Fear me!

Koren werden ruw tegen de grond gestampt. Een pad van geplette koren liep dwars door het korenveld. Met krachtige passen baande Fether zich een weg door het korenveld. Met krachtige bewegingen bewoog ze haar benen onder haar lichaam. Een duivelse blik was in haar ogen af te lezen. Fether was de duivel de laatste tijd meer en meer als een soort rolmodel gaan zien. Er waren goodies die niet voor slechte paarden, dus ook voor haar niet vreesden. Maar iedereen vreesde de duivel, hoe dom je ook bent. Fether wist nog niet hoe, maar ze was.van plan om de duivel van DH te worden. Iedereen zou haar moeten vrezen. Sommige aarden hadden de levenswens om liefde te vinden voordat ze doodgingen. Maar Fethers levenswens was om gevreesd te zijn. En dan iets alleen gevreesd doordat de goodies die bij een wannabe al in hun broek schijten. Nee, ze zou door iedereen, door heel DH gevreesd zijn. En dan zijn as ziu haar levenswens vervuld zijn. Maar voordat ze gevreesd werd moest ze iets doen. Iets groots. Ze moest heel DH de stuipen op het lijf jagen. Maar dat was makkelijker gedaan dan gezegd. Ze zou het sowieso niet in haar eentje kunnen. Maar ze hadden niemand in haar leven om zo'n plan mee te beramen. Maar ze was nog jong. Er waren nog genoeg paarden die ze ooit nog zou gaan ontmoeten. Daar moest toch een paard met dezelfde gedachte gang als haar bijzitten. Het maakte haar niet uit wanneer ze zo'n soort paard zou ontmoeten. Als het maar voor de dag was dat ze dood zou gaan, en ze hoopte dat die dag binnenkort nog niet zou komen. Ineens voelde Fether dat ze onder de korenplanten ergens tegen aan schopte. Haar vporbenen begonnen half over elkaar heen te struikelen. Terwijl ze probeerde of. Haar balans te hervatten raakten haar achterbenen nog een keer hetzelfde object. Ze was nu te ver uit evenwicht gebracht om haar balans weer terug te pakken en al struikelend kwam haar lichaam in contact met de grond. De scherpe stelen van de korenplanten sneden langs haar zij. Ze wierp een blik op haar buik en zag dat er een aantal bloedende sneeën op haar buik aanwezig waren. Geërgerd lukte ze het meeste bloed van haar buik af en stond weer op. Terwijl ze dat deed merkte ze op dat er over haar borst ook een straaltje bloed liep. Ze kon de wond waarvan het bloed afkomstig was niet zien, dus hij moet ergens op haar hals of hoofd zitten. Ach wat zou het ook. Dat bloed zou wel weer opdrogen, en een litteken meer of minder maakte ook helemaal niks uit. Met een soort sprongetje sprong ze vanuit stilstand aan in galop. In een redelijk hoog tempo raasde ze door het korenveld. Een sport van vernieling van korenplantjes volgde haar.

-open-
(Sorry als er veel typfouten instaan. K heb t op mn tablet getypt en had geen tijd om te na te kijken

Sunset keek naar de grond. Ze zag nog steeds de beelden voor zich van de oorlog. Hoewel het een tijd geleden was, stond alles nog als gisteren op haar netvlies gebrand. Ze had lelijke littekens in haar hals en op haar benen. Allemaal door de bonte hengst, en ze wist niet eens hoe hij heette! Sunset schudde haar hoofd en zuchtte. Waarom moest Deina Mischa vermoord hebben? De geur van een onbekend paard vulde haar neusgaten. Met haar hoofd laag hangend liep de pony door. Ze zag een witte merrie. Sunset zei niets, ze voelde dat het paard slecht was. Simpelweg door de blik in de ogen van de merrie. Ze hielt halt en zette ongemakkelijk een paar stappen weg. Ze was er geweest. Haar oren schoten bang elke kant op. Shit.

-Ik heb geprobeerd haar wat banger te maken. Gezien het discussie topic ooit.-

Ineens drong een sterke geur Fethers neusgaten binnen. Ah bah! Het was een goodie! Dat was duidelijk te herkennen aan de vieze geur van bloemen en, ja wat eigenlijk nog meer. Ze wist niet wat de andere geur van goodies was. Het was gewoon de vieze geur van goodieness. Fether maakte een overgang naar een snelle, actieve draf. Een kille, duivelse blik,ik was in haar ogen zichtbaar. Haar oren veranderden van relax naar achter liggend, naar plat in haar nek. Welke goodie durfde haar te storen? Een IJslandse merrie betrad haar gezichtsveld. Een duivelse glimlachje sierde Fethers mondhoeken toen ze zag dat de merrie duidelijk bang van haar was. De bange ogen van de merrie schoten alle kanten op. Vlak voor het kleine merrietje hield Fether halt. Ze kneep haar ogen voor een moment tot spleetjes en inspecteerde de merrie eens. "zozo. En waarom vind jij dat je het recht hebt om je in mijn gezelschap te vereren?" sprak Fether hooghartig. Deze goodie had tenminste wel de hersens om haar te vrezen. Nu nog de hersens om geen goodie meer te zijn. Qua leeftijd zou deze waarschijnlijk nog wel goed zijn om te bekeren. Nu even kijken hoe de gedachten van dit beestje in elkaar zaten.

