~Do you fear death?

Het verlangen om de crémekleurige merrie weer te zien was groot. Nu hij zijn gevoelens kenbaar had gemaakt en zich er niet meer tegen verzette voelde hij zich herboren. Trots stond hij daar, zijn hals geheven en zijn borst vooruit. Een ijzige bries kwam opzetten en liet zijn manen wapperen. Hij hield ervan de kille beet van de koude wind op zijn huid te voelen. Mede doordat hij zelf midden in de winter was geboren. In het meest noordelijke punt van de wereld ver weg van DH. Daar was het 's winters nog kouder dan hier op de sneeuwvlaktes en de ijsgrotten. Vandaar dat hij dus wel wat gewend was. Toch bleef hij het ook hier aangenaam vinden in de winter. Vele paarden zochten dan schuilplaatsen op om zo warm en droog te zitten. In tegenstelling tot hem. Nee, Azacar wilde DH zien in de winter. Zoals het eigenlijk altijd hoorde te zijn. Hoewel de zon hem ook goed deed. Maar het was hem altijd te liefjes naar zijn zin. Zoals het bloemenveld. Geen haar op zijn lichaam die er aan dacht daar voor zijn plezier heen te gaan. Wat hij echter wel vreemd vond was dat er paarden waren die het bos meden omdat het een gebied van goedzakjes was. So what. Wat kon hem het schelen van wie welk gebied was. Hij plantte zijn hoeven neer waar hij dat wilde en had iemand daar een probleem mee dan zou hij graag eens met diegene babbelen. Het bos was namelijk nog best een goede plek om soms tijd te vertoeven. Niet zijn favoriete plek maar toch. Het liefste was hij bij de drakenbergen. Een beetje trainen. Grenzen opzoeken. Net zoals het gebied dat hij nu ontdekt had. Het was er glad, steil en verraderlijk. Dat maakte het een zeer geschikte plaats voor de enorme zwarte hengst om te vertoeven. Steentjes gleden zo nu en dan weg onder zijn hoeven maar hij hield zich nog staande. Tot hij een pad steil naar beneden wilde nemen. Stenen gleden onder zijn hoeven vandaan en hij gleed als een malle naar beneden. Kon nergens meer houvast vinden. Toch stond er een grijns op zijn lippen. Hij zou vandaag weer met de dood oog in oog komen te staan. Zijn lange manen wapperden achter hem aan even als zijn staart. Azacar sloot zijn ogen tot het moment kwam dat hij geen grond meer onder zijn hoeven zou voelen en in het oneindige zou storten. Maar dat moment bleef uit. Zijn tempo nam af en uiteindelijk stond hij stil. Vlak op het randje van de afgrond. Verveeld staarde hij naar beneden alhoewel de adrenaline nog door zijn lichaam raasde. Blijkbaar had hij dus nog een taak op aarde te vervullen voordat hij kon sterven. Niet dat dit een zelfmoordactie was hoor want dat was het zeker niet. Hij hield gewoon van risico’s nemen want anders werd het leven zo oersaai. Hij onderdrukte een geeuw en klom weer omhoog. Eenmaal boven op de gletsjer tuurde hij over het kale landschap en liet een krachtige hinnik weergalmen over het gebied. Gericht aan zijn eeuwige liefde. Zijn witte koning die hij altijd aan zijn zijde zou willen. Hij had het maar over één merrie. Pablo.

[&PABLO! ]

