Thâ queen

Zwarte hoeven ploften ritmisch neer op de ondergrond. Bij elke pas vloog er stof omhoog. Korrels bleven kleven in haar bezwete vacht. De donkere ogen hadden een moordende blik, als blikken konden doden... Kharrea's ademhaling was redelijk gecontroleerd, ze was de laatste tijd veel gewoon. Ondanks haar natte vacht was ze nog niet moe, het was warm weer. Haar hals was dominant in de hoogte gehezen, ze liet zich niet doen. Ze was een leidster van een kudde en niemand nam die haar nog af. Aquila lag dan wel buiten DH, toch kon ze het besturen. Ze had gehoord dat Zephyr van plan was een leger op te starten van slechte paarden. Het leek haar wel iets om nog eens voor wat problemen te zorgen. Terug naar haar onbezonnen tienerjaren die ze hier had doorgebracht. Ze had veel gevochten in de tijd dat ze hier was geweest. Toen ze Aquila had overgenomen had ze genoeg paarden afgeslacht die haar niet aanstonden. Zwakkelingen hoorden niet in haar kudde, die werden vermoord of verjaagd. Merries hadden lage range, waren enkel voor de veulens. Ze had een tweetal hengsten die ze er vaak op uit stuurde om met de kudde op training te gaan, dan had zij even rust. Haar afgetrainde lichaam was toch redelijk slank gebouwd. Ze ging draven en uiteindelijk stappen. Ze hield halt en duwde zich met haar voorhoeven af. Haar lichaam ging de hoogte in terwijl haar voorhoeven door de lucht maaiden. Een luide, ijskoude, doodse hinnik weerklonk over de prairie. MEt een dreun kwam de merrie weer neer. Klein was ze niet, 1.67m ongeveer. Haar dominante houding was ook trots en vechtgraag. Haar oren had ze tegen haar schedel aan gedrukt. Kharrea was back in town en Zephyr zou het wel ondervinden.

[&Zephyr]

( O, jeej een tegenstander )

Zephyr dwaalde wat rond in de duisternis. Tevreden met de resultaten. Hij had niet verwacht dat vandaag weer iemand hem zou storen. Wie weet. Zijn lange zwarte manen plakten op zijn hals. En dansten dan af en toe de lucht in. Enkele bloedvlekkjes op de grond kwamen van hem. het was niet de bedoeling geweest om te vechten. Niet dat hij het niet graag deed. Graag zelfs. Maar hij wilde zijn krachten verborgen houden voor de wereld. Om zo de wereld plots te kunnen verassen. Niemand die het verwacht had. Zijn schouders was helemaal open. Hij kon het echt niet laten om toch te vechten. Iemand die zijn trots beledigde. Die kon hij niet ongestraft laten gaan. Helaas is één van zijn slachtoffers ontsnapt. Zwak.... Hij vreesde dat de hengst de andere zal verwittigen. Zijn gespierde lijf werkte hard om Zephyr in beweging te krijgen. Hij was zo zwaar gebouwd dat hij die grote blokken wel nodig had. Net zoals zijn vader. Opeens hief Zephyr zijn hoofd de lucht in. Een gehinnik van een merrie vond plaats. En hij herkende die zo wat. Kharrea. Dat gevalletje die zijn vader ooit diende en later stopte. Tja, Zephyr was benieuwd waarom ze hem moest hebben. Zephyr haaste zich niet. Als ze hem zo graag wilde zien moest ze dan maar wachten. De geur werd steeds sterker. En zijn passen begonnen wat onhoorbaar te worden. Ze kon zijn aanwezigheid al aanvoelen. Zijn lichaam was ""n met de duistere schaduwen. Hij bleef op een redelijke afstand in de schaduwen. Om nog niet te veel van zich te laten zien. Je zag af en toe glisteringen in zijn ogen. Uiteindelijk liet hij zijn luide stem horen. Zijn klanken zo loeihard. "Kharrea? Is het niet? Waar heb ik deze uitnodiging aan te danken?" Begon hij zijn gesprek mee. Al wilde hij het zelfs niet weten. Hij merkte wel aan haar houding dat ze wat staat te uitdagen. Altijd zo fijn.

