From Yesterday

De witte merrie sprong in een soepel gelopje aan. Ze genoot intens van dit moment. De wind door haar manen, het grond dat onder haar voeten doorschoot. Het koren zorgde voor lichte striemen aan de zijkant van haar buik, maar het was niet pijnlijk. Eigenlijk was het best lekker, alsof ze eindelijk eens kon krabben op plaatsen waar ze normaal niet bij kon komen. Haar oortjes stonden vrolijk naar voren gespitst. Waarom ze precies in een goed humeur was? Dat wist de witte merrie ook niet. Feit was dat ze zich goed voelde. Het leven was er niet makkelijker of leuker op geworden, alleen haar humeur was veranderd. Hoewel, die veranderde normaal toch al van dag tot dag - alleen vandaag was het wel een extreme. Luid lied ze een triomfantelijk gehinnik horen. Ze wilde zeggen: 'Ik ben hier, en daar kun je niks aan doen!' Ondertussen keek ze om zich heen of ze nog anderen zag. Ze had wel zin in gezelschap op dit moment, iemand waarmee ze haar goede humeur kon delen. Even bedacht ze zich of ze naar een andere plaats moest gaan. Het leek hier over het algemeen nogal uitgestorven. Bij de rivier of de meander zouden veel meer paarden te vinden zijn, wist ze. Haar galop versnelde. Nirvana briesde genietend. Het was echt lekker haar spieren weer eens aan het werk te zetten. Af en toe schudde ze haar hoofd en hals, of gaf ze een bokje.
Pas na een lange tijd ging ze langzamer lopen, tot een beheerst drafje. Het was goed zo. Ze hijgde licht, in tegenstelling tot haar ruim bezwete vacht. Ze had geen conditie meer na haar zwangerschap. Hoe zou het trouwens met Ith gaan? Haar hart maakte een sprongetje toen ze aan het merrieveulen dacht en direct verscheen er een brede grijns op haar gezicht. Ze zou dat veulen voor geen goud ter wereld kwijt willen raken. Plotseling bleef haar blik gevestigd op een paard. Het was nu nog ver weg, maar Nirvana wijzigde haar richting iets zodat ze nu richting het paard liep. Nieuwsgierig probeerde ze te ontdekken wie het was.

Saricha's hoeven denderde razendsnel over de grond heen en kwamen lichtjes neer, maakte amper geluid omdat de grond het geluid dempte. Ontspannen genoot ze van de wind die door haar manen woei en haar staart liet dansen en zweven. Haar galop werd wat beheerster en ze had nog geen druppeltje zweet op haar vacht plakken, ze was erg trots op haar conditie, die ze wel na een heleboel moeite terug op peil had, en ze dreef hem soms ook tot het uiterste. Ze rook het koren, het was een fijne geur, tenminste dat vond zij, Cobra zou de geur van bloed leuker vind. Maar ja, ieder zijn smaak.
Net zoals ieder zijn geur, en de geur die nu in haar neus dreef was heel erg vaag bekend. Heel vaag. In de verte zag ze een stipje. Ze ging wat sneller, het stipje werd sneller en sneller groter en groter. Ze bleef op een meter of drie afstand en keek nieuwsgierig naar de witte merrie met de lange grijze manen en staart. Haar hoofd stond een tikje scheef en ze keek nieuwsgierig in de ogen van de merrie. Ze peinigde haar geheugen, opzoek naar informatie over de vreemdeling. En toen stroomde die binnen. In de vorm van een gevecht, maar dat gevecht liep af als een vriendschappelijk afscheid en het excuus van haar voor het breken van een bot, en Shadow die lachte en toen ze vriendinnen werden wrokkig wegliep, goede oude tijd was dat, toen was alles in DH nog rustig. En Cobra deed niet zo stom. Maar ze ontspande haar spieren toen de naam haar terug te binnen schoot, met deze merrie was niks mis, toen in ieder geval niet. "Dag Nirvana, fijn om deze oude bekende nog eens terug te zien," zei ze met haar warme, suikerzoete, fluweelzachte stem. Ze glimlachte innemend naar haar en veranderde haar houding naar rustig en kalm.

Haar tempo ging steeds langzamer naarmate ze naderde. Die merrie... Ze kon er maar niet op komen waar ze haar eerder had gezien. Of ontmoet. Na een tijdje was ze dichtbij genoeg en bleef ze stil staan. Haar hoofd stond een klein beetje schuin, de merrie observerend. Wie wás dat nou? Het leek alsof de herinnering op het puntje van haar tong lag, maar het wilde niet komen. Toen kwamen de woorden. "Dag Nirvana, fijn om deze oude bekende nog eens terug te zien," klonk het uit de mond van de schimmelmerrie. Plotseling veranderde Nirvana's blik. Ze keek even verward, toen verrast, en uiteindelijk verscheen er een brede grijns. "Saricha!" begroette ze de merrie tegenover haar. Nieuwsgierig bekeek ze de merrie. Ze was nauwelijks veranderd, hooguit wat ouder geworden. Maar goed, dat was ze zelf natuurlijk ook. "Wat is dat lang geleden!" grijnsde ze vervolgens. Het wás zo. In die tijd was DH nog veel rustiger geweest; ze had bijna alle paarden wel een keer gezien of ontmoet. Dat kon ze nu niet meer zeggen. Elke dag kwamen er meer paarden bij. Meestal vreemdelingen, maar soms ook paarden die terug kwamen - zoals Saricha. "Wat heb je uitgespookt?" vroeg de witte merrie toen een beetje plagend. Nirvana stond ontspannen stil nu, met één oortje naar Saricha gericht en met een achterbeen op rust. Ze hijgde nog heel lichtjes na van de ren van net, maar het was nauwelijks merkbaar.

(Sorry voor late post)

Saricha glimlachte ontspannen toen ze Nirvana zag nadenken en haar blik veranderde. Ze lachte zachtjes. Ze knikte beleefd naar haar. Ze riep haar naam bijna uit en Saricha moest daar een beetje over lachen. Nirvana was niet veel verandert. Ze knikte instemmend toen Nirvana zei dat het lang geleden was. Een vlaag van verdriet sneed door haar ogen heen toen Nirvana vroeg wat ze allemaal had uitgespookt. Maar die verbloemde ze meteen met een vriendelijke glimlach. "Ik heb van alles uitgespookt Nirvana, en ik ben een dagje ouder geworden, ent als jij. Ik ben een tijdje weggeweest omdat ik dat nodig had... Om verschillende redenen," besloot ze uiteindelijk. Ze glimlachte even gepeinigd, het was nu al 2 jaar geleden, maar het brandde nog altijd in haar geheugen, zeker met het geheim dat ze met zich meedroeg. Waar niemand iets van wist, iets wat haar geheimpje was. Volledig van haar. Niemand wist het, en dat zou zo gaan blijven. Saricha glimlachte weer naar haar oude vriendin. "En wat heb jij dan allemaal uitgespookt Nirvana? Vertel het me eens." Ze lachte weer zachtjes, met een zachte twinkeling in haar ogen keek ze naar haar dierbare vriendin. Ze was blij deze oude bekende terug te zien. Een schim van de vroegere jaren. Ze keek ontspannen rond.