The day of yesterday

Het was de dag van gisteren, de dag van vandaag. De dag van vandaag, was de dag dat hij net zojuist, op dit moment eigenlijk wakker schrok. Met gedachten, met hersens. Met een reukvermogen, hoor vermogen, en zicht vermogen, beter dan perfect. Hij kon nog scherper zien. Hij zag de ontploffingen van geisers voordat ze er waren, hij kon ze ruiken voordat ze er waren. Hij rook de warme lucht. Hij kon het ruiken wanneer de regen kwam. Wanneer de storm kwam. Hij schudde zijn lijf uit. En galoppeerde aan. Soms nam hij een behendige bocht, om de geisers te ontwijken. Het was voor hem alsof hij opnieuw geboren was. Alsof hij hersens geschonken had gekregen. En nu al wist hij, wat hij zou worden. Welke geaardheid hij zou krijgen. Hij zou goed worden met een pittig randje. Hij zou een perfecte slechte kunnen zijn. Maar hij wou het niet. Hij was leergierig, hij was slim. Hij kon dingen zien voordat ze kwamen. Wist wanneer ze kwamen. Hij kon de regen ruiken, zoals al gezegd was. Hij draafde aan met grote passen. Toen stopte hij zijn pas. Hij stond stil. Gooide zijn hoofd in de lucht. Sloot zijn ogen, en snoof eens diep. de heerlijke geur van de winter in zich opnemen.

Toen draafde hij weg met grote passen. Zijn benen bewogen zich gelijkmatig met grote passen. Iets wat veel energie bespaarde wist hij. Zijn staart wapperde achter hem aan. Zijn manen dansend achter hem aan. Hij had kleine sokjes die ook achter hem aan dansen. Hij schudde zich nogmaals uit, en ging over in een rustige stap. Zo kon hij alles goed bekijken. Hij snoof nogmaals de heerlijke geur van de Geisers in hem op. Maar dit keer was het niet alleen de geur van de Geisers. Dit keer zat er nog een ander paard bij. Waarschijnlijk was die aardig ver weg, omdat ze heel goed kon ruiken. Kon horen en kon zien. Maar na zo'n 1 minuut stappen. Verscheen het dier al op haar gezichts veld. Een scheve lieve glimlach vulde zijn gezicht. Hij zwaaide met zijn staart. En draafde rustig aan met grote passen. Het paard zag hem waarschijnlijk pas na een minuutje of 3/5 maar dat was natuurlijk. Hij schudde zich uit en stopte voor het dier.

~Open voor iedereen! Max. 2 paarden~

Na een heel stuk galopperen ging Amico terug naar draf en nu kwamen de geisers in zicht. Hij snoof even en schudde met zijn hoofd. Hij stapte verder en naarmate hij verder ging begon hij ook een andere geur te ruiken dat duidelijk van een paard kwam. Hij hinnikte en na een paar minuten zag hij een schim dat snel dichterbij kwam. Het bleek een paard te zijn dat op Amico aan kwam draven. Het paard stopte voor Amico'sw neus en schudde zich uit. Het paard had een scheve glimlach op zijn gezicht. Amico keek omhoog en zei: 'Hallo.' Amico lachte nu ook. Het paard was niet heel groot maar nog steeds groter dan Amico. 'Ik ben Amico.' Zei hij vriendelijk terwijl hij het paard aankeek. Nadat Amico zich had voorgesteld begon het langzaam te sneeuwen. Amico keek omhoog en er dwarrelde kleine sneeuwvlokjes in zijn ogen. Hij keek het paard weer en en zwiepte met zijn staart.

Het was een kleine palomino shetlander. Nog steeds vulde de vriendelijk warme, scheve glimlach van Dacoda zijn gezicht. Hij vroeg zich af... Ja zelfs hij wist niet alle antwoorden op alle vragen. Nou ja, de meeste vragen van de meeste dieren kon hij wel beantwoorden. Maar zijn vragen waren een ander verhaal. En hij had paarden nodig om achter het antwoord van de vraag te komen die hij nu had. Wat is sterker? De tong, of de tanden? Dacoda zuchtte, schudde zich eens uit. En dacht eens na. In een razendsnel top tempo schoten de gedachte door hem heen. Met de tanden kon je bijten, rukken, trekken, kauwen. Je kon er veel mee, je kon er pijn mee doen. Met de tong kon je snijden, in iemands zijn ziel. Soms was de tong sterker dan de tanden. Soms kon je dieren tegenhouden met je tong, omdat er anders onnodig bloed was verspild. En dat was, wat hij noemde, het zwaard van het paard. Dat waren de twee krachtigste dingen van een paard. Tand, en tong. Maar hij was er nog niet over eens, wat sterker was. Tong of tand. Misschien was het wel even sterk? Dacoda schudde zijn hoofd, dit alles had heel lang geleken, maar duurde in werkelijkheid maar een minuutje. Zo snel dacht hij. Hij luisterde aandachtig naar de woorden van de hengst. ''Een goede middag Amico. Mijn naam is Dacoda. En oja, naast je gaat een geiser ontploffen. Rechts van je.'' Dacoda knipoogde even vriendelijk na de wijze woorden. Toen dacht hij weer eens na. Oorlog was onnodig, simpel weg onnodig. De slechte dachten dat zij het bij het rechte eind hadden. En de goede ook. Maar toch stond Dacoda aan de kant van de goede. Hij wou niet dat er een iemand aan de macht was. Of een kleine groep dieren. ''Zeg eens hengst. Wat is sterker? De tanden, of de tong?'' Vroeg hij geïnteresseerd