De witte merrie hielt voor haar halt. Sunset zette een paar stappen naar achter en keek de merrie toen aan. "zozo. En waarom vind jij dat je het recht hebt om je in mijn gezelschap te vereren?" sprak de merrie. "Ik wist niet dat jij hier was. Ik liep maar ergens heen." kwam er zacht uit Sunsets mond. Ze hoorde dat haar stem trilde. Het was niet dat de merrie op Deina leek, absoluut niet. Deze merrie leek hersens te hebben. Meer dan Deina had. De IJslandse merrie keek bang naar het paard voor haar. Soms haatte ze het om zo klein te zijn, er waren maar een paar pony's hier in DH, tegen de rest moest ze alle maal op kijken. Letterlijk en figuurlijk. En ze had zo het gevoel dat deze merrie daar gebruik van zou maken.

Het kleine merrietje deed een paar stappen achteruit toen Fether voor haar ging staan. "Ik wist niet dat jij hier was. Ik liep maar ergens heen." Sprak de pony zachtjes. Ze had wel een keer gehoord dat ijslanders ondanks hun maat geen pony's waren, doordat ze sterk waren. Maar Fethers noemde de mormels alsnog gewoon pony's. Fethers duivelse lachje werd nog iets breder door de genegenheid die de kleine merrie tegenover haar toonde. "en wat is de naam van het mormeltje waar ik vandaag mee te maken heb?" Sprak Fether lichtelijk spottend. Als dit beest haar naam wilde weten moest ie er maar vragen. Met respect. Ieder paard kreeg haar naam, hoe vreselijk ook. Als het paard het maar met respect vroeg. Respect was een van de belangrijkste dingen die er voor Fether bestond.

"en wat is de naam van het mormeltje waar ik vandaag mee te maken heb?" sprak de merrie spottend. "Ik heet Sunset." ze dácht er gewoon niet over de merrie tegen te spreken. Niet na de oorlog. Niet wat al die *** paarden gedaan hadden. Wedden dat ze zich stoer voelden? Wedden van wel. Zielig gewoon. Maar nu moest ze zich op deze merrie focussen. Sunset wist niet of de merrie iets van haar wilde, dus moest ze opletten dat ze niet in vallen trapte. Want dat deed ze nog al gemakkelijk. "En wat is jouw naam als ik vragen mag?" vroeg Sunset toen. Ze vond de stilte soms wat ongemakkelijk, dus probeerde toch een gesprek te houden. Hoe moeilijk dat ook was.

"Sunset dus he..." Sprak Fether bedacht. Zonsopgang. Grappig, vond Fether. "En wat is jouw naam als ik vragen mag?" Vroeg Sunset een beetje verlegen naar Fethers mening. "Dus je wil mijn naam weten?" zei Fether zacht gniffelend. Even twijfelde ze of ze die zou geven. Tja, wat zou dit beest er mee kunnen doen? "Fether is de naam mormeltje." Antwoordde ze op kille toon. Fether snoof eens diep. "Je zit bij de Quiet Sparkle he?" Zei Fether afkeurend. Ze wist het door de geur die dit beest met zich meedroeg. Ieder paard dat in een kudde zat droeg de geur van een groep met zich mee. En elke kudde had ook zijn eigen geur.


-kortheid-

Ineens voegde een zwarte merrie zich bij hun. Fether had de merrie niet aan zien komen, wat redelijk vreemd was door Fethers constante oplettendheid. "en daar mag ze trots op zijn." Voegde het veulen zichzelf bij hun gesprek. De zwarte merrie zat tussen veulen en jaarling in. Fether schatte haar ongeveer een jaar oud, en daarom vond ze het beest nog een veulen. "Trots op zijn?!" Fethers stem had waarschijnlijk nog nooit eerder zo sarcastisch geklonken als nu. "Er zijn 2 redenen om je dood te schamen als je bij de QS zit." Ging Fether op een duivelse toon verder. "De eerste reden: je zit bij een goede kudde! Wat is daar nou aan om trots op te zijn?! Als je ook maar een beetje hersens hebt kies je voor een kudde als de Horcrux of de Valkyrie. En de 2e reden." Fether stopte heel even met praten. "De Qs is een kudde waarvan de leider niet eens een simpel oorlogen kan overleven!" Sprak Fether op een licht kwade maar vooral duivelse toon. Haar laatste uitspraak had duivelser geklonken dan alles wat ze hiervoor gezegd had. "En mormel 2..." Fether richtte zich met een angstaanjagend kille blik op het veulen wat er net pas bij was gekomen. "Het is niet netjes om zomaar een gesprek binnen te vallen." Sprak Fether op een al bijna even angstaanjagend kille toon.

