I miss u, I miss your smile, and I still shed a tear every once in a while.

Milou snoof. Haar krullende manen kietelde tegen haar gespierde hals, haar ogen waren neergeslagen, haar hoofd hing laag en er zat weinig energie in de jonge merrie. Ze had zich totaal afgesloten voor de buiten wereld; leefde op het moment eigenlijk in haar eigen ‘wereldje’. Niet dat alles daar zo perfect was, voor Milou was het nérgens perfect. Vooral niet nu ze zo enorm depressief was, alsof alles tegen zat, ze niemand meer had op het moment. Nu was ze ergens waar ze niet eens de naam van wist, waar zo totaal onbekend was voor alles en iedereen. Misschien zou ze ook hier haar plekje niet kunnen vinden, het plekje waar ze al zo lang naar op zoek was..
Waarom voelde ze zich nergens thuis? Iets of iemand miste ze zo.. maar ze wist niet eens wát. Dat was het frustrerende aan dit alles. Milou slaakte een diepe zucht, hief haar hals weer iets op en kwam tot stilstind, haar benen strak langs elkaar geplaatst en haar spieren gespannen. Haar oogleden vielen dicht, haar neusgaten stonden wijd gesperd en ze snoof de geur van het gebied eens goed op. Een vloed van kalmte ging door haar heen, voor het eerst in een lange tijd verscheen een kleine glimlach rond haar ruwe lippen. Alleen de geur al deed haar goed, de geur van vers en jong gras, helder water verscheen in haar gezichtsveld en toen er ook nog een enorme appelboom aan de waterkant stond, was haar dag compleet. Wat had ze vers eten gemíst zeg, als je dagenlang door uitgestorven gebieden had gewandeld was het heerlijk om dat korte, jonge gras tegen je gehemelte te voelen kietelen. Meteen maakte ze een overgang naar een draf, liep het water in en duwde haar neus eens flink in het water. Flemend gooide ze haar hoofd in de lucht, speelde met haar linkervoorhoef door het water heen en nam vervolgens een aantal slokken van het stromende water. Een rilling liep over haar ruggengraat heen, Milou puntte haar oren naar voren en liep voorzichting naar de waterkant, waar ze haar voorhoeven op zette en ook haar achterwerk stond vervolgens weer op het vaste land. Meteen duwde ze haar neus in het gras, snoof er eens aan en nam vervolgens haar eerste paar happen. Heerlijk om na zoveel dagen weer vers gras te proeven! Genietend van het gras en het frisse windje dat er stond, ontspande ze haar gehele lichaam en verjoeg ze af en toe met haar staart een paar insecten die haar lichaam gebruikte als landbaan.
Nadat ze zich al goed had volgegeten, liep ze richting de dikke, niet héle hoge boom die aan de waterkant stond. Felrode, verse appels hingen aan de bruine takken te bungelen, wachtend tot een paard ze eraf zou trekken. Meteen gooide ze haar voorhand in de lucht, stootte er met haar neus twee appels af die zachtjes over de grond rolde, richting het water en er vervolgens in plofte. Milou draafde het water in, duwde haar neus onder water en haalde zo snel als ze kon één appel eruit, om die vervolgens door de helft te bijten en de andere helft op de waterkant te leggen. Smakkend at ze het sappige ding op, waarna ze haar hals een schudde en haar achterhoef op rust zetten. Zachtjes kabbelde het water tegen haar benen aan, terwijl ze ondertussen heerlijk van de verse appels genoot.

& Fether of eventueel andere paarden zijn ook welkom.

