Peace.. Impossible, war won't stop..

In een regelmatig tempo bracht de hengst zich voort, de hengst die hier nieuw was, en die niemand kende. En of hij iemand zou leren kennen was de vraag, maar daar piekerde hij niet over. Nu was hij hier, mijlen weg van zijn vaderland, een land van oorlog.. Een oneindig lange oorlog waar geen eind aan leek te komen, nu was hij weg. Maar vrede zou er niet komen, niet daar, maar het zal niet komen, nergens zal vrede zijn. Zolang er slechte paarden bestonden was er oorlog, en anders zouden er weer paarden bijkomen. De goede paarden kunnen ook overlopen naar de slechte, zo waren zijn woorden: Van verdriet komt woede en van woede komt verdriet, een oneidige cylus waar geen eind aan kwam.. Maar ondanks al dit, hij zal niet opgeven! Door Moerassen, stranden, sneeuwvlaktes, bergen hij zal alles doorstaan. En dat waren niet zijn enige woorden, ook woorden die vaak met hem te maken hadden waren: "I'll never give up!" dat, en zo was hij ook. Hij had een zware training ondergaan samen met andere goede paarden, na een tijd moest hij trainen onder de slechte en in hun 'leger' de training was daar enkel slechter en zwaarder.. Daarom wou hij de wereld veranderen, "If there isn't peace, I will seize it to creat peace!" Als iemand de woorden uitsprak van dat er geen vrede is, dan zou hij die woorden gebruiken. Als er geen vrede is zal hij het maken! Niemand zou hem in de weg zitten, zwak was hij zeker niet. Daarom was hij hier, om de wereld te veranderen..

Zijn benen bewogen ritmisch over de keien, dit was de Drakenberg. Hij had er van gehoort, vlak voordat hij het gebied inkwam. Ook hadden zijn oren dingen opgevangen als: Kuddegebied, Black Rose en slecht. Al hield dat hem niet tegen als die laffaards daar! Mischien zou dat zo slecht en vals klinken, maar zo was hij niet, hij hield eerder van vrede. Daarom vocht hij enkel als er een goede reden voor was, of als iemand hem aanviel. Maar hij zal blijven strijden voor vrede, al voor hoelang hij hier was. Wat minder dan een uur was. Was er geen oorlog aangaande, zo lag het voor zijn gevoel. Maar hij was geen expert, in zijn vaderland zag je overal lijken liggen van paarden die in de oorlog zijn overleden.. Maar hij zal zien, wat hier zal gebeuren, en wie hij als eerst zal ontmoeten!

