Back in business [open]

Het geschraap van hoeven die over ijs galopperen. Een voskleurige merrie, veel te snel lopend voor dit gebied. Meerdere malen gleed ze uit, maar elke keer slaagde ze erin nog net overeind te blijven, ook al glibberde ze alle kanten op. Ze was zich niet bewust van het gevaar van de gletsjer, of, beter gezegd, ze wílde zich er niet van bewust zijn. Ze was 'willing to take that risk' - gebroken, verscheurd, verbrijzeld. En al zou ze in een scheur terecht komen. Wat dan nog? Dan was ze dood. So? Het maakte Cad echt geen flikker meer uit, dood of levend. Ze kon gewoon niet geloven wat er gebeurd was. Na al die tijd van afzondering die ze had gezocht, kon ze het nog steeds niet geloven. Ze had gedacht dat die afzondering haar goed zou doen. Een tijdje geen anderen om haar heen, weinig om zich druk over te maken, en vooral: Geen Azacar in de buurt. Daarom was ze weggegaan. Zonder hem een woord te zeggen. Maar ze kon hem nog steeds niet uit haar hoofd zetten. Ze had gedacht dat hij anders was. Dus niet. Ze waren al-le-maal hetzelfde. Stuk voor stuk. Geen uitzondering. Toen de merrie haar ogen weer opende, moest ze een paar keer knipperen om de tranen weg te halen die er ongewild waren verschenen. Direct werd ze woedend op zichzelf, het brandende gevoel in haar keel negerend. Haar tempo verhoogde. Ze rende hard, veel te hard. Het landschap daalde. Steeds harder ging ze, totdat ze de controle verloor. Haar hoef gleed weg en ze belandde met een doffe bons op haar zijde. Maar ze had nog zoveel snelheid, dat ze een keer over de kop sloeg. Zelfs nadat ze de grond weer had geraakt gleed ze nog een meter of 10, 15 door. Stenen en vuil schaafden haar huid. Een snee, net boven haar rechteroog, zorgde ervoor dat ze in plaats van tranen nu bloed weg te knipperen had. Versuft bleef de merrie liggen. Alle energie stroomde uit haar weg, ze kon niet meer bewegen. Het liefst wilde ze hier blijven liggen. Gewoon hier blijven liggen, net zolang tot ze dood was.
Een hele tijd lag ze daar. Een kleine plas bloed had het ijs onder haar gekleurd. Maar toen rook ze iets - een ander paard. Een kreun ontsnapte aan haar lippen en ze opende haar ogen. Dit kon niet wáár zijn! Zonder nog een moment te wachten strompelde ze overeind. Wat een stuk langer duurde wat ze verwacht had, aangezien haar ledematen al half bevroren waren en bovendien was ze gewond. Een makkelijke prooi. Maar ze was vastbesloten zich niet zomaar gewonnen te geven. Haar kaken op elkaar klemmend van pijn, liet ze haar felle ogen over het gebied glijden, op zoek naar de boosdoener.

De gletsjer, een ijskoude kille en gevaarlijke plek. Overal ijs, zo glad dat een verkeerde pas het einde van je leven kon betekenen. Een koele wind streek langs zijn vacht streek over zijn kaak langzaam naar achter. Een korte rilling trok door zijn lichaam, het was een aangenaam gevoel maar het toegeven dat het zo voelde zou hij niet. Voor iedere buitenstaander was hij een kil dier, een harteloos moordend genadeloos monster. Niemand wist tot hem door te dringen, niemand die zijn ijskoude zwarte hart kon laten smelten. Hij snoof diep het voelde alsof zijn neus bevroor door lucht. Zijn staart hing voor een keer stil, kletste niet om de zoveel tijd tegen een van zijn flanken. In zijn ogen een strakke en emotieloze blik, voor velen die hij tegen zou komen afschrikwekkend. Jammer genoeg voor sommige ook aantrekkingswaardig. Kalm stapte hij door krachtige en grote passen in een ritmische takt. Zo af en toe gleed zijn hoef weg maar hij wist overeind te blijven, geen moment dacht aan het feit dat hij hier misschien de dood in ogen kon kijken , dat hij iets kon breken of zo ernstig kneuzen als hij uitgleed dat hij eeuwig mank zou lopen. Zijn hoofd was al een grote chaos en gedachtes aan de dood pasten er niet meer tussen het was niet iets waar hij voor vreesde, als het moment daar was zou hij het met open armen verwelkomen. Iedereen moest een keer sterven en of dat nou vroeg of laat in het leven zou zijn daar had je maar mee te leven. Keuze had je toch niet, op een enkeling na die op sterven na dood lagen en met wilskracht wist te overleven. Vreemde geuren drongen scherp zijn neus binnen, maar eentje stak er met kop bovenuit. De geur van bloed, de geur was zwak maar voor hem de sterkste lucht. Gevolgd door de geur van een merrie. Zijn mond was een smalle van haat verwrongen streep. Zijn achterhand gleed weg, schoof onder zijn lichaam. Hij zette zijn voorhoeven schrap in de gladde ondergrond, uiteindelijk kreeg hij weer grip en wist weer door te kunnen stappen. Zijn hoofd iets lager dan normaal, om zijn evenwicht beter te behouden. In de verte zacht hij een schim, ze stond net op. Waarschijnlijk onderuit gegaan, dat ze al een poos daar had gelegen had hij niet meegekregen. Zijn staart sloeg voor het eerst sinds een poos weer tegen een van zijn flanken. Zijn zwarte vacht stak enorm af tegen de witte achtergrond. Op een stukje afstand bleef hij staan, zijn blik ging over de vosse arabieren merrie heen. Haar houding dreigend maar daar deinsde hij niet voor terug, Een wond boven haar oog viel op. Hij was nog vers er sijpelde nog langzaam aan bloed uit. Ze zag er over het algemeen een beetje beroerd uit maar om die opmerking te plaatsen leek hem niet bepaald slim.

