The flowers?

Een witte merrie kwam aandraven. Vandaag brandde de energie door Scarlet's lichaam. Het was namelijk fris en ze had redelijk lang stil gestaan. Alleen omdat ze de omgeving daar prachtig vond en er zo veel mogelijk van wou genieten. Zeker nu de "koude tijd" was aangebroken, zoals zij dat noemde. Ze kwam aan bij een grote vlakte, met allerlij steeltjes. Niet gras, dat wist ze hondert procent zeker. Scarlet boog haar hoofd en snoof eraan. Bloemen. Deze vlakte zou in de warme tijden vol staan met bloemen. Ze sloot langzaam haar ogen en verbeelde dat het helemaal vol stond met mooie, bloeiende bloemen. Ja, Scarlet was een paard dat vol zat met fantasieën en vrolijke dingen. Zeker nu. De periode die er aankwam -of er al was- was somber. Alle mooie dingen waren weg en de zon was constand verscholen achter donkere grijze wolken waar later water uit zou komen. Niet alleen water, ook sneeuw en afentoe iets kouds dat hard was. Scarlet mocht dan wel drie jaar zijn, ze wist nog niet hoe dat heette. Ze opende haar ogen weer en stapte toen tussen de steeltjes. Aan een paar zaten nog een aantal verdorde bladeren. 'Jammer.' Zegt ze zachtjes. Dan schud ze even met haar manen, omdat iets kriebelde achter haar oren. Misschien een vliegje of een pluk haar. Plots voelt ze de energie opwellen. Een soort pretlichtjes verschijnen in haar ogen en ze boog haar hoofd. Even gek doen, niemand die in de buurt is. Haar pas versnelde, tot ze een soort trippel drafje had. Ze broedde namelijk op een enorme bokkesprong. Wat ook zo was. Want binnen enkele seconden gooide ze haar achterbenen flink de lucht in. Gevolgt door een rare sprong opzij. Scarlet hinnikte van plezier, terwijl omhoog kwam en flink met haar voorhoeven in de lucht maaide. Alsof ze iets in de lucht probeerde te raken. Een vlinder ofzo. Als haar voorbenen de grond weer voelen, maakte ze een sprongetje vooruit en galoppeerde toen verder, verder en verder. Het voelde dat ze heel lang gegalopeerd had, maar het viel wel mee. In een noodstop hielt Scarlet stil. Haar staart was een klein stukje de lucht in, en haar neusgaten waren wijdopen. Duidelijk hoorbaar haalde ze ademde ze diep in. Wat meer als gesnuif klonk. 'Oh man, dat voelde goed.' Briest ze, waarna ze zich langzaam door haar benen laat zakken. Voorzichtig legde ze haar hoofd tegen de grond. Ze keek naar een verdort bloemetje dat vlak voor haar neus stond. Scarlet bedacht zich niet en pakte het steeltje voorzichtig met haar tanden vast. Ze trok het dode plantje uit de grond. En kwam met een beetje moeite weer overijnd.









