I miss you..

Rustig stapte Urash met korte pasjes vooruit, naar het Zilveren Meer toe. Ze zuchtte even en gooide haar neus en dus ook haar hoofd de lucht in en haalde een aantal keren diep adem. Daarna trok ze haar hoofd even als een soort magneet naar haar borst toe en stapte ze iets flinker door. Ze zuchtte even en keek voor haar uit, starend naar een bepaalde plek, maar met haar gedachte heel ergens anders. Toen ze ineens merkte dat ze met één hoef een stap in het water wilde zette en ze dus nat voelde aan haar been deinsde ze snel en soepel terug. 'Ow, het is máár water..' sprak ze ongeïntresseerd tegen haarzelf en keek even naar haar eigen spiegelbeeld dat in het water stond. Het leek net een soort spiegel, alleen als een vliegje over het water vloog en het nét aanraakte kwamen er kringen, iets wat bij een spiegel nooit zou gebeuren. Behalve als die kapot was en de scherven op de grond lagen, dan kon je jezelf immers helemaal niet goed zien. Ze staarde even met haar bruine ogen naar het water en besefte hóeveel ze haar familie wel niet mistte. Haar moeder, haar zus, haar.. vader? Haar vader het minst van allemaal. Maar ze verlangde zó naar één van die drie, het liefste wilde ze naar alle drie! Nouja, eentje viel sowieso al af, de andere twee zouden misschien wel komen als ze naar hun zou hinniken. Haar moeder had ze voor het laatst nog wel gezien, maar haar zus immers niet meer; Boots. Het was tíjden geleden geweest dat ze haar had gezien, ookal was het eigenlijk haar halfzus, alleen omdat dat zo raar klonk zei Urash meestal gewoon zus en dacht ze dat ook. Ze glimlachte even lichtjes bij die gedachte en bleef nogsteeds starend staan. Misschien zou Boots hier wel in de buurt zijn ofzo? Nouja, Urash hoopte het tenminste wel, en het liefste zou ze willen dat Boots dan haar geur zou ruiken, en misschien hier naartoe zou komen. Ze had haar familie namelijk zó lang niet gezien, en dat was op dit moment het enigste naar wat ze verlangde. Als ze één wens zou hebben zou ze die meteen weten, zonder na te denken; dicht bij haar familie zijn zonder dágen of weken te zoeken naar ze..

[& Boots!]

Boots brieste luid en sjokte langs de Rivier die hard tegen de kant aan beukte. Het natuurgeweld bezorgde Boots rust, hoe vreemd het ook klonk. Het deed haar denken aan haar eigen kliffen die haar eerdere gebied tegen de zee beschermden. De bonte genoot van het gebeuk en het lawaai dat het gaf. Het was als muziek in haar oren. Ze brieste nog eens, ontspannen, genietend van dingen waar menig ander dier haar om zou uitlachen. Boots keek dan meestal sceptisch terug. Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd. Een mooie uitdrukking met een ijzelharde kern van waarheid. Boots stapte stevig door en hield de stromende rivier nauwlettend in de gaten. Zo nu en dan zwiepte ze met haar staart, draaide wat met haar oren en snoof regelmatig de geuren van haar omgeving op. De lente had zichzelf in volle glorie bekend gemaakt en het zonnetje brandde fel op haar vacht, met name dan de zwarte vlekken. Het water klotste tegen haar hoeven aan toen ze dichterbij het water ging lopen. De rivier werd hier minder diep en kwam zo langzaam bij het Zilveren meer uit na de baan in de waterval omlaag genomen te hebben. Boots voelde er knap weinig voor om aan bungeejumping te doen om beneden te komen. Boots brieste nog eens vurig en rook daarna een bekende geur. Ze wilde bijna rechtsomkeer maken want ze had het eerst voor Neytiri aangezien. Maar nu ze beter rook, kwam ze tot de conclusie dat dit wel Urash moest zijn. 'JUUR! riep Boots iets te enthousiast terwijl ze vrolijk op de merrie afrende.