Het duurde niet lang, of ze kreeg een grote, zwarte hengst in het zicht. Haar ogen vergrootten zich. Het... het was Aza! Een kort moment van verbijstering, die al snel overging in een felle woede. Haar bovenlip trok ietsjes op, haar oren lagen plat in haar nek. Haar spieren gespannen wachtte ze tot de hengst dichterbij kwam. Een hele tijd bleef ze Aza in hem zien. Maar pas toen de hengst stilstond, niet eens meer zo ver weg, drong het met een schok tot haar door: Het was Aza niet. De woede verdween gedeeltelijk, plaats makend voor verwarring. Geschokt schudde ze haar hoofd. Hoe kón ze Aza in hem zien? Nu ze beter keek, léken die twee niet eens op elkaar. Oké, ze waren beide zwart en ze waren sterk, maar totaal anders gebouwd. Bovendien betwijfelde ze of Aza nog naar haar toe zou komen. De verwarring was nog geen seconde te zien geweest, of haar houding veranderde weer; er stond hier een héngst voor haar, eentje die ze niet kende. En zij was gewond, zwak. Grimmig keek ze de hengst aan, vastbesloten niet voor hem te wijken. Haar linkeroog staarde hem recht aan, bewust van elke kleine beweging die hij maakte. Ze vertrouwde hem niet. De stilte hield een tijdje aan, totdat zij besloot deze te verbreken. "Wat doe je hier?" De woorden werden snel uitgesproken, op een toon die liet zien dat ze geen flutantwoord duldde. Toch wachtte ze niet op het antwoord van de hengst. "Als je hier bent om me te vermoorden, ben je daar mooi te laat mee," snauwde ze erachteraan. Waarom liet hij haar niet gewoon met rust? Er ging een rilling door haar heen. De kou begon ze in haar botten te voelen. Fronsend keek ze naar haar benen. Ze moesten het nog wel even blijven doen, anders bleken haar eigen woorden toch waar te zijn. Ach, misschien waren ze dat ook wel. Ze zou gauw genoeg dood zijn. Haar blik richtte zich weer op de zwarte hengst, hem nauwkeurig in de gaten houdend.

Haar houding was compleet woest en dreigend toen hij aankwam, toen de merrie haar blik over hem heen liet glijden ging dat al snel over in verwarring. Hij keek even vreemd, trok een wenkbrauw op en wierp een blik op de merrie. Wat was dit voor vreemde merrie, was ze niet helemaal goed in d’r hoofd ofzo. Hij snoof even diep zijn neusgaten waren wijd opengesperd, trilden kort waarna hij zijn gewicht over alle 4 zijn benen verdeelde. De merrie veranderde al snel weer van houding naar een afstandelijke en trotse houding. Wat ze nou wou wist hij niet maar het was duidelijk dat ze niet voor hem zou wijken, hoewel ze toch ook zou moeten beseffen dat hij haar met een aantal klappen gevloerd had en vervolgens simpelweg zou kunnen doden. Ze was zwak zou geen partij voor hem wezen hoewel hij er zeker van was dat ze zich zou verzetten tot het laatste moment. Een ongemakkelijke stilte was te vinden voor een korte poos, de merrie hield hem in de gaten dat had hij door maar op dezelfde manier staarde hij haar onbeschaamd aan, niet omdat ze intressant of aantrekkelijk was maar simpelweg omdat in zijn ogen, oogcontact verbreken zwak was. Alhoewel aantrekkelijk was ze wel, op haar eigen manier. Op een felle toon werden een aantal woorden naar zijn hoofd geslingerd, maar pijn deed het niet. Ze konden op welke toon dan ook tegen hem praten maar het zou hem niet intresseren. Wachten op een antwoord van hem deed ze niet, maar ze gooide er meteen de volgende woorden achteraan. Hij was dus te laat als hij kwam om haar te vermoorden, waarom dacht ze in gods naam meteen daaraan. Misschien kwam hij hier wel om haar te helpen. Hij grinnikte bij dat idee, híj die iemand zou helpen. Lachwekkend. Maar zijn donkere ogen bleven strak gericht op de hare, ” En waarom zou ik te laat daarvoor zijn, in mijn ogen ben en blijf jij op dit moment zwakker. Het zal niet al te veel moeite zijn. “ Antwoorde hij kalm, op een ijzig kille toon. Een dreigende stap dichterbij, zijn oren plat in zijn nek. Hij was benieuwd wat deze merrie in huis had, benieuwd of ze al snel zou opgeven hoewel ze er zo niet uitzag. “ maar anderzijds, het moorden zonder reden slaat nergens op, de enigste manier waarop je snel zal sterven, of alsnog langzaam, is als je me er een reden voor zou geven “ sprak hij er kalm achteraan, nee het moorden zonder reden vond hij nutteloos, enkel goedzakjes hoefden hem geen reden te geven die moordde hij met plezier uit. Simpelweg om zijn leven dragelijker te maken.

Ze was niet onder de indruk van de grote gestalte voor haar, ook niet toen hij dreigend een stap in haar richting zette. Nog steeds hield ze hem nauwkeurig in de gaten. Maar niet meer omdat ze bang was - dat was vroeger geweest. Toen had ze zo gereageerd uit angst, ook al had ze dat toen niet geweten. Maar dingen waren veranderd. Zíj was veranderd. Hoewel, bedacht ze grimmig, haar talent om in gevechten verzeild te raken was er niet minder om geworden. Zijn woorden drongen stuk voor stuk tot haar door; vlug analyseerde ze zijn woordkeus en intonatie. Haar ogen vernauwden zich iets. Ondertussen sprak hij alweer verder. Heel even zweeg ze, toen deed ook zij een stap in zijn richting. Een schokgolf van pijn schoot door haar heen, al bij die ene stap, maar het was slechts in een korte aanspanning van haar kaken te zien. "Ik ben al dood," antwoordde ze sarcastisch. "Op alle manieren die voor mij van belang zijn. Daar zul jij niks aan kunnen veranderen. Maar inderdaad; het zou je weinig moeite kosten mij te bevrijden." Haar ogen keken hem nog steeds recht aan. Ze was compleet eerlijk; liegen was laf. Er verscheen een glimlachje, die misplaatst leek bij de rest van haar houding. "Want dat zou het zijn. Het is laf om zelfmoord te plegen. Maar ik zie niks verkeerds in het verslagen worden door een hengst als jij, in mijn situatie." De woorden kwamen er zonder enige emotie uit. Toch voelde ze die wel, en hoe. Ze raasden door haar heen. Woede, verdriet, de grote leegte die Aza had achtergelaten. De twijfel. Dit alles liet ze absoluut niet aan de hengst merken. Ze zweeg een korte tijd, toen ze nadacht over de rest van zijn woorden. Kort schudde ze haar hoofd. "Dat ligt eraan wat jij onder een reden verstaat." Hij zou haar niet kunnen imponeren met al zijn gepraat over de dood. Voor deze keer niet. Een langere stilte. "Maar ik zou me niet zomaar laten doden. Ik heb nog iets te doen. Iets waarvoor ik helaas mijn lichaam nog nodig heb." Haar blik dwaalde af naar het landschap. De kou werd goed voelbaar, zeker aangezien ze afgelopen tijd in warmer gebied had doorgebracht. Haar vacht was absoluut niet bestand tegen dit weer. Toen dwaalde haar blik terug en bleef steken op de hengst; zelfs wat uitdagend bleef ze hem aankijken. Ze zweeg en wachtte slechts af op wat de hengst zou gaan doen.