- Mijn inspiratie is de laatste tijd erg... Dood xD sorry daarvoor...-

Coktail wandelde -ja mensen, ze was voor de verandering niet als een gek rondjes aan het scheuren- ahum. Wandelde dus bíjna rustig, ik zeg bijna omdat ze meer de indruk wekte op springveren die onder haar hoeven gebonden waren te lopen, of alsof ze net een blikje teveel Energy op had. Maar die mogelijkheden waren beide zeer onwaarschijnlijk tot onmogelijk te verklaren -1, Paarden kunnen geen knopen leggen, 2, paarden hebben geen AH in de buurt. Om nog maar te zwijgen over hoe ze ooit aan springveeren moest geraken. Conclusie; Het lag gewoon aan haar te hypere manier van lopen, maar zoals elk die haar kent weet heeft Coktail een lichte vorm van een ADHD-achtig iets, gecombineerd met een té grote dosis optimisme. Anyways. Zo voorzichtig als maar mogelijk was voor een paint merrie die een te hoog entoushiasmes gehalte heeft en vlotjes wandelt de meeste bloemen of wat voor stokjes daar nog van over waren ontwijkend -niet iedereen weet het, maar Coks heeft geregeld gesprekken met de lokale plantenbevolking, en zoals al in meerdere posts vermeld is is haar meest bekende toch wel haar wilgentak obsessie, want die dingen bléven maar in haar manen haken- zette ze haar weg door de bloemenvelden voort, nog net geen vrolijk deuntje fluitend, mede vanwege het feit dat ook zij, als paard zijnde, niet kon fluiten. Ze zwiepte een keer met haar lange blonde staart waardoor er een 'swissshh' geluid ontstond, en nee ze is niet Zwiters. Ze stond even stil en smakte wat met haar kaken, totally relaxed, en liet haar oren ontspannen in een neutrale positie hangen, haar oogleden half over haar lichtgrijze ogen gezakt. Zelfs onze Coktail, aka hyperactieve bom die op barsten staat, besloot wel eens dat het tijd was voor een dutje. Ze geeuwde uitgebreid en liet haar ogen even dichtzakken. Ze dutte even in maar 10 minuutjes maffen later werd ze langzaam weer ontwaakt door geluid. Volledig volgetankt door haar korte dutje was ze weer helemaal vol energie, en haar heldere ogen keken nieuwsgierig naar een witte merrie die gek aan het doen was tussen de bloemenstokjes, en haar kennelijk nog niet opgemerkt had. Coktail kreeg een brede, geamuseerde grijns op haar gezicht. Zijzelf had vaak genoeg van dit soort gekke buien, bij haar kwamen die iets meer voor dan bij het gemiddelde volwassen paard, alleen het verschil met haar en de rest van de wereld was dat zij er geen bal om gaf of er nou iemand in de buurt was of niet. Eigenlijk zag het er trouwens wel uit alsof het leuk was, wat die merrie daar deed. Heel sneaky spurtte de zandkleurig gevlekte paint merrie ervandoor in een rengalop, proberend om zo licht mogelijk haar hoeven neer te zetten op de grond om zo min mogelijk geluid te maken. Coktail zag hoe de merrie zich door haar benen liet zakken en op de grond ging liggen. Ze stoof ernaartoe en maakte op het laatste moment een sliding-stop, haar lievelingsmanier van remmen die al meerdere keren had geresulteerd in een zandhappende Coktail. Ze grinnikte en verzond een brede, onschuldige grijns naar de merrie. "Wazzaaaa dudetta. That looked like fun, dus ik dacht, ik kom maar eens even langs om te kijken of er hier nog meer te beleven is. Ik bennn Coktail." Ratelde ze aan één stuk door, met haar gebruikelijke gangsta-begroeting hun gesprek, dat nu nog alleen van haar kwam, openend. Met vrolijke, heldere ogen keek ze de merrie aan en ze grinnikte weer kort, zomaar vanuit het niets, niet echt met een rede.

Voor het eerst in dagen was ze eens vrolijk, de laatste tijd was Amani serieus haar opties zogezegd aan het bekijken, of het leven nog zin had. Tuurlijk wel maar op zulke momenten…. Tja, dan zou je zeggen van niet. Amani bleef erbij dat ze ooit gedag moest zeggen tegen het leven, gedag tegen Painted en gedag tegen Padeau. Natuurlijk mochten de FF leden niet ontbreken en lieve Courage zeker niet. Amani grijnsde, ze was nu al bezig met wie ze gedag moest zeggen. Haar spieren voelden stijf aan en ze voelde dat ze magerder dan normaal was. Amani snoof en stopte. Amani raakte met haar neus een tak van een struik aan. Het rook zo vers en lekker maar ze had geen honger. Zacht en strelend ging haar neus naar een boom waarna ze zacht haar neus tegen een boom streek. Het ruwe schors sneed in haar neus. Het ging naar haar hals om vervolgens haar hals in te nemen met de groeven van de boom. Teder was haar aanraking waarna ze haar ogen sloot en naar achteren liep om haar neus er weer vlijend tegen te houden. Amani voelde zich depressief maar vrolijk tegelijk, alsof leven zin had maar ze niet wist waarom. Haar concentratie ging uit naar een geur, 2 geuren die haar neusvleugels streelden. Vloeiend en zacht ging haar neus naar boven om vervolgens meer lucht te inhaleren. Even twijfelde ze of ze nu wel naar andere paarden moest gaan, haar vrolijke bui was weer gewoon vervaagd. Ze had zin om hard te janken, het uit te schreeuwen van verdriet. Maar waarom was ze verdrietig? Amani kon zichzelf wel voor haar kop slaan, ze was enorm verdrietig maar waarom wist ze niet. Haar longen vulden zich met lucht waarna het naar buiten kwam als een zucht. Langzaam zette ze zichzelf in beweging. Takjes en bladeren knisperden onder haar hoeven, hier en daar viel er een blaadje op haar kont of op de grond. Altijd waren haar oortjes in de weer, van geluid naar geluid. Tergelijk langzaam liep ze naar de geur van een paard. Ondertussen was er nog een geur bijgekomen. Amani’s passen waren traag en duffig. Na, toch wel een lange tijd kwam ze bij de paarden aan en knikte. Puur neutraal. ’Wie staan er voor mij?’ Vroeg ze met enigzinse mysterieusheid. Wacht eens, ze kende een merrie hier wel. Een grote grijns vulde haar smoel en haar oortjes sprongen even naar voren. 'Hey, jij was bij de bevalling van Padeau!' Sprak ze met haar gezicht naar de merrie met de bekende geur.

[mag ik er bij ? kon het niet laten, kreeg opeens inspiratie]