Samantha zette langzame, gecontroleerde passen. Haar hoeven tikten hol op de berg, waar ze zich op dit moment echt rot aan ergerde. Waarom had dit vijandelijke gebied dan ook zo’n natuurlijke bewakingssysteem van klinkende stenen? Samantha snoof zachtjes, en schudde met haar bruin witte hoofd. Dit was vijandelijk gebied, gebied van de Black Rose. Maar dat hield haar niet tegen om er door heen te lopen; In tegendeel, ze was hier om eens wat informatie te gaan halen over de Black Rose, zijn paarden en hoevaak en hoeveel de kudde bewaakt was. Haar nieuwe rang, Guardian, had ze niet voor niets; Om de gebieden van de Eagles te beschermen. Ze was dan ook behoorlijk trots dat zij deze belangrijke taak uit mocht voeren, en even verscheen er een glinstering in haar warmbruine ogen. Maar als Guardian moest ze natuurlijk ook wel wat weten over de andere, slechte kuddes. Zo kon ze hun gebieden immers beter beschermen. Dus zwiepte ze energiek met haar staart, en zette zo stil mogelijk haar toch voort.
Haar oren schoten naar voren toen ze het geluid van een ander paard opving. Met trillende neusvleugels rook ze waar het paard zich bevond, een endje verder weg. Met een bonzend hart stapte ze nog stiller dan eerst voort, haar hoofd laag naar beneden houdend. Maar toen ze dichterbij kwam zuchtte ze, half teleurgesteld, half opgelucht. Dit was geen Black Rose paard, de onplezierige maar goed herkenbare geur hing niet om de hengst heen. Dus besloot ze om voor de vriendelijke benadering te gaan; Ze stapte achter een stel rotspartijen vandaan, en ving de blik van een bruin paard. Met vrolijke ogen en haar oren naar voren liet ze al van een afstand weten dat ze geen gevaar was voor de hengst, als hij dat ook niet voor haar was. Ze brieste opgewekt. “Hallo, wie ben jij? We zijn in vijandelijk gebied, weetjewel. Kom je ook Zwarte Roosjes bespioneren?” babbelde ze nonchalant, zoals altijd kwam er een grote woordenstroom uit haar mond. Haar klaterende lacht galmde één seconde over de bergen, waarna ze daar snel mee ophield. De stilte hier was haast tastbaar, en het geluid echode rond. Slim, Sam, echt heel slim. Ga vooral zo door, dan staat de hele Black Rose straks voor je neus, dacht ze zelfberispend, maar nu nog weinig bezorgd. Haar heldere ogen namen nieuwsgierig de bruine hengst voor haar op, terwijl ze op een reactie wachtte. Het kon natuurlijk altijd nog dat hij een slecht paard was, maarja, daar wist Sam ook wel raad mee. Ze had sinds ze in DH gekomen was al meerdere malen gevochten, en was daar alleen maar sterker door geworden.

[ben jij hier op DH nog iemand, toevallig? ;D ]

In een actief tempo stapte de barokke merrie over de verharde grond. Haar hoeven kwamen bij elke pas licht dreunend op de grond en steentjes rolde weg. Haar enorme spierbundels onder haar glimmende, pikzwarte vacht waren gespannen en haar hoofd had ze hoog in de lucht getild, terwijl haar neus een tikkeltje naar beneden wees. Luid snoof de brede merrie eens en stampvoetend lieten haar benen zich overgaan in een uitgestrekte, actieve en toch beheerste draf. De neus van Kwestura rustte nu op haar gespierde borst, waar een laagje zweet overheen lag. Haar spieren waren duidelijk te zien, zacht en ritmisch bewogen haar enorm lange manen mee met haar bewegingen, maar zodra de merrie tot stilstand kwamen, hingen ze krullend langs haar gespierde hals. Luid snoof ze de geur eens op, Black Rose. Kort liet ze haar lichte ogen door het gebied glijden, geen knol te bekennen en dat kwam haar goed uit, want ze had geen zin in gezelschap. Nijdig gooide ze haar oren in haar nek en begroef ze diep in haar manen, haar blik veranderde abrupt in een angstaanjagende, kille en nietszeggende blik.
Zodra ze haar hoofd naar de linkerkant draaide, merkte ze twee paarden op. Door een flinke wind die net de verkeerde kant opwaaide, had ze hun geuren niet opgepikt. Meteen draaide de merrie haar lichaam op en liep richting de goedzakjes, wat moesten die hier? ''Zwakkelingen, wat moeten jullie hier in het Black Rose gebied? Horen jullie niet in die gebieden van de goedzakken thuis?'' siste ze tussen haar tanden door. Ze zat dan wel niet in de kudde van Cobrazarao, maar dan hoefde die huppelende knollen zich hier nog niet te tonen! ''Opdonderen, voordat ik jullie afmaak.'' waarschuwde ze hen, waarna ze hen beide een kwaade blik toewierp.

Kort gleden haar ogen over de paarden heen, waren ze doof ofzo? Ze wist toch zeker dat ze ze net had gewaarschuuwd. Kwestura liet haar tanden over de wang van de hengst glijden, waardoor bloederige krassen ontstonden. Dreigend deed ze een stap opzij en als ze haar hals niet had opgekruld, hadden hun voorhoofden elkaar geraakt en dat vermeed ze graag. ''Heb je me niet gehoord?'' siste ze tussen haar tanden door, terwijl ze haar achterbeen een keer naar de bonte merrie uithaalde, abrupt draaide ze zich om en keek recht in de ogen van de goedzak. ''Hetzelfde geld voor jou merrie, opdonderen als je je leven waart bent.'' waren haar woorden en zodra ze klaar was, deed ze een stap naar achter en keek beide paarden een voor een aan.