Zoals hij al verwacht had was ze niet onder de indruk en het was het hem daar ook niet om te doen. Het ging hem er niet om of deze merrie voor hem bang voor hem was, als een paard dat zich aan de duistere zijde bevond zou ze nergens bang voor wezen. Een persoonlijke angst op zijn hoogst, maar voor hem zou ze niet bang zijn. De manier waarop ze terug sprak was intrigerend, ze was dus al dood. Voor haar gevoel was er blijkbaar niks meer om voor te leven, was alles in haar en om zich heen dood, en niet meer de moeite waard. Toch gaf ze ook toe dat het voor hem geen moeite zou zijn haar te doden. Ze bleven elkaar onbeschaamd aanstaren, strak en kil gerichte ogen op die van de ander. Zijn ogen zochten iets in de hare maar wat wist hij niet. Maar de onvoorstelbare kracht en doorzettingsvermogen die erachter scholen bleven zeker niet onopgemerkt, het was niet dat hij alles maar in ogen van een ander zag. Maar ogen vertelden een heleboel, niet alleen of ze vrolijk of kwaad of verdrietig waren. De woorden die ze vervolgens uitsprak streelden zijn ego toch lichtelijk hoewel hij er verder toch niks mee deed, ze vond er niks verkeerds aan om door een hengst als hijzelf vermoord te worden. Het klonk bijna als een eer, hij greens spottend. Zijn ogen dwaalden af en onderzochten haar lijf, iedere oneffenheid ging aan zijn ogen onder. Niet dat hij haar van top tot teen zou willen herkennen maar het was iets wat hij wel vaker deed. Toen hij het over een reden had gehad die hij haar zou moeten geven om haar te doden had ze simpelweg geantwoord wat hij onder een reden verstond. Hij was zich er zeker wel van bewust dat de merrie zelf wel zou weten wat voor reden dat zou moeten zijn. Ze zou hem moeten uitdagen, testen tot het uiterste, hem woedend krijgen. Moorden was niet iets wat hij zomaar deed, behalve bij goedzakjes natuurlijk, hij had echt een reden nodig. Maar hij deinsde er ook niet voor terug. Langzaam vielen steeds grotere stiltes, geen ongemakkelijke, simpelweg stiltes die je lieten nadenken over wat er was gezegd en over wat je zou gaan zeggen. Haar volgende woorden lieten hem opkijken uit zijn gedachtes, ze had nog iets te doen. Het maakte hem lichtjes nieuwsgierig maar zoals altijd liet hij het niet merken. Zou hij er waarschijnlijk niet eens naar vragen. Hij snoof even kort, zijn oren draaide iets op uit zijn nek gingen na of er vreemde geluiden te vinden waren. Toen die niet te vinden waren zakte zijn oren weer in zijn nek strak tegen zijn schedel. “ tja dan heb je bij deze dé reden gegeven om je niet te vermoorden. “ sprak hij simpelweg. Nee op de een of andere manier intrigeerde deze merrie hem, ze had iets waardoor hij het gevoel had dat hij zelfs met haar nog redelijk overweg zou kunnen komen ook. Alhoewel ze konden ook de grootste ruzie hebben, hij had het idee dat de merrie en hij even koppig waren. Niet zomaar opgeven en zich niet zomaar lieten doden. Hij grinnikte kort waarna hij haar ogen weer opzocht. “ Kyanos “ zijn naam werd uitgesproken op een wat mildere toon als normaal. “ zo af en toe is het handig anderen hun namen te weten “ zei hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was, alsof ze hier niet op een ijskoude en kille gletsjer stonden en niet een poosje eerder nog over de dood stonden te praten.

De merrie kreeg nauwelijks de kans om hém beter te leren kennen. Hoewel ze aardig kennis had, bleef deze hengst gesloten. Ze zou niet kunnen zeggen hoe snel aangebrand hij was; vandaar dat ze ook niet had geweten wat voor reden hij had gezocht. Sommigen doodden al als de blik van het slachtoffer hen niet aan stond, of gewoon omdat ze toevallig op de verkeerde plaats waren op het verkeerde moment. Er verscheen een sarcastische glimlach. Zelf was ze meerdere malen zo woedend geweest, dat ze had kunnen doden. Helaas had ze het talent tegenstanders uit te zoeken die ze niet aan kon. Zo nu ook, alleen was de hengst op dit moment niet haar tegenstander. Niet direct, in ieder geval; een vriend was hij ook niet bepaald te noemen. Iets wat ertussenin hing, waarschijnlijk. In de stilte na haar woorden begon ze zich te realiseren hoe koud het eigenlijk was en hoe erg ze eraan toe was. Ze was met flinke snelheid uitgegleden en over de kop gevlogen. Haar hele rechterzijde zat vol wonden, haar hoofd bonkte en het bloed liep steeds in haar oog. Toen ze haar gewicht op een ander been zette, grimaste ze. Gekneusd waarschijnlijk, als het gebroken was geweest zou ze er niet op kúnnen staan. Verdomme. Zodra de hengst weer begon te spreken, vergat ze haar eigen even en luisterde naar wat hij te zeggen had. Ze verbaasde zichzelf door te glimlachen, en op dat moment besefte ze dat ze niet meer gespannen was. Direct schoten haar oren, die ongemerkt iets naar voren waren gekomen, weer naar achteren. Toch kon ze het niet helpen; deze hengst had eer, leek het; hij bleef op respectabele afstand. Bovendien had hij allang de kans gehad om haar iets aan te kunnen. En nog iets: Ze had hier op dit moment gewoon geen energie voor. Had hij haar op een ander moment lastig gevallen had ze zijn conclusie niet afgewacht maar hém naar de keel gevlogen. Nu niet. Niet meer. "Bedankt, denk ik," zei ze en grijnsde kort. Een vlug knikje volgde toen hij zijn naam gaf. Een vage glimlach. De ironie. "Ik zie niet direct in waarom, maar ik accepteer het. Cadsuane." Een lichte trilling was te horen in haar stem doordat ze rilde van de kou. Desondanks was haar stem zoals altijd helder, en niet zo depressief meer als daarnet. Ze zou haar eerdere woorden niet terugnemen. Ze had genoeg van dit leven. Maar voorlopig had ze de taak ondanks dat in leven te blijven. Wraak. Langzaam kwam de merrie in beweging, schuin in zijn richting. Naar beneden. Ze moest hier weg zien te komen, anders zou ze hier nog doodvriezen. Haar spieren werkten niet graag mee en een aantal wonden gingen weer open bij de beweging. Toch liep ze door, hoewel wat stijf. Toen deed ze iets wat ze nooit eerder gedaan had. Ze knikte Kyanos toe, toestemming gevend met haar mee te lopen, als hij dat zou willen. Niet dat hij dat nodig had, maar ze waardeerde zijn manier van handelen. Haar aandacht werd nu verdeeld door het in de gaten houden van de hengst en de grond voor haar, nu ze wilde voorkomen nóg een keer te vallen.

