Met krachtige passen kwam Kharrea voort. Haar oren had ze tegen haar schedel aan gedrukt en haar hals was trots geheven. Haar haast zwarte ogen leken elk een zwart gat te zijn die je met een blik konden vermoorden. Haar ravenzwarte hoeven vermorzelden de groene grasstengeltjes die er onder kwamen. Ze schraapte het leven van de grond af terwijl ze haar geur verspreide. Hij rook helemaal niet naar DH. Het rook naar haar eigen kudde die ze onder leiding van haar zoon, Condor, had gezet. Hij moest nodig leren een kudde te leiden. Kharrea ging niet haar hele leven alles regelen. Ze leefde voor de veldslagen en was een meesteres over de gebieden. Ze ontweek geen een gevecht en liep machtig voorop in een oorlog. Ze was geen angstig paard dat zich achter haar manschappen verstopte. Ze had een kudde opgebouwd die gevreesd was en bekend. Faithfull en Condor hadden respect voor haar en zouden nooit de kudde proberen over te nemen. Dat zouden ze enkel kunnen als zij toestemming gaf. Haar zwarte manen waren redelijk verzorgd voor een slecht paard maar ze kwam er altijd fatsoenlijk voor. Haar donkerbruine vacht glansde niet maar was dof. Het leed onder de veldslagen en zou nooit echt glanzen. Ze had gehoord dat de Black rose was opgedoekt wat haar deed triomferen. Een waardeloze kudde met zwakke paarden was het geweest. Ze had spijt dat ze er ooit lid van was geworden. Ze had veel eerder uit Dh moeten gaan.
Wild schudde ze haar hoofd. Dat die rot vliegen nou maar eens ophoepelden. Ze sloeg met haar staart tegen haar flanken aan en snoof luid. Ze tilde haar hoofd statig de hoogte in en rolde eens met haar ogen. Was deze plek nu echt zo levenloos geworden? Was het moeras echt een vergeten plek geworden? Waar waren de echte badass horses die er over heersten? Eens was dit zowat het ford geweest van de echte slechte paarden. Enkel zij wist waar ze weg moesten blijven omdat er krokodillen waren. Zij wisten ook waar het moeras veel te gevaarlijk was zodat je erin zou wegzakken. Kharrea wist het allemaal zijn. Ze had hier lang genoeg rondgelopen en geregeerd over de moerassen. Toen bestond de black rose nog en had ze altijd hoge rangen gehad. Toen Cobrazarao nog leider was geweest had ze de geheime rang gehad. Een rang die enkel voor de meest sluwe slechte paarden was weggelegd geweest. Kharrea had op dat gebied al haar kuddegenoten een soort van verraden. Ze had ze allemaal verdacht gehad van verader te wezen. Als ze iemand betrapt zou hebben zou ze het meteen aan Cobrazarao hebben gemeld. Al had ze ze liever zelf uit de kudde geflikkerd gehad. Toen Satan leider was geweest was ze beta en Dark Queen geweest. Beide erg hoge rangen. Lang had dat neit geduurd. Satan gaf al snel zijn kudde op en gaf hem aan Sythka. Ook toen had ze de rang beta gehad en had ze de kudde een tijd geleid. In die maanden had ze de leden weer naar het oude black rose geleid, een gevreesde kudde waar paarden angstig van weg liepen als ze de leden nog maar zagen. Die tijd was al lang voorbij en Kharrea wist dat die terug moest komen. Ze zou hem niet meer meemaken. Snel zou ze drachtig worden en zou haar veulen komen. Ze had nog maar iets langer als een jaar, dat wist ze. Niemand anders wist het buiten zijzelf. Niemand moest ervan weten. Ze moest enkel hebben dat haar veulen nog moordlustiger zou zijn als zijzelf. Ze zou verbitterder zijn als Kharrea Thâ bitch of all the bitchess. Ze wist heus wel dat ze haar een bitch vonden maar dat kon haar totaal niets schelen. Ze was machtiger dan zovele paarden die hier rondlopen. De harde ondergrond was inmiddels in drappige blubber veranderd dat omhoog spatte bij elke pas die ze zette. Ze bewoog haar gespierde lichaam krachtig voort terwijl ze haar hoofd trots in de hoogte hield. Alsof het haar wat zou kunnen schelen wat ze van haar zouden denken. Ze zou ze vermorzelen en hun keel overbijten als ze er commentaar over zouden hebben. Ze was genadeloos en had een reputatie.
[&Rival]
Wild schudde ze haar hoofd. Dat die rot vliegen nou maar eens ophoepelden. Ze sloeg met haar staart tegen haar flanken aan en snoof luid. Ze tilde haar hoofd statig de hoogte in en rolde eens met haar ogen. Was deze plek nu echt zo levenloos geworden? Was het moeras echt een vergeten plek geworden? Waar waren de echte badass horses die er over heersten? Eens was dit zowat het ford geweest van de echte slechte paarden. Enkel zij wist waar ze weg moesten blijven omdat er krokodillen waren. Zij wisten ook waar het moeras veel te gevaarlijk was zodat je erin zou wegzakken. Kharrea wist het allemaal zijn. Ze had hier lang genoeg rondgelopen en geregeerd over de moerassen. Toen bestond de black rose nog en had ze altijd hoge rangen gehad. Toen Cobrazarao nog leider was geweest had ze de geheime rang gehad. Een rang die enkel voor de meest sluwe slechte paarden was weggelegd geweest. Kharrea had op dat gebied al haar kuddegenoten een soort van verraden. Ze had ze allemaal verdacht gehad van verader te wezen. Als ze iemand betrapt zou hebben zou ze het meteen aan Cobrazarao hebben gemeld. Al had ze ze liever zelf uit de kudde geflikkerd gehad. Toen Satan leider was geweest was ze beta en Dark Queen geweest. Beide erg hoge rangen. Lang had dat neit geduurd. Satan gaf al snel zijn kudde op en gaf hem aan Sythka. Ook toen had ze de rang beta gehad en had ze de kudde een tijd geleid. In die maanden had ze de leden weer naar het oude black rose geleid, een gevreesde kudde waar paarden angstig van weg liepen als ze de leden nog maar zagen. Die tijd was al lang voorbij en Kharrea wist dat die terug moest komen. Ze zou hem niet meer meemaken. Snel zou ze drachtig worden en zou haar veulen komen. Ze had nog maar iets langer als een jaar, dat wist ze. Niemand anders wist het buiten zijzelf. Niemand moest ervan weten. Ze moest enkel hebben dat haar veulen nog moordlustiger zou zijn als zijzelf. Ze zou verbitterder zijn als Kharrea Thâ bitch of all the bitchess. Ze wist heus wel dat ze haar een bitch vonden maar dat kon haar totaal niets schelen. Ze was machtiger dan zovele paarden die hier rondlopen. De harde ondergrond was inmiddels in drappige blubber veranderd dat omhoog spatte bij elke pas die ze zette. Ze bewoog haar gespierde lichaam krachtig voort terwijl ze haar hoofd trots in de hoogte hield. Alsof het haar wat zou kunnen schelen wat ze van haar zouden denken. Ze zou ze vermorzelen en hun keel overbijten als ze er commentaar over zouden hebben. Ze was genadeloos en had een reputatie.
[&Rival]