Kharrea's donkere ogen gleden even over het dorre gebied heen. Ze kende Dh maar al te goed om te weten dat dit de prairie was. Hier kwamen amper goedzakjes, goed voor haar. De littekens op haar lichaam lieten zien dat ze vaak vocht. Het gigantische litteken op haar voorhoofd droeg ze al erg lang mee, iedereen kende haar ermee. Ze hoorde de hoeven van een groot paard. Haar oren bleven in haar nek gedrukt, haar hals dominant in de hoogte. Haar ijzig koude blik had het moordende mee. Ze had haar staart trots in de hoogte gehezen, typisch arabisch trekje. Tegenover de grote hengst was ze redelijk klein. Zephyr had meer van Cobrazarao weg qua bouw. Hij was groot, gespierd, met enorme hoeven. De witte aftekeningen had hij van sythka. Ze knikte lichtjes en kort als begroeting. Ze ging niet gaan vechten, niet vandaag. Zephyr sprak, Kharrea luisterde even. Ze rolde eens met haar donkere ogen en keek hem weer aan. "Waarom ik riep? Ik heb horen vallen dat je de goedzakjes uit DH wilt verdrijven." Begon ze langzaam. Haar stem was sluw maar tegelijk ook ijskoud en moordend. Haar houding was nog niets veranderd. Afentoe verzette ze eens een hoef om morgen niet stijf te zijn. "Je zoekt slechte paarden voor een 'leger', eentje die de goedzakjes voorgoed wilt doen verdwijnen. Iets wat je vader nooit is gelukt." Ging ze op dezelfde toon verder. Een valse grijns stond rond haar lippen. Kharrea kon het niet laten altijd het geduld van anderen de peilen. Ze had nog steeds geen antwoord op zijn vraag gegeven. "Ik heb je geroepen om mij aan te melden. In de tijd dat jou vader de black rose leidde was ik spion, hield hem op de hoogte van wat elk lid deed. In de tijd dat jou moeder de kudde leide heb ik hem een tijd overgenomen, de jonge paarden getraind." Sprak ze verder. Als hij het zou opvatten als een belediging en wou vechten zou ze zeker niet achteruit deinsen. Ze had met oudere paarden van zijn formaat gevochten. Ze had misschien niet altijd gewonnen maar wel indruk op hen nagelaten. Haar kudde was een gigantisch sterke kudde die je niet snel brak. Kharrea had vijf toptrainers die continu instonden voor trainingen. Twee paarden had ze voor mee alles te regelen. Ze had een speciale trainer voor haar pleegzoon, een jonge sterke hengst waarvan zij de moeder had vermoord. Condor zou haar later opvolgen en nog meer heersen als zij.

Zephyr verplaatste zich af en toe. Hij was moeilijk te zien in de duisternis. En hij stapte ook geruisloos. Zijn grijze ogen hielden de merrie steeds in het oog. Nog steeds was hij benieuwd wat de merrie zal zeggen. Zijn stank overheeste al gauw de omgeving. Er droop wat bloed via zijn schouder naar beneden. Zijn lange manen verstopte zijn lange zwarte manen. Het was al langf geleden dat hij Kharrea gezien had. Ze verdween zo wat met de andere paarden. Zijn oren gingen even in de richtting van Kharrea. Om haar stem beter te opvangen. Haar eerste zin was niet zo boeiend. Zephyr antwoorde daar niet op. Na een korte moment van stilte onderbrak Kharrea weer eens die eeuwige stilte. Hij antwoorde ook tussen door. "Dat heb je dan goed gehoord!!" zei Zephyr kortaf. Met zijn scherpe stem die zo luid was. Maar het ontwikkelde zich nog wat. Zephyr was vrij jong. Hij kneep zijn ogen fijn toen hij het zinnetje over zijn vader hoorde. Het klopt wat ze zegt. Maar Cobrazarao was ook zo druk bezig. Nu zal Zephyr in zijn voetstappen treden. En wie weet het nog beter treffen!! Kharrea was nog niet klaar met haar zin. Ze bood hem zelfs iets handigs aan. Zephyr nam een grote stap uit de duisternis. Je zag alleen zijn voorkant duidelijk. Dit vond hij best wel wat. " Een verukelijk aanbod Kharrea, en ik weet wat je rang van vroeger was. Dat herriner ik me best. Ondanks dat ik toen zeer jong was. Ik kan je nog steeds een plaatsje aanbieden. Ik neem je aanbod aan." Kharrea is nu oficieel lid van de Zephyr club. :)