Het paard antwoorde met: ''Een goede middag Amico. Mijn naam is Dacoda. En oja, naast je gaat een geiser ontploffen. Rechts van je.'' Amico keek Dacoda even raar aan. Hoe kan hij dat nou weten? Maar voor dat Amico het wist ontplofte hij echt en hij sprong verschrikt opzij. Hij was verrast dat Dacoda het zo voorspeld had. ''Zeg eens hengst. Wat is sterker? De tanden, of de tong?'' Over die vraag moest Amico even nadeken. Ze zou de tanden denken maar de tong zou ook gevaarlijk kunnen zijn. Maar toch koos ze voor de tanden. 'De tanden.' Zei ze vast besloten.



- FLUT en heel kort

Een fontein heet water spuwde omhoog. Op tien meter afstand van de sneeuwwitte gestalte. Sneeuwwitte druppeltjes vielen naar beneden. De druppeltjes kwamen zacht neer op het sneeuw dat gelijk smolt van het vochtige spul. Gedempt klonken de vier hoeven in de sneeuw. Geknisper en gekraak verraadde de aanwezigheid van de sneeuwwitte merrie. Een grote, schelle roep werd vanuit de lucht hoorbaar. Daar – in volle glorie vloog hij. Hij die haar vriend was. In zijn klauwen hield hij een muis. De grote valk maakte al aanstalten om op haar rug te landen maar ze danste met haar achterhand. ’Youri. Je weet wat niet mag als je een prooi hebt!’ Sprak ze zangerig, met een zoete, vriendelijke, warme stem. Youri heette de valk. Hij stond en ging waar hij wou en eens in de zoveel tijd kwam hij naar haar toe. Opeens ving ze een vage geur op. Rustig keek ze om zich heen. In de verte stonden twee paarden. Naar blijk twee macho’s. Hengsten. Grijnzend baande ze zich een weg tussen de geisers. Ze ving al flarden van het gesprek op. Dacoda en Amico. Rustig stond ze stil en ving de vraag op. Ze grijnsde verontschuldigend. ’Sorry als ik er mee bemoei. Is het niet de tong? De sterkste spier van je lichaam?’ Vroeg ze. ’Sorry. Ik ben Cloud.’ Zei de merrie. Haar blik richtte ze op een van de hengst en grijnsde rustig. Haar blinde oog glinsterend en twinkelend door haar vreugde.


ja de naam moet nog veranderd worden maar eigenlijk heet ze dus Cloud en is een merrie xD

Al spoedig kwam de warme stoom uit de geiser spuiten, net als Dacoda voorspeld had. De druppeltjes vielen naar beneden. Dacoda snoof eventjes, de geur ervan op. Toen sloot hij zijn ogen, en luisterde aandachtig naar de woorden van de hengst. De tanden. Hij dacht nogmaals na over zijn vraag. Toen kwam hij bij zijn antwoord De tong was het sterkst, met de tong kon je beheersen, met de tong hoefde je niet perse te verwoesten. Met de tanden verwoeste je sowieso. Je rukte, je beet, je maakte kapot. Dat alles met je tanden. Ja natuurlijk, de tanden waren belangrijker. Maar inderdaad, de tong was belangrijker. Al kort na zijn antwoord naderde er nog een paard, een merrie dit keer. Ze was groot, maar niet heel veel groter dan Dacoda, die zelf aardig groot was voor zijn ras. Hij was een Norwegian Fjord, een donkere inderdaad. Een grote valk was bij de merrie. Dacoda keek er eventjes geïnspireerd naar. Toen schudde hij zijn hals, en luisterde naar de merrie genaamd Cloud. Hij knikte eventjes. ''Inderdaad, met de tong kan je beheersen, met de tong hoef je niet te verwoesten. Met de tanden ruk je, bijt je, maak je kapot. De tong is sterker in mijn ogen. Ik weet zeker dat de slechte onder onze soort meteen zullen zeggen dat de tanden sterker zijn.'' Hij had nog steeds een scheve glimlach op zijn gezicht en laste eventjes een pauze in. ''Maar de tong is niet de sterkste spier van je lichaam.'' Sprak hij daarna wijs. Hij zwaaide met zijn staart. ''Aangenaam Cloud, ik ben Dacoda en dit hier is Amico.'' Stelde Dacoda hun voor. Hij snoof eventjes, de heerlijke geur van regen met een vlaagje storm kwam in zijn neusgaten. ''We kunnen beter ergens gaan schuilen, het gaat zo dadelijk stormen en regenen.'' Zei hij kalm. Hij keek eventjes rond voor een goede plek waar hij misschien schuilen kon. Maar jammer genoeg kon hij die niet vinden. Dus wachtte hij maar op de reactie van de twee paarden.