Finally! My family is together!

[Alleen Memoria, Saetero en Amõra!]

Met grote galop sprongen galoppeerde Memoria door het wilgenwoud, opzoek naar de grootste wilg. Eindelijk zou haar gezinnetje weer samen zijn.. Amõra, Saetero en Memoria. Saetero had Amõra nog nooit gezien, omdat hij tijdens de geboorte niet aanwezig was. Amõra was nu langzamerhand al 4 maanden oud en zou dus alweer wat groter zijn geworden. Memoria voelde haar hartslag duidelijk kloppen en het drong tot haar door dat ook haar benen niet meer de actiefste waren. Al een paar dagen liep ze van de ene plek naar de andere. Langs het zilveren meer naar de bossen, van de bossen naar het bloemenveld.. Het waren lange afstanden, maar echt veel had de merrie dan ook niet te doen. Alleen maar wachten op dit moment, waarop zij eindelijk haar partner en haar dochter tegelijk zag en tegelijk met ze kon praten. Memoria verminderde haar snelheid tot een rustig drafje en haalde diep adem, om diezelfde ingeademde lucht daarna weer met een zucht te laten ontsnappen. Sinds Amõra's geboorte was haar conditie achteruit gegaan, en eigenlijk zou ze er nog wat meer aan moeten gaan werken. Wat als er opeens iets gebeurde waardoor ze moest vluchten? Dan rende de rest van de paarden al voorop, terwijl zij hijgend in een rustige galop rende. Nee, het was niet iets wat ze graag zou willen. Memoria besloot dat, als Amõra training zou krijgen, ze zelf net zo hard mee zou doen. Eindelijk kwam de grootste wilg in beeld en het rustige drafje van de merrie ging wat sneller tot ze voor de wilg kwam en stil stond. Deze wilg stond aan een klein meertje wat in het midden van het wilgenwoud lag. 's Avonds gaf het, door de vuurvliegjes, een mooie effect en was dan ook erg romantisch. Op deze plek kwamen veel herinneringen naar boven, maar Memoria negeerde ze en gaf een luide hinnik, om haar twee familieleden te laten weten dat ze er was.

Het zwarte merrieveulen draafde rond. Ze was nu al 4 maanden oud en ze groeide zo snel. Ze keek rond en zwiepte met haar pluizige staart. Ook deze begon te groeien net als haar manen. Ze briesde even speels en schudde met haar hoofd. Ze werd nu in de zomer wat bruiner. Ze zou misschien zo wit als haar mooie moeder worden. Waar was deze eigenlijk? Ze stopte meteen bij die vraag en keek om haar heen. Ze spitste haar oortjes en briesde zachtjes. Ze liep verder en hoorde opeens een bekende hinnik. Ze hinnikte hard en schattig terug en sprong meteen in galop. Ze galoppeerde naar de richting waar de hinnik vandaan kwam. Ze galoppeerde zo snel als ze kon en begon te hijgen. Ze vertraagde en draafde sierlijk en speels verder. Het was al een tijdje geleden dat ze haar moeder gezien had. Dat was waar. Ze had haar vader ook nog nooit gezien. Hoe zou hij zijn? Ze wilde het zo graag weten! Misschien dat haar moeder daarom gehinnikt had. Om haar vader ook te roepen en om wat leuks te doen met het gezin. Oh ze kon niet wachten. Meteen sprong ze weer in galop en hinnikte nogmaals. "Mama, ik kom!" riep ze vrolijk al twijfelde ze wel dat deze dat zou horen. Ze briesde luid en speels en gaf een vrolijke bokkensprong. Ze sprong nog een paar keer en schudde met haar hoofd. Daarna zag ze al snel haar mooie moeder en galoppeerde erheen. "Mama!" riep ze vrolijk en blij. Ze vertraagde en draafde een paar rondjes rond Memoria. Ze briesde even en stopte. Meteen drukte ze haar neus tegen die van haar moeder en keek haar lief aan. Oh, wat was ze blij haar moeder weer te zien!