Kharrea's slanke hoofd hield ze lichtelijk omhoog. Ze kon de donkere schaduwen zien en dus lichtelijk het figuur van zijn lichaam. Kharrea's ogen waren gewend aan de donkere plaatsen. Ze wist hoe ze er moest heersen en er paarden af moest maken. In bekend terrein maakte ze zelfs een paard blind af als ze wou. Ze kende haar thuisterrein vanbuiten en kon er goed gebruik van maken. Aquila lag tussen hoge bergen in een dal, daar werden de jonge paarden gehouden maar ze heersten ook over de bergen en de gebieden daarrond. Toch leek het een verlaten gebied te zijn. Niemand waagde zich er in de buurt buiten de leden zelf. Soms kwam er eens een paard zich aanbieden om zich tot de kudde te roepen. Kharrea keurde elk lid zelf en besloot of ze hen toeliet. De bossen die aan de achterkant van het dal lagen waren gevaarlijk. Er liepen altijd Aquila leden rond die wel eens een bezoeker aan durfden te vallen. Toch had ze liever dat ze dan een paard opstuurden zodat ze zelf er ook eentje kon afmaken. Ze knikte lichtjes toen Zephyr haar toeliet. "Je zegt maar wat ik moet doen. Maar zoals je misschien nog herinnerd is iets in de richting van vechten het meest aantrekkelijk voor mij." Zei ze op een rustige maar ijskoude toon. Ze had haar oren nog steeds tegen haar schedel aan gedrukt en haar hals trots in de hoogte. De wind speelde even met haar manen en staart dat ze wild beïndigde door met haar staart een vlieg een mep te verkopen. Die dieren leefden niet langs als ze op haar achterhand kwamen te zitten. Ze zag Zephyr uit het donker stappen en grijnsde lichtelijk. Hij leek veel op zijn vader al zag je dat hij een kruising was. Hij was geen puur fries wat ergens zonde was. Ach, haar deed het er niet toe, het waren haar zaken niet met wie Cobrazarao zat te spelen. Heel dat hoopje fries waren haar zaken niet meer, vroeger wel. Toen ze in de black rose was geweest had ze een belangrijke rang gehad die ze ook goed had gedaan tot ze was gestopt met de black rose. De kudde leefde al een tijd niet meer volop doordat Cobra waarschijnlijk bezig was met zijn plannen voor The blood horses.

Zijn ogen bleven strak op de merrie gericht. Het was altijd wel boeiend als een paard zich aan zijn kant wilt sluiten. Natuurlijk zonde dat hij geen zuivere ras had. Maar ja, alleen Sythka was toen het beste bloedlijn in DreamHorses. De rest waren het gewoon niet waard de nakomenlingen te dragen van zijn vader. Maar Cobrazarao had ook nooit gedacht dat hij ooit weer leider zou zijn van zijn oude thuis. Waar hij zo veel moord had gepleegt. En nog steeds was zijn trouwe kudde hem niet vergeten. Nu had Cobrazarao veel meer beter keus in zijn nieuwe landstukken. Maar Zephyr vond het al duidelijk genoeg dat Cobrazarao zich niet bezig hield met de mooie slechte damens. Dat geld ook voor Zephyr. Hij toonde ook geen belangsteling. Nu veulens? Komt niets van in huis. Het was nog altijd wel fijn om slechte plannetjes te spelen. Hij richtte zich weer op Kharrea toen zij weer begon te spreken met haar vrouwlijke stem. "De warrior rang is een rang die veel zal moeten vechten. Warrior teacher is een rang voor het opleiden van..." gaf Zephyr als antwoord. Altijd handig als iemand volledig mee werkt. Zephyr rook verschillende geuren bij Kharrea. Zij had een zeer sterke geur. Meestal een teken van een alfa. Of hoge rang. Maar het boeide Zephyr niet zo. Hij hield zich nooit zo veel bezig met paarden hun leven. Tja, behalve als ze bij hem horen. Dan horen ze gewoon bij hem. En moest hij wel de hele tijd hun in het oog houden dat ze niets verkeerd zullen doen. Want soms zijn zijn leden vreselijk dom. En lokken ze het gevaar bij hem uit.