Rustige passen gingen door het drakengebergte. Het weerklonk tussen de koude rotsen en bergen. Alles zag er rustig uit, voor een gebied van een slechte kudde genaamd Black Rose. De kudde die de meeste zo haatte, omdat die zo'n ontzettend stand hield. Nooit zijn ze gestopt te blijven bestaan. Maar nu hebben ze eigen gebieden. Dat wordt vast iets verschrikkelijks... In deze tijd van het jaar begon er een oorlog uit te breken. Een oorlog barstte bijna open, tussen goede en neutrale kuddes, en slechte kuddes. Maar een zekere karamelkleurige merrie leek het niet veel te schelen. Ze liep expres door de slechte kudde-gebieden en ging zo de hele wereld rond. Tot nu toe was ze nog nooit iemand tegengekomen. Eigenlijk best wel raar. Ze waren vast allemaal aan het oorlog voeren. Het was tussen ene Cobrazarao en ene Boots, volgens de merrie, en ze dacht erover na, terwijl ze rustig verderging. De oorlog zou bijna beginnen, maar waar zou die oorlog gehouden worden? Hoeveel paardenlevens zal de oorlog eisen. Hoeveel... Niemand weet het eigenlijk, het is een mysterie. Maar de karamelkleurige merrie genaamd Caramell wist dat het niet lang zou duren, tot er een enorme oorlog zou razen, met vele doden. Ze had nooit iets gehoord van een andere oorlog, maar wist dat die er ooit geweest was. Dat zag je goed bij de Ash Valley. Lijken van paarden, lagen er te rotten, geen enkel paard waagde zich er daar nog. Het zou vast een treurig gezicht zijn. Caramell keek weer recht voor haar uit, met bergen had ze geen problemen. Ze was immers een bergpaard, met een zweetvoskleurige vacht, maar ze vond karamelkleurig beter bij haar passen.

De keiharde stenen ratelden onder haar door. Klik klak klik klak. Het begon ook te regenen, meerdere klikken en klakken, die tegen de stenen aantikten. Ze vielen naar beneden, toen Caramell eroverheen stapte. Ze was een goed paard, maar was in het gebied van Black Rose. Ach, haar maakte het niets uit. Het was van iedereen, gebied of niet. Plotseling spitste ze haar oren, een onbekende geur en hoefgetrappel pikte ze op van haar oren en neus. Haar scherpgeprikkelde zintuigen volgden het aandachtig, om zoveel mogelijk informatie op te pikken. Al snel rook ze een andere geur, en weer eentje, die overeen kwam met de kudde waarna het gebied stonk. Ze trok haar wenkbrauw omhoog. Black Rose, daar zal je het hebben. Ze begon harder te lopen, en liet haar blik vallen op twee merries en een hengst. De ene merrie die rook naar het gebied, siste al meteen beide merrie en hengst iets toe. Rustig ging Caramell voor beide merrie en hengst staan pal tegenover de slechte merrie en vroeg: "Opdonderen? Tut tut, dat is niet echt aardig van je zeg." en ze wachtte op haar hoede op een reactie, want dit zou de merrie behoorlijk prikkelen.

