VIPPainted liep met gefronste wenkbrauwen door het gebied. Hoe moest hij het haar gaan vertellen? Hij had hier afgesproken met Amani, omdat hij haar iets graag wou vertellen. Hoe zou ze reageren? Zou ze blij zijn? Zou zeggen dat de gevoelens insgelijks waren? En als dat nou niet zo was, dan wist hij zeker dat hij zich verschrikkelijk dom voelde en zich zou schamen. Met een hangend hoofd bleef hij lopen. Liefde was niet zijn sterke kant en al helemaal niet het bekend maken er van. Hij vond haar zo mooi en kon niet stoppen met aan haar denken. Maar straks moest hij de waarheid vertellen, zou het er van komen? Of durfde hij het straks niet meer? Hij stond rustig stil bij de grote boom, en zuchte. Hij keek om zich heen en wachte, op Amani. Hij bekeek zich zelf eens grondig, zijn litteken op zijn been was nog steets te zien, maar dat maakte hem niet uit. Het hoorde bij hem, bij zijn leven. Zijn verleden was onbelangrijk geworden, behalve dat het hem naar het heden had gelijd. Het heden was verschrikkelijk onzeker, een plek van angst en twijfel, rustloosheid. Maar de toekomst was er om die angsten te verzachten en het verleden en het heden draagelijk te maken, de toekoms was de plek waar zijn hoop en dromen leefden. Hij hoopte dat hij zijn toekomst binnenkort met een prachtige merrie kon delen, maar dat was allemaal nog niet zeker. Iedere daad heeft consequenties, alleen zijn die niet altijd, meteen, duidelijk. Je weet nooit hoe dingen zullen lopen en hoe je je later zult voelen, over bepaalde dingen. Daar kom je pas later achter en dan heb je spijt. Maar hier zou hij geen spijt van krijgen, dat wist hij zeker.
[InspiratieBom
]
[InspiratieBom
]
