Such beautiful flowers!

Govert struinde wat rond, hij verveelde zich te pletter. Hij had een vriend nodig, maar wie? Een volwassen paard kon niet leuk met hem spelen, hij had een veulenvriendje nodig. Govert kon zo gauw niets bedenken, hij kende hier ook niemand omdat hij net een dag oud was. Govert brieste hard en galoppeerde speels aan. Het kleine veulentje was dan misschien heel tenger maar had de nodige spieren, niet zoals de meeste veulens, hij had gisteren de hele dag gegaloppeerd en was geboren met een paar spieren.
Speels bokte hij en maakte een paar sprongetjes die alleen veulens zo goed konden. Govert hinnikte hard, hij kon ook al best goed hinniken omdat hij geoefend had.
Hij maakte weer een klein, schattig bokkesprongetje en ging over in stap. Giechelend schudde hij zijn hoofdje, hij oefende om zijn staart net als echte arabieren hoog te houden.
Het verbaasde Govert dat hij een arabier was omdat hij overo vlekken had, maar zijn ouders waren allebei arabieren en hun ouders ook.
Govert hinnikte nog een keer en liet zich vallen in de bloemen, ze kwamen hoger als hij stond, maar nu zag je hem helemaal niet meer maar dat realiseerde hij niet. De bloemetjes kietelde in zijn neus, hij moest niezen. Lachend schudde hij even met zijn staartje.
Het kleine veulentje ging zo verliggen dat zijn benen in de lucht staken en ging zo naar de wolkjes staren, tot er een schaduw over hem viel…

[Blitser~ Danku!]

Blitser was 1 weekje oud, en haar ouders waren even ergens naartoe. Maar wat ze nog niet besefte was, dat haar leven in gevaar was. Ze zou later gekidnapt worden door een slecht paard en dan getraint worden tot een moordmachine. Maar dat wist ze nu nog niet, nu wou ze alleen maar denken aan spelen met andere veulens. Haar ouders waren pure Paint Qaurters, maar Blitser was een speciale merrie. Ze had een wit hoofd en witte sokken maar voor de rest was ze bruin. Helemaal bruin. Iedereen zei dat zo een kleur bijna nooit voor kwam, en al helemaal niet in het wild. Maar Blitser was tevreden dat ze speciaal was, maar ze gedroeg haar niet alsof ze meer waart was. Neen, daar hield ze haar niet mee bezig. Integendeel zelfs ze hield van vriendjes maken en spelen. Wat ze wel had was dat ze een koploper was, en dat ze nieuwsgierig, dapper, leerzaam maar ook soms eigenzinnig. Het voordeel van eigenzinnig zijn was, dat niemand haar over iets kon overtuigen wat zij zelf echt niet wou. Nu zouden jullie denken van, omg dat veulen zou ik gewoon weg haatten. Maar dan dachten jullie verkeert. Blitser was zachtaardig,zorgzaam en zou iedereen van haar vriendenkring beschermen tot haar eigen dood. Daar was haar Dapperheid goed voor. Maar als Blitser getraint zou worden door een slecht paard, waren al haar eigenschappen voordelig aan de slechte kant en werd ze een slimme moordmachine...Blitser gallopeerde in het bloemenveld, haar staartje stak omhoog en haar mooie cyaan kleurige ogen keken vrolijk om haar heen. Opeens bleef ze stil staan, iets lag op de grond. Blitser stapte er sluw, stilletjes en nieuwsgierig naartoe. Wat was dat? Toen ze dichter kwam zeg ze een veulentje. Ze ging achter het hoofd van het veulentje staan en riep hard "Boe" toen begon ze te lachen. "Wat ben je aan het doen?" Vroeg blitser toen. "Ik ben Blitser en wie ben jij?" Het veulen werd overdondert met al haar vragen. Maar toen Blitser besefte dat ze beter haar mond kon houden, zweeg ze. En keek het veulen nieuwsgierig aan.