Toen Urash achter haar ineens een héle bekende stem hoorde drukte ze haar oren vrijwel meteen naar voren en draaide ze haar lichaam meteen om. Bij het zien van haar zus glimlachte ze vrolijk en draafde ook op haar af. Toen ze zo'n paar meter voor Boots stond stopte ze met draven en glimlachte ze vrolijk naar Boots. 'BOOTSIEEE!' sprak ze vrolijk tegen de zwart bonte merrie voor haar en zette nog een paar stappen dichter naar haar toe. Zachtjes drukte ze speels haar neus tegen Boots haar hals aan en stond even een tijdje zo. 'Boots.. Ik heb je zó gemist.. Waar was je al die tijd?' sprak ze tegen de merrie die nu voor haar stond en ze keek Boots even met een glimlach aan. Ze was echt zó blij haar zus weer te zien, nouja, halfzus dan. Ze had haar immers echt wel gemist en ze wist niet waar ze al die tijd was geweest dus opzoeken had geen zin. Ze snoof even diep om de geur van Boots weer in haar neusgaten te laten komen en ze glimlachte daarna weer vriendelijk naar haar. Was ze uit DH geweest ofzo? Dat zal toch wel niet, of wel? Urash had haar namelijk wel eens eerder gezocht maar tevergeefs, ze had haar niet gevonden en Neytiri ook niet. Maar ze nu toch eindelijk voor de merrie stond waar ze stiekem wel veel om gaf terwijl ze nog maar 2 jaar ofzo van haar bestaan af wist. Gelukkig wist ze nu wel dat ze een zus had, anders was ze altijd zo eenzaam gebleven als vroeger in het andere gebied bij haar vader.

Boots brieste vrolijk bij het zien van Urash enthousiasme en schudde haar kop. Draaiend met haar oren, om de geluiden op te vangen, luisterde ze na de bonte merrie die overduidelijk net zo blij was haar weer te zien als andersom. Boots beantwoordde het neusje van zussielief met een neusje terug en begroette daarmee Urash vrolijk. 'Juur!' zei ze nog eens, nu meer als bevestiging voor haarzelf dat haar zus voor haar stond dan echt als begroeting. Boots dacht even na voordat ze op de volgende vraag antwoord gaf en bedacht bij zichzelf wat ze allemaal had gedaan en kwam tot de conclusie dat ze niets bijzonders had gedaan. 'Het gebruikelijke. Bij degenen die me op dat moment konden hebben en zorgen in leven te blijven, wat een behoorlijke klus is als je Boots heet blijkt maar weer,' mompelde ze daarna met een scheve grijns. Ze maakte het zichzelf gemakkelijk en zette haar achterpootje op rust, geen zin hebbend om alles helemaal op actie in te stellen vandaag. Het was immers 'maar' haar zusje en die vond dat soort dingen waarschijnlijk niet erg. Het voelde zo, zo huiselijk bij Urash in de buurt. Een klein, warm thuis plekje op aarde. 'Heb jij Neytiri eigenlijk nog gesproken?' bromde Boots daarna, in een poging onverschillig over te komen wat haar barslecht lukte. Verdorie, daar ging haar hele houding.