De grijze merrie was duizelig. Ze had vanacht te weinig geslapen, de felle zon in de grote, blauwe lucht die ergens ver weg enkele wolkjes meebrachten scheen kil over het veld. Het was lente, het leek alsof de zon haar best deed om dit seizoen over te slaan maar Moeder Natuur hield haar tegen. Rustig aan stapte de merrie door een korenveld. De koren waren nog lang niet rijp, hoog onkruid groeide hier en daar eenzaam en Chaitanya staarde afwezig voor zich uit, naar de grond, terwijl ze rustig door het veld liep. Kevertjes en enkele mieren die over de grond krioelden, enkele vlinders en bijen, krekels en sprinkhanen die tjirpend voor de stille merrie wegsprongen. De merrie bleef even zuchtend staan terwijl een mager vlaagje wind aan haar lichtgrijze, haast witte manen trok. Haar dromenvanger deinsde zachtjes terug tegen haar hals, de koren prikten in de bijna geheelde wonden over haar neus en achterhand. Alhoewel het nog maar anderhalve week geleden was dat de familie van de merrie haar werd ontnomen, was de geur van rook nog altijd aanwezig.
De geur van familie echter niet meer. De paarden, de mensen. Hoevaak had ze inmiddels al het beeld weer voor zich gezien, van de enorme, donkerrode vlammen die aan de tipi's likten, en hoevaak had ze het hartverscheurende gegil en het angstaanjagende gehinnik wel niet gehoord, telkens weer, dat door haar hoofd heen galmde? De merrie kneep haar ogen dicht, ze zag het weer en ze hoorde het weer. Misschien zou dat beeld nooit meer weg gaan, ook al had ze het al zo vaak gehoord. Ze zou er ook nooit aan wennen, dat was zeker. De brandwonden die bijna geheeld waren deden amper zeer meer, maar zouden littekens achter laten, die ze telkens weer zou kunnen zien. De steken in haar hart zou ze echter nooit kunnen zien, maar wel altijd kunnen voelen. Het zou niet meer weg gaan, de merrie wist het zeker.
En toen stond ze hier. De merrie kwam plotseling op uit haar gedachte, gelukkig, om iets wat op een discussie of ruzie leek, aan te horen. ‘Je zit bij de Quiet Sparkle he?’ De merrie hoorde sarcasme. Een andere stem antwoordde: ‘En daar mag ze trots op zijn.’ Weer diezelfde stem als daarnet, waarschijnlijk stonden er drie paarden: ‘Trots op zijn?! Er zijn twee redenen om je dood te schamen als je bij de Quiet Sparkle zit! De eerste reden: je zit bij een goede kudde, wat is daar nou aan om trots op te zijn?! Als je ook maar een beetje hersens hebt kies je voor een kudde als de Horcrux of de Valkyrie. En de 2e reden: de Quiet Sparkle is een kudde waarvan de leider niet eens een simpel oorlogen kan overleven! En mormel 2... Het is niet netjes om zomaar een gesprek binnen te vallen.’
Chaitanya gromde zachtjes in zichzelf. Ze mocht zich er misschien niet mee bemoeien, maar ze deed het wel. ‘Leven en laten leven. Jij mag het toch zelf weten? Wij zouden ook net zo goed kunnen zeggen dat jij op je achterhoofd bent gevallen om er voor te kiezen een badass te zijn. En ik vind het ook niet erg netjes van jou om anderen uit te schelden voor mormel en ze voor belachelijk uit te maken. Waar hebben ze dat nou voor verdiend? En wat wil je hier mee bereiken?’ Chaitanya snoof. Ze kenden deze paarden niet, liet haar blik over de dieren glijden. Een IJslandse merrie, met vrij lichte manen en donkere vlekken. Een witte merrie, de merrie die zojuist zo gemeen had gesproken waarschijnlijk, met vage, gele ogen. En een zwarte merrie, nog maar een of twee jaar jong, die zich, net als Chaitanya, waarschijnlijk pas in het gesprek had gewrongen. De grijze merrie kon er bijna direct uit halen wat de paarden waren. Braveheart, badass, en de jaarling waarschijnlijk een neutraal paardje.

[Ohw, sry, half boek, haha ]

Fether zag hem in haar ooghoeken al aankomen: mormel nummer 3. Fether liet pas merken dat ze mormel 3 in het oog had toen het zich tot Fethers ongenoegen ook bij hun gesprek voegde. Fether rolde een leer met haar ogen en een diepe zucht verliet haar luchtwegen toen de grijze merrie ook nog een begon te zeiken. Ze richtte haar duistere ogen strak op de grijze merrie. "Je kiest er niet voor om een badass te zijn. Het is een levensstijl. Je weet het al vanaf het moment dat je geboren word. En als je als goedzak geboren word zal het blijven wringen tot je je bekeerd tot het goede pad." Klonk Fether op een ijskoude, duistere toon. Dacht dit beest nu echt dat ze nu met haar hoofd laag beschaamd toe zou geven dat de grijze merrie gelijk had? 1 ze had geen gelijk, en 2 al zou ze dat wel hebben dan zou het Fether ook niet veel deren. "en waar hebben ze dat aan verdiend? Mormel 1 alleen maar aan het feit van een goodie zijn, verder is die wel oké. En mormel 2, voor hetzelfde feit als mormel 1 en door het zo ruw ons gesprek binnen vallen." Ging Fether in op de andere vraag die de merrie gesteld had. "En jij mormel 3." Ze keek de met haar duivelse blik strak aan. "Aan dezelfde dingen als mormel 2, en omdat je denkt dat goodiebags beter zijn. Waar je heel erg fout mee zit." Ging ze op dezelfde toon verder. Als deze 3 mormeltje nu dachten dat ze stoerder waren door zich met zn 3en tegen haar te richten dan hadden ze dat flink mis. Fether was nooit bang voor een goodie, en dat zou ze ook nooit worden!