[Succes ermee :'D]

Een kille wind trok langs hun heen, streek over zijn vacht, richting zijn kaak en zo verder over zijn hoofd. Zijn manen gleden mee naar voren, toen de wind wegtrok gleden ze warrig weer terug op hun plek. Hij gaf er niks om hoe zijn manen zaten of hoe hij eruit zag. Hij wist dat hij voor velen een imponerend beeld was, zijn relatieve grote schofthoogte, zijn brede maar lichtere bouw dan die van een fries. Een grote spiermassa die ze voor hun neus zouden krijgen. Bezaaid met littekens, velen zo klein dat ze niet te zien waren anderen zo groot dat ze een grote streep over zijn schouder vormden en duidelijk te zien waren. Hij snoof diep, een gure wind drong zich een weg naar zijn longen, zijn borstkast ging op en neer op ritme van zijn ademhaling. En nog altijd waren zijn bijna zwarte ogen strak op de voskleurige Arabier voor hem gericht. Gewond was ze, nog steeds druppelde bloed over haar hoofd van de val die ze blijkbaar net had gemaakt. De Gletsjer was een gevaarlijke plek, maar waarschijnlijk ging haar aandacht evenals de zijne daar niet naar uit. Hij liep hier rond, galopeerde hier rond zonder ook maar na te denken over de gevolgen die ze zouden kunnen hebben. Hij zag hoe de merrie grimasde bij het verplaatsen van het gewicht van het ene op het andere been. Zijn ogen dwaalden af, bekeken het been en zag hoe die ook dikker was als de ander. Daar zou ze nog flink last van gaan hebben. Hij keek weer op, zocht zoals hij altijd deed met zijn ogen de hare. Op dit moment was hij sterker als de merrie, hij zou haar makkelijk aankunnen en toch de drang om haar ook echt aan te vallen was er niet. Ze vormde geen begreiging had hem niet geirriteerd, lokte hem niet uit en vroeg er ook niet naar. Nee hij zou niet zonder reden moorden en deze merrie had nog iets te doen. En hoewel hij niet wist wat klonk het belangrijk, gunde hij haar zelfs het idee van deze wereld verlaten niet. Ze zou hier nog veel langer rondlopen en niet door zijn toedoen doodgaan. Een zeldzaam klein glimlachje sierde zijn lippen toen ze bedankt zei. Ze was er niet helemaal zeker van maar het leek er gemeend uit te komen en dat kon hij apprecieren. Iets wat hij haatte in ook maar ieder paard waren de vele leugens die ze vertelden. Hij haatte het als ze oneerlijk tegen hem waren en als hij er achter kwam waren ze klaar, hadden ze het verpest en konden ze een levenlange achtervolging verwachten. Hij zou ze opjagen verwonden, maar net aan laten leven. En keer op keer nieuwe klappen toebrengen in hun omgeving, hun geliefden toetakelen en hun leven tot een hel maken. Hij snoof even, haalde zichzelf terug naar de wereld die zich om hem heen bevond. Zijn aandacht terug naar de merrie voor hem. Ze vertelde haar naam een aparte naam maar het paste wel bij haar. Hij hoorde de trilling in haar stem en merkte dat ze het koud moest hebben. Ze zette zich in beweging hij keek even op, misschien een tikkeltje verbaasd maar dat zou niet echt te merken zijn. Haar wonden sprongen open door de beweging, blijkbaar waren die half dichtgevroren toen ze was gevallen, want wist hij veel hoe lang ze daar al had gelegen. Hij brieste eventjes, en zette ook zichzelf in beweging. Hij voelde zijn spieren en gewrichten wat protesteren, ook voor hem deed de kou niet veel goeds. De merrie had hem toegeknikt als toestemming om mee te gaan, hij grinnikte kort. Of ze het wou of niet, hij was meegegaan. Ook hij kon niet eeuwen lang in die kou blijven staan hoewel hij het beter trok als Cad op het moment. Maar het deed hem wel iets dat ze hem mee liet komen. Dat ze niet zoiets had gehad van nou hoi doei en de mazzel. Hij merkte wel dat ze nog steeds op hem lette maar dat nam hij haar niet kwalijk, hij zou exact het zelfde doen als de situatie omgekeerd was. In de verte doemde een enorme rotspartij op, ze zouden daar een schuilplek moeten vinden. Zeker nu de wind kracht aannam, en het er wel in zat dat er een sneeuwstorm aan zou komen. Hij bewoog zich langzaam voort, zijn tempo lag hoger als die van de merrie maar hij paste zich aan. Hij liep niet naast haar, niet voor haar maar een beetje schuin achter haar. Deels om wat respect te uiten, want ja respect voor de merrie had hij eigenlijk wel. En deels zodat ze zich niet ging overbelasten omdat ze dacht dat ze sneller zou moeten lopen. " Probeer iets meer vaart te maken als het lukt. Ik denk dat daar wel een grot ofzo te vinden is en naar het weer te kijken zal het me niet verbazen als er een sneeuwstorm aan komt " een deel van zijn charmante stem kwam naar boven, als hij zich op zijn gemak voelde of wanneer hij het wou kon hij uiterst charmant zijn. Maar er was een soort haast in te vinden want als ze zo zouden doorlopen zou de sneeuwstorm hun overvallen en kon je ze ongeveer ten dode opschrijven.

