Coming home ~

---

Gidzwarte hoeven raakten de sneeuw aan. Neusgaten stonden wijd open zodat je het rood zag. Gidzwarte ogen staarden voor zich uit. Een gespierde hals had zich trots gekruld. Het schuim stond rond haar lippen. Haar spieren bolden onder haar bruine vacht. Ze leek ergens enorm op haar moeder. Enkel dat zij een stuk groter was en voskleurig met een bredere bles. Haar witte sokken waren bruinsig geworden van door moerassen heen te trekken. Met deze sneeuw zouden ze misschien terug wat witter worden. Panarea's ademhaling was zwaar, haar vacht op haar hals was doorweekt. Ze zwiepte eens met haar staart en ging over tot een uitgestrekte draf. Panarea was een redelijk groot paard, ze was zeker over de meter 67. Ze was imposant om te zien. Ze had die geboren trots van een leidster in haar. Ze was niet voor niets de dochter van Kharrea. Ze zou nog meer verwoesten, nog machtiger zijn als haar moeder. Dat was zo goed als een verplichting in haar ogen. Niemand hier wist tot nu toe wie ze was doordat ze bij haar vader was opgegroeid. Een takje kraakte onder haar immense hoeven en Panarea schoot vooruit. Ze was nog jong en was soms nog een beetje onvoorzichtig soms. Maar ze leerde snel. Als ze een goede leermeester zou vinden zou ze vast en zeker binnen de maand 3 keer zo goed zijn als ze nu was. Ze had zoveel van haar eigen geleerd ookal had haar vader haar getraind. Hij had haar enkel leren vechten, voor de rest niets. Niemand wist wat ze had doorgemaakt. Door haar moeder te verliezen was ze ergens getekend, hoe duister haar hart ook was. De dood van Kharrea had een groot litteken achter gelaten op haar hart. Ze zou wraak nemen op elk levend wezen dat te dicht bij haar in de buurt zou komen. Er zou meer bloed over haar voorhand stromen dan elk anders slecht paard. Iedereen zou haar wrezen. Ze had haar slanke bruine oren tegen haar schedel aan gedrukt. Toen ze geritsel hoorde slipten haar achterbenen een stuk verder totdat ze stilstond. ze hees haar hoofd de hoogte in en keek in het rond. Luid snoof ze. Een soort gebrom kwam uit haar keel. Ze vernauwde haar ogen tot spleetjes en zette haar benen verder uit elkaar. Ze sloeg woest met haar staart tegen haar flanken aan. "Get ready to die." Siste ze door haar tanden heen. Een valse grijns stond rond haar lippen. Welk mormel durfde zich in haar buurt te wagen? Als het een neutraal of een goed paard was zou het wel verwondingen op lopen. Een slecht paard kon ze beter te vriend houden, die konden misschien ooit nog van pas komen.

---

Ritmisch raakte haar zware hoeven de bevroren grond, bloed sijpelde uit haar open wonden. Het rode spoor dat ze achterliet smolt langzaam samen met de sneeuw, waardoor het steeds vager werd. De geur die van haar af droop was gruwelijk, haar doodse ogen staarde steenhard voor haar uit terwijl haar mond een grote trek was. Geen enkele emotie was bij de merrie op te merken, haar ijzigblauwe ogen wierpen een angstaanjagende blik op een bewegende struik, maar toen ze erachter kwam dat het de wind was die het irriterende geluid maakte snoof ze vals. Pablo richtte haar ogen weer voor haar, maakte een overgang naar een ontspannen draf waarbij ze haar gespierde hals aangespannen hield, haar beenspieren rolde onder haar huid en haar aderen zette zich iets op. Haar dikke wintervacht hield de kou van haar huid af, maar het zorgde er wel voor dat er meer vuil in bleef hangen.
Eindelijk was de winter aangebroken, haar favoriete seizoen. De kilte en de kou sprak haar enorm aan, ook was het de tijd dat paarden het meest kwetsbaar waren, dat betekende méér plezier voor de badasses. Minachtend snoof ze eens, nam de geur van het gebied af en focuste zich vervolgens op haar ademhaling toen ze een overgang naar een galop maakte. Het was al een tijd geleden dat ze wat getraind had, wat wilde je ook als je een tijd weg geweest was. Puur om even wat rust te hebben, want Azacar had haar zo diep geraakt, dat haar gevoelens naar buiten kwamen. Nu ze alles weer op orde had, wilde ze een nieuwe start maken. Iedereen moest haar naam in hun mond hebben, ze moesten weten wie ze was en waar ze voor in staat was.
De geur van een ander paard prikte in haar neusgaten, de witte merrie kwam abrupt tot stilstand waarbij ze door de gladde sneeuw bijna uit gleed, maar zodra ze haar spieren aanspande en zichzelf overeind hield, kwam ze veilig tot stilstand. Even kort kwamen haar oren uit haar nek, puur om te analyseren waar het geluid vandaan kwam, terwijl haar neus naar de geur zocht. Zodra ze het gevonden had, vesnelde ze haar passen opnieuw en hoorde een stem. Een spottende lach verliet haar mond terwijl ze afkeurend haar hoofd schudde. `Ik denk dat jij je daar eerder druk over moet maken, kleintje.` Haar ijzige stem sneed door de koude stilte, terwijl ze met een minachtende blik richting de nog jonge, onervaren merrie keek.

