Loving, smiling, talking, drinking it's all a part of the game of life

Langzaam slofte verder in de verstikkende woestijn, amper een schaduw plekje, hier en daar een cactus of dood woestijn boompje. En als je water vond mocht je van al het geluk van de wereld spreken. DH was zo erg veranderd, nieuwe kuddes, nieuwe leiders. Er was zo veel veranderd het enige wat nog hetzelfde was zoals zij dit zich kon herinneren was de Valkyrie. Enkel die had nog dezelfde naam én leider. Inmiddels was Pearl niet langer leider van de Dénali maar was dit Kai en Sultan. De Quiet Sparkle was overgenomen door Magnifico. En, ze zuchtte eventjes. De Fire Flame was weg overgenomen door een of andere Nanami en nu heette het Utopia. Ze snoof eventjes verontwaardigd zelf had ze nooit iets meegekregen van Erinyen, ze wist alleen dat die Nanmi de Fire Flame had weggedoemd. Alles waarvoor zij ooit geleefd had, waarvoor zij gevochten en gestreden had was weg door één merrie. Ze was geboren als een veulen in de Fire Flame haar ouders waren de leiders, en nu was het allemaal weg door een of andere nietsnut, want zo leek ze in haar ogen, die zomaar eventjes kwam aanzetten met een nieuwe kudde die Utopia zou heten. Ze ging niet meer in een neutrale kudde, het voelde als verraad hoog verraad aan haar ouders. En alsof ze over de duivel sprak kwam een geur in haar neusgaten gekropen stiekem als een spinnetje die omhoog kroop naar een prooi in zijn web. Een geur die haar vaag bekend voor kwam ze draafde aan en concentreerde zich op die geur het begon haar te duizelen al die concentratie in dit godvergeten hete oord. Water, had ze nu maar water, plots zag ze iets in de verte het leek zo veel op water. Ze sprong aan in galop en kwam dichter bij, maar het was enkel illusie daar voor haar was geen water en zonder dat ze het merkte was ze in rondjes aan het galopperen plots zakte haar poot weg en werd deze nat, ze trok haar poot terug. Water... Haar neus vloog naar beneden en langzaam en genietend dronk ze de teugen op tot ze niet meer bij het water kwam, toen richtte ze zich weer op de geur. Maar ze was al weer verzonken in gedachtes, over dat gene wat er net tot haar door drong, dat Painted Black de Utopia had uitgedaagd, vaag drong het tot haar door dat de merrie Nanami dus alweer weg was en dat haar ouders weer een kudde leidde, maar daar dacht ze al niet meer aan, plots was ze in een draf naar de onbekende hengst gegaan.

~Furian~

Een jonge hengst liep, nee, strompelde door de woestijn. Zijn tong likte kort zijn lippen, al was het vocht al te snel weer opgedroogd. Zijn oren draaiden elke keer om de vervelende vliegen bij hem weg te houden. Zijn goudkleurige, maar toch voskleurige vacht glom in de felle zon en zijn benen waren gestopt met lopen. Zijn lange benen, zijn gespierde achterhand, buik en hals... De spieren glommen, nat van het zweet door de hete, bijna moordende zon. Hij liep verder en snoof even aan een dood, of bijna dood, takje. Hij besloot op zijn minst gewoon een hapje te nemen en ervan te genieten. Al snel kreeg de jonge hengst, Furian genaamd, spijt van deze keuze. Het takje was ronduit... walgelijk. Hij schudde zijn hoofd en spuugde de restjes uit door zijn hoofd te schudden en zijn mond open te houden.

Hij schraapte in het zand naar iets anders, iets anders wat eetbaar, of beter, drinkbaar zou zijn. Hij bleef doorgraven, het zand vloog om zijn lichaam en creëerde een stofwolk om zich heen. Hij drukte zijn neus al snel in de kuil, welke wel heerlijk verkoelend was. Maar er was geen voer of water te bekennen. Hij schudde zijn hoofd even en zijn oren draaiden zich naar achteren wanneer hij een dof geluid hoorde. Het doffe geluid van hoeven in het mulle, hete zand. Hij draaide zijn hoofd om en keek door de woestijn, al moest hij zijn ogen bijna fijn knijpen om zelfs maar een beetje te zien. Hij schudde zijn hoofd even om de manen naar de andere kant van zijn hals te gooien, zo kon zijn vacht onder de manen drogen, en keek weer. Hij zag nu dat een ander paard zijn kant op kwam. Wat in hemelsnaam had dit te betekenen? Hij keek naar het paard en zijn oren draaiden in zijn nek. Hij was altijd een beetje wantrouwend geweest. En hij wilde niet weer in een luchtspiegeling trappen. Hij bleef rustig staan, maar kreeg al snel door, doordat het paard niet verdween, dat deze er wel echt was.