Een flutje :3 Sorry

Kharrea's gedachten dwaalden lichtjes af. Ze dacht aan Condor, haar pleegzoon. Even kreeg ze het beeld voor haar hoe ze zijn moeder genadeloos had vermoord. Condor was nog maar enkele uren oud geweest. Kharrea had haar eigen zoon cain verstoten toen ze hoorde dat Faithfull achter een paar maanden terug zou keren. Ze had alle veulens in haar kudde goed bekeken en gekeurd. Een zonde vond ze het niet om de merrie te moeten vermoorden. Ze was er toch enkel voor sterke veulens te baren. Ze had betere en jongere dieren. Ze had haar een keuze gegeven doordat ze eerst jaren moedig had gevochten voor de kudde en daarna 3 sterke zonen ter wereld had gebracht. Ze zou niet vertrekken en zou sterven, al was het maar voor de eer. Kharrea had gemerkt dat de merrie niet hevig had teruggevochten en had er een snel einde van gemaakt. Goed werkende paarden moesten niet langzaam sterven zoals ze haar slachtoffers had achtergelaten. Ze had een paar paarden het bevel gegeven het lichaam weg te werken, een cadeau voor de wolven had ze het genoemd. Ze had het veulen zelf opgevoed en getraind. Cain had zelf zijn plan maar moeten trekken. Kharrea had haar melk nodig gehad voor Condor. Nooit kreeg hij teveel, altijd net genoeg. Ook Condor was een kruising. Er zat fries bloed doorheen maar hij was zo niet gebouwd. Zijn lichaam was slanker en compacter terwijl hij wel de kracht droeg van een fries. Hij was een puur slecht veulen dat de leiding gaf een een tiental paarden. Ze waren ten oorlog getrokken om een gebied te veroveren. Kharrea hoopte dat hij het overleefde en dat ze hem terug zag, net als Unreal. Ze had de fries al lange tijd niet meer gezien, ze had hem nooit kunnen uitleggen waarom ze Cain had verstoten. Faithfull moest geen argwaan krijgen, hij was sterker als haar als ze een veulen zoogde. Condor leek meer op hem waardoor het geen probleem was geweest. Ze werd uit haar gedachten gescheurd door Zephyr's stem. Ze knikte lichtjes en dacht even na. "Zeg maar wat ik moet doen. Beiden staan mij aan. Als je mij warrior teacher geeft zal je geen zwakkeren moeten aanwerven, die overleven de trainingen niet. Bij elke training zal er bloed en zweet vloeien. Dat zijn de dingen die een slechte kudde een sterk fort laat opbouwen. Ik zou ook zorgen voor een oudere merrie, eentje die misschien niet meer kan vechten maar wel kon. Veulens zijn belangrijk maar te veel is een last. Niet meer als 5 zou ik zeggen. Zeker niet als ik de grote van je kudde heb aangehoord." Het woord Kudde sprak ze amper uit met haar prachtige stem. Kharrea had een mooie stem die bedolven werd onder een ijskoud en moordend accent. Ze wist goed hoe ze een kudde moest uitbouwen. In het begin, toen Aquila zich herstelde, had ze amper 2 veulens. Nu had ze er een stuk of 15 op twee jaar tijd. De kudde nam toe, al stierven er ook paarden. Toch was hij groot genoeg. Een dertigtal paarden had ze nu onder haar hoede die ze perfect leidde. "Onderschat een leger vormen niet Zephyr, begin klein, houdt je stil. Maak je kudde groter, zorg voor goed getrainde paarden en sla dan pas toe. Ik weet hoe je een kudde moet leiden, ik geef je enkel tips. Faal niet, dat kan het einde betekenen voor de slechte paarden die ooit over Dh hadden geheerst. Ze zijn veranderd, zwakker geworden. Slechte paarden hier zijn niet meer wat ze geweest zijn. Brainwash ze zodat die oersterke slechte paarden terugkeren. Paarden zoals je vader, puur slecht zonder genade." Sprak ze licht sissend. Ze walgde van sommige 'slechte' paarden die ze zag rondlopen. ze dachten dat ze slecht waren maar eigenlijk waren ze meer neutraal dan iets anders. Kharrea kon niet tegen zulke zwakke dieren. Kharrea was er zeker van dat de oude soort slechte paarden zou terugkeren. Paarden die leefden van te moorden en geen dag zonder vechten konden. Kharrea was een van die paarden. De agressie stroomde door haar aderen net als de donkere, duistere, gedachten.

