan waar hij mee bezig was, rust zoeken. Toch had het zijn nieuwsgierigheid gewekt, dit gebied was van The Eagles en hij wilde niet dat slechte paarden hier zouden zijn. Na een korte pauze donderde een tweede, diepere hinnik in zijn richting. Het was voller was geluid en leek als antwoord bedoeld op die van het eerste paard. Zouden ze het afgesproken hebben? Was dit het teken dat de kust veilig was en ze met hun geheime missie konden beginnen? Argwanend probeerde hij de plaats te bepalen, het leek van de overkant van het meer te komen. Misschien toch maar eens erop afgaan, dacht hij met in zijn achterhoofd het feit dat dit het einde van zijn rust betekende. Zich berustend in dit feit begon hij in een kalme draf de oever van het meer te volgen. Zijn hals deinde ontspannen mee met zijn vloeiende passen. Na een korte periode van niets dan zijn eigen ademhaling en het zachte dreunen van zijn hoeven rook hij vaag enkele geuren, het was hem niet ontgaan dat ze niks in gemeenschap hadden, geen kudde geur of zweem van elkaar, onbekenden? Volgens zijn reukorgaan waren het drie paarden, na nog een goede honderd meter verder te hebben gedraafd kon hij zelfs onderscheiden dat het twee merries en één hengst was. Op ruime afstand zodat ze hem niet zouden horen ging hij over in stap en volgde stil zijn weg. De koele bries stond zijn kant op en hij had daarom het voordeel dat ze hem niet konden ruiken. Net binnen gehoorafstand bleef hij staan, zijn oren gespitst, enkele woorden van voorstelling bereikten hem. Het waren dus toch onbekenden van elkaar. Hij zoog door zijn neus een teug klamme lucht binnen en uitte die weer in een bries, op deze manier kondigde hij zijn komst aan en direct daarna stapte hij voorwaarts. Zijn ogen bleven hangen bij drie schimmels die snel vorm aannamen. Verbaasd hief hij zijn hoofd op en keek neer op de drie witte paarden. Het leek wel een bijeenkomst speciaal bedoeld voor schimmels! De grijns die in hem opkwam kon hij niet helemaal onderdrukken en hij deed op zijn gemak een paar laatste vlugge stappen naar de drie dieren toe. Hij nam hun alledrie apart op en sprak met vriendelijke maar enigzins afhoudende stem. 'Een goedenmorgen hier. Mijn naam is Falcon, Orde-lid van The Eagles.' Voegde hij eraan toe, het leek hem goed om te laten weten dat hij deel uitmaakte van de kudde die dit gebied zijn eigen noemde en wat hem automatisch hoger deed staan. Niet dat hij daarom aan maar iets gaf, maar het mocht duidelijk zijn dat hij geen wangedrag wenste hier.

Mezaj had net zijn hoofd omgedraagd naar de witte merrie die zich voor had gesteld als Memoria, toen er een derde paard aan kwam lopen. Door de zilveren mist en de dicht bijeen staande bomen was het zicht en gehoor beperkt, iets waar hij nog niet helemaal aan kon wennen. Het paard had hem niet laten schrikken, maar Mezaj vond het niet fijn als paarden zomaar kwamen opdoemen, zonder dat zijn gehoor hun komst van tevoren had aangekondigd.
Hij nam de nieuweling in zich op, zoals hij dat ook bij Memoria en de andere merrie had gedaan. Het was overduidelijk een hengst, wat maakte dat Mejaz zich iets minder op zijn gemak voelde. Toen hij sprak klonk er een duidelijke toon van gezag door zijn woorden, wat ervoor zorgde dat hij wist dat hij op zijn tellen moest passen. Mejaz gokte dat de hengst dat expres had gedaan, als waarschuwing, maar hij kwam niet agressief of aanvallend over, dus hij besloot dat hij vertrouwen in het goede moest hebben.
Jij ook een goede morgen. sprak Mejaz op zijn voor hem vertrouwde minachtende en arrogante toon, en hij wist dat dit het punt was eruit zou komen of de verhoudingen tussen hem en de hengst goed zouden zijn, of niet. Mijn naam is Mejaz, vervolgde hij, ik ben nieuw, maar dat had je vast al door.. Hij haalde zijn neus in een opwaartse beweging door de lucht, bij wijze van een begroeting, en snoof zacht de koele ochtendlucht in om de geur van de hengst dieper in zijn geheugen te planten. Dit soort dingen waren essentieel.