Urash grijnsde lichtjes toen Boots nog eens haar naam zei, nouja.. een afkorting. Maar dat maakte Urash niks uit, Boots mocht haar namelijk wel Juur noemen, zo'n erge naam vond ze het namelijk ook weer niet. Urash grinnikte echter toen Boots een antwoord op haar vraag had. 'Tja Boots.. Ik weet wat je bedoeld, mis of meer. Maar gelukkig ben je er nog, ik heb je namelijk zó gemist zussie,' sprak ze toen glimlachend tegen Boots en schudde haar hoofd zodat haar voorlok anders ging zitten en haar donkere ogen zichtbaar werden. Toen Boots ineens op een héél andere toon een vraag aan haar stelde trok Urash één wenkbrauw op en keek ze Boots verbaasd aan. 'Waarom vroeg je dat zo? Hebben jullie nogsteeds 'ruzie' door die eerste keer dat ik jouw ontmoette? Maargoed, ik heb haar gesproken ja.. Eén keer, het was best wel lang geleden en nu weet ik niet waar ze is. Maar ik zoek mam nog een keer op, ik moet met al mijn familie contact blijven houden volgens mij. Dat móet gewoon, of ik nou wil of niet,' sprak ze toen tegen Boots terug en bedacht toen dat ze pas had gehoord dat Boots de Fire Flame weer terug had, de kudde waar zij ook in had gezeten. En als Urash heel eerlijk moest zijn wilde ze daar al te graag maar weer bij in de kudde, dan voelde ze haar namelijk nooit meer echt eenzaam. Ze glimlachte lichtjes en schraapte haar keel zachtjes. Zou ze het nu vragen? Nouja, ze kon het beter maar meteen vragen, als ze niet probeerde zou er helemaal niks gebeuren. 'Gefeliciteerd nog trouwens! Dat je de Fire Flame weer terug hebt bedoel ik. En trouwens.. ik zit met een vraag..' sprak ze toen twijfelend en stopte even, ze zou het nu gewoon móeten vragen, 'Wel.. Zou ik misschien weer bij de Fire Flame mogen? Aangezien ik er vroeger in zat en nu weer bestaat zegmaar..' Urash' stem had getrilt bij die vraag. Waarom was ze nu altijd ineens zenuwachtig? Het was toch haar zus? Aan haar kon ze toch alles vragen? Urash slikte even en keek toen Boots nerveus aan. Zou ze er überhaupt wel weer in mogen van haar? Nouja, Urash wist het niet, dus moest ze maar wachten wat Boots als antwoord aan haar zou geven. Het moest maar..

Boots brieste met een grinnik terug. Het beviel Urash zo te zien Juur genoemd te worden. Urash was eigenlijk te lang en Juur was makkelijk en kort afgekapt. Boots viel weinig bij af te kappen, of je moest er Boot van willen maken, maar dat klonk zo omslachtig dat de meesten dat maar achterwege lieten. Boots tuitte haar lippen toen Urash antwoordde. 'Ik ken je langer dan vandaag. Hoe vaak heb jij wel niet rondgezworven en dat ik 's avonds laat door mama Neytiri er op uitgestuurd werd om je 'te redden'? Jij mij trouwens ook,' kaatste ze terug met een brede grijns. Ze leken op elkaar, desondanks waren ze toch halfzusjes. Zouden ze dan toch meer van Neytiri hebben, ongemerkt? Boots rilde bij die gedachte en schudde onwillekeurig haar kop. 'Soort van ja. Zolang 'mama' niet komt, ben ik te beroerd om naar haar te blèren. Zij is tenslotte begonnen en ik ga d'r niet smeken om het goed te maken. Laat háár maar een keer wat moeite doen voor haar meisjelief!' Boots wist dat het niet eerlijk was dat te zeggen, want Neytiri had een heleboel voor haar gedaan, maar op dat moment duwde ze dat gevoel ruw weg. Het onderwerp werd vast wel later nog een keer aangesneden, dat hoefde niet met alle geweld nu besproken te worden. Boots keek op toen Urash haar keel schraapte. 'Het moet niet gekker worden. Kan jij me zelfs dingen niet meer vragen?' zei ze verbaasd tegen haar bonte zus. Sodeju, dat ze dat nog mee mocht maken. Boots keek nog steeds verwonderd op en grinnikte toen Urash het noemde. 'Maar meisje toch, jij hóórt bij de Fire Flame. Natuurlijk ben je van harte welkom!'

Urash grinnikte bij het horen van de zin van Boots. Ja, dat waren nog eens grappige tijden. Boots werd dan door Neytiri weggestuurd om Urash te gaan halen als ze weer eens weg was met vrienden. 'Tjaa, je was wel een reddende engel voor mij. Nouja, het was dat het van mama moest, anders was ik nog niet eens meegegaan,' grinnikte ze tegen Boots en bekeek haar toen even goed. Boots zag er eigenlijk best anders uit dan de laatste keer, of dat leek zo, het zal wel weer aan Urash zelf liggen zeker. Ze zuchtte even en schudde haar hoofd even heen en weer zodat haar voorlok weer goed viel, niet voor haar ogen maar naast haar ogen, en sommige plukjes zelfs achter haar oren. Ze knikte toen Boots zei dat ze nogsteeds boos was op Neytiri, en ze haar niet ging roepen maar Neytiri dat maar moest doen. 'Maar waar ging die ruzie dan eigenlijk over ookalweer?' vroeg ze toen maar, ze wist het werkelijk echt even niet meer wat voor 'n ruzie het nou precies was. Urash grinnikte lichtjes toen ze zei dat het niet gekker moest worden, dat Urash zelfs niks aan haar durfde te vragen. Toen Boots even later zei dat ze weer bij de Fire Flame mocht en daar gewoon bij hoorde verscheen er een big-smile op haar gezicht. 'Dankje, ik zal proberen een trouw lid te zijn,' zei ze toen maar terug als antwoord en gaf haar staart een zwiep.