Zijn neus droeg hij hoog in de lucht, zijn ogen gesloten. Zijn lange staart wapperde als een vlag achter hem aan. Zijn hoeven leken de grond amper te raken. Ze zweefden onder het voorbijrazende gebied. Zijn oren had hij neutraal naar voren staan. Neutraal, zo was hij. Hij kon geen kant kiezen. Zijn vader diende een slechte kudde en zijn moeder was leidster van een goede kudde. Wie had ooit gedacht dat zijn moeder een kudde zou leiden. Niemand dacht hij. Ze was zwak en werd snel ziek. Maar nu zijn grootvader overleden was, was zij de enige die dat recht had. Later zou hij de kudde kunnen opeisen maar dat zou hij niet doen. Hij wou verder gaan met zijn leven en zelf kiezen wat hij deed. Hij liet zijn toekomst niet vastleggen door een of andere bloedlijn. Dat zijn broertje het maar deed, dat was een volbloed berber. Hij zuchtte eens in gedachten. Normaal had Comodore de kudde overgenomen maar die was dood. Zijn oom was er al een paar jaar niet meer. Codex wist dat hij zijn leven had gegeven om hem te redden en daar was hij hem dankbaar voor. Anders had hij hier nu niet meer gestaan. Zijn achterhoeven gleden weg, schoven onder zijn lichaam in. De plotse opflakkering van zoveel geuren deed hem opkijken. Hij fronste zijn voorhoofd even en opende zijn ogen. Zijn oren gingen als radaren in het rond. De geuren en de stemmen kwamen overeen in aantallen. Hij luisterde vanop een afstand even. Hij schudde zijn hoofd en ging in een stap richting de anderen. Het leken allemaal merries te zijn. Hij hield zijn hoofd laag bij de grond en zijn oren tegen zijn schedel aan gedrukt. Zijn staart hield hij dan weer trots in de hoogte. Hij volgde zijn instincten en had het andere hengsten nog wel zien doen. Toen hij dichter kwam draaide hij een oor neutraal naar voren terwijl de andere naar achter gedraaid bleef. Hij hees zijn hals omhoog en keek naar de merries met een schuin hoofd. Hij begreep de merries niet. Die badass leek enorm in de minderheid te zijn. Hij grinnikte eens. Typisch. Badass paarden voelden zich te goed om andere badass paarden te helpen. Goede paarden vormden dan weer meer een kudde en zouden elkaar verdedigen. Hij stond zo'n beetje tussen de twee in en schraapte zijn keel. "Stoor ik als ik even van de show kom genieten." Sprak hij lichtelijk geamuseerd. Hij voegde zich wel meer bij de goede kant dan bij de slechte merrie.

Badasses. Ze zijn ook allemaal hetzelfde. ‘Ten eerste, mormeltje 3 heeft een naam. Ten tweede, wie ben jij om uit te maken wat ik vind? Heb ik gezegd dat bravehearts beter zijn? Nee. Ik heb nooit iets tegen badasses gehad. En ten derde, als jij in dat hoofd van je hebt besloten dat je respect wilt krijgen, en al helemaal graag van bravehearts, waarom denk je dan dat wij het zullen geven als je anderen al zo uitscheldt? Dat we liever leven en laten leven, wilt niet zeggen dat we geen verstand hebben. Want zo denken we toch ook niet over jou. Alhoewel, ik inmiddels al begin te twijfelen. Kom op zeg,’ sprak de merrie, haast geërgerd door het typische gedrag van de merrie voor haar. Ze had echt niets tegen badasses, net als haar hebben ze er zelf voor gekozen. Voor de reden 'je word zo geboren' hield Chaitanya alleen haar neus op. Iedereen was neutraal geboren. Sommigen waren nuchter genoeg om ook neutraal te blijven. Anderen - zoals de grijze merrie zelf - vonden het gevoel meer compleet te zijn in een braveheart zijn. Dat een badass het leuker vond om bloed te zien vloeien, paarden te treiteren en al dat soort zooi, mochten ze zelf weten.
En zo arriveerde er een volgende paard. Chaitanya lette niet erg op. Ze was nog altijd duizelig, heel af en toe leek de omgeving wel voor haar neus om te draaien. Ze kreeg hoofdpijn van zichzelf, maar ze negeerde het. Chaitanya liet haar blik weer vallen op de andere paarden. De IJslandse merrie zag er nogal onzeker uit, over de zwarte wist ze het niet. Trouwens, wat kwam die vos eigenlijk doen?

