My return?

De hengst liet zijn hoeven hard tegen het ijs klapperen, hij was terug gekeerd. Even leek alles anders te gaan worden toen hij op een heel ander gebied uit kwam dan dit alles, maar zijn hart lag toch hier en besloot hij weer terug te komen. Hij snoof de frisse geur van het ijsmeer op, wat had de hengst dit gemist! Zouden ze hem hier nog herkennen aangezien hij lang weg geweest was, of zouden ze hem allemaal vergeten zijn? Het liet hem koud, nog steeds zo koud als voor heen wat de andere van hem vonden. Hij was iniedergeval weer terug op de plaats waar hij zich thuis voelde. Er zouden vast nieuwe vijanden zich komen melden, maar hij zou zijn trots niet af laten nemen. Hij liet een kille bries uit zijn keelgat ontsnappen die door heel het ijsmeer leek te galmen. Rust, dat was er zeker te vinden. Nergens hoorde de hengst getrappel van hoeven, of enig gehinnik. Die oude vertrouwde rust vond hij heerlijk om weer na te voelen. En met een dikke grijns op zijn bakkes liet hij een schelle hinnik horen. My return!

Met lichte passen draafde Fether over het ijsmeer. Ze liep hier heel lichtvoetig, want ze had gehoord dat je hier makkelijk door het ijs kon zakken. Niet dat ze normaal niet lichtvoetig liep hoor. Want met haar sierlijke smalle bouw was ze niet bepaald het type paard dat kei hard bij elke pas op de grond liep te stampen. Ze was zoiezo voor een badass heel smal gebouwd. Sommige andere badassen vonden haar té smal gebouwd, maar onder die spierwitte vacht zaten ook een hoop spieren. Wel genoeg om een gevecht met elk doorsnee paard gemakkelijk te kunnen winnen. Van paarden die ook trainden was dat verschillend of ze kon winnen. Dat lag er helemaal aan hoe hard die trainde, en hoe boos het paard haar had gemaakt…
Haar oren lagen zoals gewoonlijk plat tegen haar schedel aan gedrukt, en haar houding was fier met een vleugje dominantie erin. Ze was meestal niet heel dominant tegen over andere badassen. Dat lag er helemaal aan of diegene haar beledigde, uitdaagde of iets in die richting. Anders was ze tegen andere badassen redelijk aardig. Tenminste voor hoever je Fether of een ander slecht paard aardig kon noemen.
Het ijs onder haar hoeven werd op dit stukje iets minder dik, dus Fether verlengde haar passen iets. Ze liep nu ongeveer in een uitgestrekte draf. Haar neus rustte sierlijk op haar borstkas. Ze had een ander paard geroken! Die had ze al een stukje terug geroken, maar ze merkte nu pas dat ze in dat andere paard zijn richting draafde. En ze zou ook niet van richting veranderen! Ze zag in de verte al een silhouet staan waar ze nu met stevige passen op af liep. Het paard liet een schelle hinnik horen, en had haar dus waarschijnlijk nog niet opgemerkt. Ze kon zo aan de hinnik horen dat dit paard ook geen goedzakje was. Toen ze dichterbij het paard was, en ze hem beter door de mist heen kon zien zag ze dat het een hengst was. Een zwarte hengst. “Welke naam draagt deze hengst voor mij met zich?” Waren Fethers kille woorden toen ze voor de hengst stil stond. Haar houding was bijna hetzelfde als net: Haar oren plat in haar nek, trots en fier, en haar neus rustte nog steeds sierlijk op haar borstkas, al hield ze de hengst voor zich wel nauwlettend in de gaten. Rustig wachtte ze de reactie van de hengst voor haar af.

Nadat de hengst zijn schelle hinnik wierp, zag de hengst een schimmel aangedraafd komen. Even wierp hij een felle woeste blik, tot dat hij te merken kreeg dat het om een merrie ging. Hij werd iets kalmer en snoof haar geur op. Hengsten daar had hij eigenlijk altijd een bloedhekel aan, maar merrie's respecteerde de hengst wel. Niet dat hij dan zo'n softy was, nee hij hield zich dan wat kalmer. Met zijn oren in zijn nek bekeek hij de merrie, van ver af leek ze wat schraal maar van dichtbij leken het spieren te zijn. Hij zelf was ook bespierd, alleen veel lomper gebouwd dan de merrie. Hij hoorde haar kille stem,'Welke naam draagt deze hengst voor mij met zich?' Liet ze horen. Unity liet een norse kuch horen,'Unity noemen ze me. Eerder vond je me iedere dag, maar na dat ik verder op de wereld ben gaan kijken ben ik terug gekomen naar hier.' Hij liet even een brede grijns op zijn lippen vallen, ja back to the place. Zijn dikke staart liet hij tegen zijn flanken aan zwiepen terwijl hij zich even uitschudde,'En welke naam heeft deze merrie gekregen?' Vroeg hij haar. Terwijl de hengst over de mistige vlakte keek, en verder geen ander paard zag keek hij haar weer aan. Oplettend en alert, maar toch zo kalm als hij zich kon houden.

"Unity dus..." Mompelde Fether bijna onhoorbaar. Hij was dus weg gegaan uit de Dh en daarna, nu dus weer terug gekomen. Fether zou het zelf waarschijnlijk nooit over haar hart krijgen om Dh te verlaten. Er waren hier zoveel paarden, en buiten de Dh was je bijna altijd alleen. En ze had hier toch al wel wat kennissen gemaakt, die je misschien wel vrienden zou kunnen noemen. En bovenal, er waren hier veel te veel goedzakjes die nog vermoord moesten worden, of over gehaald moesten worden tot de slechte kant. "Ze noemen mij Fether." Zei ze bijna toonloos. Fether bekeek de hengst nog een keer aandachtig. Er stond toch best wel een mooie hengst voor haar! Van nature was ze bij hengsten altijd heel erg snel een beetje vleierig bezig. Ze zou het vandaag maar niet te opvallend en te erg doen. Maar ze kin het niet laten om hem toch een klein beetje te versieren. Ze stapte iets dichter op hem af. "En waar is deze Black Beauty in de tussentijd buiten Dh allemaal geweest?" Haar stem klonk redelijk verleidelijk. Ze wist niet of deze hengst het op prijs zou stellen of niet, maar anders zou ze er wel gewoon weer mee ophouden. Haar ogen keken ook een beetje met een versier blik de hengst die zich had voorgesteld als Unity aan.

[Sorry echt mega flut post. Had totaal geen inspi!]