The feelings of yesterday.

Met een zacht drafje draaft ze rond. Ze is hier net maar ze wil hier lang blijven. Ze krijgt hier heel veel fijne herinneren van vroeger. Ze zuchte diep. Vroeger speelde ze altijd met de jongens. Nu ze er over nadenkt ze speelde alleen maar met hengsten. Ze heeft maar een of twee keer met een merrie gespeeld. Ze had hier nooit zo over nagedacht. Ze speelde vroeger vooral met haar broers maar jammer genoeg weet ze niet waar die nu zijn. Opeens hoorde ze iets kraken onder haar hoef. Ze schrok op. Gelukkig dacht ze het is alleen maar een takje. Ze was echt veel te diep in gedachten verzonken. Ze ging over in stap en besloot wat te gaan drinken. Toen ze naar het water keek moest ze alweer terug denken aan vroeger. Zo raar. Ze dacht terug aan de tijd dat ze samen met haar broers aan het spelen was in het water. En dat hun ouders hen er maar niet uitkregen. Ze kreeg weer een glimlach op haar gezicht als ze zo terug denkt. Ze heeft de neiging om er weer als vroeger in het water te gaan en te gaan spetteren. Maar eerst drinken dan ziet ze wel verder. Ze dronk met grote gulzige slokken. Mmm heerlijk dacht ze. Opeens miste ze haar broers heel erg. Maar niet gewoon erg maar echt erg erg. Ze ging even liggen. En voor ze het wist was ze in slaap gevallen. Ze had een droom over vroeger. Ze zag zichzelf spelen met haar broers en ze zag ook hoe gelukkig hun ouders naar hen keken. Het was een mooie droom. Maar opeens schoot ze overeind. Ze hoorde wat kraken en dit keer was ze het zelf niet. Ze keek rond. Ze zag niks. Maar ze vertrouwde het niet. Ze riep ,, Wie is daar? ''. En ze bleef trillend staan.

Zijn hoeven verpletterde elke keer takjes als hij een stap zette. Hij grinnikte kwaadaardig. Nouja,boeiee. Hij zuchtte en liep wat door het bos dat aan de grens lag van de rivier. Hij hoorde het water suizen in de verte. Hij strompelde wat dichter naar de rivier toe,maar hij bleef achter twee grote bomen staan ,die veel schaduw gaven op het stuk gond waar hij stond. Hij snoof de frisse geur op van de bomen en de lucht. Maar er kroop een andere vreemde geur in zijn neus binnen. Een paardengeur. Hij schudde zijn hoofd en zijn manen lagen nu wat overhoop,maar dat kon hem niks schelen. Hij liep nog wat dichter bij. Nu zag hij een paard liggen. Een gevlekt paard. Nou,hij was zwart ,dus hij viel niet zo goed op. Dat was goed,hij wou nog onbekend en mysterieus blijven. Hij grinnikte stilletjes en groef met zijn hoef een kuiltje,maar voor hij zijn hoef neerzette liet hij weer een takje kraken,maar dan harder. Het paard voor hem schrok op uit zijn of haar slaap. Whuahahah,wat vond hij het grappig. Ze riep iets zoals wie is daar? Maar hij antwoorde niet. Hij briesde enkel heel luid zodat het paard nog harder schrok. Het paard trilde zelfs. Nouja,niet zijn schuld. Moest ze maar niet bang zijn. Whahaha,niet bang zijn,dus wel. Hij lachte weer,maar deze keer heel hard.