Stapje voor stapje kwam ze vooruit, ook niet verder vooruitdenkend tot de stap dáárna. Bij elke pas ging er een schok van pijn door haar lichaam. Maar ze wist het zo goed mogelijk te verbergen. En bovendien, op de één of andere rare manier wende je eraan. Ze was wel eens erger gewond geweest. Ze kon in ieder geval nog lopen. Nu ja, min of meer, want het was meer strompelen te noemen en erg makkelijk ging het niet op een gletsjer. Waarom had ze nou weer precies een glétsjer uitgekozen? Waren grote groene weilanden niet gevaarlijk genoeg? Whatever, ze zat nu in deze situatie, samen met... Oh shit, die hengst. Die toevallig ook nog een naam had... Oja! Kyanos! Cadsuane wierp een vluchtige blik naar achteren. In haar gedachtengang was ze de hengst bijna vergeten. Hij liep nu een paar passen naast en achter haar. Het 'waarom' van die positie zou ze misschien wel kunnen bedenken, maar haar hoofd bonkte te veel om ook maar die optie te overwégen. Voor nu accepteerde ze het feit dat hij schuin achter haar liep en dacht er verder niet bij na. Haar blik ging weer naar voren. De lucht boven hen was grauw en donker, de wolken hingen laag. De wind waaide dusdanig hard dat haar manen niet eenmalig voor haar ogen waaiden en ze er waarschijnlijk niet uit zag. Net toen ze tot de conclusie wilde komen dat er een storm zat aan te komen, begon de hengst te praten. "Probeer iets meer vaart te maken als het lukt. Ik denk dat daar wel een grot ofzo te vinden is en naar het weer te kijken zal het me niet verbazen als er een sneeuwstorm aan komt." Stilte. De merrie stond hem slechts met een lege blik in haar ogen aan te kijken. Oh wacht, hij zei wat. Een paar keer knipperen later drong het pas tot haar door wat hij zei. Sneeuwstorm, ja, natuurlijk. Dat had ze zelf net ook bijna verzonnen. Maar.. meer vaart maken? Zonder na te denken gingen haar stappen sneller en werden haar passen groter. Maar ze had haar blik nog steeds op Kyanos gericht, en al bij de tweede stap besefte ze haar fout. Haar hoef kwam op een steen terecht en ze verloor half haar evenwicht; nog net wist ze zich staande te houden, maar weer gierde de pijn door haar lichaam. Slechts zeer kort bleef ze staan, haar ogen half gesloten, en daarna dwong ze zichzelf weer door te lopen. Hij had gelijk. Ze moest snel zijn. Terwijl ze weer liep kon ze weer nadenken over wat hij had gezegt, want er was haar iets opgevallen. Zijn stem! Op de één of andere manier, klonk die anders dan voorheen. Maar ook hier had ze niet de energie voor om over na te denken en, ietwat wanhopig, richtte ze haar blik weer op de rotsen. Nogmaals versnelde ze haar pas, half vooruitstrompelend. Slechts de wil om op tijd een schuilplaats te hebben en de irritatie dat ze zo zwak was in het bijzijn van de hengst hield haar op de been. De wind nam toe en het werd al kouder. Cadsuane twijfelde sterk of ze op tijd bij de schuilplaats zouden zijn. Beter gezegt, ze wist dat zíj het niet op tijd zou halen. Nogmaals draaide ze zich half om. "Ga maar vast vooruit, ik zie je straks bij de rotsen wel." Haar stem klonk gelukkig krachtiger en zelfverzekerder dan ze zich eigenlijk voelde. Vlak na haar woorden draaide ze zich weer om, bang om nog een keer bijna uit te glijden. Op een rare manier waardeerde ze het gezelschap van de hengst en ze vond het fijn dat hij hier was, maar hij moest niet door haar in de problemen komen.

Ze kwamen niet vlot vooruit, niet vlot genoeg. De storm was hun aan het inhalen en ondanks dat het totaal tegen zijn karakter en natuur in ging wist hij dat de merrie zijn hulp nodig had om bij de grot te komen. Een donderklap klonk boven hun hoofd, zachte witte vlokjes dwarrelden al naar beneden de lucht was dreigend zwart geworden, het laatste zonnestraaltje werd verdrongen en in een klap werd het een stuk killer. Zelfs hij rilde eventjes onder de gure wind die tegen hun lichamen aanbeukten. De merrie keek hem even leeg aan toen hij had gesproken maar al snel zag hij de bevestiging dat ze het snapte. Ze begon sneller te stappen wat al snel resulteerde in een misstap en bijna alweer onderuit gaan. Zijn gezicht vertrok even, ze redde het niet alleen en blijkbaar had ook de merrie dat beseft. Ze draaide zich half naar hem toe en sprak kalm en krachtig. Maar haar woorden waren niks, hij zou niet vooruit lopen en zichzelf in veiligheid brengen terwijl de merrie hier voort zou strompelen. Hoewel het apart was, hij de merrie niet eens kende had ze zoveel kracht getoond dat hij haar hier niet zou achterlaten. Zo was hij dan net niet, hij ging naast haar lopen. Hopend dat ze het zou opvatten zoals hij het bedoelde en niet anders dan dat. Hij deed een pas opzij zijn lichaam raakte de hare en ondersteunde die zo alsware. Het zou ervoor zorgen dat ze een poosje sneller zou kunnen lopen, hopend dat het voor haar genoeg kracht gaf dat ze het zouden redden tot de grot die op nog tientallen meters van hun af lag. “ Kom op nou maar “ mompelde hij wat. Zijn staart waaide op de wind mee naar voren evenals zijn manen. Maar gezien het feit dat de wind van alle kanten kwam werden ook zijn manen warrig alle kanten op geblazen. Nog nooit in zijn 6 jarige leven had hij een ander geholpen. Hij had ze simpelweg laten stikken of zelf geholpen een einde aan hun leven te maken. Maar door het gesprek, of nou ja de paar woorden die ze gewisseld hadden, nam hij voor haar deze keer de moeite. Waarschijnlijk zouden ze elkaar hierna toch nooit meer zien en nooit meer aan dit moment herinnerd worden. Ze zouden samen tot de storm over was schuilen, de merrie kon wat op krachten komen en zodra de storm over was zouden ze ieder hun eigen weg gaan. Ze kwamen steeds dichterbij de grot, de wind kwam inmiddels van voren. Het werd nog moeilijker om vooruit te gaan maar ze waren er inmiddels bijna. De ingang van de grot doemde voor hun op en langzaam traden ze binnen. Hij zuchtte even hoorbaar en stapte bij de merrie vandaan. “ eindelijk “ verzuchtte hij.

