Do you know the difference between good en bad?

Madness stapte door het gebied van de gletsjers. Haar oren plat in de nek en haar ogen kil. Haar houding was mysterieus en verleidelijk, haar stem was charmant en zuiver. Daardoor werd ze aangezien als neutraal of goed, dat irriteerde Madness en dan zou ze kwaad worden. Madness' staart was altijd trots en fier geheven en haar hoofd krachtig gekruld, tegen haar borst aan. Madness' naam paste ook erg goed bij haar. Madness brieste en galoppeerde aan. Oeh, daar zou moest ze mee uitkijken, het was glad, daardoor wou geen enkele kudde dit gebied. De appaloosa merrie stond met een ruk stil, een onbekende geur drong haar neusgaten binnen. Madness hoopte dat het paard niet haar kant op zou lopen, daar had ze mooi geen zin in.

[breezer]

In een rustige stap stapte Breezer over de gletsjers, het was er glibberig, en gevaarlijk. Maar Breezer had daar geen angst voor, nee, doordat hij rustig bleef en niet bang zou doen ofzo zou er helemaal niks gebeuren. Zijn oren had hij ontspannen een beetje naar de zijkanten hangen en zijn manen wapperden mee door de wind. Hij keek op toen een geur zijn neus binnendrong. Een paard, een merrie, en slecht. Hmm, langzaam liep hij verder, deze keer richting het paard. De blik op zijn gezicht was duf en neutraal en zijn passen waren langzaam. Hij kreeg de merrie in zich en zei op een nogal nonchalante manier. ‘Niet zo blij?’ zijn duffe en neutrale blik liet niks los en hij was in zichzelf aan het berekenen wanneer de donkere wolken weer zouden komen. Maar daar was hij niet zoet mee, want ieder paard –tenminste als ze zoals hem waren- wist toch meteen dat het snel weer zou gaan regenen. ‘Ik ben Breezer.’ Zei hij nog steeds op die nonchalante manier. Rustig keek hij de merrie aan, zich afvragend wat er in haar gedachten omging. Hij zette een paar stappen dichter en liep een rondje rond de merrie heen. Hmm, die zou niet banf zijn om aan te vallen zeker? Maar daar was nu geen reden voor en als die er niet was en je viel aan dan was je in zijn ogen laf. Hij ging weer terug op zijn plek staan en keek eens naar de lucht. Donkere wolken vulden de lucht langzaamaan, ‘Het is niet zo slim hier te zijn, het gaat straks hevig weer worden.’ Zei hij waarna hij zijn aandacht op de merrie vestigde. Schattend wat er nu zou gaan gebeuren. Zou de merrie kwaad worden omdat hij haar rust verstoord had, of zou ze daar zo blijven staan?

Het paard kwam toch dichterbij, jammer! Toch liet Madness niets merken. "Ook goedemorgen, wie weet ben ik wel blij. Waren de charmante en zuivere woorden van de merrie, het klonk ietwat geïrriteerd. Haar houding was mysterieus maar haar ogen straalden kilheid uit. De merrie was zeker wel slecht maar had geen zin om zich macho te gaan gedragen en zich uit zouden sloven. "Het is meer omdat ik jou naam weet maar mijn naam is dus Madness." Zei ze weer charmant. Hij liep een rondje om haar heen, dit stoorde haar echter niet zo erg als normaal, misschien omdat hij zich niet dominant opstelde en zich normaal gedroeg. Toch zuchtte Madness weer geïrriteerd. "Zie ik eruit dat ik niet tegen een buitje kan." Haar charmante stem klonk zuiver maar ietwat boos. "Ik zal wel naar een grot gaan." Zuchtte ze. Madness kwam in beweging en liep naar een van de grotten in de buurt. Ze keek toch wat vragend naar Breezer, niet omdat ze nu een vriend was maar meer omdat ze keek of hij haar zometeen volgde of wegging.

Breezer hoorde de woorden van de merrie, een ander paard zou iets zoals zet dan eens een leuke glimlach op je gezicht. Gezegd hebben ofzo, maar Breezer antwoordde daarop met een ander soort antwoordt. ‘Nee hoor, je bent niet zo’n soort paard dat graag blij is.’ Zei hij en hij keek even achter zich. De merrie heette dus Madness, een afwezige blik kwam op zijn gezicht te staan, maar toen de merrie weer begon te spreken ging dat meteen weg. ‘Dat zeg ik ook niet, maar als ik kijk naar de huidige windsnelheid, en die er zal komen, dat vermenigvuldig, en de regenval daarbij optel dan is dit geen klein buitje. En dan heb je nog het feit dat je hier snel uitglijd. Hier blijven is dus niet slim. Hij knikte bij de woorden die de merrie daarna sprak en bleef even staan. Bij de vragende blik van de merrie kwam hij in beweging. Zijn passen brachten zich voort richting de grot en langzaam zag hioj vlokjes sneeuw gemengd met regendruppels uit de lucht komen vallen. Nu was het lichtjes, maar het zou heviger worden, en uiteindelijk echt hevig gaan hagelen. En dat was pas echt vervelend. Hij zuchtte en stond half in de grot. Zette zichzelf weer aan tot bewegen en stond nu helemaal in de grot. Inclusief zijn gespierde achterwerk. Ja, hij was nogal gespierd, maar dat kwam door het vele reizen, daardoor had hij spieren opgebouwd, en niet door vechten of altijd trainen. Nee, vechten deed hij niet graag, hij had het wel gedaan, en had daardoor dus ook een litteken op zijn hals, iets waar hij niet trots op was. maar hij vocht gewoon niet graag, daar was hij tegen, goed en kwaad. Hij wist het verschil ertussen maar hij vond ze alle twee nogal, ja, onnodig. Waarom niet allemaal samen werken, waarom niet allemaal samen leven. Maarja, hij hield zich buiten die strijd, hij koos geen kant, hij zou zichzelf verdedigen, en degene die hem dierbaar waren. Dat alleen, en als hij dan een goed paardje moest helpen tegen een slecht paardje of andersom, so be it. dan ging het zo, maar hij zou dat dan alleen maar doen als het voor zijn dierbaren was, voor de rest niks. Hij schudde even met zijn hopofd en keek op, het weer was inmiddels al heviger en de wind liet van zich horen. 'Precies wat ik gezegd heb.' zei hij toen.