Azacar. Haar hengst en Pablo zou er alles aan doen dat zo te houden, want geen enkele merrie zou hem nog van haar af kunnen pakken. Niemand had zo hard gevochten voor hem als zij, dagenlang had ze rondgezworven om hem te zoeken terwijl ze zwak was, had haar laatste beetje energie in gevechten met roofdieren gestopt en zodra ze aangekomen was in Dream Horses, hoorde ze het verschrikkelijke nieuws dat de friese hengst een ander had. Kwaad was ze, kwaad dat hij geen begrip op kon brengen en haar niet eens begreep, nog niet eens de moeite nam naar haar te luisteren. Vaak had ze zichzelf afgevraagd of het nog wel de moeite waard was. Wat nou als ze weer even weg zou gaan, zou het dan weer over zijn? Angst om de hengst te verliezen was er zeker, maar ze zou haar emoties zo diep mogelijk begraven en ze enkel ten toon stellen in zijn aanwezigheid. Enkel hij mocht weten hoe ze werkelijk was, de rest van de wereld zou alleen de harde, werkelijke Pablo te zien krijgen. Sloom stapte de creme kleurige merrie voort, haar oren lagen tegen haar schedel en haar neusgaten waren ietwat gerimpeld. Littekens, overal over haar lichaam en enkele hadden diepe herinneringen in haar hart achtergelaten, maar de rest hadden geen enkele betekenis voor haar. Troffeeen van wolven, tijgers en andere roofdieren die haar aanzagen als een hapje, paarden die het waagde met haar in gevecht te gaan en ongelukken die ze ooit in haar leven had meegemaakt. Pablo kon zoveel redenen opnoemen voor haar littekens, maar de ene die op haar hals zat, zat een lang verhaal achter. Toen ze in het andere gebied was voor wat zaakjes had ze gevochten met een hengst, ze was zwak door de lange reis en ze lag op het randje van de dood. Telkens gaf Azacar haar weer het beetje kracht om op de been te komen, toch door te zetten om daarna weer terug te keren hierheen. Een pijnscheut schoot door haar lichaam, koppig duwde ze de gedachtes weg en liet de emotie in haar ogen verdwijnen. Steenhard, ijskoud en kwaad. Dat was precies hoe je haar kon beschrijven, hoe ze was en hoe ze zich gedroeg.
Een luide hinnik weerklonk in haar gevoelige oren. Pablo vernauwde haar oren, wist meteen wie haar had geroepen en een rauwe hinnik verliet haar keelgat, om te laten horen dat ze onderweg was. Ze voerde haar tempo op, klom de gladde bergen en drempels op waardoor ze af en toe bijna uitgleed, maar ze kwam veilig boven aan. Azacar, de hengst die ze nooit meer van haar zijde wilde stond daar. Haar zwarte hengst, degene die niemand meer van haar af zou pakken. Hij was haar eerste liefde en laatste, voor altijd. ''Azacar.'' Sprak ze als een koude fluistering, terwijl ze eens met haar neus kort de zijne raakte. Pablo toonde geen emotie, wachtte geduldig af tot de hengst zou spreken en keek hem af en toe even aan, terwijl ze de rest van de tijd haar omgeving in de gaten hield.

Azacar was geen hengst wiens geduld je wilde uittesten. En menig paard zou hij dan nou zacht gezegd niet zo hartelijk verwelkomen als je hem lang liet wachten. En in deze hele wereld was er dan ook maar één ander paard die het hem wel kon maken. Zíjn merrie. God wat was hij blind geweest. Maar tegelijk had hij geleden. Want hij had gedaan alsof ze dood was. Zodat hij haar nooit meer zou hoeven zien. Want hoewel het had geleken alsof de hengst alleen maar kwaad op haar was geweest had hij van binnen toch zeker wel geleden. Natuurlijk zou de enorme ravenzwarte hengst dit nooit kenbaar maken. Maar al die littekens op zijn lichaam vielen allen in het niets bij het littekens dat op zijn al zo zwarte hart achter gelaten was. Azacar had gedacht dat het hem makkelijk zou maken om te doen alsof ze dood was. Maar er was niet één nacht dat hij niet over haar droomde. Er ging niet één moment voorbij dat hij haar kon vergeten. Herinneringen aan vroeger kwamen altijd weer boven. Dat waren pas werkelijk mooie tijden. Vervlogen tijden. Tot de waarheid door drong en de puzzelstukjes beetje bij beetje op hun plaats vielen. Het lot was gewoon zo voorbestemd geweest. Hun behoorden gewoon samen te zijn. En in voor en tegenspoed zou hij nu aan haar zijde staan. Alleen haar aan zijn zijde willen dulden. Het was een pak van zijn hart, een zware last die hij al enige tijd met zich meedroeg waardoor hij niet volledig zichzelf was. Nu was daar de tijd om die voor eens en altijd van zich af te gooien. Ook al had hij daarmee nieuwe vijanden gemaakt want hij wist dat Cadsuane zich zou gaan wreken op hem. Misschien even als zijn dochter Shenandoah. Maar diep van binnen was het hem waard. Al zijn kinderen hadden hem wel eens gehaat omdat hij er eens niet was geweest of omdat hij een fout had gemaakt. Toch was er altijd iemand geweest die van hem hield ondanks alles wat hij had gedaan. En hij kon haar dan niet eens vergeven dat ze weg was geweest? Nee, dat zou niet eerlijk zijn. Dus vergaf hij haar. De enigste die voor hem gevochten had. Hoe had hij zo blind kunnen zijn! Hij stampte op de harde ondergrond en steentjes schoten weg. Gelukkig liet ze niet lang op zich wachten. Haar hinnik had even geleden al aangekondigd dat ze er snel zou zijn en toen hij zich omdraaide, zijn manen wild langs zijn gespierde hals wapperend was ze daar. De harde blik in zijn ogen maakte plaats voor iets anders. Warmte, liefde. Hun neuzen raakten elkaar en hij sloot zijn ogen. Zette een stap dichterbij en legde zijn hals om die van haar. ”Vergeef me al mijn fouten liefste. Ik was blind door de woede en pijn in mijn hart. Maar nu ik wakker geschud ben weet ik weer wat ik gemist heb en wat de waarheid is. Want dat is, Pablo. Dat ik van je houdt met meer dan heel mijn hart. En dat ik je nooit meer zal verlaten wat er ook gebeurd.” Teder liet hij zijn neus op haar rug rusten met gesloten ogen. Genietend van het moment. Van haar. Want al dit alles had hen misschien wel dichter bij elkaar gebracht dan ooit.