Ze had haar blik al weer naar voren gericht, zeker dat de hengst naar een schuilplaats zou gaan zoeken. Zijn reactie kwam dan ook totaal onverwacht, In haar ooghoeken zag ze hem naar voren komen, maar niet zover als ze had gedacht - Integendeel, hij kwam náást haar lopen, en zelfs zo dat haar lichaam die van hem raakte. Automatisch hief ze haar hoofd en deed een stap opzij, van hem weg. Een vlaag van woede was in haar ogen te zien. Maar dit duurde niet lang. Algauw had ze door dat dit een standaard reactie van haar was, hoewel die al heel erg was afgezwakt; eerder was ze al geflipt als ze zelfs maar een hengst róók. Al snel liet ze haar hoofd weer zakken en dit keer was zij degene die zíjn steun opzocht. Ze moest toegeven dat ze zo sneller vooruitkwam, nu ze wat beter haar evenwicht kon bewaren; maar ze probeerde zo min mogelijk op hem te steunen, wetend dat het een teken van zwakte was. Maar ze kwamen op deze manier sneller vooruit en het einde kwam steeds meer in zicht. De wind nam ook snel toe, evenals de kou; maar de combinatie van de beweging en de natuurlijke pijnstiller die de kou bood zorgde ervoor dat de pijn al voor het grootste gedeelte weggetrokken was, dus nu kon ze zich nog wat sneller voortbewegen. Wel was bijna haar volle aandacht op de hengst naast haar gericht, elke beweging die hij maakte opmerkend. Ze knikte kort na zijn aanmoediging.
Na voor haar gevoel een eeuwigheid gelopen te hebben, kwamen ze bij de grot aan. Uitermate opgelucht brieste Cadsuane en ze liep naar binnen, waarbij het contact met de hengst verbrak. De merrie bleef nog even aan de rand van de grot staan, kijkend naar buiten; ze hadden geen moment later moeten zijn, de heftigheid van de storm nam zeer snel toe. Maar de merrie had het nu wel gezien en liep verder naar achteren, waar ze minder in de wind stond. "Eindelijk," hoorde ze de hengst zeggen en er verscheen een grijns op haar gezicht. Er was een hele last van haar afgevallen, nu ze hier binnen waren, maar ze voelde zich niet helemaal op haar gemak. "Zeg dat wel," beaamde ze en zweeg. Ze keek naar Kyanos, die haar totaal onverwacht geholpen had, iets wat vast bijzonder voor hem was. Hij leek haar niet het type dat zomaar anderen hielp. Ergens deed hij haar ondanks alles aan Azacar denken. Die had dezelfde machtige houding, maar als het erop aan kwam... Een andere steek van pijn schoot door haar heen, maar dit keer was het haar hart. Vlug wendde ze haar blik af en keek weer naar buiten; ondertussen was het begonnen te sneeuwen. Maar de stilte duurde voort. Geïrriteerd schudde ze haar hoofd; waar was ze mee bezig? Hij had net aardig wat doorstaan om haar hierheen te helpen! "Bedankt," zei ze eerlijk en keek hem weer aan. Haar blik was open, dit keer probeerde ze geen houding aan te meten die niet zíjzelf was. Ze besefte maar al te goed dat het niet zo best voor haar zou zijn afgelopen als ze nu nog buiten was. Dit bedenkende, bewoog ze één voor één een paar spieren om te voelen hoe het ermee stond. Blijkbaar had ze een paar goede kneuzingen en een aantal wonden, waarvan één op haar hoofd, waar ze nog steeds een knallende koppijn van had. Maar nadat ze net zozeer op de proef was gesteld voelde ze zich nu redelijk goed, in ieder geval niet meer zo verschikkelijk zwak. Bovendien - en daar was ze uitermate dankbaar voor - kon ze nog gemakkelijk blijven staan. Ze zou niet gedwongen op de grond hoeven gaan liggen, iets wat ze absoluut niet wilde in het bijzijn van iemand anders. Ze slaakte een lichte zucht, wetend dat ze onmogelijk veel geluk had gehad dit keer.

Met langzame maar voornamelijk pijnlijke en stramme passen hadden ze zich voortbewogen, de dreigende lucht die ze achtervolgde, haast inhaalde en overmeersterde. Een kille ruwe wind beukte tegen de twee paarden aan, het ene moment over hun lichaam glijdend het volgdende moment eraan trekkend, proberen ze uit evenwicht te halen. Een dodelijke val te maken op de ijskoude en gladde gletsjer waar ze zich bevonden. Zijn staart waaide wild naar voren tussen zijn achterbenen door, en tikte af en toe tegen zijn buik. Een rilling was door zijn lichaam getrokken en ook hij had een moment gedacht dat ze het niet gingen redden en gegrepen zouden worden door de storm. Hij schudde kort en fel met zijn hoofd, keek even kort opzij richting de vosse merrie. Langzaam maar zeker waren ze dichterbij gekomen, de laatste moeilijke passen werden gezet en ze betraden de grot. Hij had gezien hoeveel moeite en kracht het had gekost, dat ze pijn leed maar hij hield zijn mond erover.
Toen ze eenmaal binnen waren draaide ze zich beiden om, de storm die eraan kwam was in alle heftigheid losgebarsten en het zag ernaar uit dat ze er nog wel even zouden zitten. Hij had eindelijk verzucht, en liet zijn hoofd een stukje zakken. Kort sloot hij zijn ogen, hij merkte hoe moe hij eigenlijk was. En ging een beetje tegen de muur van de grot aan staan leunen. Zijn staart sloeg kort tegen zijn flank verjaagde een van de hier zeldzame vliegen. Zijn oren kwamen een stukje omhoog uit zijn nek vandaan, richtte zich op de merrie. De merrie sprak kort als antwoord op het ‘eindelijk’ dat hij had gezegd. En een vaag glimlachje verscheen, het zag er waarschijnlijk was apart uit en zo voelde het ook. Hij lachde niet vaak, de meeste paarden die hij tegenkwam verdienden dat niet eens. Die konden op zijn hoogst een vals grijnsje verwachten. Hij brieste even, hoorde hoe de merrie dieper de grot in liep en even rondkeek. Hij bleef naar buiten staren zonder te knipperen. De merrie liep hem opschrikken uit zijn gedachtes, en langzaam keerde hij zich om. Liet zijn blik over de merrie heen glijden en deed ook een aantal passen dieper de grot in. Zichzelf zo uit de wind verplaatsen. “ graag gedaan.. Denk ik “ het voelde zo raar voor hem om het te zeggen en het kwam ook een beetje raar uit zijn keel. Maar de merrie had die speciale blik in haar ogen gehad, haar ogen straalden zoveel kracht en doorzettingsvermogen uit. Maar dat niet alleen, hij had iets vreemds gezien maar het plaatsen kon hij niet. Kort schudde hij zijn hoofd eventjes niet als ontkenning of wat dan ook maar gewoon omdat hij het deed. Een vlugge blik werd naar buiten geworpen en nog altijd woedde de storm hevig door. “ we zitten hier nog wel even “ mompelde hij zacht. Hij was totaal geen persoon om gesprekken op gang te houden en hij stond er ook iets wat ongemakkelijk bij. Hij had zijn houding laten varen , geen dominantie of wat dan nog was terug te vinden. Het had toch geen nut nu en hij kon de merrie wel verdragen en ze maakte op dit moment toch geen kans als ze hem zou aanvallen. Zijn blik bleef half op de merrie gericht en gingen half door de grot.