Saetero draafde rustig richting de wilg, waar de hinnik van Memoria vandaan was gekomen. Hij kon bijna niet wachten om haar weer te zien, en natuurlijk om zijn dochtertje te zien; Amõra. Het was een prachtige naam, liefde, en dat was wat er nodig was in een gezin. Anders kon je niet gelukkig worden, dat wist Saetero heel zeker. Hij zuchtte kort van verlangen en keek ver voor zich uit, er waren al twee stipjes in zicht, en ze leken dondersveel op de gestalten van Memoria. Zou het andere, donkere stipje dan misschien Amõra zijn? Hij vond het heel erg dat hij niet bij haar geboorte was geweest, gelukkig had Mem hem daarvoor vergeven. Hij ademde de geur even goed in, het rook hier altijd zo lekker, en de stipjes begonnen steeds meer te lijken op zijn lieve gezinnetje, die hij zoveel gemist had de dagen dat hij weg was geweest. Toen hij dichtbij genoeg was bekeek hij hen eventjes goed. Zijn Memoria stond daar, samen met een veulen onder een wilg. Het was een prachtig gezicht, vuurvliegjes die om hen heen dansten. Hij wist het zeker; dit veulen was zijn dochtertje. Amõra leek op Memoria, maar had ook wel iets weg van hem, en vooral die geur was voor hem bekend. Hij ging bij hen staan en glimlachte lief, zijn ogen stonden gelukkiger dan ooit. Hij drukte zijn neus even tegen die van Memoria, en keek daarna het veulen aan, heel erg trots, op beide merrie's. Want beide waren ze heel dapper geweest de dagen dat hij er niet was, en ze waren beide bijzonder en mooi. Hij was echt een trotse vader, en had het idee dat een mooier gezinnetje dan deze niet bestond. Hij keek Amõra voor een lange tijd in haar donkere oogjes aan, en snuffelde even aan de plukjes haar op haar voorhoofd. "Hoi kleintje," fluisterde hij met een zachte, zorgzame stem. Dit gezin zou hij nooit meer loslaten.

Vanuit de verte hoorde Memoria Amora al aankomen en vrolijk keek ze om zich heen, om te kijken waar ze was. Ze hoorde haar veulentje roepen: 'mama! Ik kom'. Bij het horen van die zin werden haar ogen een beetje vochtig. Ze har Amora al zo lang niet meer gezien! Al minstens drie en een halve maand niet meer, maar. Het leuk nog veel langer. Amora was erg gegroeid in die tussentijd, en ook haar kleur was iets lichter geworden. Uit eindelijk zou ze, net zoals Memoria en Saetero helemaal wit zijn. Zo wit als ze sneeuw. Wit was een prachtige kleur, alleen het werd zo snel vies.. Amora rende naar Memoria toe, en drukte haar neusje tegen die van Memoris aan en keek haar aan. Ik heb je zo gemist, lieverdje.. zei Memoria tegen haar dochter en besloot om te vertellen waarom ze had gehinnikt. Je vader is terug, lieverd, en hij komt er zo aan. Je gaat hem eindelijk ontmoeten! Bij die woorden deed zelfs haar hart een sprongetje. Eindelijk zou haar familie weer samen zijn. Een echt gezinnetje vormen... Niet veel later zag ze in de verte een stipje, dat steeds dichterbij kwam. Toen het op ongeveer tweehonderd meter van haar en Amora vandaan was, zag ze wie het was. Een witte, Ansalusier hengst; Saetero! Ze hinnikte vrolijk en zei blij tegen Amora dat dat haar vader was. Saetero drukte zijn neus eventjes tegen die van Memoria aan, toen hij voor de twee merries stond, maar daarna keek hij naar Amora. Je zag aan zijn gezicht dat hij zo blij was haar te zien. Hij zei tegen haar 'hoi kleintje'. Memoria ging naast haar staan en legde haar hoofd een beetje tegen die van Saetero. Wat is ze groot, he? vroeg ze aan hem, terwijl ze met een gelukkige glimlach naar Amora keek.

Het kleine veulen keek vrolijk naar haar moeder en hoorde de woorden. "Ik jou ook mama" zei ze lief en schattig tegen haar moeder. Ze keek even rond en luisterde naar de woorden. Ze maakte een vrolijke sprong in de lucht en hinnikte vrolijk. "Ik ga papa zien!" gilde ze vrolijk en drukte haar neus nog eens tegen die van haar moeder aan. Ze briesde vrolijk en keek rond. Ze kon niet wachten. Al snel drong een geur haar neus binnen. Ze keek om haar heen en spitste haar oortjes naar voren. De witte hengst kwam dichterbij en beide paarden deden vrolijk. Dit was dus haar papa! Amõra hinnikte vrolijk naar de hengst en keek hem ook een lange tijd aan. Ze hoorde de woorden en liep naar hem toe. "Papa!" riep ze vrolijk en gaf hem een neusje. Ze keek daarna op naar haar moeder die wat zei. "Ja, ik word nog groter! Dan word ik de coolste en grootste!" zei ze vrolijk en grinnikte lief. Ze draaide haar om en stapte achteruit zodat ze tussen beide paarden stond. Ze stond lekker dicht bij haar vader en haar moeder. Oh wat was het veulentje blij om bij haar familie te zijn. "Papa, jij gaat toch nooit weg he?" vroeg ze zacht en keek met haar donkere oogjes naar de witte hengst. Een twinkeling was al snel te vinden in haar ogen.