Boots wierp een ernstige blik op Urash. Begreep ze het niet? Ze had een hekel gekregen aan Neytiri. Die merrie had zoveel verwoest door niet eerlijk te zijn. Dat was niets voor het koetje dat zichzelf ‘mama’ noemde. Maar goed, Boots had daar weinig over te zeggen en het boeide haar eerlijk gezegd ook geen flikker wat Neytiri allemaal dacht. Maar ze hoefde er niet op te rekenen dat ze zo één twee drie het respect dat ze eerder had verdiend terug zou krijgen. Daarvoor was Boots te trots. Dom, ontzettend dom van haar, maar ja. Het zat de bonte soms iets te hoog in d’r bol. Daarom was ze ook zo dol op Urash: Die liet zich door niets of niemand gek maken. Daar was ze simpelweg het type niet voor. Geen enkele ‘badass’ zou haar onder de duim krijgen. Sterker nog: Zij zou ze eerder om haar vinger winden dan andersom. En mochten ze toch aan Boots’ zusje komen was zelfs de bonte nog bereid om zich in het vuur te werpen en de koe bij de horens te vatten. Boots brieste nog eens met trillende neusvleugels toen Urash verder ging met praten. Ze haalde haar schouders op en wierp een blik op Urash. ‘We zijn niet voor niets zussies. Of nou ja, halfzusjes, maar dat klinkt zo idioot,’ zei Boots met een scheve grijns. Kort dacht ze terug aan de periode dat ze Urash bijna de dood in had gejaagd met haar pogingen op te vallen. Maar goed: Ze had Urash ook meerdere malen gered van een pijnlijke, langzame dood. De bonte mocht haar wel dankbaar zijn! Boots bedacht met een grijns dat, dat iets te veel van het goede was. Urash was een lieve merrie, maar buigen zal ze nooit. Boots liep was dichter naar Urash toe. ‘Ik heb je gemist, hoe vaak ik het ook herhaal, ik blijf het voorlopig nog even zeggen,’ zei ze met een scheve grijns die ditmaal de andere kant op was, in spiegelbeeld dus. Boots grinnikte toen Urash vroeg waarover de ruzie met Neytiri eigenlijk ook alweer ging. ‘Nu al een geheugen als een zeef en je zit nog niet eens op de tien jaar. Je gaat lekker, Juur!’ zei ze plagend naar Urash toe. Boots dacht kort na hoe ze het ’t beste kon formuleren zodat het er niet uitkwam als een jengelig nietes welles spelletje. Wel, dat was lastiger dan ze had gedacht. ‘Wel, dat ze het verzwegen had dat ik een zusje had. Owkee, ik heb misschien verkeerd gehandeld en ik ben van huis weggelopen zodat ze niet eens de kans kreeg om te te vertellen, maar, uhm,’ Boots viel kort stil. Deksels, straks klonk het nog alsof het haar fout was. Boots wimpelde die gedachte handig weg met het excuus dat Neytiri al lang genoeg in Dream Horses was om dat haar te vertellen. Dit was nergens voor nodig geweest. ‘Uiteraard,’ antwoordde Boots toen Urash verderging. ‘Ik had ook niet anders van je verwacht, zusje lief.’