Weer begon hij te graven, een stofwolk creërend voordat hij van het andere paard wegrende, zijn staart fier geheven, zijn hals in een sierlijke krul gehouden en duidelijk met zijn hoofd slaand omdat hij niet wist wat deze, duidelijk een merrie, van hem wou. Hij bleef verderop staan en had nu één oor naar voren gericht en de andere naar achteren. Zijn bruine ogen keken naar haar, maar hij zou nu niets doen, nog niets.

Een schim, voor haar kwam duidelijk de schim van een hengst in beeld, nu was het nog niet meer dan een schim. De hengst die soms verdween achter wolken van zand, leek gespannne, haast bang, hij had, dat zag ze zelfs van hier, zijn oren plat in zijn nek. Een seconde aarzelde ze en stopte ze vanuit haar sukkeldrafje, een been omhoog. Was die hengst wek te vertrouwen? Ze bedoelde maar, zoals hij daar stond leek hij haast slecht en aangezien dit het gebied van de slechte was... Plots ging haar hoofd in een schok omhoog, wat deed zij hier in het gebied van de slechte? Wie was zij om de hengst te beoordelen tot slecht en stel dat de hengst niet slecht was, maar nieuw... Dan moest ze hem waarschuwen, misschien wist hij het wel niet allemaal? Het werd voor Padeau al snel duidelijk dat de hengst niet slecht was, eerst liet hij zich opgaan in een eigen gemaakte wolk van zand en stof, daarna galoppeerde hij weg. Toen de wolk weg was, was de hengst net als de wolk, verdwenen... Padeau gooide haar staart en hoofd omhoog en sprong ook aan in een galop, haar benen zette ze steeds ver naar voren en trok ze hoog op. Ze brieste, haar staart wapperde als het ware als een vlag achter haar aan. Uiteindelijk kwam de hengst weer in beeld, ze sloeg met haar staart tegen haar flank en versnelde eventjes, toen ze merkte dat de hengst weer stil ging staan draafde ze met een sukkel drafje op hem af, om eventjes af te koelen, voorzover dat kon. Toen ze voor de hengst stopte hijgde ze nog eventjes na, waarna ze de hengst bekeek. Hij had roodbruine manen en zijn vacht kleur kon ze niet plaatsen. Ze had nog nooit een paard met deze kleur gezien, maar ze vond het een mooie kleur. Een kleine sierlijke glimlach trok over haar gelaatstrekken, toen ze in de ogen van de hengst keek. ,,Hallo... Uhmm, sorry als ik nu onbeleefd ben, maar mag ik vragen waarom je wegrende? Ik doe je heus niks hoor.'' Verzekerde ze de hengst, echter had ze bij haar vraag een beetje twijfelend geklonken, niet zeker wetend hoe de hengst er op zou reageren. ,,Owh trouwens, ik ben Padeau, dochter van Painted Black en Amani, leiders van de Utopia.'' Een trotse glimlach gleed om haar lippen en ze ging net iets rechter staan, haar staart net iets meer geheven net als haar hoofd.

Furian wist echt niet wat hem overkwam. Hoe was het mogelijk dat een merrie hem achtervolgde. Hij had gezien dat ze kort twijfelde wanneer zijn oren in zijn nek draaide. En nu ze steeds dichterbij kwam schoten zijn oortjes kort naar voren wanneer hij naar achteren liep. Al snel waren de oortjes naar achteren gericht, nu meer van verbazing dan van angst of woede. Ze glimlachte... Wacht wat? Waarom glimlachte ze? Furian tilde kort zijn been op om een vlieg te verjagen die hem dwars zat. Bij haar woorden keek hij haar verbaasd aan. "Ik kan beter vragen, wie ben jij? Zo kom je dagenlang geen paard tegen en zo juist wel. En de reden dat ik wegrende..." Hij zuchtte even diep en keek haar aan, zijn oortjes stonden nu definitief naar voren gericht. "Ik heb de laatste paar dagen alleen maar paarden gezien, maar ze waren niet echt. Een luchtspiegeling. En om te kijken of jij het niet was... Tja... Dan ren ik maar even weg." Zijn oren draaiden af en toe om het geluid van het vallende zand, dat bezweek onder de zwaartekracht, te horen vallen.

