Finally, green grass!

Vol vreugde kwam Casanova aan in de heuvels, hij was helemaal blij. Hij galoppeerde een heuvel op, toen hij boven op de heuvel stond steigerde hij een keer. Hij was zo blij om gras te zien, eindelijk mooi groen gras. Gulzig nam hij een paar happen gras, dit smaakte zoveel beter dan dat vieze koude gras dat onder de sneeuw groeide. Hij maakte een gekke sprong en galoppeerde een andere heuvel op, terwijl hij galoppeerde maakte hij allemaal gekke, vrolijke sprongen. Toen hij op de ander heuvel kwam nam hij een hapje gras waarna hij weer omdraaide en terug naar de heuvel ging waar hij net stond. Hij stond op een van de hoogste heuvels en had zo goed uitzicht over het gebied. Zijn ogen sperde het hele gebied af, hij hoopte eigenlijk wel dat er nog meer paarden zouden zijn. Niet dat hij alleen was ofzo, hij was nu samen met Moon. Maar toch, hij wou meer paarden leren kennen, hij wou vrienden maken. Tevreden stond hij op de heuvel, hij voelde zich nu wel heel stoer. Verderop zag hij een meertje, hij maakte een grote sprong in de lucht en galoppeerde met ruime passen naar het meertje. Toen hij bij de rand van het meertje kwam, maakt hij en grote sprong en sprong het meertje in. Hij ging met zijn neus door het water en nam een paar grote slokken. Het water was heerlijk fris, en niet te koud. Het was een erg warme dag vandaag, dat maakte het water extra lekker. Casanova liet zich even helemaal in het water vallen, daarna sprong hij het meertje uit en galoppeerde weer naar de heuvel. Tevreden bleef hij dar op de uitkijk staan, hij genoot van het zonnetje. Hij liet zijn hals weer zakken en nam nog wat happen gras. Hier vermaakte hij zich wel een paar dagen.

Saricha galoppeerde glimlachend door de heuvels, ze hield ervan. De heuvels waren één van haar favorieten gebieden. Het was hier zo mooi en rustig. En kalm. In de verte hoorde ze hoeven denderen op de grond en ze versnelde om eens te gaan kijken wie dat daar zou kunnen zijn. Misschien iemand die ze kende, of iemand die ze niet kende en dus een nieuwe vriend betekende. Lachend zag ze een paard steigeren en gulzig hele halmen gras op eten. Hij draaide zich terug om naar de heuvel, het was zo goed als de hoogste. Ze rende door, terwijl hij zich afzette en met een grote sprong en ruime galoppassen naar een meertje rende. Haar passen waren langer, haar benen trouwens ook, maar dit was nog een jong dier dacht ze. Die moest nog groeien. En Saricha was het ook gewend om ruime passen. Heel stilletjes stond ze plotseling achter het dier. Ze was muisstil geweest, alleen haar bloemige geur verraadde haar aanwezigheid, maar deze hengst was zo bezig met het eten en het drinken. De hengst was het water ingesprongen, en sprong het meertje weer uit en galoppeerde daarna naar het heuveltje. Saricha volgde hem weer muisstil. En stond plots naast hem. "En wie mag jij dan wel niet zijn?" Vroeg ze met haar fluweelzachte, suikerzoete stem. Ze keek hem oprecht nieuwsgierig aan en glimlachte vriendelijk naar de jonge hengst, hij was hooguit 2, misschien ietsje ouder. Saricha kon andere paarden goed beoordelen, maar ze vertrouwde haar eigen oordeel nooit altijd, soms wel. BijCobra had ze het helemaal goed gehad. Maar die was dan ook wel zeer gemakkelijk. "Ben je al lang in DH?" Vroeg ze met exact dezelfde toon en keek hem weer nieuwsgierig aan met een vrolijke twinkeling in haar ogen.