22. 500 woorden

De bonte merrie keek Boots even met een licht vragend gezicht haar aan. Misschien had ze wel een kort geheugen, maar belangrijke dingen vergat ze nooit. Mééstal, want dit was toch wel één van de belangrijkste! Bij het idee dat Boots en Neytiri ruzie met elkaar hadden rilde ze al; ze mocht beiden erg graag en om er dan tussen te zitten terwijl ze hun allebei mocht was zo.. raar? Urash wist dat dit toch niet zo snel op zou lossen, ze kon haarzelf er misschien wel mee bemoeien maar dan voelde ze haar weer raar. Ze loste dan andermans problemen op, ofja, ruzies in dit geval. En misschien wílde Boots dat misschien niet. Zou ze het zeggen? Zeggen dat toen ze Neytiri vorige keer zag, ze aan haar uitdrukking op haar gezicht zag dat ze ergens mee zat, en over dit onderwerp baalde. Ineens werd ze uit haar gedachten gehaald door de stem van Boots, die best wel duidelijk te horen was omdat ze dicht bij haar stond. 'Ja je hebt gelijk. Halfzusjes klinkt raar, ik zeg immers ook liever zus hoor Bootsie,' sprak ze plagend tegen haar en drukte even speels haar neus tegen Boots' neus aan. Soms was Urash nog wel eens speels ofzo, ze zat zo nog wel eens in de pubertijd. Een scheve glimlach kwam op haar gezicht te staan toen Boots haar volgende zin zei en ze grinnikte even lichtelijk. 'Óh, je zou ook echt half niet kunnen beseffen hoeveel ík jou heb gemist, en geloof me; ik mis niet zomáár iemand, dan moet je wel een belangrijk persoontje zijn in mijn leven hoor,' haar stem was bij die zin serieus geweest en met een lichtelijk emotie achter de woorden. Het was waar, Urash mistte niet zomaar iemand, dan moest je écht iemand zijn die belangrijk was. Toen Boots weer verder ging met vertellen kon ze een zacht, onderdrukt gegrinnik niet tegenhouden en deed ze dat dus even. Daarna keek ze Boots weer serieus aan. ‘Ach, wat scheelt míj het wat. Zoveel hoef ik niet te onthouden. Ik onthoud al zóveel dingen. Zoals namen, verhalen en alles, dat ik het soms wel eens even vergeet en in de war raak, dat heb je zo nu en dan wel eens toch?’ een brede glimlach die ook wel een big-smile werd genoemd stond nu op haar gezicht en ze gaf haar staart even een zwiep zodat die tegen haar flanken aan kwam en de vliegen rondom haar wegjaagde. Boots zei nog één keer waarom ze boos was op Neytiri en ze knikte. ‘Had je dan zo graag naar mijn bestaan willen weten? Okee, toen ik niet naar DH was gegaan had ik ook nooit geweten hier een halfzus van mij rond zou lopen. Als ik dat geweten had was ik hier allang naartoe gegaan! Maarja, ik moet toegeven. Ik had het wel graag willen weten, maar ik heb er nooit aan gedacht. Ik wist niet beter dan dat ik enigs veulen was en geen zussen had. Ik heb het dus ook nooit gevraagd of ik ze had, want ik wist niet beter dan dat ik het enige kind van mijn vader en moeder was. Totdat ik hier kwam en die geur van mam in jouw vacht rook. Het was dezelfde geur als die van Neytiri dat wist ik meteen, en hier en daar leek je wel wat op d’r, je had wat trekken van haar weg. Het was al helemaal duidelijk toen Neytiri er zelf aan kwam, en het vertelde. Maar ik moet haar gelijk geven Boots, ik heb het ook nooit gevraagd, en zij nooit gezegd. Dus dat is toch eigenlijk hetzelfde? Want kom op, jij weet toch zeker ook wel dat als je het mam zou hebben gevraagd ze eerst getwijfeld zou hebben maar toen wel gezegd toch? En Boots..’ ze twijfelde even, slikte toen en besloot het tóch te vragen, ‘Ik voel me er niet zo fijn bij dat jullie knallende ruzie hebben eerlijk gezegd. Ik voel me zo raar en verward. Ik mag jullie beide óntzettend graag, maar jullie elkaar niet en nu weet ik het dus niet meer. Ik voel me zó verward, al maanden. Of beter gezegd; sinds ik hier aankwam voelde ik me al verward. Omdat ik jullie beide graag mag, maar jullie elkaar niet meer..’ Urash slikte even en keek naar de grond, ze voelde haarzelf raar omdat ze het toch had gevraagd en ze zou niet verbaasd opkijken als Boots nu boos zou zijn na zo’n vraag.

23. 750 woorden.