Een grom slaakte hij uit zijn keel. Hij rook weer de stank van de goedzakken. De goedzakken waren de domste wezens van de wereld. Het veraste hem dat deze goedzakken nog leefden. Hij sloop de donkere grotten in. En volgde Nawaki. Een hengst. En die dacht al duidelijk dat hij hier de baas was. Cobrazarao begon van woede te koken. Hij merkte ook een merrie op. Samantha. Dit werd nog een hele fijne slachtpartij. Uiteindelijk voegde Die merrie zich bij de hengst. Waarschijnelijk voor een gezelig gezelschapje. Hij drukte zijn oren in de nek. Toen hij haar zin hoorde. Cobrazarao verscheen uit de duistenis en keek de twee mormels eens aan. Hij rook een lid van Samantha. En dan een onbekende hengst. Toch zal hij die hengst ook straffen. "Wel, wel, wel. Ben jij van plan De Black Rose kudde te bespioneren. Wat ben jij erg slim dat zo Stiekem te melden. Merrie. Wat jammer dat ik dat niet kan toestaan. Jullie twee zijn niet welkom. En zeker niet een lid van Amiya." Hij richtte zijn lichaam naar Samantha. Deze merrie zal goed moeten nadenken. Vluchten of sterven. Hij hield ook die ander in de gaten. Die waarschijnlijk de held zal willen uithangen en de merrie beschermen. Of Stoer doen. Hij snoof. Hij merkte dat zijn zoon in de buurt was. Hij grijnsde. Die was waarschijnlijk ook op goedzakkenjacht. Hij begon rondjes te lopen rond deze lelijke merrie. Goedzakken waren echt lelijk en walgelijk. Een dode lijk is mooier dan een goedzak. Hij haatte ze hard. Zijn zwarte ogen gunden ze geen aandacht. Maar opeens merkte hij nog een indringer op. Hij snoof weer. Een merrie die hij niet kende. Maar ze beschermde zijn gebied. Een ander merrie voegde zich er weer bij.

_Sorry inspiratieloos-

Hij stapte verder over de keien, zijn pas was al vertraagd naar de stap sinds een geur zijn neus was binnen gedrongen. Echter was het geen slechte geur, maar een goede en slechte geur viel lastig te onderscheiden als je van dezelfde plek als hem vandaan kwam. Een plek waar alle paarden rot roken en stonken naar bloed. Echt geen geur die hij nou zo lievelijk vindt, ondanks dat hij zichzelf ook de geur met zich meedroeg. Zijn ogen verlieten dan wel geen emotie, maar diep, diep van binnen waren ze vol vuur. Maar door de oorlog was hij zo geworden, zijn ogen tenminste. Hij draaide zijn hoofd naar een bonte merrie die hem gezelschap houdt. Hij had er niet voor gekozen en hij vondt het ook niet erg. "Ik ben Nawaki, en jij? En ik ben hier nieuw niet voor de slechte paardjes" Waren zijn woorden waarna hij opzij sprong voor de zwarte Frieze merrie, hij had haar al eerder opgemerkt net als haar eerste waarschuwing maar die dingen konden hem weinig schelen vooral bij die paardjes. Zwak was hij niet, en zo wou hij niet genoemt worden. Al had hij weinig te zeggen over wat die paardjes zeiden. Echter was er niks mis met de Bonte merrie, al was haar naam nog onbekend en had ze een hele zin uitgebraakt. Hij vondt het goed zolang ze geen klier is die hem de hele tijd aanraakt als een gek. Niet dat je die snel zal tegenkomen, maar je wist het nooit. Hij zuchte en wierp een emotieloze blik op de Frieze merrie, er waren alleen merrie's uitgezondert hem. Een slecht paardje, iets wat he weinig kon schelen. "Merrie, jij weet niks over ons. En hoezo moeten we weglopen voor een normaal paardje?" Alsof er een straaltje angst door zijn bloed stroomde, goed was hij. Al was het beter neutraal te noemen hij was niet gemeen. Maar dit noemde hij toch wel uitdagen. Maar hij beheersde zichzelf, en zal niet vechten tot zij zal beginnen.