Toen zag ze het paard staan. Hij lachte hard omdat zij zo hard uit haar slaap wakker werd. O leuk dacht ze een bad.. Echt bang was ze niet meer. Eerst was wel een beetje bang omdat hij zoveel onverwachte geluiden maakte maar dat hoord bij zo'n type. Ze willen je zien huilen en zien dat je pijn hebt. Langzaam begon ze een klein beetje bang te worden. Maar wie werd dat nou niet van een bad? Maar ze liet het niet merken daar zou hij alleen gebruik van maken dat weet ze nog wel van vroeger. Ze schudde met haar hoofd. Even geen flash back. Toen ging ze het paard goed bekijken. Hij was niet goed te zien. Maar aan zijn houding wist je een paar dingen zeker. Hij is een bad en hij is een hengst. Hij wou ook geen antwoord geven want daar hebben ze geen zin in. Haar familie had een keer een groepje slechte paarden ontmoet. En ze zag dat niks hun uitmaakt. Alleen pijn dat vinden ze leuk om te zien. Ze moest dus geen pijn, verdriet of iets gênants doen. Want dan was ze de klos. Ze was gelukkig niet zo'n bangerik als de merrie's uit haar oude kudde. Ze zei ,, Mag ik je naam nou nog weten?''. Ze probeerde zo nonchalant mogelijk te doen. Want ze moest niet overkomen als een mietje. In haar stem hoorde je nog wel een beetje onzekerheid. Maar goed niemand is perfect. Ze bleef de hengst goed in de gaten houden. Dat moest wel bij zijn soort...

Thron snoof hard en kwam stilletjes achter de grote boom vandaan. Hij was een beetje schuw van het felle licht,want hij leefde vooral snachts. Overdag zag je hem niet vaak,alleen maar als er iets belangrijks was,zoals een activiteit of een bijeenkomst van de kudde. De kudde. Hij schudde zijn hoofd alleen al bij die gedachte. De kudde was overgenomen door een paard met een belachelijke schedel op de kop. Het was een misselijkmakende gedachte. Hij had liever Deina hoor,en Anais als opvolgster,maar helaas,pindakaas,dat was nou niet het geval. Hij bekeek de...merrie. Hij twijfelde eventjes. Hij grinnikte duister en zijn ogen flikkerden op. Nu was hij helemaal bedolven onder het licht. Hij kneep zijn ogen eventjes samen en hij keek naar zijn benen en schouders. Op zijn schouders zag je grote littekens en op zijn been een grote halvemaan vormig litteken. En ook op zijn schoft was zo een gelijkaardig litteken te zien. Dat allemaal kwam door al die gevechten,of hoe je het ook noemen wou. Maar nu werd zijn aandacht helemaal groot toen de merrie zijn naam vroeg. Had zij wel het recht om dat te vragen? Maarja,hij zou toch moeten antwoorden uit beleefdheid. Nouja,beleefdheid. Dat woord bestond niet voor hem. "Noem me je zoals je me noemen wilt,maar als je echt mijn naam wil weten? Nah,dat betwijfel ik,we zijn toch gewoon paarden,je kan me paard 1 noemen ofzo." De woorden kwamen al brommend uit zijn mond. Thron had nou eenmaal een slecht humeur vandaag. Maar dat liet hij niet zo hard merken als hij wou.

Wild Fire was opeens niet meer bang voor hem. Hij was niet zo als die echte slechte en irritante paarden. Ze begon zelf blij te worden. En als ze blij was moest ze gewoon andere mensen ook blij maken! ,, Jou maakt volgens mij niks uit he? Waarom ben je niet vrolijk zoals veel paarden? Of mag dat niet van iemand? Blij zijn is zo fijn''. Met een grote glimlach keek ze hem aan. Hij bekijkt alles anders. Zo somber! Een sterkere wind kwam opzetten. Haar manen en staart worden erg naar achter geduwt. Nu nog borst naar voren en ze lijkt op zo'n echte leider dacht ze. Ze grinnikte. Ze bekeek de hengst nog even goed. Ze liep een rondje om hem heen. Beetje veel littekens dacht ze. ,, Hoe kom je eigenlijk aan al die littekens?''. Ze zette haar liefste gezichtje op in de hoop dat hij het zei. Want ze kende dat soort paarden..