Saetero keek trots naar het veulen, Amõra. Hij was zo gelukkig, nu ze weer met z'n drietjes waren, niets kon deze dag nog verpesten. Hij glimlachte en luisterde naar zijn partner en dochter. "Papa!" zei het donkere merrietje. Ze gaf hem een neusje en Saetero voelde meteen dat er een echte vader-dochter band zou gaan ontstaan. Zijn ogen twinkelden, Amõra was nu nog donker, maar straks zou ze een prachtige volwassen witte andalusier-merrie worden. Saetero lachte eventjes op een echte vaderlijke toon, en keek zijn gezinsleden één voor één glimlachend aan. "Wat is ze groot hé?" zei Memoria plotseling, haar stem klonk evenals trots. Saetero knikte, maar voor hij iets kon zeggen antwoorde zijn dochter vrolijk "Ja, ik word nog groter! Dan word ik de coolste en grootste!" Saetero knikte overdreven, waarbij zijn manen meewapperden. "Zekerweten," zei hij bevestigend, met een warme stem. Hij trappelde even blij met zijn hoeven in de grond en hinnikte trots, waarbij zijn hoofd een draaitje door de lucht maakte. Iedereen mocht weten dat dit gezin weer bij elkaar was, en dat niemand hen kon breken! "Papa, jij gaat toch nooit weg hé?" vroeg het veulentje plots. Saetero werd weer rustig en boog zijn hoofd vlak voor dat van Amõra, hij keek haar lief aan en staarde naar de fonkeltjes in haar donkere ogen. "Niet als het aan mij ligt," zei hij vrolijk en kietelde met zijn neus in haar manen. Daarna keek hij tevreden naar Memoria, ze was de beste partner die hij zich maar kon wensen. Hij kon er geen woorden voor vinden, hoe gelukkig hij was met Memoria, en Amõra. Maar er was één ding zeker; zijn partner had een prachtig veulen op de wereld gezet, en daar mochten ze beiden trots op zijn.

Met een gelukkige grijns volgde Memoria het gesprek tussen haar twee familieleden. Het was alweer een tijdje geleden dat ze Saetero had horen praten, maar zijn stem was ze niet vergeten. Soms spookte hij door haar hoofd, toen ze zich alleen voelde. Ze ging naast hem staan en drukte heer neus in zijn hals. Ze was zo blij dat hij weer hier was. Memoria vroeg zich al een tijdje af waar Saetero heen was gegaan. Waar ben je allemaal geweest? vroeg Memoria daarom plotseling, en haalde haar neus weer weg, zodat ze Saetero kon aankijken. De vraag kwam voor alle twee de andere paarden, Saetero en Amõra, onverwachts. Haar blik naar Saetero veranderde naar een vragende blik, en haar aandacht voor Amõra was eventjes weg. Ze had Saetero al zo lang niet meer gesproken, dus ze vond dat zij wel het recht had om te weten wáár hij heen was gegaan.

[omg, ik ben zó onwijs inspiratieloos dat dit wel een spookverhaal lijkt..]

Saetero glimlachte tevreden en vaderlijk, toen Memoria plotseling een vraag stelde. Het was heel logisch dat ze wou weten waar hij was geweest, dat zou hij gewilt hebben als Mem weg was geweest. "Vanalles. Van de zee tot de sneeuwvlaktes. Het was echt prachtig..." zei hij dromerig, en herrinerde zich hoe het was geweest. Maar hij had zijn partner veel te erg gemist, dat had eigenlijk het plezier veel minder gemaakt. Misschien was het leuk als ze met zijn drieën naar mooie plekjes zouden gaan. "Maar met jullie samen zijn is nog veel leuker," zei hij met een lieve knipoog, en gaf hen allebei nog even een neusje. Hij keek even naar de wolken, die bijna niet te zien waren door de bladeren van de wilgen. Hij was nog nooit zo gelukkig geweest, alles leek nu wel perfect te zijn. "Misschien kunnen we een keer naar de zee gaan," stelde hij met een vrolijke stem voor. Hij keek eventjes vragend naar zijn partner, hij hield echt hartstikke veel van Memoria en Amõra.