Een derde paard kwam erbij, nogmaals een merrie. Blijkbaar was het ook geen slechte, mooi zo. Dat klonk alsof hij bang was maar dat zou dat paardje maar beter niet kunnen uit testen. Hij was niet verbaasd op de komst van een slecht paard erbij. Een slechte Fries, Cobra aan zijn bouw en lichaam te zien. Hij had ervan gehoort angstige woorden. Bovendien dacht hij enkel dat hij de beste, sterkste en machtigste van iedereen was! En dat was een minpunt wat iemand zeer zwak kan maken. Moet dat Cobra voorstellen? Ik had over je gehoort, maar ik ben niet zwak als de paarden waar ik het van heb gehoort. Niet denken dat ik zo stoer doe, ik mag jouw'n type gewoon niet, bovendien ben je zwak als je zo denkt" Zo waren zijn woorden tegen Cobra, die hengst kon hem niks schelen. Hij had ervaring met vechten en oorlog, nu begon hij aardig slecht te klinken. Maar hij had geen keuze om te zeggen hoe hij was. Dat zouden andere moeten bepalen, maar hij zal neutraal zijn en naar goed wijken. Dat wou hij, slecht was niks voor hem. Maar hij haatte de slechte wel..

Samantha’s ogen gleden naar de zwarte merrie, die erg snauwerig en bazig deed hen vertelde om op te rotten. Ze rolde geïrriteerd met haar ogen. “Is dit het punt waarop we bang moeten worden en wegrennen? Want dan heb ik dat even gemist. Doe even normaal, je hoort niet eens bij de Black Rose, wat geeft jou het recht om hier de baas te spelen?” zei ze sarcastisch en onverschrokken, en snoof. Daar kon ze dus zo slecht tegen, paarden die dachten dat ze werkelijk alles waren en zichzelf geweldig vonden, meestal waren het de slechte paarden die deze eigenschap bezaten. Samantha was een allervriendelijkst, vrolijk paard, maar zodra ze zich aan een –meestal slecht- paard irriteerde, sloeg haar humeur om als een blad aan een boom. Weinig onder de indruk zette ze een snel stapje opzij toen er een paar benen naar haar toegegooid werden, haar wenkbrauw kwam langzaam omhoog. Ze wierp een blik naar de hengst, die zichzelf als Nawaki voorstelde. In zijn ogen zag ze dezelfde afkeer. Er kwam nog een merrie, haar hoeven galmden over de berg. Zij stond kennelijk aan hun kant, want ze ging meteen in de aanval op de zwarte merrie over. Ze ging voor hen staan, maar Samantha zette een stapje naar voren en ging naast haar staan, met een vlugge glimlach keek ze naar de merrie.
Haar hoofd draaide een paar centimeter, niet genoeg om de friese merrie uit het zicht te verliezen maar wel genoeg om nóg een zwarte fries aan te zien komen, dit keer een hengst. Een glimp van herkenning schoot even door haar warmbruine ogen toen ze opmerkte dat dit wel Cobrazarao moest zijn, leider van de Black Rose. Zo, dus hij kwam zijn gebied beschermen? Zijn woorden maakten in elk geval zijn reputatie waar, hij begon meteen over hoe ze wel niet zouden sterven en bla,bla,bla. “You’re all talk, darling.” Zei ze minachtend tegen de leider, nooit maar dan ook nooit zou ze respect tonen aan de leider van de Black Rose, met z’n macho gedrag en bazige gedoe. Bovendien was hij een slecht paard, en aan welk slecht paard zou Samantha eigenlijk respect tonen? Zij was een puur goed paard, maar dan wel eentje die van vechten afwist en onverschrokken was. Dus staarde ze recht in de zwarte ogen van Cobra, uitdagend en geen spoortje angst in haar ogen. Zijn woorden maakten een zwaar geïrriteerd gevoel in haar los. “Ik ben vereerd, dat ik hier als minste gewaardeerd word, zeg. Ik ben niet bang voor jou of je spieren, ik heb een zekere eigenschap genoemd intelligentie. Misschien ontbreekt het jou daar aan.” Zei ze minachtend, in vechten was ze goed, maar in woorden was ze ook zeker niet zwak. Ze had altijd haar woordje wel klaar staan, en paarden waar ze een hekel aan had mochten het weten.