Thron keek haar ontzet aan. Eigenlijk was hij lichtjes verbaast. Het paard voor hem was nou in een paar seconden blij gaan worden. Hij had nog nooit een blij paard gezien. En dat verbaasde hem.Hij grinnikte eventjes en keek toen terug met een ijzige blik. En toen begon de merrie een reeks vragen op hem af te vuren. Jeetje,hij kreeg er nog hoofdpijn van. Hij slaakte een zucht . De merrie liep een rondje om hem heen . Hij zwiepte zijn staart overal heen,zelfs lichtjes tegen de neus van de merrie. Een krachtige wind blies zijn manen overhoop en zo zag hij er minder mysterieus uit. Hij schudde met zijn hoofd totdat zijn manen terug netjes lagen. "Mmmh,waarom vrolijk als je ook somber kan zijn? Als je er een reden voor hebtn dan,maar ik ken dat gevoel niet,blij,wat betekent dat voor mij? Niet veel,ik zit nou eenmaal in slechte kudde en ik heb al redelijk wat gevechten gehad met wolven en paarden." Zo,hij vlamde er alles uit en keek de merrie wat schuw aan. Hij voelde zijn hoofd wat tollen.

Wild Fire moch hem wel. Ze weet niet waarom maar het was gewoon zo. En ze snapt niet waarom iemand zo somber kan zijn. Oke hij heeft veel meegemaakt. De drang om het vrolijk te maken was groot. Ze wil mensen helpen en soms accepteerd ze echt geen nee. Ze zei ,,Ik snap niet hoe je dat volhoud maar goed je kiest er zelf voor om slecht te zijn en als jij dat wil dan doe je dat...''. Ze zag ook wel dat hij er bijna hoofdpijn van kreeg. Ze vroeg ,, Maar hoe is het eigenlijk om in een slechte kudde te zitten?''. Ze probeerde zo begripvol mogelijk over te komen. Maar toch iedereen blij en gelukkig maken dat wil ze. Toch moet ze zich soms inhouden anders krijgt ze nooit vrienden..

Hij keek naar de grond voor hem. Hij was aan het nadenken,hoe het was om in een slechte kudde te zitten? Nou,daar kon je niet veel voor nadenken. Hij zuchtte en peinsde terug eventjes. Toen richtte hij zich tot de merrie en sprak met een luide,maar duidelijke stem: "Wel,een slechte kudde is ja,niet zoals een goede kudde?" Wat zei hij nou weer. Hij schreeuwde het bijna uit van de pijn toen er een pijnscheut door zijn benen ging. Hij viel met zijn voorbenen op de grond en hijgde. Het zweet druppelde van zijn hoofd naar beneden en vormde een klein plasje op de grond. Zijn ogen werden groot van de schrik. En toen was de pijnscheut weer weggetrokken. Hij stond terug recht en keek haar onrustig en pijnlijk aan. "Het spijt me echt zo,ik kan er niets aan doen,mijn knieen zijn bijna aan het verslijten.Het doet zo een pijn." Hij liet haar nu zijn zachtste en kwetsbare kant zien. Eigenlijk vertrouwde hij haar wel een beetje,ze had een soort positieve invloed op hem. Maar hij liet zich omtoveren tot een goed paard. Nee,dan werdt hij uit de kudde gegooit en dat wou hij niet. De kudde was een plaats waar hij toe hoorde.

Ze keek de hengst belangstellend aan. Ze zei nog ,, Maar moeten jullie met de slechte kudde ook slechte dingen doen?''. Opeens zag ze de dat de hengst op de knieen. Het deed pijn. En dat was duidelijk. Ze vroeg ,, Gaat het?''. Toen zei hij iets over dat zijn knieen bijna versleten waren. ,, Maar hoe oud ben je dan volgens mij ben je niet zo heel oud...''. Ze vroeg veel maar goed zo is zij.



Sorry dat het zo kort is ik heb weinig inspi..