Sorry dat ik zo lang niet gepost heb... Hij zal wel niet inspiratievol zijn, want ik ben ziek

Nadat de hengst zich had voorgesteld als Mezaj en vertelde dat hij inderdaad nieuw was kwam er een derde paard aanlopen die gelijk gebon te praten. Ze heette Lala, vertelde ze. Direct daarna liet de merrie haar hoofd zakken en begon met grazen. Memoria vond dat altijd erg (ik ben het nederlandse woord even kwijt) onrespectvol naar andere wezens toe. Alsof je je niet intereseerde in hen, maar dacht: ze staan er nu toch. Mezaj stelde zichzelf voor met een woord: Mezaj, en Memoria besloot hetzelfde te doen. Daarna richtte ze haar blik weer op de hengst die tegenover haar stond. Net op het moment dat ze hem wilde vragen hoe lang hij hier al was, in dit gebied voegde een derde paard zich bij hun. Het was ook een hengst en hij stelde zich voor als Falcon, Orde-lid van de Eagles. Memoria kende die kudde wel. Vroeger had ze er ooit eens over gedacht om er bij te gaan, maar toen ontmoette ze Saetero, en was haar hele leven veranderd. Toen was ze alleen, verlegen en kende ze niemand, nu was ze spontaan, had ze een familie en vrienden. Dit leven beviel haar beter dan het eerste. Ze was vroeger zo bang voor gemene opmerkingen en nu kaatste ze ze net zo hard terug. Ja, Saetero en Amora hadden echt haar leven veranderd. Ik ben Memoria, en echt een titel heb ik niet, eigenlijk... zei ze als antwoord op Falcon en glimlachte. Deze paarden zouden haar niks doen, wist ze. The Eagles had niet zo lang geleden dit gebied veroverd (toch?) en waarschijnlijk wilde de hengst laten weten dat hij hier de baas was, of nou, baas? Amiya was de baas, maar hij was Orde-lid, dus stond ook wel hoog. Ze keek weer naar Mezaj en vroeg nu hoe lang hij hier al was, en wat zijn rede was hier te komen.

De grijze hengst had een soort van permanente glimlach op zijn smoel zitten. Hij nam ieder dier apart op, zijn ogen gleden over ieder detail en hun geuren werden hem langzaamaan vertrouwd. Zijn blik vernauwde zich toen de andere hengst begon te spreken. Hoewel zijn lichaamstaal heel wat anders overbracht dan de klank in zijn woorden. Hmm, vreemd. Bijna nooit kwam hij een dier tegen dat zo'n klank in zijn stem had en tegelijkertijd toch vriendelijk bleef. Dit soort dingen onthield hij, misschien had hij het ooit nog nodig. Ergens in zijn achterhoofd mocht hij de hengst niet heel erg, zijn manier van doen stond Falcon niet aan, maar hij negeerde het. Zijn glimlach verbreedde even bij het horen van hun namen. Mezaj en Memoria, de andere merrie had nog niets gezegd. Hij besloot haar maar even te laten voor wat het was. 'Een titel is niet iets dat aangeeft hoe goed je bent. Ik zeg het alleen bij zodat jullie weten dat dit mijn thuis is.' Zei hij met zijn blik op Memoria gericht. Hoewel het niet specifiek zijn "thuis" was, dat waren de geheime gebieden van The Eagles, was dit wel onder zijn hoede en voelde hij zich verplicht tegenover de kudde om het in de gaten te houden. Zijn oren stonden vriendelijk en welkom naar voren gericht, hij deed zijn best om zo open mogelijk over te komen. Geen van hun zat in een kudde, misschien zat er een potentieel Eagle lid tussen. Je wist maar nooit... Hij wende zijn blik weer op de hengst, tegelijkertijd begon Memoria te praten. Dit waren vragen die ook al door zijn hoofd hadden gespeeld, wie was deze hengst? Hij wist het niet, maar nieuwsgierig was hij er wel naar. Iedere informatie die hij over nieuwe paarden kon krijgen was welkom. In gedachten ging hij het rijtje langs wat hij al wist. Geen kudde, zijn naam was Mezaj, hij klonk arrogant maar leek ook vriendelijk. Over de twee merries wist hij niet veel. Memoria leek hem vriendelijk, ze had geen kudde geur, maar wel iets wat hem af deed vragen of ze een partner had, aangezien ze een gemengde geur had. De derde, van wie hij de naam niet wist, was de jongste van allemaal en gaf hem de indruk dat ze nog een speels veulen was. Ze was onbekommerd door gegaan met grazen terwijl de drie overige paarden zichzelf voorstelden en hij probeerde een gesprek te beginnen, een voornemen dat nog een beetje stroef verliep.

[Damn, hij is kort... Sorry guys, maar ik ben ontiegelijk druk...]