Grote water spetters vlogen in het rond en lieten haar witte vacht donkerder lijken dan hij eigenlijk was. Haar zwartgrijzige hoeven plantten zich stevig in de bodem terwijl ze tegen het ruw stromende water in liep. Ze moest moeite doen om haar lichaam niet met de harde stroom mee achteruit te laten voeren. Dat de stroming zo sterk was duidde er op dat ze vlak bij een waterval was. Na amper een paar minuten verscheen een middelgrote waterval in haar gezichtsveld. Toen ze vlak voor de waterval stond reikte het water ineens tot halverwege haar buik. Dat kwam doordat het uitsluiten van de bodem door de kracht waarmee het water naar beneden viel wist ze. De stroming naar achteren was hier ineens veel minder. Hier was vooral stroming naar beneden. Fether besloot de waterval omhoog te gaan. Ze had de laatste tijd redelijk veel getraind dus met een beetje moeite moest dat wel lukken. Ze ging vlak voor het punt staan waar het omhoog ging en zette krachtig af met haar achterbenen. Het was best steil, en het omlaagstromende water maakte het nog lastiger. Een paar keer glibberen haar hoeven bijna onder haar uit, maar na een paar flinke sprongen had ze de top bereikt. Ze ging stil staan en bekeek met een kille, maar tevreden gezicht de waterval waar ze zonet op geklommen was. Ze draaide zich weer om, waarna ze rustig weg stapte. Het water was bier ondiep, en rustig. Haar oren lagen relaxt naar achter liggen. Haar blik was rustig, maar kil. Ze had de laatste tijd meer rust gevonden. Ze was nog steeds ontzettend fel en vurig, maar de laatste tijd had ze ook rust. Rust in haarzelf. Maar niet als een of ander zen paard. Zo ver ging het nu ook weer niet. Ineens zag Fether vanuit haar ooghoeken meerdere felrode dingen. Ze richtte haar blik op de dingen die heerlijke appels bleken te zijn. Een droge smaak vormde zich in haar mond waardoor ze gelijk ontzettend veel zin hard in de dingen. Ze draafde richting de boom. Toen ze haar blik iets naar de andere kant richtte zag ze een donker bruine merrie half in het water staan. Ze zou die zo meteen wel benaderen. Eerst die appels die leken te schreeuwen naar haar. Ze sprong uit het water op de kant, waarna ze gelijk in galop aansprong. Zonder eerst enige vaart te minderen ging ze op haar achterhand staan, terwijl haar voorbenen in de lucht zwaaiden. Een paar appels vielen daardoor een voor een met een plofje op de grond. Ze liet haar voorhand weer zakken zodat ze weer met vier benen op de grond stond. Ze liet haar hoofd meteen zakken zodat ze de appels in pakken voordat ze richting het water rolden. Een frisse vloeistof sijpelde door haar mond. Wat was het lang geleden dat ze appels had gehad! Maar ja,in de winter groeiden helaas nou eenmaal geen appels. Toen ze de appels op had richtte ze zich op de merrie die vlak bij haar stond. Haar oren lagen in haar nek, maar niet op een dreigende manier. Met haar hoofd maakte ze een knikkend gebaar als of ze zei 'what's up'. Ze ging niet gelijk onaardig doen. Eerst maar eens kijken hoe dit paard op haar gezelschap zou reageren. Alleen bij echte goodies zette ze gelijk een onaardige houding op, maar voor zover Fether nu kon peilen was dit geen echte goodie.

Lang geleden had ze een besluit genomen. Ze zou alles doen om haar doel realiteit te maken, écht alles. Ze zou iedereen gebruiken die ze daar voor nodig zou hebben, zonder uitzonderingen. Dat was dan ook de reden dat ze lid geworden was van een goede kudde genaamd de Dénali, uiteraard zou ze nergens haar 'echte' zelf kunnen laten zien. Daar waren echter wel uitzonderingen voor, maar ze wou niet verraden worden, dan zou haar plan voor niks geweest zijn. Als ze haar doel had waargemaakt zou ze door de Dénali worden gehaat, de Horcrux en hun geallieerde. Waarschijnlijk zou dat gebeuren, maar ze hoefde niet aan de toekomst te denken. Enkel haar doel was belangrijk, ze zou wel een manier vinden om te overleven daarna. Kletterend water was te horen in de verte en ze vermoede dat ze in de buurt van de waterval was. Ze was benieuwd naar die plek en het zou geen kwaad kunnen er een bezoek te brengen, tenslotte zou ze Dream Horses goed moeten kennen, het zou veel dingen makkelijker maken. Terwijl ze verder stapte in de richting van het geluid drongen er twee geuren haar neus binnen, twee paarden, ze vermoedde dat het merrie's waren maar daar hoefde ze geen gelijk in te hebben. Kort sierde een glimlach haar lippen, ze probeerde haar blik er levendiger uit te laten zien, wie weet hadden deze paarden connectie's met de Dénali. De merrie had geen specifieke geur, geen bloemen, geen moeras, geen bloed of andere paarden. Haar geur kwam van een ander gebied, wat redelijk ver was van hier. Dan nog zou haar geur weinig kunnen verraden, een goed paard dat in het Moeras was geweest rook naar het Moeras, hetzelfde gold voor een slecht paard dat in het Bloemenveld geweest was.