Hij keek haar aan. Of wij,de slechte paarden,slechte dingten moeten doen? Ja,tuurlijk,ander zat je niet in een slechte kudde. Hij grijnsde kort naar en gaf haar een uitdagende blik. Zo een blik van wat dacht je zelf? "Tuurlijk moeten we slechte dingen doen,zoals een oorlog tegen de goede paarden,maar ik heb zelf niet meegedaan." Hij kuchte en keek wat in het rond. "Ja,tuurlijk,het gaat alweer,fijn dat je het opmerkt. Ik ben 2jaar en een paar maanden,maar ik hou mijn leeftijd niet zo goed bij." Hij lachte en keek naar zijn benen. Mmmh,ze stonden vol littekens. Hij schudde zijn hoofd en zijn manen wapperden door de wind. Van zijn littekens voelde hij niet zo veel van. Af en toe deed het nog wel eens pijn. Maar bon,dt was dat. "Zit jij niet in een kudde? Moet je wel eens proberen dan." Hij grijnsde weer en knipoogde kort naar haar. Zo leerde ze tenminste nieuwe paarden kennen.

Wel jammer dacht ze dat ze soms oorlog voeren met goede paarden. Ze hebben toch niks fout gedaan anders waren ze geen goede paarden. Terwel ze daar over na dacht kwame zijn volgende zin binnen. Hij is best aardig. Maar gewoon slechte wil. Omdat ik neutraal ben zal hij mij niks doen. Of hij heeft gewoon geen zin kan ook.. Haar gedachte gaat als een razende te keer. Toen zei ze ,, Kijk een ding snap ik niet de meeste slechte paarden die ik ken zijn echt onuitstaanbaar maar jij niet... Ik dacht dat je onuitstaanbaar en al dat soort dingen moet zijn voor een slechte kudde?''. Zijn woorden kwamen binnen. Ze dacht na in een kudde zitten lijkt haar wel wat maar eerst de boel verkennen dacht ze. En volgens mij is het ook een raadsel om in de neutrale kudde te komen. Ze zei ,, Ik wil wel graag in een kudde maar het is een raadsel om in de neutrale kudde te komen.''

-Sorry dat het lang duurde met reageren. School-,-

Hij snoof een beetje en keek haar aan. Onuitstaanbaar? Hij? Thron was niet bepaald zo een persoon. Nou,ja,als je hem uitdaagde wel,daar kon hij niet tegen. Of als hij zijn geduld verloor of er kwam een plotse verandering in zijn leven,waar hij niet mee om kon. Maar daar bleef het wel bij. Tuurlijk was hij best aardig,waarom niet? Als het paard niets misdaan heeft,moest hij toch niet kwaad zijn of iets anders. Hij schudde zijn hoofd en lachte naar haar."Nee,voor mij niet,dat is mijn mening,maarreuh,je hoeft toch niet zo te doen als je niet wilt,ik ben gewoon mezelf,dat is het enige wat telt. Vind ik toch." Hij keek haar aan en wachtte op een antwoord.

~~flutje,ben moe,dus had niet veel inspi~~

Mooi zo dacht ze hij denkt ook dat je zelf gewoon moet blijven. Ze mocht hem echt. Hij deed haar echt denken aan haar broer. Ze speelde altijd samen. Andere veulens noemde haar hengst omdat ze zich nooit echt gedroeg als een merrie. Nooit. Alle merrie's wouden er perfect uit zien. Zij wou lol maken. Het maakte haar niet uit hoe vies ze zou woorden. Toen wou ze een keer met een merrie praten. Keken ze haar echt raar aan. Daarom ging ze alleen om met hengsten. Ze zei ,, Vrienden?''. Ze keek hem aan hij zal denk ze wel ja zeggen. Want waarom niet? Altijd handig toch? Maar nu ze erover nadenk hij lijkt wel echt op hem ze is alleen de naam van haar eigen broer vergeten. Ze schaamt zich er wel voor maar goed. Er is veel gebeurt..