[ met heel veel pijn moeite en veel tijd staat er eindelijk die post XD ]

Het was verdacht kalm en rustig, zo in de grot. Ze waren omgeven door stenen wanden; buiten woedde een storm, maar die was buiten en deed hen nu geen kwaad meer. Toch verbaasde haar het 't meest dat ze hier stond, totaal afgesloten van de buitenwereld, met een héngst. Zodra dit tot haar door drong werd ze met de minuut wantrouwiger en begon ze hem steeds meer in de gaten te houden. Niet dat hij zich niet voorbeeldig had gedragen tot nu toe, maar het was en bleef een héngst, en die waren gewoon allerminst te vertrouwen. Dat was wel de minste les die ze geleerd had. Hoe ze ook leken te zijn, stuk voor stuk waren ze hetzelfde. Cadsuane deed dus ook geen moeite meer om het gesprek op gang te houden, na Kyanos' "We zitten hier nog wel even." waar ze een knikje op had gegeven. In plaats daarvan staarde ze naar buiten en liet haar gedachtes afdwalen. Naar vroegere tijden, gebeurtenissen, personen; maar zodra ze bij een bepaald onderdeel aangekomen was, trok ze zich geïrriteerd terug en begon door de grot heen te ijsberen. Dit alles terwijl ze de zwarte Andalusiër nog steeds nauwlettend in de gaten hield. De merrie merkte dat ze begon te rillen en liep door, hoewel het nu meer voor de beweging was - ze moest warm zien te blijven, anders zou ze hier alsnog sterven. Mooi niet, na al die moeite die ze nou al had gedaan! Uiteindelijk, nadat ze zo'n minuut of 10 heen en weer gelopen was, hield ze stil. Ze stond nu aan de rand van de grot, niet ver meer verwijderd van de ingang. Heel even zweeg ze, daarna begon ze weer te praten. Maar haar stem klonk koel en veel afstandelijker dan voorheen. "In welke kudde zit je?" Op haar vraag draaide ze haar hoofd om Kyanos kort aan te kunnen kijken, maar al snel keek ze weer naar buiten. Toch waren beide oren Kya's kant op gericht, zowel omdat ze ergens toch nieuwsgierig was naar het antwoord als omdat ze hem nog steeds in de gaten wilde houden. Nu zette ze ook één voet op rust, gewoon om de indruk te wekken dat ze zich wél op haar gemak voelde, al was dat absoluut niet waar.

[Niet erg lang, had weinig inspiratie meer. Moest ook ff haar echte karakter terughalen, ze werd veel te soft, haha xD]

Nog altijd stonden ze in die vervloekte grot. Hij had nu allang het gebied uit had kunnen wezen in plaats van zijn tijd te verdoen met deze merrie hier. Oké hij wist ook wel dat hij deze merrie nog had geholpen, hij zijn tijd had gegeven om haar leven in feite te redden. Waar was hij in godsnaam mee bezig nog even en ze beschouwden hem allemaal als wannabe. Hij snoof even diep en zijn oren draaide weer strak zijn nek in. De merrie drentelde rond in de grot, bleef maar heen en weer ijsberen. Ze zou het wel koud hebben, zeker aangezien ze een poos daar buiten had gelegen en daarna nog dat end naar de grot toe had moeten lopen. Zijn staart sloeg nijdig tegen zijn flank, het irriteerde hem dat hij zo makkelijk de merrie haar leven had gespaard hij wist niet eens waarvoor ze zou moeten blijven leven. De stem van de merrie galmde door de grot , haar houding en stem was killer en afstandelijker geworden. Blijkbaar besefte ze beide dat ze nogal van hun aard af waren geweken. Ze vroeg in welke kudde hij zat. Nog een ding die hij haatte aan het in een kudde zitten maar gelukkig zaten er ook wel een paar voordelen aan. Hij zuchtte even geirriteerd en richtte zijn blik toen op de arabieren merrie voor hem. Horcrux, onder leiding van Segué. sprak hij toch nog steeds kalm maar ook zijn stem en houding was afstandelijker geworden killer. Meer zoals zijn aard lag. Ook hij kwam in beweging zette een paar passen naar voren zodat hij naast de merrie kwam te staan ,weliswaar op een aantal meter afstand. Dichterbij zou hij niet komen zonder reden, niet meer. “het zal me niet verbazen mocht je haar kennen, in een goede of slechte manier. vervolgde hij op dezelfde toon, lichtelijk ongeintreseerd. En nog altijd was hij van plan te vragen waarom hij haar had moeten sparen en om de een of andere reden vond hij dit moment perfect. Wat was je reden om te blijven leven het kwam er wat ongeintreseerd uit maar als je keek zag je zijn oren iets die kant op draaien en vanuit zijn ooghoek bekeek hij de merrie en peilde hij haar reactie. De wind waaide door het voorste deel van de grot het deel van hun zich bevonden hij rilde kort bijna onzichtbaar. Maar het zou de merrie vast niet ontgaan.