Firework galoppeerde met denderende hoefbewegingen naar de heuvels. Het was weer een nieuwe dag, dus tijd om wat te gaan doen. Haar ogen speurden het gebied af, op weg naar de middle of nowhere. Ze wist wel ongeveer waar ze was, maar omdat ze hier nog maar een paar dagen was kon ze niks alles uit haar duimpje zuigen. Haar oren waren strak tegen haar schedel geslagen, en haar gezicht stond als vuurwerk; het kon elk moment ontploffen. Met een dorre grijns op haar gezicht stampte ze zich over de hoge heuvels, die steeds naar beneden daalden om vervolgens weer omhoog te schieten. Ze probeerde de zon zo veel mogelijk te vermijden. Want de zon.. Tsja, niet een van haar favoriete dingen op aarde. Net als goede paarden trouwens, maar die was ze tot nu toe vermeden. Ze kwamen maar naar haar toe hoor. Ze snoof even, terwijl ze haar ogen strak voor zich uit lieten staren. Gericht op niks. Twee stemmen kwamen nog net boven haar hoefgetrappel uit, maar ook de geur van de twee paarden was goed te ruiken. Een merrie en een hengst. Wat schattig. Ze kwam dichterbij en zag inderdaad twee paarden naderen. Een witte, de merrie, en een soort beschimmelde, de hengst. Met een soort sliding die het gras liet opwaaien uit de aarde, kwam ze tot stilstand. Een vlaag van zand verzorgde een soort mist, die na een paar seconden verdween. Haar oren waren strak naar achter getrokken, en haar mond vormden een chagrijnige streep. Met een krachtige zwaai gooide ze haar hoofd naarboven, en keek daarna de twee paarden met een kille, droge blik aan. "Zo zo.." klonk haar stem, die ruw klonk onder de stille, warme dag. Haar hoeven hadden diepe kuiltjes veroorzaakt in de losse ondergrond. "En, wie moeten jullie wezen?" was haar vraag, die er nogal snauwend uit kwam. Ze keek de twee paarden met een schuin hoofd aan. Kijken wat die goede knollen zouden antwoorden.

Casanova had de witte merrie nog niet opgemerkt, totdat ze begon te praten. "En wie mag jij dan wel niet zijn?" Vroeg ze met een fluweelzachte, suikerzoete stem. Hij keek haar even verbaasd aan, waar komt zij ineens vandaan? "Eh.. Hai, mijn naam is Casanova, wie ben jij?" Zei hij met een vriendelijke, maar ook een beetje verbaasde stem. Ze was ouder dan hem, dacht hij, maar hij was nooit echt goed in leeftijden inschatten. "Nee, ben nog niet zo heel lang in DH" beantwoorde hij haar volgende vraag. In de verte zag Casanova nog een paard aankomen, hij had niet verwacht iemand tegen te komen. Hij keek even naar de naderende merrie, en richtte zich toen weer op de witte merrie naast hem. Ze had iets weg van een arabier vond hij, ze was echt heel wit. Hij vroeg zich af hoe ze zo schoon kon blijven met zo'n een witte vacht. De andere merrie was ondertussen dichter bij gekomen, ze keek een beetje chagrijnig. "Zo zo.." zei ze, haar stem klonk niet echt vriendelijk. "En, wie moeten jullie wezen?" De vraag kwam er nogal snauwend uit. Maar dat verpeste Casanova's humeur niet "Mijn naam is Casanova" stelde hij zich voor de tweede keer voor "en wie mag jij dan wel niet zijn?" vroeg hij aan haar. Hij bekeek haar even, ze zag er minder vriendelijk uit dan de witte merrie naast hem. Zijn mond krulde in een kleine glimlach, hij keek de twee merrie's afwachtend op antwoorden aan.

Vrolijk gallopeerde ze achter Casanova aan. Maar omdat ze lang niet zoveel uithoudingsvermogen had als hem, kon ze hem niet bijhouden. Ze was na een tijdje gestopt en verder gegelopen, ondertussen pakte ze een paar grote happen van het hemelse sappige gras. Het was lekkerder dan al het gras wat ze ooit had gehad in haar hele leven! Uiteindelijk zag ze, toen ze op een grote heuvel stond, Casanova met nog 2 andere paarden. Ze galopeerde er in volle snelheid opaf. Maar omdat ze nog niet zo goed kon remmen, knalde ze hard tegen het grijze paard aan. Ze was zich doodgeschrokken en schoot gelijk achteruit. 'S..s..soory!' Zei ze geschrokken en keek angstig met een bonzend hart. Ze wist niet hoe dat paard zou zijn.. Wie weet was het een gemeen paard en had ze grote problemen nu.. Bang wachtte ze af. Op de reactie van de merrie.