Een paar paarden fluisterden iets achter haar rug. Panarea's ogen schoten in de richting van de twee merries. Hij gidzwarte ogen weken niet meer af van hun doel. Ze ontblootte haar tanden en stond binnen de twee tellen bij de twee paarden. Ze troonde boven hen uit en keek op hen neer. Haar voorhoeven stampten onregelmatig dreigend op de harde ondergrond. Ze moesten hun mond houden over haar. Een van de merries slikte even en boog wat. 'I ik zei dat u de dochter was van Kharrea.' Stotterde ze. Panarea rolde met haar ogen. Ze haalde uit met haar voorhoeven naar het beest en draaide haar om. Hier in Dh werd ze zo vaak herkend dat ze het beu was. Meer en meer paarden wisten dat ze de dochter was van de machtige Kharrea. Een merrie die hier wel bekend was geweest. Voor de jonge dieren was ze een soort mythe. Er werd wel over haar verteld en zeker als ze Panarea hadden gezien. Ze leek op haar moeder, maar ze was groter en gespierder. Maar ze had diezelfde verwilderde blik in haar gidzwarte ogen. Ze hoorde het gedender van hoefgetrappeld vervagen. Eindelijk. Had had haar arabische hoofd hoog in de lucht gehezen terwijl ze op een draftempo door het korenveld ging. Ze vermorzelde alles wat onder haar hoeven kwam. Haar bruine vacht was vuil en zat onder littekens. Ze vocht meer en meer naarmate dat ze ouder werd. Ze begon ook breder te worden en zette zich. Ze wist dat ze klaar zou zijn voor haar job. Ze zou sterker en machtiger worden dan haar moeder. Daar was ze voor gemaakt. Ze was geen veulen dat was gekomen uit liefde. Haar moeder had haar enkel laten dekken door de meest gevreesde hengst dat moment. Ze had Cobrazarao te min gevonden voor de vader te zijn van haar veulen. Ze had een ander soort hengst in gedachten. Eentje die misschien minder bekend en gevreesd was als Cobra maar eentje die zeker aan hem kon tippen. Conan was zijn naam en die hengst was haar vader. Een reus van een paard dat zijn hele leven getekend had op zijn vacht. Hij droeg de littekens met zich mee. Enkel het vuur had hem gedwongen zijn oorlogsdrift op te geven. Maar vanbinnen in Panarea brande er een vuur. Een ander soort vuur. Eentje dat ervoor zou zorgen dat zij de machtigste merrie werd van DH, daar was zijzelf van overtuigd.

Haar stemming werd nog meer verpest door het gebrabel van goedzakjes. Ze rolde met haar gidzwarte ogen en besloot maar eens een einde te maken aan de oorzaak van dit geluid. Ze zag een badass merrie staan tegenover 4 goedzakjes. Panarea bleef staan op een meter of drie van de paarden en zweeg. Ze aanschouwde het spel en walgde van de praatjes van de goedzakjes. De hengst die zich zopas had toegevoegd aan het trio vroeg of hij deze show mocht aanzien. Panarea grinnikte vals. Makkelijk gevallen. Ze ging over in een stap en ging rechtstreeks naar de hengst toe. Ze speelde speels met haar staart en zette een valse, speelse blik op. Haar voorlok speelde een spel voor haar rechteroog. Haar lippen waren een strakke lijn en ze zweeg. Ze ging richting de hengst en hielt halt voor hem. Ze zwiepte met haar staart en ging verder in stap. Ze speelde met haar staart onder zijn snuit door en begon aan haar rondje rond hem heen. Hij keek haar na, begreep haar niet. Haar speelse blik veranderde in een seconde in een kille, duivelse blik. Ze trok haar bovenlip wat omhoog waardoor haar tanden zichtbaar waren. Ze verkocht het beest een trap tegen zijn achterhand en hees haar hoofd dominant de hoogte in. Het wit in haar ogen was voor even zichtbaar. 'Volgens mij zit je in de show hengstje. If you wanna plat an game, know that you will faill. Badass horses always win.' Sprak ze met triomfantelijke valsheid. Ze ging met een zwevend drafje naast de witte merrie staan en knikte eens. Ze kende het dier dan wel niet maar ze was altijd in voor een duivels spelletje. Badass paarden leefden nu eenmaal in dienst van de duivel en Panarea zag alles als een uitdaging. Ze ging voor niets of niemand aan de kant en ze zag het leven als een spel. De grijze merrie opende haar mond waarbij Panarea een vals lachje uitstootte. Ze wende haar blik tot de merrie. 'Lieve schat, je kraamt onzin uit. Je vind jezelf precies heel wat, anders sprak je niet zo. Misschien moet je maar eens een lesje leren en dan zul je wel weten dat wij wel in jou plaats kunnen denken.' Sprak ze suikerzoet. Praatjes maken konden ze wel maar voor de rest. Veel bla bla bla maar weinig actie.

