I'm your queen

Ongeveer om de seconde was er een luid gekraak hoorbaar. Een luid gekraak dat de barre stilte in de witte leegte doorbrak. Het was het gekraak van sneeuw dat werd samengeperst door het gewicht van een paard dat er over heen liep. Door haar spierwitte vacht viel de Arabische merrie bijna niet op in het landschap gevuld met niets dan sneeuw. Van ver af zou je de merrie niet goed zien met een snelle blik, alleen de contouren van haar donkere snuit lieten haar opvallen.
Raar hoe warm het in de meeste plekken van dh was, hoe het hier gewoon nog ijskoud als altijd was. Zelfs het dikke pak sneeuw dat er altijd lag was amper geslonken. Van de zomerse hitte die door heel dh heerste was niets te merken. Die hitte had ervoor gezorgd dat de merrie deze zomer nog maar amper iets had gedaan. Ze was gewoon te sloom door de warmte, en echt veel paarden kwam ze ook niet tegen omdat iedereen in de schaduw uit lag te rusten. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan dat ze niet eerder er aan had gedacht om naar het noorden te trekken. Een gure wind streek zachtjes door haar manen. De kou deed haar goed, het was de opfrisser die ze wel nodig had. Fether hield wel van een licht zonnetje, maar ze was meer een paard dat liever in de kou vertoefde. Warmte deed niemand goed, kou daarentegen wel. Het voedde haar pijn die het leven haar door de jaren heen had laten voelen, niet alleen de fysieke pijn, want dat maakte haar niet echt iets uit, maar het was meer de mentale pijn. Maar nu was die pijn over, ze had zich erover heen gezet en het verbeten. Er waren paarden die zichzelf wijs maakten dat het op deze manier alleen maar erger werd, maar Fether had deze levensstijl al bijna vanaf haar geboorte af aan en het maakte haar alleen maar gelukkig. Niet gelukkig op de manier hoe goodies geluk zagen, maar gelukkig dat haar geest verzadigd was door het leven. Natuurlijk snakte ze altijd naar meer, maar welk levend wezen snakte nou niet naar meer. Ze snakte naar meer bloed, meer overwinning, meer pijn in de ogen van haar tegenstander, en meer paarden waar ze haar leven mee kon delen. Daarmee bedoelde ze niet zozeer een partner, want uiteindelijk verlieten die hengsten je toch wel weer had ze door de tijd heen geleerd, maar ook gewoon naar vrienden en paarden waarmee ze plannen kon smeden. Ze had in haar tijd in dh al wel een heel aantal vrienden gehad en ook paarden die haar duivelse ideeën deelden, maar nooit had ze echt langdurig contact gehouden met deze paarden, waarom wist ze eigenlijk niet eens. Ze waren gewoon niet goed genoeg. Niemand kon goed genoeg zijn als hij naast haar stond. Ze was gewoon de queen van dh, alleen wisten de paarden onder haar dat nog niet. Maar Fether zelf wist het wel, en dat was voor haar goed genoeg.

~Cupcake~

Na nog een tijdje door te hebben gestapt besloot de witte merrie toch maar eens aan het werk te gaan. Ze had al bijna de hele zomer niets aan haar conditie gedaan dus het werd wel weer eens tijd. Haar spieren groeiden niet vanzelf. Normaal gesproken had Fether altijd erg veel spieren, en zeker voor een merrie, maar nu op het moment viel dat wel weer mee omdat ze de laatste tijd amper had getraind. Het was niet zo dat ze nu weinig gespierd was, want ze was nog steeds wel redelijk gespierd, alleen voor haar doen een stuk minder. Ze moest hoge draf sprongen maken om vooruit te komen in de dikke laag sneeuw. Langzaam voelde ze hoe haar spieren op begonnen te warmen en het voort bewegen steeds minder inspanning kostte.
Na nog een tiental minuten gegalopperd te hebben ging ze rustig stilstaan om weer even op adem te komen. Ontspannen liet ze haar hoofd zakken, haar oren ontspannen in haar nek. Voor haar doen was dat dan ontspannen, het was inmiddels eigenlijk gewoon een gewoonte geworden om haar oren in haar nek te leggen. Ze ontspande haar oogleden en genoot van het zachte zonnetje die aar perfecte vachtje verwarmde. Dat ze “slecht” was betekende voor haar nog niet dat ze niet van het leven mocht genieten. Ineens voelde ze een harde bonk tegen haar flank aan. Ze voelde duidelijk hoe een paard in volle snelheid tegen haar aan gerend was. Haar ogen vlogen woest wijd open en haar oren vlogen zo ver naar achter als mogelijk. Haar hoofd vloog woest naar de kant waar het mormel ergens moest staan. Verrast verslapte haar woedende houding iets toen ze zag dat het een klein veulen was, maar ze liet nog niet alle boosheid varen. Gelijk schoot een flashback van haar tijd met Madness haar te binnen. Ze had samen met de appaloosa merrie goede veulens verleid om de slechte kant van het leven te kiezen. “Als je wilt overleven in deze wereld moet je uit leren kijken mormel!” Sprak ze op duivelse, maar toch opvallend kalme toon naar het kleine wezen. Haar vurige blik bleef onbewogen naar het kleine wezentje staren.

