I don't know a title!

Met grote passen stapte Night Magic de drakenberg op. Dit was een van zijn lievelings gebieden. Er was hier bijna geen enkel goedzakje dat zo dom was om hierheen te komen. Dus het was zeldzaam als hier de vieze kleffe geur van een goedzakje je neus binnen zou dringen. Hij haatte die knollen die dachten dat de wereld zo perfect was! En dat alles zo mooi was! Bah! Waarom zou iemand ooit zo willen worden.
Als je als goedzakje was geboren, oké. Maar als je een badass was en dan over stapte naar de goodies, dan ben je echt zwak! Hij kon zich niet voorstellen waarom iemand dat ooit zou doen! Weg bij de kant van overheersing en kracht, en overstappen naar de kant van de slapheid en de losers! Snel schudde Magic die gedachte van zich af.
Met een krachtige overgang sprong Magic aan in galop. Zijn spieren waren duidelijk te zien toen hij die nodig had om een berg op te galopperen. Niet dat die anders niet te zien waren, maar als hij ze zo moest aanspannen waren ze nog beter te zien. Dat hij zo gespierd was kwam door de trainingen die hij kreeg. Niet veel veulens kregen training van hun eigen vader, maar hij wel. En daar was hij blij om! Want zijn vader was een machtige badass. En de naam van zijn vader begon steeds groter te worden in de Dh. Daarom was Magic ook zo blij dat hij een deel van zijn vaders naam mocht dragen. Namelijk Night! Zijn vader heette Night Dancer, en hij dus Night Magic. En zijn zusje heette Night Prada. Maar op haar was hij niet zo trots. Want zij hoorde niet thuis in de wereld van de badassen! En een goodie zusje was niet welkom voor hem! Maar gelukkig was ze nog niet helemaal goodie. Ze was nu neutraal….
Magic schrok op uit zijn gedachten toen hij een geur rook. De geur was voor hem nog onbekend. Night Magic zette een fiere houding op voor als het andere paard zou komen. Hij wachtte tot hij het lichaam van een ander paard de berg op zou zien komen.

[Vanilla]

Met snelle passen galoppeerde Vanilla over de drakenbergen, de bergen opgaan kostten haar maar een kleine inspanning, en later, als ze haar trainingen als veulen had gehad, en ze volgroeid zou zijn. Dan zou het zonder enige moeite of inspanning gaan, dan zou ze gewoon zweven over
de bergen, want als een paard zoals Segué haar zou trainen dan zou ze zeker goed getraind zijn. Maar jammer genoeg was er nog geen training begonnen, misschien moest Vanilla eens naar Segué roepen ofzo, maar dan wel als Segué tijd had, anders dan zou die niet zo blij zijn. In gedachten verzonken galoppeerde ze verder over de draken bergen, hier was toch zowat niemand, en goede paarden zouden hier nooit komen. De mist die er hoog in de bergen hing zou hun alleen maar afschrikken, en sterk genoeg om berg op, berg af, en dat steeds weer te doen zouden ze nooit zijn. Haar passen waren lang en ze snoof een keer, maar de wind bracht een geur mee. Meteen kwam ze tot stilstand, wat was dat, of beter gezegd, wie was dat. Ze rook een paard, een hengst om precies te zijn. Nieuwsgierig was ze wel en meteen sprong ze weer aan in een snelle galop, snel vloog ze de berg op. Nog even, nog even, en ja. Ze was er, door de mist heen was een bruinachtig veulen zichtbaar, ze snoof eens en brieste geïrriteerd. Haar houding was trots, een beetje dominant, en ze had haar hoofd hoger geheven dan dat van het andere veulen. Haar crèmekleurige vacht leek een beetje op de kleur die de mist had en daardoor was ze dan ook minder goed te zien. ‘Spreek.’ Zei ze terwijl ze dichterbij kwam. Haar passen trots en zonder enige aarzeling, bang van dit veulen was ze niet, nee, zeker niet. Ongeduldig wachtte ze op een
antwoord, toen dat nog niet kwam stampte ze hard met haar hoef op de grond. Een dof geluid galmde door de bergen heen. ‘Spreek, zeg me je naam en wat je hier doet!’ zei ze hem op een ietwat bevelende toon. Dit zinde haar niet echt, onrespectvol gedrag zinde haar helemaal niet. Haar ijzige blik boorde zich in die van het andere veulen en haar kille maar kalme stem die nu wat ongeduld erin had galmde door de bergen heen.Wachtend op een antwoord bleef ze staan, wat deed dit velen hier, wat was zijn naam, en waarom was hij zo onrespectvol? dat waren de vragen die net zoals haar stem in de bergen, door haar hoofd bleven galmen.

Al snel verscheen er een veulen voor hem. Het was een cremekleurige merrie. Haar kleur was een beetje hetzelfde als de mist waardoor ze niet heel goed te zien was. Het zag er wel een beetje mysterieus uit. Alleen de houding van de merrie beviel hem niet zo. Het was heel dominant. En ze had haar hoofd nog hoger geheven dan hem. Niet dat hij die nu zo hoog hield, maar het was wel duidelijk dat ze dominanter wou zijn dan hem! "Spreek." Zei de merrie hem. Met een trotse houding kwam ze dichterbij. Hij liet zich toch niet zomaar commanderen?! Hij hield zijn mond terwijl zijn ijzige blik over de merrie's lichaam gleed. "Spreek, zeg me je naam en wat je hier doet!" Zei de merrie opeens op een ietwat bevelende toon. Beledigd keek Magic de merrie aan. "Door zo onrespectvol te zijn tegenover anderen zal je echt nooit respect krijgen hoor." Zei hij kil en toonloos. Het had geen zin om nu te gaan flippen op deze merrie. Hij wist zo al dat ze te trots was om dat op zich te laten zitten. Geduldig wachtte hij op haar antwoord. Zijn ogen stonden kalm en zonder enige emotie.