Voor een kort moment greens ze geamuseerd, maar al snel verdween die grijns toen ze achter haar een stem hoorde en zo te horen, stond die knol niet aan haar kant. Abrupt draaide ze haar lichaam richting de merrie en vernauwde ze haar ogen. ''Awh, in het vervolg zou ik wat aardiger zijn, goed?'' zei ze, met een onschuldige glimlach rond haar mond. Tuurlijk was het sarcastisch bedoeld en dat zou de merrie merken, want Kwestura zette haar tanden in de neusbrug van de merrie en liet haar voorhoef tegen haar borst aankomen. ''Nu je mondje dichthouden, anders zal ik zorgen dat je hier half dood op de grond ligt, of dood. Wat jij wilt.'' zodra ze klaar was met haar woorden, draaide ze zich om en in haar ooghoeken zag ze de leider van de Black Rose aankomen. Kort knikte ze richting hem, zodat hij wist dat ze zijn gebied probeerde te beschermen, ondanks ze niet in zijn kudde zat. Voor een kort moment richtte ze haar aandacht op de bonte merrie, maar al snel sprak de smalle hengst wat woorden uit. ''Normaal paardje? Hmmz, en waar slaat dat op? En inderdaad, je moet weglopen voor een 'normaal' paardje. Als je dat niet doet, tsja.. Daar kom je dan vanzelf achter. Dus maak je keus, blijf je en voel je wat pijn is? Of ga je, zodat je nog langer kan leven.'' siste ze tussen haar tanden door, waarbij ze haar ogen vernauwde en dreigend haar staart door de lucht liet gaan. Een spottend lachje verliet haar mond toen de bonte merrie begon te spreken, ''Ach meid, ik hoef je niet eens bang te maken. Zodra ik met je in gevecht ga, weet ik toch dat je als een bang schaap weggallopeerd. Wat geeft jou het recht hier te komen, is het niet duidelijk genoeg? Dit gebied is van de Black Rose, alleen de slechte paarden mogen zich hier tonen. Niet een of ander achterlijk goedzakje of neutrale knol als jou.'' was haar antwoord op de woorden van de bonte merrie. Even gleed haar blik door het gebied, het was donker en nergens was ook maar een sprietje groen gras op te merken en dat gaf Kwestura een voldaan gevoel. ''Ik denk dat ik duidelijk ben geweest? Ook Cobrazarao heeft jullie gewaarschuwd, als ik slim was zou ik maar snel wieberen, voordat ik jullie stuk voor stuk afmaak en de grond van dichtbij laat zien.'' beet ze alle drie de goedzakken toe. Haar oren waren verstopt in haar enorme bos met krullende manen en haar lichte ogen waren nauwletten op de paarden gericht, verdomme Begrepen die zwakkelingen nou serieus niks? Het was toch niet zo moeilijk om gewoon te luisteren, ''Wieberen, of jullie zullen sterven!'' waren haar dreigende woorden.

