Finally it can't be treu. [&Aleyne.]

Dynamieke passen werden gezet. Oortjes stonden vrolijk naar voren. En een staart zwiepte rustig in het rond. Om vliegen te verjagen. Hij brieste. Schudde zich uit. En bracht zich langzaam voort. Hij schudde zijn haartjes. Schudde sierlijk zijn hoofd en zuchtte. Arwen… Waar was ze? Wat voerde ze uit? Leefde ze nog wel? De witte hengst schudde zijn hoofd en keek rond. EN over familie gesproken ergens kon hij zich iets vaag herinneren over een tweeling broer van Sultan of iets. Maar waar en wie? Remember schudde zin hoofd. Draafde door schudde fier zijn hoofd, en keek rond. Hij snoof, maar er was geen geur te bekennen. Alleen de geur van de bladeren die van de bomen af vielen. In allemaal leuke herfst kleurtjes. Dynamiek waren de passen van Remember, krachtig en Dynamiek. Hij stopte tussen de bomen. Maar Re viel goed op met zijn schimmel witte vacht. Hij wachtte af tot er een paard zou komen. Zijn ogen twinkelden helder, en zijn oortjes stonden vrolijk naar voren. Ach, mensen konden hem best wel een mafketel noemen immers mocht je niet liegen of wel soms?

[&Aleyne]

Aleyne draafde rustig op haar gemak tussen de bomen door. Haar manen wapperden het zelfde deed haar staart. Haar gedachten waren ver weg van de echte wereld. haar oren waren lichtjes naar achteren gericht. Zelf weet Aleyne niet waarom ze dat deed. Even dacht ze na. Hoe zou het met haar zus zijn?? Momenteel was dat niet haar enige zorg, de grote kuddeleider probleem. Aleyne had momenteel nog geen tijd gehad om met Parel te spreken, hopenlijk zou ze ooit daar wel de tijd voor hebben. Haar hoeven bonkten op de grond, takken braken eronder. Bladeren waaide zachtjes uit de buurt van haar hoeven, het kleine wind van haar snelheid zorgde ervoor dat ze het niet te warm kreeg van al dat draven. Haar ogen flitsen snel door de hele omgeving. Langzaam spande ze haar spieren op en begon te galoperen, haar hoeven leken de grond nog maar amper de grond, het maakte geen geluid meer wat het normaal wel zou moeten doen, ze leek wel een schim. Een witte schim dat door het bos flitst, die zich liet zien alleen is die het wou. Aleyne had het gevoel dat ze minder sociaal was en zich nu meer afzonderde. Natuurlijk wou ze dat veranderen maar ze hield er niet van dat iemand haar ware karakter kende daarom hield ze die altijd verborgen, zodat het niet tegen zich kan worden gebruikt. Een geur van een hengst drong haar witte neusgaten binnen. In een sierlijke en lenige beweging draaide ze van richting en stapte nu zonder geluid richting de hengst die haar aandacht had getrokken. En daar zag ze toen de hengst wat verder van haar staan, wachten op iemand?? "hallo." aleyne haar stem was puur tegenwoordig begon ze ook ander te spreken. Haar oren nu recht naar de hengst gericht wachte ze rustig op antwoord van deze hengst.

Zijn ogen twinkelden vrolijk iets wat je niet kon missen. Een geur drong door zijn neusgaten naar binnen, een geur van een goed paard, een fijne geur. Je kon hem bijna lekker noemen. De fijne geur van goedheid, geen moord te bekennen. "hallo." klonken pure woorden. Remember draaide zich om, en zijn twinkelende ogen staarden die van Aleyne aan, alsof hij was bezopen in een krachtige gedachte. Maar in een ruk alsof er een glas water over zich heen werd gegooid schudde hij zijn hoofd. Keek Aleyne vrolijk aan, met zijn hemelsblauwe warme twinkelende ogen. ''Aleyne! Lang niet gezien!'' Zijn heldere stem weergalmde door het bos heen. Hij zwiepte met zijn langere glinsterende staart. Zijn huid twinkelde in het zonlicht. Hij glimlachte als altijd van hier tot Tokio, en had totaal niet in de gaten dat Aleyne hem niet herkende. Hij zwiepte nogmaals met zijn golvende staart, en nog altijd was hij verbijsterd dat hij zijn staart zo netjes kan houden als hij in het wild leeft.

Aleyne keek de hengst rustig aan. Ze moest deze hengst toch herkennen?? Ze kon het niet echt zich snel voor de geest halen en dat irriteerde haar. Haar witte manen waren als golven van de zee waar er geen einde aan zou komen.Alleen leek deze op prachtige zijde. Haar staart leek dan meer op een witte wilde vlag. Een lichte zucht verliet Aleyne haar keelgat, daarna werd het een wolkje dat zich dan langzaam voegde bij de grotere wolken.''Aleyne! Lang niet gezien!'' sprak hij. Dus ze moest deze hengst wel herkennen. Even trok ze zich in haar gedachten en haalde deze hengst voor haar zicht.Remember dat was het!!"Zeg dat wel, hoe gaat het met je Remember??" sprak ze met haar zuivere zangerige stem. Ze was nu best wel nieuwsgierig wat hij allemaal had meegemaakt. Het was dan ook zo lang geleden dat ze elkaar nog eens hebben gesproken. Even sloeg ze met haar staart tegen haar witte flanken om de irritante vliegen uit haar buurt te houden. Sierlijk boog ze dan haar hoofd en nam een plukje gras en begon erop te kauwen. En wachtte rustig af.