Haar blik viel op een boom, waarschijnlijk een appelboom. Ze zag er alleen geen appels in, haar blik schoof van de appelboom naar twee paarden. Zij hadden waarschijnlijk de appels opgegeten, appels waren heerlijk, spijtig genoeg waren ze al op. De witte merrie had haar oren naar achteren gedraait en mompelde wat, ze kon het alleen net niet verstaan. Aan haar houding te zien leek ze kalm, net goed. Als het een slecht paard was op 'kill-mode' zou ze moeilijk haar goede schaduw op kunnen houden. Ze glimlachte en liep naar de paarden toe, ze zou zo goed kunnen 'oefenen' voor in de kudde. "Hallo~ Mijn naam is Pyrrha" het was een goed begin zo, uiteindelijk zou het makkelijker en vloeiender gaan. Alsof ze echt een goed paard was, dan nog, goed, slecht of neutraal al die dingen maakte haar niet uit. Ze wou zichzelf ook niet 'slecht' noemen, alles wat ze deed was voor haar doel, het doel om haar vader te vermoorden. Natuurlijk had ze er een grote reden voor, maar ze wist niet waar hij was. Alleen dat hij in Dream Horses was en waarschijnlijk bij de Horcrux zat als ze die hengst moest geloven. Elke hint was belangrijk, dus geloofde ze deze ook. Even keek ze naar de halve appel die op de waterkant lag, ze had er bijna zin in om als een drukke puppy op de appel af te springen en deze op te eten. Maar deze was waarschijnlijk eigendom van een van deze merrie's. Ze had geen zin in ruzie en ze wou ook geen rare indruk maken.. Haar blik gleed over de twee paarden heen, als het goed is zouden ze haar 'schaduw' niet door moeten hebben, maar wie weet kon een van de twee paarden het. En voor dat paard zou ze moeten oppassen, er bevriend mee raken en er voor zorgen dat deze niks doorverteld. Anders had ze maar één andere optie over, en die optie wou ze liever niet inschakelen, ze waren ouder dan haar en met z'n tweeën. In gedachte schudde ze haar hoofd, nee, straks zag iemand het en dat brak alles in duizenden scherven.

Milou gooide haar hoofd omhoog, fleemde een enkele keer door de zoete smaak die haar mond vulde en tevreden toverde ze een glimlach rond haar lippen. Twee paarden naderde, de witte merrie zweeg lang; het tegenovergestelde van de zwarte fries die zich meteen voorstelde. Even keek ze haar doordringend aan, waarna haar blik naar de witte merrie gleed. Wat deed ze hier als ze haar mond toch niet open ging trekken. ‘‘Waag het om mijn appel aan te raken, ik draai je nek om.’’ Siste ze naar de richting van de twee merries. Waarna een sadistische glimlach met haar lippen speelde. Langzaam deed ze een paar stappen naar voren tot haar vier hoeven weer op het vaste land stonden. ‘‘Als je je mond de hele tijd dichthoud, kun je net zo goed vertrekken. Geen zin in dat kinderachtige staar gedoe, ben ik veel te oud voor.’’ Milou liep rakenlings langs de merrie af, raakte kort haar schouder aan en keek vervolgens met een nuftige blik achterom. Grijzend liep ze richting de friese merrie, bekeek haar opmerkelijk en glimlachtte. ‘‘Ewa Pyrrha. Ik ben Milou.’’ Vertelde ze vrolijk, haar ogen bekeken even het gebied, vervolgens liep Milou een stukje van de paarden weg, draaide haar lichaam om en geeuwde een enkele keer. Erg gezellig waren ze tot nu toe niet, maar ze moest allang tevreden zijn dat de zwarte merrie wél haar mond opentrok. Kort schudde Milou haar hoofd, schraapte haar hoef een keertje over het groene gras waarna ze uit het niets naar het water spurde, er met een plons in kwam en zag hoe een hele hoop water richting de twee paarden spetterde. ‘‘Potverdikkie toch! Het spijt me, was niet mijn bedoeling.’’ Met een pruillipje keek ze de twee paarden even aan. Ze zouden haar vast en zeker een debiel vinden, maar dat deerde de merrie vrij weinig. Zo was ze nou eenmaal en als die knollen dat niet wardeerde, donderde ze maar op. Milou sloeg haar staart een keer omhoog, voelde hoe een aantal waterdruppels tussen haar haren gleden en een rilling liep over haar lichaam. Misschien toch iets te koud om in het water te staan. Achja. Wat maakte het uit, als de zon af en toe door de wolken heen brak was het best wel te doen. Langzaam stapte ze het water in, schudde haar lichaam uit waardoor weer een aantal natte druppels hun kant in schoten. Ongemakkééélijk. Hmmz. Milou verveelde zich, deze paarden waren toch niet zo gezellig als ze in het begin gedacht had.