Donkere wolken kwamen vanuit het noorden aanzetten. Ze liepen een beetje uit, het regende op de plaats waar ze zich bevonden. Chaitanya voelde zich nog duizeliger worden toen er nog een paard bij kwam. Eerst een vos, die zojuist zijn keel had geschraapt en had gevraagd of hij van de show mocht mee genieten. Toen een volgende merrie, die eerst om de hengst heen was lopen en hem daarna een schop tegen zijn achterhand had verkocht. Waar sloeg dat nou weer op? Ja, zijn achterhand ja. Maar het was nergens nodig voor geweest.
‘Volgens mij zit je in de show hengstje. If you wanna plat an game, know that you will faill. Badass horses always win.’ Chaitanya snoof. Arrogantie kwam haar op dit moment haar keel uit. Ze had nog geen twee weken geleden haar familie verloren, en nu kwam er een paardje doodleuk aanzetten dat ze zogenaamd geen schijn van kans maakten. Wat dat ook mocht betekenen.
‘Lieve schat, je kraamt onzin uit. Je vind jezelf precies heel wat, anders sprak je niet zo. Misschien moet je maar eens een lesje leren en dan zul je wel weten dat wij wel in jou plaats kunnen denken.’ ‘Ik hoe mezelf niet heel wat te vinden. Dat is jullie taak wel. En er is hier niemand die mij een lesje hoeft te leren,’ gromde de merrie er achter aan. Het klopte wel. ‘Dat jou eigendunk nou te groot is, kan ik niets aan doen.’ De grijze merrie voelde haar hoofd bonken. Stress. Alle opgehoopte woede kwam er nu uit. Eigenlijk wou ze zich inhouden, in het hoofd van de meeste badasses als deze ging het er nogal vreemd aan toe. Ze wist heus wel hoe ze moest vechten. Maar wat zou ze er mee bereiken? Niets. Ze liet haar blik voor de zoveelste keer op de andere twee merrie's vallen. Ze hadden hun mond verder nog niet open getrokken..

Ineens betrad een bruine merrie het groepje. Ze was duidelijk slecht. Dat was alleen al zichtbaar aan haar manier van kijken. Maar al snel liet de merrie dat uit meer blijken dan alleen uit haar blik. Ze hielt voor de hengst die er na deze merrie als laatste bij was gekomen en speelde voor hem een beetje met haar staart. Ze liep een rondje om de hengst heen en toonde daarna haar tanden. Daarna gaf ze de hengst een flinke klap tegen zijn achterhand. Een duivelse grijns vormde zich rond Fethers mond. 'Volgens mij zit je in de show hengstje. If you wanna plat an game, know that you will faill. Badass horses always win.' Sprak de merrie, de valsheid weerklonk duidelijk in haar stem. Daarna kwam de bruine merrie naast haar staan. 'Lieve schat, je kraamt onzin uit. Je vind jezelf precies heel wat, anders sprak je niet zo. Misschien moet je maar eens een lesje leren en dan zul je wel weten dat wij wel in jou plaats kunnen denken.' Sprak de merrie suikerzoet, deze keer duidelijk op de grijze merrie gericht. Eindelijk iemand die alles in zn hoofd wel op een rijtje had staan! Fether grijnsde duivels naar de bruine merrie. "Fether." Sprak ze tegen de merrie, een licht spoortje van respect was in haar stem te horen. Fether keek even vlug naar de grijze merrie en zag dat die weer klaar stond om opnieuw onzin uit te gaan kramen. En ja hoor, Fether had het goed gezien. ‘Ik hoe mezelf niet heel wat te vinden. Dat is jullie taak wel. En er is hier niemand die mij een lesje hoeft te leren,’ Het laatste leek er bijna grommend uit te komen. ‘Dat jou eigendunk nou te groot is, kan ik niets aan doen.’ Kwaad kneep Fether haar ogen tot spleetjes. Kon dit stomme beest niet gewoon toegeven dat ze het bij het verkeerde eind had?! "Je hoeft jezelf ook niet heel wat te vinden. Liever niet juist!" Sprak Fether op een ijzig kille toon. "En naast jou is bijna iedereen heel wat, dus vandaar. En niemand hoeft jou een lesje te leren? Ik weet het zonet nog niet hoor." Sprak Fether dreigend. Waarschijnlijk zou dit beest zich niks aantrekken van haar woorden en gewoon door gaan met haar gepreek. Fether richtte zo zich weer op de slechte merie die er net bij was gekomen. "En dat is mormel 1" Zei Fether terwijl ze met haar hoofd richting Sunset knikte. "En dat is mormel 2." Ze maakte weer hetzelfde gebaar maar nu naar de zwarte merrie. "En mormel 3, en mormel4" sprak Fether alweer hetzelfde gebaar maken. Eerst richting de grijze merrie, en daarna naar de hengst.

Er kwamen nog meer paarden bij. Twee goede en twee slechte. Sunset zuchtte toen een zwarte merrie het voor haar opnam. Bij Fethers woorden had ze tranen in haar ogen gekregen. "Ze stierf voor haar kudde. Voor ons. Dat jullie nou zo zielig zijn om te moorden voor niets." zei ze. "Daar kan ik ook niets aan doen." vervolgde ze. Ze keek naar de paarden. Waarom waren ze allemaal zo groot? Was er nou geen pony? Sunset schudde haar hoofd en zuchtte. Ze had helemaal geen zin in al deze paarden.