Alles voelde zo vertrouwd, zijn warme adem die tegen haar vacht kwam en zijn warme lichaam tegen de hare. Genietend sloot ze haar ogen, luisterde naar zijn woorden terwijl ze voelde hoe Azacar zijn hals om die van haar legde. Ja, ze wist zeker dat hij haar ware was en ze hem nooit meer zou verlaten, nooit meer van zijn zijde zou keren en hem nu altijd trouw zou blijven. ''Het maakt niets meer uit Azacar. Ik houdt ook enorm veel van je en zal je nu trouw blijven. Als ik een keer nog wat zaken moet regelen, zal ik je roepen en het je uitleggen en niet meer zomaar vertrekken. Het was de grootste fout die ik kon maken en die vergeef ik mezelf nooit meer, ik wil je niet kwijt.'' Na die woorden gleed haar neus even zachtjes over zijn schouder, snoof ze even en genoot van de aangename geur die Azacar met zich mee droeg. Alles was zo perfect, niemand hoefde te weten hoe ze waren als ze met zijn twee waren en niemand zou zich nog met hun relatie durven bemoeien. Dood zouden ze gaan, Pablo zou hen de keel doorbijten en ze zien lijden terwijl ze met angst in hun ogen smeekte, smeekte voor hun leven. Alles zou ze voor hun relatie over hebben, paarden zouden hun nu echt met rust laten want Pablo was weer helemaal terug. De laatste tijd had ze flink getraind, nog wat gevechten gehad met paarden en ze stuk voor stuk gewonnen. Ja, ze was goed bezig en ze had nog een lange weg te gaan, maar ooit zou ze er komen. Zouden zij en Azacar hun reputatie weer terug krijgen, iedereen zou hun vrezen en niemand zou een gevecht met hen aan durven gaan. Snibbig snoof Pablo eens, legde haar hals wat steviger tegen de zijne en verzonk in haar gedachtes. Pablo zou graag nog een nakomeling hebben, want Deina zag ze nooit meer en haar dochter had een hekel aan haar, dus daar had ze ook vrij weinig aan. Wel had ze gehoord dat Deina enorm veel veulens had, waar Pablo dan op de een of andere manier weer trots op was. Het was juist de bedoeling dat ze veel veulens zou krijgen, zij was er om hun bloed weer door te geven en de hengsten waren er om te vechten, merries te dekken en een goede naam te krijgen hier in Dream Horses. ''Ik vraag je nog om een ding Azacar en ik zou het geweldig vinden als jij het er ook mee eens zou zijn.'' Begon ze, waarna ze even een korte pauze nam om even goed over haar woorden na te denken. ''Zou je nog een veulen willen, met mij?'' Zachtjes sprak ze haar woorden, een kleine steek was voelbaar en de merrie brieste, afwachtend op de reactie van haar partner. Niet dat ze bang was, ze wist dat als hij iets niet wilde hij dat gewoon tegen haar zei en absoluut niet boos word. Het was immers gewoon een vraag, maar hij wist dat ze het dolgraag wilde. Pablo vroeg alleen iets als ze het zeker wist en dat zou Azacar nu na die jaren echt wel weten, toch?