Cobrazarao kneep zijn ogen bijna dicht tot spleetjes. Hij werd echt kwaad. Zijn zwarte ogen schoten richting de hengst. Een gemene grijns sierde zijn gezicht. " Ik ben inderdaad Cobrazarao, en ik verwachte al dat je dat zou zeggen. Die zinnen worden de laatste tijd echt wel saai. En wat dacht je anders van mij? Dat zwarte schaduwen aan mijn zei stonden en het dan begint te donderen. Ik zal niet zo onbeschoft doen. Ik ruk met gemak je kleine kop er af." Hij begon te lachen toen de hengst zei dat hij niet van Cobrazarao type viel. " Het interseerd me echt geen bal wat jij vind hengst." Altijd dat onnozel gebrabbel. Daarna richtte hij zijn bol naar Samantha. De merrie die het eerste word afgemaakt. Maar hij wachtte geduldig af. Hij had een plan die spoedig uitgewerkt word. Hij richtte zijn hoofd naar dat andere indringer. Hij keek op toen de merrie genaamd Kwestura in de aanval viel. Die zijn plan naar de maan schoot. Hij keek even achter zich en grijnsde fel. En uiteindelijk keek hij naar de caramel gedoe daar. Die niet eens bewoog. Hij drukte zijn oren in de nek. Hij wist niet wat die Kwestura van plan is. Maar tot nu toe beviel het hem. hij keek naar de hengst. Die hij neer zal halen. Doodleuk stapte hij recht op de mormel af. zijn spieren gespannen. Hij schraapte uitdagend. Een uitnodiging voor de hengst om te sterven. Cobrazarao stapte eerst wat rondjes. En zodra hij merkte dat de hengst ietsje verslapte schoot hij in de aanval. De hengst duwde eerst de hengst opzei en greep daarna de bovenkant van de hals. De hengst was vrij klein. Dus veel moeite deed Cobrazarao niet om die vast te houden. Hij sloeg een paar keer recht in de buik van de hengst. Maar niet te hard. hij wilde eerst spelen met de hengst. Hij hoopte dat die niet te snel dood zal gaan. Zijn zwarte lange manen plakten tegen zijn wonden. Zijn tanden scheurden in het vlees. Hij kon elk moment een groot stuk vlees er uit rukken. Hij merkte wel op dat de hengst wel wat kracht kon opzetten.

Al snel spitste Caramell haar oren, weer een paard d'r bij. Dit was Cobrazarao himself. Ze zuchtte expres hard en ongeïnteresseerd. Cobrazarao was volgens haar de grootste ego van heel Dreamhorses. Meteen begonnen de hengst en de merrie met haar mee te doen, ook zij wilde niet weg uit dit gebied. Maar Caramell had het druk met een stekende pijn in haar neus en tegelijkertijd een flinke trap tegen haar borstkas aan. Ze moest maar weer gaan trainen, dit had ze kunnen tegen kunnen houden! Haar neus bloedde, maar ze liet geen emoties van angst of pijn zien, niet voor die twee slechtzakjes. Ze walgde van ze, paarden die stoer probeerden te doen door slecht te zijn. Verschrikkelijk! En die zwarte hengst, die voor haar stond, was nota bene een leider van die ego's. Het heelal kon niet groot genoeg zijn voor hem. Haar voorhoofd was gefronst, kleine lichte rimpeltjes kon je zien. Ze deed alsof ze lette op de slechte merrie, maar ze hield Cobrazarao in de gaten, die naar de hengst toeliep. Maar de hengst had het waarschijnlijk druk genoeg met Cobrazarao, en kon beter achterstandige hulp van die getrainde goede bonte merrie gebruiken. Zijzelf hield zich bezig met dat onderdaantje. Terwijl ze zelf niet echt groot was, maar toch. "Wieberen? Je hebt mij een bloedneus bezorgd! Ik was al van plan dit niemandsland te verlaten, want wie heeft er wat aan dit gebied? Omdat het stoer is, willen jullie het graag hebben? Mij kan je uit het gebied slepen maar ik ga er niet uit!" Toen schoot ook Caramell in de aanval. Ze zette zich af tegen de grond, en haar voorbenen schoten sierlijk in de lucht. Ze ademde wat moeilijk, kwam door de trap tegen haar buik, dus even steigerde ze, een kwade gezichtsuitdrukking was te zien, en ze zette haar platte tanden die voor graseters bedoeld waren in de nek van de merrie. Paarden hebben immers geen scherpe tanden, maar wel veel kracht. Ze hield stevig vast, en schopte met haar voorbenen tegen de merrie aan, toen liet ze los. Hopelijk had ze wel goed gemikt, het was zo snel, misschien was het niet eens gelukt, misschien had de merrie het ontwijkt. "Niet slecht van een goedzakje heah?" riep ze naar de zwarte merrie, en ze probeerde in te schatten wat de merrie ging doen, of ze dat misschien kon ontwijken.