-FLut-

Langzaam strompelde ze door de koren velden. Het hoge gras kietelde haar buik. Een groepje paarden kwam in haar gezichtsveld. Ze snoof eventjes en schatte de situatie; Drie goede paarden, twee slechte. De slechte treiteren de goede. Of te wel, het was weer eens tijd een paar slechte op hun plek te zetten. Ze kende geen een van de paarden, maar dat boeide eventjes niet heel erg. Langzaam kwam ze dichterbij, de situatie was zo ongeveer gelijk. Ze rolde overduidelijk met haar ogen toen de witte merrie iedereen mormel noemde. Gelijk ging ze recht voor haar staan, ze herkende de merrie vaagjes. Ze had haar ooit eens ontmoet op het strand, ja leuke ontmoeting was dat geweest. Ze kuchte eventjes. ''Lijkt je dit echt verstandig?'' De woorden gleden sissend tussen haar tanden door. Het enige wat ze uitstraalde was kalmte, zelfverzekerdheid en minachting. Ze was kleiner dan alle paarden hier, behalve de gevlekte ijslander. Ze was iets groter dan het dier. ''Het enige mormel dat ik hier zie, ben jij en die bruine naast je.'' Zei ze vervolgens, ze zou deze twee merries eens goed op hun plaats zetten. Waarschijnlijk werd ze onderschat door de twee merries, die dachten dat ze een klein slap mormel was, maar ze was razendsnel en slim. Ze bekeek de twee slechte merries eventjes schattend, knikte toen tevreden. ''Ik meen te weten dat je net zei dat iemand een lesje nodig had. Wie dan wellicht?'' Ze wist het antwoord al, een van de drie goede paarden. Na eventjes denken besloot Ravena alvast een 'subtiele' hint te geven. Iets wat ze dan ook maar al te snel deed. ''En oja, het is niet verstandig als je dieren schat op hun lengte.'' Ze knikte eventjes quasi wijs, haar wenkbrauwen iets omhoog en haar hoofd licht schuin. De raaf kraaide eventjes wat, en cirkelde rondjes boven hen. Klaar om toe te slaan als een gevecht zou beginnen. En uit ervaring wist Amenia precies wie ze moest aanvallen. De twee slechte merries, en Amenia zou geen genade hebben. Immers was ze razendsnel, bijna niet te raken omdat ze goed kon ontwijken. En haar snavel was verschrikkelijk scherp. Ravena keek de merrie kalm en zelfverzekerd aan. Sommige hadden respect voor haar zelfverzekerdheid.

Door de vreselijke geur die zich door de goodies rond Fether verzameld had rook ze de volgende bijna niet aankomen. Pas op het laatste momemt, toen het schimmel paard al op het punt stond om zich ook eens in hun gesprek te mengen onderscheidde Fether dat er een nieuwe geur was. De schimmel merrie ging voor haar staan en gelijk herkende ze haar. Het was de merrie die ze laatst op het stand ontmoet had. ''Lijkt je dit echt verstandig?'' Zei de merrie waarvan ze de naam van de vorige keer nog onthouden had: Ravena. Ravena straalde nu heel wat meer zelfverzekerdheid uit dan laatst op het strand. ''Het enige mormel dat ik hier zie, ben jij en die bruine naast je.'' Ravena probeerde duidelijk haar en het nog onbekende slechte paard naast haar te dissen. Maar van dissen zat mormel nummer 5 nog ver weg! ''Ik meen te weten dat je net zei dat iemand een lesje nodig had. Wie dan wellicht?'' Ging Ravena 'stoer' verder.''En oja, het is niet verstandig als je dieren schat op hun lengte.'' Ravena doelde duidelijk op het feit dat ze niet zo groot was. Maar waar ze niet aan had gedacht was het feit dat Fether ook niet erg groot was. Fether was.dan wel niet zo minuscuul als het raafje voor haar, maar groot was ook iets anders. "Nu heb je ineens heel wat meer zelfvertrouwen als op het strand het raafje? Denk je dat je nu vriendjes hebt om je te beschermen tegen de enge badeenden?" Lachte Fether spottend. In hun eentje waren de beesten doodsbang, maar als ze met een groep waren dan ineens de held uithangen he? "En ik vind dat je helemaal gelijk hebt. Het is niet verstandig om dieren op hun lengte in te schatten." Zei Fether terwijl een vals grijnsde rond haar mondhoeken hing. Het was wel overduidelijk dat Fether er op doelde dat ze zelf ook niet erg groot was.

Sunset zag nog een witte merrie. Haar ogen werden groot toen ze zag dat de merrie een raaf meedroeg. Wauw. Het dier vloog omhoog, en circelde boven hun, om de wacht te houden leek wel. Sunset glimlachte even naar de merrie en keek snel langs de raaf naar de lucht, om Mischa te herdenken. Dat deed ze iedere dag. Als ze het nu deed, had ze misschien meer kracht, mocht er een gevecht komen. Fether deed haar ook wel een beetje aan Deina denken. "Maar jij zei dat in de QS zitten dom was?" zei ze toen. "Leg me dan eens uit waarom Hurcrux of Valkyrie beter zouden zijn. Een paard doden zonder reden is nog zieliger vind je niet?" ze ging ver, te ver. Maar dat wist ze. Ze moest zo wel haar mond weer gaan houden. Of juist niet, want dan was ze weer zwak. SHit, had ze nu maar niet haar mond open getrokken...