"Mijn naam is Casanova" De stem van de hengst klonk vriendelijk. Té vriendelijk. Ze keek het paard droog aan en snoof even. Haar ogen rolden even wat door haar kassen, en keek daarna weer naar de hengst en grinnikte even op een 'gemeen' toontje. "Geweldig om met je kennis te maken." Sprak ze, en alweer snauwde ze het zo'n beetje uit. De merrie die naast hun stond had nog geen een woord uitgesproken, dus negeerde ze haar maar. Waarom kwam ze eigenlijk hier? Tsja, omdat ze hier wou zijn. Maar waarom waren hun hier? De vrolijke stem van de hengst lieten haar gedachtes weer ombuigen, en haar hoofd draaide geïrriteerd naar hem toe. "Ja?" vroeg ze lichtelijk chagrijnig. "en wie mag jij dan wel niet zijn?" Was dus blijkbaar zijn vraag. "Firework." liet ze droogjes weten, en haar ogen rolden naar de andere kant van de plek waar als een malloot een veulen kwam aangedraafd. Dat beest leek wel door het dolle heen, en zo te zien was ze niet van plan te stoppen. Hoe dichter ze bij kwam, hoe harder het hoefgetrappel te horen was. Ze draaide haar hoofd weer weg van het kleine, doorgedraaide beest tot ze plotseling tegen haar aan knalde. Ze bewoog maar een klein stukje opzij, en draaide haar slanke, grijzige hoofd woedend naar het kleine ding. 'S..s..soory!' zei het veulen geschrokt, en ze was blijkbaar bang. "Wat nou sorry? Kijk gewoon beter uit klein mormel!" zei ze, en ze keek met een felle blik naar het kleine dier die met haar hoofd nog maar net bij haar onderbuik kwam. Ze snoof even fel en geïrriteerd. Godsie, kon dat beest niet uit d'r doppen kijken?

Toen die merrie antwoorde op zo'n gemene rotmanier veranderde haar angst in eerder boosheid. En dan haar ook nog eens klein mormel zeggen? Dacht ze boos. 'Doe niet zo gemeen!' Zei ze tegen de merrie. Ze vond het echt niet leuk als andere paarden zo tegen haar deden. Het was maar een ongelukje! Dacht ze. Ze keek naar Casanova. Hij was wel altijd vriendelijk voor haar geweest. Ze dacht na. Nog even en ze was een jaarling. Het zou nog maar hooguit 2 weken duren. Ze wist niet meer precies wanneer maar wel dat het bijna was. Ze was er zelf behoorlijk trots op en vond het daarom ook niet leuk om klein genoemt te worden.

Casanova zag Moon aan komen, hij keek even en richtte daarna zijn aandacht weer op de merrie. "Firework" antwoorde ze zijn vraag. "Aangenaam kennis te maken" zei Casanova op een nog steeds vrolijke toon. Vanuit zijn ooghoek zag hij Moon in een aardig snel tempo hun kant op komen, ze ging iets te snel want ze botste tegen de grijze merrie voor hem aan. 'S..s..soory!' zei ze gelijk tegen de merrie, die haar nogal boos aankeek. "Wat nou sorry? Kijk gewoon beter uit klein mormel!" zei Firework op een boze toon. Ze keek Moon fel aan en snoof geïrriteerd. Casanova zei niks, Moon moest maar leren voor zichzelf op te komen vond hij. 'Doe niet zo gemeen!' zei Moon tegen de merrie. Verbaast keek Casanova naar haar, hij had niet verwacht dat ze zo tegen de merrie zou reageren. Hij keek weer naar Firework en probeerde haar reactie te pijlen, hij zou Moon natuurlijk wel helpen als de merrie haar wat zou willen doen. Maar hij besloot om zich er nu niet mee te bemoeien.

[Sorry voor de late reactie.]