Panarea hoorde hoefgetrappel en keek die richting uit. Ze vernauwde haar ogen tot spleetjes en staarde richting het geluid. De gure wind liet een paar bomen kraken. Sneeuw dwarrelde van de kale takken af. De bomen leken net monsters met klauwen. Tydens een storm leken die klauwen je te willen grijpen, verwonden. Panarea had geen angst. Nog nooit was ze bang geweest ondanks haar eenzaamheid soms. Ze had er mee leren leven dat ze er alleen voor stond. Ze had geen familie nodig die het voor haar op zou nemen als ze zich in de problemen had gewerkt. Toen ze jonger was geweest had ze haar vader daarvoor gehad, die was er nu niet. Waar die uithong wist ze niet. Het interesseerde haar niet meer. Ze wist wel nog hoe ze hem had ontmoet. Ze had een lange tocht achter de rug gehad. Ze was uitgeput ergens gaan liggen, niet wetend van wie het territorium was. Ze had niet geweten dat het van een jonge hengst was geweest. Ze zag het zo weer voor haar ogen.

Panarea sloot uitgeput even haar ogen. Ze had haar oortjes lang shaar hoofd hangen terwijl ze op de grond lag. Hoorde ze het goed? Was het echt een ander paard? In die week dat ze had rondgezworven had ze geen enkel ander paard gezien. Nu hoorde ze er echt 1! Ze opende haar ogen en zag een jonge gidzwarte hengst voor haar staan. Zijn hoeven maaiden door de lucht terwijl een schril gehinnik uit zijn keel kwam. Panarea wou overeind krabbelen, maar ze kwam niet weg. Ze leek wel versteent. Haar hart ging als een gek tekeer. Ze hoorde nog hoefgetrappel. Snel maar onregelmatig. Een hoef was altijd later als de rest. Panarea keek achterom en zag een immens paard afstormen. Hij trok met zijn rechterachterbeen tijdens het lopen. De hengst vloog over haar heen en stopte voor de zwarte hengst. Trots bleef hij staan en liet hij het ander paard uitrazen. 'Nu is het mijn beurt.' Had hij vals opgemerkt met zijn valse stem. Het was een kort gevecht geweesten de imens grote, grijze, hengst had gewonnen. Zijn voorhand was bezaait geweest met bloed. Panarea wist niet hoe groot hij was maar hij was zeker over de meter 97. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en keek haar doordringend aan. Verbazing was in zijn ogen te lezen, daarna terug die strakke blik. 'Kom mee Panarea' Kwam er enkel uit zijn mond. Hij wist wie ze was! Hoe kan dat?

Panarea wist nog steeds niet hoe haar vader had geweten dat zij het was geweest. Leek ze dan zoveel op haar moeder? Het maakte haar niet veel uit. Ze had ook zoveel eigenschappen van haar vader. Een grijze merrie stond voor haar. De spottende lach bereikte haar oren en deed haar luid snuiven. Ze kreeg een minachtende blik tegenover het paard voor haar. Ze bekeek het eens van top tot hoef. Een echt interessante verschijning vond ze het niet. Panarea vond geen enkel paard interessant dat kleiner was als haar. Veel interessante dieren zou ze hier dan ook niet tegenkomen. Misschien een paar friezen, een paar koudbloeden en een klein aantal grote warmbloeden, meer zou er niet inzitten dacht ze bij haar eigen. Deze keer kwam er uit haar mond een spottende lach. "Uhuh, je gaat nog veel presteren hoor." Spotte ze een beetje met het paard terwijl ze het eens vals bekeek. Ze zag heus dat de merrie bloedde waarbij zij voordeel zou krijgen moesten ze gaan vechten. Ondanks dat Panarea een redelijk groot paard was, had ze de lenigheid van de kleine arabier. Kharrea was al grootgeweest voor een arabier maar Panarea was nog eens 5cm groter als haar moeder. Ze had dus een mooie lengte van 1.67m gehaald. Qua kracht zou ze misschien achter staan, haar spieren zouden nog moeten uitzetten. Ook zou de grijze merrie meer ervaring hebben maar dat deerde haar niet. Ze had veel opgestoken bij het zien van gevechten. Ze wist hoe haar vader vocht en die dingen zou ze kunnen proberen toe te passen.