[ sorry ook niet echt een lange.. >.< ]

Iets irriteerde de hengst duidelijk, hoewel Cad niet goed kon zeggen wat de bron daarvan was. Ach, misschien was het wel standaard voor hem. Zoiets zou haar in ieder geval niets verbazen. Ze was ook blij dat de sfeer niet meer zo.. afwachtend was, toen ze beiden aardiger deden dan normaal schepte dat een vreemde sfeer. Nu zaten ze meer op één lijn, raar genoeg. Het duurde niet al te lang voordat ze antwoord kreeg van de hengst. Hij zat bij de Horcrux, onder leiding van... Cadsuane's ogen vernauwden, ze hief haar hoofd en met opengesperde neusgaten keek ze de hengst aan. "Segué?!" Haar stem klonk kil en een tikkeltje geschokt. Woede vlamde in haar ogen, met een scherp gebaar stampte ze een voorhoef in de ijzige grond. "Het zal me niet verbazen mocht je haar kennen, in een goede of slechte manier," sprak de hengst verder. Cadsuane snoof, maar gaf verder geen antwoord. Ze háátte de merrie. En nu haatte ze Kyanos ook, omdat hij in haar kudde zat. Wat een verrader. In gedachten zag ze de witte merrie weer voor zich. Onbewust spande ze haar spieren en verplaatste haar gewicht wat op haar achterbenen, hoewel zonder te steigeren. Want met het beeld van de mooie, witte merrie kwam ook het beeld van diezelfde merrie samen met een bepaalde zwarte hengst. Kyanos' vraag drong nog een hele tijd niet tot haar door, totdat ze haar woedende blik op hem richtte. Toen fronste ze even verward en probeerde zich te herinneren wat hij had gezegt. "Wat was je reden om te blijven leven?" had hij gevraagd. Ze had zin om kortaf te antwoorden 'wat gaat jou dat aan?' maar in plaats daarvan bestudeerde ze hem, nog steeds met wat samengeknepen ogen, haar kaken strak op elkaar geklemd. Hij leek ongeïnteresseerd. Nog een klein tijdje zweeg ze. "Híj," kwam er uiteindelijk vol minachting uit, zonder een verdere verklaring te geven. De woede gaf haar energie en zorgde ervoor dat ze de pijn vergat. Toch besefte ze dat de woede maar voor een klein gedeelte op Kyanos' sloeg voor het feit dat hij deze vraag had gesteld. Want inderdaad, wat ging het hem aan? Hij leek niet het type die zin had in diepgaande gesprekken. En de kans leek haar ook klein dat hij haar zou helpen. Dat had hij al gedaan, en ze had zo'n gevoel dat het bij deze ene keer zou blijven. Toch gaf ze uiteindelijk wat uitleg. "Azacar. Hij ging vreemd. Met Segué." Haar woorden klonken grimmig en kortaf. Verdriet over wat er gebeurd was overheerste niet, niet meer. Woede bleef over. Woede om het vertrouwen dat ze in hem had gehad, omdat hij de eerste en enige was die tot haar had weten door te dringen. Die haar had doen geloven dat wat ze meegemaakt had, niet meer belangrijk was - dat hij anders was dan hen. Niets daarvan was waar. Ze keek Kyanos niet aan. "Ze zijn ook allemaal hetzelfde," mompelde ze bijna onverstaanbaar, terwijl ze zich met een ruk omdraaide en verder de grot in liep, om zo de afstand tussen haar aan de ene kant en Kyanos en het noodweer aan de andere kant te verkleinen. Ze wilde wraak op Azacar. En, als het even kon, op Segué. Maar Azacar stond toch echt wel bovenaan haar prioriteitenlijstje. Terwijl ze terug liep wierp ze kort een blik op Kyanos, die net op dat moment zeer lichtjes rilde. Er verscheen een ironische glimlach. Ze was in ieder geval niet de enige die last had van de kou.

Kort bleef hij stilstaan, zijn blik strak gericht op de merrie. Zijn antwoord had haar duidelijk niet in een bettere stemming gebrak, in feite had het haar woedend gemaakt. Haar ogen schoten vuur haar houding werd duidelijk aangespannen. En zelfs het feit dat ze onder de wonden zat zou hij er niet van verbaasd op staan te kijken dat ze nu een enorme kracht bezat, dat ze hém flink zou kunnen verwonden als ze dat wou. Hij snoof even en deed een pas opzij, draaide zijn kont van de merrie af en ging recht naar haar toe staan. Zijn staart sloeg wat onrustig tegen zijn flank, hij voelde zich zeker niet ongemakkelijk maar hij was voorbereid op het ergste. Haar stem had een enorme woede bevat maar was ook lichtelijk geschokt, blijkbaar was ze al lang niet meer in DH geweest want het was toch al een poosje zo. Haar voorhoef schraapte over de vloer van de grot een ijzig en scherp geluid drong door tot zijn oren die hij nog wat verder zijn nek in duwde. Hij zag de vage beweging die ze maakte de beweging die de meeste maakte wanneer ze gingen steigeren maar dat gebeurde niet. Geen enkel moment weken zijn ogen van de merrie af iedere beweging werd uitgebreid bekeken en niks ontging hem op dit moment. Ook zijn lichaam stond op scherp voor het geval dat. Zijn neusgaten waren wijd opengesperd en trilden kort, in zijn ogen een licht vragende blik met een grote waas van kilte eroverheen. Een poosje bleef het stil, van beide kanten werd er geen woord gesproken of gewisseld. Tot ze ineens weer begon te spreken, kortaf en kil kwam er een ‘híj’ uit. Even keek hij van haar weg, wie was de hengst waar ze over sprak. Maar hij vroeg er niet naar, hij liet haar even. Haar de kans geven om het zelf te vertellen of erover te zwijgen. Nadat het alweer een poosje stil was geweest sprak ze verder een soort uitleg. Het was dus Azacar, de desbetreffende hengst. Hij kende hem wel, hij was algemeen bekend in Dh maar hij was hem nog nooit tegengekomen. Wat erop volgde was niet schokkend het klonk wel als iets wat de witte merrie zou doen maar hij vond het een lage streek. Hoe slecht of duister je ook zou zijn, het feit dat je een hengst liet vreemdgaan was laag en zwak. Hij snoof diep eenzelfde soort woede stroomde zijn ogen in maar tegelijk ook verwarring. Hij zat in haar kudde, hij was de betá, op het moment leidde ze zelfs samen de kudde vanwege tijdgebrek van Segué’s kant. Maar haar streek was zwak. Een schok trok door zijn lichaam. Hij hoorde hoe de merrie zich omdraaide en de grot verder in liep, hij staarde naar buiten de woestenij in. Hij zag niks, niet hoe de sneeuw voor zijn ogen langs stoof en niet hoe de merrie bewoog. Haar gemompelde woorden had hij gehoord maar niet op gereageerd. Hoe moest hij hier eigenlijk ingodsnaam op reageren. Ze had gelijk , ze waren allemaal hetzelfde. “ Smerige mormels “ mompelde hij. Maar het was luid genoeg zodat de merrie het zou horen.