Panarea aanschouwde het gekibbel voor haar ogen. De witte merrie die meteen commentaar begon te leveren op haar leek zich heel wat te vinden. Panarea rolde eens met haar ogen en kneep ze iets of wat samen terwijl ze naar de grijze merrie keek. De merrie naast haar knikte eens en stelde zich voor. Panarea knikte enkel. Waarom zou iemand haar naam moeten weten? De enigen die haar naam wisten waren de doden. De goedzakjes die zij had vermoord. Ze schreeuwden haar naam uit, vervloekten het haast. Een vals lachje kwam uit haar keel toen de merrie de paarden voor stelde. Zelfs de benamingen die de merrie had gegeven vond ze teveel moeite om uit te spreken. De pony opende haar mond om iets te zeggen. Panarea schoot in de lach bij haar uitspraak. "Luister, pony." Beet ze het dier toe. Haar stem was schel en sneed bij elke letter die ze uitsprak. "Als je zo leeghoofdig bent door te geloven dat een mormel als een mischa een kudde kan leiden ben je het niet eens waart om te blijven leven. Deina had geen moeite met haar om te leggen en zelfs Deina is amper iets waart." Sprak ze minachtend. Panarea hield haar mening nooit voor haar eigen. Zelfs met slechte paarden kon ze soms moeilijk overweg. Dat merkte je wel aan haar haat jegens Deina. Ze vond de merrie een zwakkeling die verliefd werd en van iemand kon houden. Panarea kende zoiets niet. Ze kende wel een uitverkoren hengst dat aan haar zijde liep en die haar enkel mocht dekken. Liefde kende ze niet. Ze tollereerde dan ook geen aanraking van een hengst zonder dat het een gevecht was. De witte merrie die er net was bijgekomen opende haar bek. Panarea rolde met haar ogen door de uitspraken van de merrie. Panarea keek nooit naar de grote van een paard. Ze was meestal toch groter of even groot als haar tegenstander. Waarschijnlijk was ze de grootste van het gezelschap. Dankzij de grote van haar vader leek ze een grote arabische volbloed. Met haar 1.67m was ze een redelijk grote merrie. En nog eens eentje met genoeg kracht en wendbaarheid. Toch zou ze zoeken achter een kleinere hengst die toch erg sterk was. Zo werd haar veulen compacter en toch sterk. Panarea wist wel wat voor veulen ze wou.

-sorry voor late reactie maar Comodore is een paar dagen geleden overleden-

Ze brieste eventjes bij de woorden van de witte merrie.
,,Als je een beetje dat hersenloze ding op je verminkte lijf van je gebruikt dan weet je dat dit duidelijk niet mijn vrienden zijn en dat ik niet bepaald wordt beschermd door hun aangezien ík degene ben die hier pal voor jou neus staat, mocht je het nog niet gezien hebben.’’
Bij de volgende woorden van de merrie ging haar wenkbrauw lichtelijk omhoog. Haar blik gleed eventjes over de merrie, alsof ze haar nu echt aan het inschatten was. Toen vond ze de ogen van de merrie weer en keek haar droogjes aan.
,,Oh...’’
Sprak ze, uitermate nonchalant en kalm.
,,Maar jou schat ik ook niet om je lengte hoor, nee, jou schat ik om je slimheid, die verbazingwekkend laag is, moet ik toch echt toegeven.’’
Toen de bonte merrie begon te praten gooide ze haar opzij en keek de merrie dreigend aan. Je bent beter af als je mij nu eventjes het woord laat doen, leek haar blik te zeggen. Ze keek kalm naar de bruine merrie die nu weer begon te praten, kijk daar zag ze meer een waardig tegenstander in. Die had tenminste een beetje hersens in dat Arabische hoofdje van der. Eventjes snoof ze, waarna ze pal voor de merrie ging staan. Eventjes kuchte ze.
,,Wel... Als jij vindt dat zij het leven niet meer waard is, dood haar dan.’’
Ze zette een klein pasje opzij, keek de bonte merrie eventjes aan, die zou niet dood gaan, niet vandaag tenminste. Daar zou Ravena persoonlijk voor zorgen. Haar staart mepte heen en weer, plots kraaide Amenia waarschuwend, ze was op de bruine merrie haar schoft gaan zitten en pikte daar nu gepikeerd in met haar snavel, zichzelf krampachtig vasthoudend met haar scherpe nagels. Ravena kon het niet laten om eventjes een glimp van een grijns te laten zien, maar voor je hem echt zag was die al weer weg. Kalm keek ze de twee slechte merries aan. Haar spieren waren licht gespannen klaar om elk moment in te grijpen maar ergens dacht ze dat de merrie niet zou aanvallen, niet onder een bevel van volgens hun een nutteloos wezen. Want zij vonden immers niemand nuttig, zij waren harteloos, harteloos zoals Ravena wel eens leek.