Toen ze haar ogen even over het lichaam liet glijden van de jonge merrie, werd haar irritatie alleen maar hoger. Die bouw, een arabier. Ze walgde van die beesten, zulke miezerige, smalle paarden hoorde niet slecht te zijn. Friezen, Lusitano's, als het maar brede en gespierde paarden waren. De spottende lach die in haar gehoor had geklonken, had de witte merrie verder genegeerd. Ze was hier niet om spelletjes te spelen met een jonge merrie, het zou niet eens een moeilijk gevecht voor haar worden; dat kleintje haalde ze zo neer. Verveeld zuchtte ze toen ze de woorden van de merrie hoorde, afkeurend werd haar hoofd een keertje heen en weer geschud en Pablo deed een stap naar voren, zodat haar hoofd die van de merrie voor haar net niet raakte. `In ieder geval meer dan jou.` Haar woorden hadden zacht geklonken, maar de doodse en kille ondertoon verborg dat.
Wat deed ze hier eigenlijk nog? Paarden van drie jaar hoorde een goede nachtrust te hebben, dag in en dag uit te trainen om uit te groeien als een groot, gespierd en machtig paard. Zo ging het bij Pablo anders altijd, ze was dan ook gewend dat jonge paarden door volwassen paarden met veel ervaring getraind werden. Niet dat zij die taak op haar zou nemen, dat zou ze alleen bij haar eigen veulens doen. Op de een of andere manier mocht ze de merrie echt niet, ze irriteerde haar mateloos aan haar gedrag; nu al. Toch wist ze het goed te verbergen, stond ze er geheel ontspannen uit maar was ze zeer alert. Gewoon om in te grijpen als dat nodig zou zijn, niet dat ze daar dan veel moeite voor nodig had, maar Pablo nam vaak het zekere voor het onzekere.
Kort gleden haar ijsblauwe ogen door het stille gebied, het enigste wat hoorbaar was, waren de ademhalingen van de twee paarden en het geruis van de ijzige wind die tussen de takken door gleed. De kale takken, want ondertussen waren ze hun bladeren verloren. Heerlijk om in zo'n gebied te zijn, geen kleuren, enkel en alleen de stille kleur wit. Pablo snoof zachtjes, boorde haar ogen in die van de merrie voor haar en snoof zachtjes. `Vertel eens merrie, welke naam draag je?` Nadat ze haar woorden had uitgesproken sperde ze haar neusgaten, om een luide zucht hoorbaar te maken en vervolgens haar spieren een tikkeltje aan te spannen. Het liefste draaide ze om en verspilde ze haar tijd niet, maar misschien was een spelletje met deze merrie wel enigszins amuserend.

Panarea's gidzwarte ogen dwaalden af. De kale takken leken klauwen in haar ogen. Monsters bestuurd door de duivel. Ze wist zeker dat haar moeder aan de zijde van de duivel stond. Ze heerste mee over het duistere rijk. Ze was een van de meest verotte paarden die er ooit had rond gelopen. Ze wist eigenlijk geen enkel paard dat duivelser was. Toen het grijze misbaksel voor haar haar mond opentrok vlogen haar ogen richting het dier. Haar tanden ontblote ze automatisch en een grauw kwam uit haar keel. Dacht dat misbaksel echt dat ze zo onervaren was? Panarea was een goede vechter al zach ze er nu niet meteen een echt vechtbeest uit. "Onderschat mij niet misbaksel! Met zielig brabbelen kom je er niet." Grauwde ze terwijl haar rauwe stem over de vlakte galmde. Als ze Kharrea kende zou ze waarschijnlijk wel merken dat het haar dochter was. Haar stem was zelfs nog prachtiger dan die van Kharrea. De merrie vroeg haar naam. Panarea snoof luid maar antwoorde niet. Ze zou haar naam niet te weten komen. Ze zou het pas weten als ze haar laatste adem uit zou blazen. Ze zou smeken om vermoord te worden. Ze zou haar naam eruit spugen, vervloekend zou haar naam klinken net voor het dier zijn ogen nooit meer zou openen. Haar naam werd uitgesproken zoals die van de duivel, niet anders. Anders moesten ze haar naam niet weten. Ze moest de naam van het mormel voor haar ook niet weten.

[sorry dat hij zo kort is en dat het zo lang duurde, heel weinig tijd]