Ze schrok van de duivelse, boze toon waarop de merrie haar toesprak. Alhoewel, ze hoorde een toch ook kalme toon in de stem van de witte merrie. "O. Sorry. Oké, sorry mevrouw. Ik ben Cupcake? Wie ben jij?" zei ze verlegen. Ze was bang voor deze merrie, maar toch wist ze op één of andere manier dat ze haar niet zal vermoorden. Misschien was het toch de kalme toon in haar stem. Maar, de merrie had gelijk. Cupcake was altijd al een beetje onhandig geweest. Meestal knalde ze altijd tegen 'slechte' paarden aan, ze werd er toch op een rare manier naar toe getrokken. Niet op een positieve manier, maar meer dat ze altijd onhandig was in het bijzien van hun. Soms droomde Cupcake ervan om óók slecht te zijn, maar ze kon het gewoon niet. Ze kan gewoon geen andere paarden vermoorden. Ze wist gewoon dat ze bij de goede kant hoorde.. Het enige wat ze had meegekregen van haar moeder was dat ze voorzichtig moest zijn met de keuze van het leven en dat ze de keuze moest volgen die haar hartje aangaf. Ze wist niet wat dat betekent, maar wat ze wel wist was dat het met goed en slecht te maken had. Als het zover was zal ze er wel achter komen.

Het veulen leek te schrikken van haar reactie, wat eigenlijk dus ook precies de bedoeling was. "O. Sorry. Oké, sorry mevrouw. Ik ben Cupcake? Wie ben jij?" Vroeg het veulen verlegen. Eigenlijk was het al geen ‘echt’ veulen meer, maar voor Fether was alles ergens onder de 2 jaar een veulen. Cupcake leek duidelijk onder de indruk te zijn van Fether. Ze vond het eigenlijk wel grappig, en een soort bespottend maar zacht lachje klonk heel kort tussen haar lippen door. “Voor jou is het U.” Sprak ze lichtjes kleinerend en zoals altijd met haar typisch beginnend arrogante toontje. “Maar mijn naam is Fether kleine.” Stelde ze zich toch maar voor. “Wat doet zo’n veulen als jij hier alleen.” Ze doelde op het feit dat dit veulen duidelijk goed was, en veulens naar Fethers mening zichzelf alleen maar konden beschermen als ze echt slecht waren. Slechte veulens hadden tenminste ouders die de gevaren door en door kenden omdat ze er zelf deel van waren. En dan hadden ze waarschijnlijk ook nog trainingen, welke de kans om ergens aan te ontsnappen groter maakten. Fether zou wel weten hoe ze haar veulen op zou voeden als ze er ooit een zou krijgen. Haar veulens zouden de volgende generatie van dh overheersen, dat wist ze nu al zeker ook al wist ze nog niet eens wat voor veulen ze zou gaan baren. Maar ze wist toch wel dat als haar veulen een regelrechte mislukking zou zijn het toch niet meer haar veulen zou zijn. Ze zou hem of ombrengen, of al het bewijs dat het haar veulen was weg werken. Maar ze zou hem of haar een begin van zijn leven geven dat het bijna onmogelijk zou zijn om aan de goede kant te belanden.