& Plata

Langzaam kwam de witte merrie voort over de parelwitte sneeuw. Haar lange dikke grijze manen zaten vol sneeuw vlokjes en lagen levenloos langs haar hals. Haar grote voor puk bedekte haar linkeroog en haar staart hing hoog in de lucht. Haar hals was gekruld en haar fluwelen zwarte neusje ruste op de zelfde hoogte als haar borstkas. Zachtjes zong ze een liedje...

Don't say you love me
Don't say that you know how im feeling
Don't say that you never will let me alone
Don't say that i mean everything for you.

I love youre smile
I love the crazy look in you're eyes
But i always play the hard girl
I dont want to give you my heart again

Because i know that you gonna hurt me
And let me fall down again
I know that you try to help me
But you can't help me

Dat liedje had ze zelf verzonnen met haar goede vriend. Hij had haar beloofd dat als ze het zong ze even al haar zorgen zou vergeten. Helaas helpte het niet. Nu is hij dood, tenminste... dat dacht ze. Ze schrok op uit haar gedachten als ze een ander paard rook. Haar zintuigen stonden op scherp en haar kleine oortjes draaide alle kanten op. Even schoten ze naar achter toen ze rook dat het om een hengst ging. Maar zodra ze de parel witte hengst zag kwamen ze langzaam naar voren. "Domastic" zij ze met haar warme donkere stem. Haar stem was niet een van de vriendelijkste, maar als je haar goed kende kon je het niet anders dan vertrouwd noemen. Ze stond zo'n 10 meter van de onbekende hengst af. Even schraapte ze met haar graniet kleurige hoefje over de grond. In haar ogen stond een kleine twinkeling. Wie was deze hengst? En wat wou hij van haar?

[& Plata & de origineelste titel ooit ]

Plata bracht zijn neus tamelijk langzaam naar de sneeuw toe. Ja, hij was voor deze plek gemaakt. Even snoof hij, maar de kleine sneeuw korreltjes dwarrelde naar zijn neus en kwamen er in terecht. Plata dacht na. Waarover dat moest je niet aan hem vragen, maar hij dacht. Hij brieste hard en kort om de kleine sneeuw korreltjes te verwijderen uit zijn wijd opengesperde neusgaten. Plata had zijn hals sier rijk gekromd, en liet zijn roze, en zwarte neus op zijn borstkas leunen. Zijn staart fier de lucht in geheven, trots ook. Maar vooral niet dominant. Zijn parel witte vacht paste perfect bij de parel witte sneeuw. Plata sprong aan in een sierlijke galop. Hij hinnikte even zacht, en schudde zich uit. Terwijl hij af en toe met zijn staart zwiept, maakte hij mooie hoge passen. Zijn hals nog steeds gekromd, en zijn neus nog steeds leunen. Galoppeerde hij door. De sneeuw korreltjes vlogen naar achteren en vormde, ja waar leek het eigenlijk op? Een soort van sneeuw wolkjes. Abrupt maakte Plata een noodstop. Hij knikte naar de fluweel witte merrie. Zijn hals nog steeds sierlijk gekromd, zijn staart nog steeds fier en trots de lucht in geheven. Maar zijn neus niet meer leunend op zijn borstkas. En zijn houding alles behalve dominant. Aandachtig luisterde hij naar de woorden van de merrie genaamd Domastic. ''Aangenaam Domastic. Ik ben Plata.'' Zei hij mysterieus. Zijn blik o zo mysterieus, bekeken de merrie.


[Omgh... Mijn eerste post met dit acc. Meestal moet ik er enorm inkomen.]

Do knikte even toen de hengst zich voorstelde als Plata. Iets maakte de hengst erg mysterieus, maar wat het was wist ze niet. Was het zijn blik waarmee hij haar bekeek ? Een kleine glimlach sierde haar zwarte fluwelen neusje "Het zelfde" antwoordde ze. Dit is het eerste paard wat ze hier in DH ontmoet wat niet meteen zo'n dominante 'Bad horse' houding had zoals ze gewend was. Do heeft geleerd om altijd respect te tonen voor paarden die hoger staan in rang dan haar, maar onderdanig was ze totaal niet. "Waar kom je vandaan?, en wat brengt je hier?" vraagt ze geïnteresseerd. Haar staart hing sierlijk in de lucht en haar manen waren ondergesneeuwd met kleine sneeuw vlokjes. Haar manen leken wel duizenden diamanten die sierlijk langs haar lange slanke hals hingen. Haar grote voor pluk bedekte haar linkeroog waar een kleine twinkeling in te vinden was. Ook was er iets van nieuwsgierigheid in af te lezen.

[ heb ik ook hoor , dit is ook een nieuw acc. Maar ik vind dat je best wel goed post ]

Plata knikte bij het horen van haar woorden 'het zelfde' waren de enige twee woorden die zich een weg baande uit haar mond. Alsof de rest de moeilijk weg niet hadden gehaald ging het. Plata gaf de merrie een zeldzaam glimlachje. Haar nieuwschierige woorden drongen door tot Plata, hij grijnsde mysterieus. En sprak met diezelfde mysterieuze stem als altijd: ''Uit een ander gebied dan hier in ieder geval. Wat mij hier brengt?'' Vroeg Plata als laatste. In DH of hier op de sneeuw vlakte? Hij hield het maar bij de sneeuw vlakte en vervolgde: ''Hier op de sneeuw vlakte. Ik ben opgevoed bij en in de sneeuw. Al zo ongeveer mijn hele leven lang, was ik in de sneeuw. Het is gewoon... Zo vertrouwd voor mij. En het is mysterieus, net als de liedjes die zich in het maanlicht vullen.'' Zijn stem weergalmde mysterieus door de vlakte. En baande zich een weg langs de wind. Zijn manen dansten mysterieus op het eentonige ritme van de wind. Hij grijnsde en vroeg op diezelfde mysterieuze toon als altijd: ''En jij waar kom jij vandaan? En heb je al veel paarden meegemaakt.'' Zijn stem weer met de mysterieuze klank, maar nu ook iets wat van zijn vele nieuwschierigheid erin. Geduldig wachtte hij op antwoord.