^wow wat een post man!!

Zijn grijze ogen staarden ongeduldig naar de droomende merrie. Was het nu dan een goed moment om te dromen. Maar Zephyr reageerde hier niet op. Misschien kon hij nog interssante dingen opmerken bij haar. Maar hij was er niet veel mee alleen maar wat gefrons. Zephyr kuchte eens en bekeek haar eens wat geïrriteerd. Ze kan straks wel zitten dagdromen!! Nu moesten ze verder met hun gesprekken. Eindelijk was Kharrea weer op de wereld en antwoorde naar wat hij gezegd had. "Zeg maar wat ik moet doen. Beiden staan mij aan. Als je mij warrior teacher geeft zal je geen zwakkeren moeten aanwerven, die overleven de trainingen niet. Bij elke training zal er bloed en zweet vloeien. Dat zijn de dingen die een slechte kudde een sterk fort laat opbouwen. Ik zou ook zorgen voor een oudere merrie, eentje die misschien niet meer kan vechten maar wel kon. Veulens zijn belangrijk maar te veel is een last. Niet meer als 5 zou ik zeggen. Zeker niet als ik de grote van je kudde heb aangehoord." Zephyr keek eens weg. En dacht na. Naar wat ze te zeggen had. Zo te horen was Kharrea een exspert in het trainen. Dan moest ze die rang maar in vervulling brengen. "Prima, Jou taak is dan Warrior teacher. Maar ik waarschuw je. Als de veulens mislukt zijn dan zullen er ongewenste gebeurtennisen worden gepleegt. Ik zorg er voor dat jij zult boeten!!" Zijn loei harde stem laat zich duidelijk horen. Zephyr meende dit. Ze kunnen zo veel zeggen maar het dan goed doen? Hij hoopte het voor Kharrea. Weer had Kharrea een groot verhaal. "Onderschat een leger vormen niet Zephyr, begin klein, houdt je stil. Maak je kudde groter, zorg voor goed getrainde paarden en sla dan pas toe. Ik weet hoe je een kudde moet leiden, ik geef je enkel tips. Faal niet, dat kan het einde betekenen voor de slechte paarden die ooit over Dh hadden geheerst. Ze zijn veranderd, zwakker geworden. Slechte paarden hier zijn niet meer wat ze geweest zijn. Brainwash ze zodat die oersterke slechte paarden terugkeren. Paarden zoals je vader, puur slecht zonder genade." Hij bekeek haar eens. "Ik weet dit allemaal maar al toe goed. Zo zijn mijn plannen ook en zei zullen een succes vormen." Antwoorde hij kortaf. Hij zal zijn weg naar macht zelf wel vinden en hoefde niet naar de weg gewijst worden. Hij zocht het zelf weer uit. Waar dacht je dat die plannen vandaan komen? Uit de lucht? Nee, Zephyr was een bijzonder slim wezen. Dat voor vele problemen kan zorgen. Zijn spieren waren goed gespannen. En zijn dreigende houding was steeds aanwezig.