Breezer kwam dus achter haar aan, hij zei wat en schudde zijn hoofd. "Ja" Klonk haar charmante stem, er zat iets irriterends in. Ze rolde verveeld met haar ogen, het was onmerkbaar voor Breezer maar de zucht die daarna uit haar mond rolde was wel merkbaar. Haar stem was eigenlijk nooit vervelend geweest, het was enorm bruikbaar. Madness' gevlekte vacht glansde en haar spieren rolden onder haar vacht. Madness brieste even en keek naar het weer daarbuiten, de wind stak op en floot de grot binnen. Ze ging maar liggen en keek Breezer glashard aan, ze was slecht en Breezer was neutraal, verschillend dus.

[flut!]

Breezer keek nog een keer naar buiten en keerde zich toen
naar de andere kant. Zijn vacht zorgde gelukkig dat hij het niet zo koud had,
maar het was zomer, en zijn wintervacht was weg. Zijn zomervacht was niet zo
dun, best genoeg haar, maar toch. Nu was hij blij dat hij wat breder gebouwd
was en een goede beschermlaag rond zijn botten had, nu was hij dankbaar voor
dat feit. Hij hoorde de merrie zuchten en zei ‘Jij bent hier zeker liever
alleen?’ hij keek eens naar buiten. ‘Als het niet zo’n weer was dan was ik
weggegaan, maar nu heb je dus pech.’ Zei hij en hij draaide zijn hoofd weer weg
van de grotopening. Het was zo’n dag dat je niet wist wat je moest doen, zo’n
moment dat je niet wist wat je moest doen. Echt, hij wist niks meer te doen,
dus iep hij maar wat rond. De grot was nogal groot en af en toe vond hij een
verdwaald grassprietje. Hij had een hap genomen van een groepje grassprietje
bij elkaar en zat er nonchalant op te kauwen. Alles aan hem was nonchalant,
maar normaal was hij niet echt. Hij was hoogbegaafd, zo’n paard vinden was erg
lastig, en hij was neutraal. Vandaag de dag kozen steeds meer mensen de goede
of de slechte kant, neutrale paarden waren er nog maar weinig hier. Niet dat
het hem veel boeide, waar veel van zijn soort waren er niet echt.
-enorme flut-

Geïrriteerd luisterde Madness naar de woorden van Breezer. "Wie weet." Klonk het charmant en zuiver, het klonk ook kortaf en ongeïnteresseerd. Ze brieste en keek liggend naar de hagel die viel. De merrie met een dunne zomervacht voelde de gure wind niet, ze was het gewend, ze had dit toen ze klein was genoeg te verduren gehad, ze was opgegroeid in de sneeuw dus dit was niet echt heel koud. Even greens ze vals, gelijk verdween die grijns en keek ze zuur en chagrijnig. Ze keek ook erg mysterieus. Madness stond op en liep naar het begin van de grot, ze keek van binnen de grot naar buiten, naar het gure weer daar buiten. Ze staarde even naar buiten en draaide zich weer om. Ze at wat mos op die in de grot groeide en keek ongeïnteresseerd naar Breezer.

Breezer keek achter zich, de stem van de merrie was zuiver charmant maar ook geïrriteerd. Niet dat het hem veel deed, het maakte hem niet uit wat mensen over hem dachten, altijd werd hij al raar gevonden. Zijn duffe neutraalheid, het feit dat hij hoogbegaafd was, en anders dan veel anderen. Dus erg was het niet voor hem, hij wou trouwens ook helemaal niet zoals andere paarden zijn, anders zijn was speciaal zijn vond hij. En speciaal zijn vond hij helemaal oké, hij vond het zelfs fijn. Zijn blik richtte zich naar buiten en hij voelde de gure wind al wat minder waaien. Hmm, een korte bui, het hagelde nog wel, maar ja. ‘Over ongeveer 10 minuten gaat de bui voorbij zijn, best kort.’ Zei hij. Ja, echt, hij wist wanneer de bui voorbij zou zijn, en hij had het juist. Het kon niet dat dat niet zo was, de berekening die hij had gemaakt was compleet juist. Hij wist hoe hij alles moest berekenen, dus fout zou hij niet zijn. Hij bleef wachten en ongeveer 10 minuten verstreken, de bui was nog maar heel lichtjes nu, en opeens, was ‘ie voorbij. Hij bracht zichzelf voort naar de ingang van de grot. Maar de merrie stond voor de ingang. ‘Zou ik erdoor mogen? De bui is gestopt en aangezien het mij lijkt dat je liever geen gezelschap hebt is het maar beter dat ik ga.’ Zei hij waarna hij de merrie aankeek met zijn van zichzelf al grotere ogen, zijn ponyhoofd zag er best leuk uit, en een klein leuk baardje was te zien. Wachtend bleef hij staan, zou de merrie hem door laten? Of niet. Hij richtte zijn hoofd wat naar omhoog, zo kon hij beter naar de merrie kijken, want hij was niet klein, maar ook niet zo groot als een paard. Hij was een ponypaard achtig ding, ertussen in ongeveer. Wachtend bleef hij staan, wat voor reactie zou de merrie geven?