[Jij ook. Maar ff serieus! Hoe vaak kan het woord mysterieus voorkomen in een post?]

De merrie brieste zachtjes en luisterde aandachtig naar de hengst die zich Plata noemde. "Ik kom van een andere kudde, maar helaas kon ik daar niet langer blijven en ging ik op zoek naar een andere plek. En toen ben ik hier uitgekomen" De reden dat ze weg moest deed haar nog steeds pijn. Ze had er alles voor over om die tijd van toen over te mogen doen. Dan had ze het heel anders aan gedaan en had ze hier nu niet gestaan. Dan was iedereen waar ze van hield nog bij haar geweest. Langszaam beginnen er kleine sneeuwvlokjes uit de hemel te dwarrelen. Langzaam begon het steeds harder te waaien en Do rilde even. Ze was niet gewend aan al die kou.

[inspiloooooos, mysterieus word irritant ]

Plata zijn dooie manen kwamen weer tot leven. Langzaam, maar het gebeurde. Eerst zijn voor lok, maar al snel danste zijn manen op het eentonige ritme van de wind. Plata zwiepte met zijn staart en keek rond. Tamelijk langzaam kwam hij met zijn blik bij de plek. Hij kende die plek. Heel goed zelfs. En hij lag gewoon naast hem. Plata snoof aan de steen naast hem. Was dit nou de steen? De steen waardoor zijn moeder haar been gebroken had, en haar hoofd keihard stootte. De steen waardoor zijn moeder dood ging? Plata snoof en keek verschrikt op ja hij wist het zeker. Alles ging opeens in een flits voorbij, zijn moeder. Haar been, en vervolgens haar hoofd. Het was alsof Plata het nog eens beleefde. Plata keek met pijnlijk gezicht in zijn gedachte toe hoe de ogen van zijn moeder langzaam sloten. Hij schrok wakker toen de merrie sprak met haar donkere stem. Het was niet een van de vriendelijkste. Maar ook niet onaangenaam. Hij was stil. Wat moest hij dan zeggen? Zijn nieuwschierig heid laten overheersen. Of stil zijn? Hij hield het er maar tussen in en zei: ''Oke. En wat brengt jou hier? Op de sneeuw vlakte?'' Vroeg Plata maar. Hij keek rond. Het begon langzaam aan te sneeuwen steeds harder. En een harde kille wind steeg op. De wind sneed recht door de ziel van Plata. Maar hij was er mee op gegroeid, hem deed het niks.

[Idd. Ik kom er weer inspi inblazen!]

"wat ik hier doe? tsja.. ik zou het niet weten eigenlijk..." haar stem klonk zoals gewoonlijk warm maar het begon ook al iets vriendelijker te klinken. Haar ogen gleden over het gebied en haar zintuigen stonden op scherp. Haar kleine oortjes zwaaide alle kanten op in plaats van dat ze tegen haar schedel zijn gedrukt. De kille wind werd steeds kouder. Do wou hier weg, met haar dunne vacht overleefde ze het hier niet. Haar ouders kwamen uit een warm land dus een wintervacht was daar overbodig. Maar sinds ze hier in DH kwam heeft ze hem erg gemist. "ik.... heb het zo koud, zullen we ergens anders naar toe gaan?" vroeg de witte merrie maar deze keer niet met haar warme donkere stem.

Plata had het totaal niet koud, en merkte al helemaal niet dat Domastic het koud had. Hij knikte eventjes om te laten merken dat hij haar gehoord had. Tamelijk langzaam bracht hij zijn hoofd naar de grond toe. Hij blies hard uit waardoor al de sneeuw weg ging. En daar zag hij een heel klein stroompje ijskoud water heen en weer wiegen door zijn adem. Hij bracht zijn neus nog dieper in de sneeuw. En opende zijn mond. Langzaam maar het gebeurde stroomde het ijskoude water zijn mond binnen. Het was alsof zijn hele lichaam bevroor. Maar verfrissend was het wel. Plata snoof om de sneeuw van zijn zachte neus af te halen. En hij zei: ''Ik niet. Maar ja ik ben hier opgegroeid. Maar we kunnen wel naar de ijs grotten gaan. Daar is het warmer. Een stuk warmer.'' Plata was hier wel eerder geweest toen hij nog een heel klein veulentje was, de ijs grotten en sneeuw vlakte kende hij wel. Plata zwiepte met zijn staart, en bracht zich tamelijk langzaam stap voor stap voort. Hij draaide zijn hoofd, brieste en zei zacht en donker tegelijk: ''Kom je?'' Plata bracht zich zelf steeds verder voort, en had zijn blik nog steeds op Domastic gericht. Terwijl hij zich steeds sneller voortbracht met hoog opgetrokken passen in de diepe vaste sneeuw.

Domastic knikte en was een beetje in gedachten verzonken. Plata vroeg of ze kwam, "natuurlijk" antwoorde ze. Verder liep ze zwijgend de witte hengst achterna. Haar manen hingen alle kanten op en in plaats dat haar staart sierlijk in de lucht hing was die tegen haar aan gedrukt. Met kleine passen volgde ze de hengst die er blijkbaar geen moeite voor hoefde te doen. De ijs grotten... hmm.... klinkt niet heel erg warm maar alles is beter dan dit.


[ zullen we nu een topic maken bij de ijsgrotten ?]