Govert was opgesprongen voor het veulen, het had een grappige bles en leuke witte beentjes, verder was ze bruin. Govert keek het veulentje op een grappige manier aan. Het was ook een grappig veulen. "Hay!" Zei Govert nonchalant. "Ik was wolken aan het kijken en moest niezen van de bloemetjes." Zei Govert met een big smile op zijn smoel. "Ik heet Govert, leuke naam Blitser!" Beantwoordde hij al haar vragen. Nonchalant keek hij nog een keer naar het veulen, Blitser keek nieuwsgierig naar Govert, Govert keek uitdagend terug, niet dat hij haar niet mocht, maar zo had hij het geleerd van Plata, zijn vader. Govert keek naar een vlindertje en liep er naar toe, hij hield van vlinders! Govert was ook niet zo praatzaam, hij leek niet op zijn moeder, zij was helemaal bruin en hij was gevlekt. Onderzoekend nam hij Blitser op en sprong speels naar haar toe en hapte spelend naar haar. Lachend keek hij naar Blitser, zou ze zijn grap gewaardeerd hebben? Lang dacht Govert er niet bij na, hij begon te racen en rende in volle snelheid rondjes om haar heen, ondertussen maakte hij hele gekke bokkesprongetjes. Tijdens een van de sprongetjes sloeg hij voorover en viel in de bloemen.
Lachend stond hij op en steigerde speels, uitdagend maar speels keek Govert naar Blitser.

[flutje, sorry!]

Het hengste veulentje beantwoorde al haar vragen. Met een lach op haar gezichtje keek ze het veulen aan. Hij was mooi, maar ook raar. Een gevlekt veulen, cool!!! Toen hij iets zei over niezen door een bloem ging ze ook even nieuwsgierig ruiken aan een bloem. Hatschu!!! Het veulen had gelijk, je moetst er een heel raar geluidje van maken. Giegelend bekeek ze het hengste veulentje. Toen het veulen zijn naam zei en haar een complumentje gaf, keek ze met een grootte smile naar het hengstje. "Jij hebt ook een mooie naam." Zei ze speels. Al snel zag ze de uitdagende blik van het hengste veulentje. Ze kende die blik, hij wou spelen!!! Eindelijk kon ze is met andere veulens spelen. Ze voelde een beet, die helemaal geen pijn deed. Beide hadden nog 'geen' tandjes (geen volgroeide tandjes) dus dat deed helemaal geen pijn. Speels beet Blitser Govert terug in zijn manen. En steigerde toen speels waarna hij haar afduwde met haar achterpoten en zo met haar 4 benen van de grond kwam. Opeens begon Govert rond Blitser te galloperen. Zo snel dat Blitser kon voegde ze bij hem aan. En begon achter Govert te galloperen. Opeens viel Govert, en Blitser kon hem juist niet ontwijken dus moest ze springen. Ze kwam niet goed op haar benen terecht en viel dus om. Beiden begonnen te lachen. "Je bent grappig Govert." Zei ze al lachend. Ze stond weer recht en ging zo staan, alsof ze ging weg sprinte. Dat was ze ook van plan. Als Govert zou opstaan, zou ze weg sprinte. Ze had zin in spelen, en nu ze een speel kameraadje had gevonden, zou ze hem niet snel laten gaan...

Blitser viel ook in de bloemen en stond eerder op dan hij, hij bleef nog even liggen om uit te lachen, hij had de grootste lol met haar! Blitser ging zo staan dat ze kon weg sprinten als ze er klaar voor was, lachend stond hij met een ruk op en sprintte gelijk weg, há, hij was haar voor geweest. Lachend stopte hij slippend en steigerde hoog, Govert ging zó hoog dat hij expres achterover kon vallen. Met een plof kwam Govert in het zachte bloemendek. Govert hijgde even uit, hij was vrolijk, de merrie had zijn beet goed begrepen en reageerde heel goed, vond hij. Hij keek naar Blitser en vond dat ze een bijnaam moest hebben, Govert stond op en keek rustig naar de merrie, hij liep naar haar toe tot hun neuzen elkaar nét niet raakten. "Blitser, hierbij geef ik jou een bijnaam, Blits!" Zei Govert plechtig tegen Blits. Daarna gaf hij haar een speelse duw en sprong achteruit en steigerde op Blits. Lachend liet hij zijn neusje rusten op de rug van de merrie, zo stond hij op zijn achterbenen met zijn neus naast zich op haar schoft. Snel maakte hij zich los en gaf haar weer een speels duwtje en sprong in een onbestaande gang weg. Hij liet zich weer zacht vallen en wachtte geduldig op zijn nieuwe vriendin. Lachend keek Govert Blitser aan, hij mocht haar wel! Govert begon opeens te rollen en knorde een keer zacht.
Het jonge hengstje sprong op en wachtte af...