Furian had even naar de merrie gekeken. "Ondanks dat je de dochter bent van de leiders van Atop-... Kuch, Utopia... Mag ik dan vragen wat je hier doet? Het is gevaarlijk hier weet je? Niet alleen de hitte, maar ook roofdieren liggen op de loer." Hij hoorde hoe de staart van een ratelslang begon te ratelen en hij keek even om zich heen als hij zit dat het dier vlak voor haar hoeven ligt, zijn kop op haar gericht, klaar om haar te bijten. Hij sprong er met zijn hoeven op en duwde het dier het zand in, al zou het nu eerder dood gaan als straks nog weg kunnen gaan. "Over roofdieren gesproken." Hij schudde zijn hoofd even en keek weer naar haar. "Mijn naam, is trouwens Furian. Ik was op zoek naar Abyss, mijn zusje. Heb jij haar toevallig ergens gezien?"

De hengst was nog steeds een beetje onverschillig bezig, zijn oren draaide dan weer naar voren toe, dan weer naar achteren, alsof hij niet goed wist wie hij was, wie hij hoorde te zijn en wie hij wou zijn. Padeau daarin tegen had nog altijd haar oren naar voren en bleef opgewekt glimlachen. Alles om de hengst op zijn gemak te stellen dat ze hem echt niets zou doen. Ze grinnikte eventjes onwillekeurig bij zijn woorden. ,,Ja gek is dat niet, hier in dit godvergeten oord, wist je al dat hier amper paarden komen? Maarja, wie spookt er dan ook dagen rond in de woestijn, het gebied van de slechte? E-'' Ratelde ze snel achter elkaar aan, zo snel dat het nog tussen zijn woorden paste. Toch wou ze nog wat zeggen, maar aangezien de hengst al begon te praten klapte haar mond met een zachte klap dicht en mepte ze wat met haar staart. Ze opende haar mond al om te antwoorden, maar ze deed hem weer dicht en keek de hengst vragend aan. Uiteindelijk schudde ze haar hoofd en keek de hengst weer opgewekt als altijd aan. ,,Dus je wilt zeggen hé... Je wilt dus zeggen... Zeggen wil jij dus... Oké laat ik het nou maar gewoon zeggen. Je wilt dus zeggen dat je wegrent om te kijken of paarden echt zijn?'' Ze grinnikte eventjes na, rare hengst. Bij de volgende woorden van de hengst kwam er een anders soort glimlach op haar gezicht. Opgewekt, groter en breder, maar ook ondeugend en een beetje mysterieus. ,,Niet alleen de hitte en de roofdieren heersen hier wist je...'' Zei ze, haar stem plotseling mysterieus en opgewekt. Uiteindelijk vermoorde de hengst een ratelslang ze grinnikte eventjes en luisterde naar zijn andere woorden. ,,Nee sorry, geen Abyss paard gezien vandaag, gisteren en alle dagen van mijn korte leventje. Aangenaam Furian.'' Zei ze opgewekt. Gáwd, ze praatte teveel vandaag, nog wel in die moordende hitte. ,,Maar goed, terug komend op wat hier allemaal gevaarlijk is-'' Haar stem sloeg over van opgewekt en vriendelijk naar opgewekt en mysterieus. ,,-Er zijn hier ook slechte paarden wist je dat. Paarden die hunkeren naar het bloed van onschuldige slachtoffers, paarden die de duivel dienen en ieder paard op hun pad vermoorden. Ieder paard dat ze tegen komen vermoorden ze. Ze bedreigen de kudde's, in de nacht komen ze het meest, ze komen met zijn allen of in hun eentje. Als je ooit een slechte tegen komt, dan is het gedaan met je leven. Ze maken het onveilig hier in Dream Horses. En dit.. Dit is hun gebied, hun territorium, weetje, ze zijn net als wolven, ze komen, ze moorden, ze eten je op en ze gaan.'' Haar stem was dreigend, mysterieus, niet langer opgewekt, alsof ze een spookverhaal vertelde. Ze laste een pauze in van maar liefst één minuut om de hengst alles te laten verwerken. Natuurlijk zorgde ze ervoor dat er een spannende sfeer was. ,,En daarbij komt ook nog kijken dat ze alleen paarden vermoorden die hun lastig vallen, de meeste dan, dat ze bot en gemeen zijn en dat je er leuke spelletjes mee kan spelen.'' Nu was haar stem weer omgeslagen, opgewekt en vriendelijk was hij nu. ,,Oh dolletjes, ik ga nog van die slechte houden.'' Grinnikte ze erna. ,,Maar je hebt ook van die goede mormels, vaak vriendelijk, de slechte en de goede hebben al eeuwen lang oorlog, het zijn nou niet bepaald vrienden. Ik ben neutraal net als de Utopia, wij bemoeien ons niet met de oorlogen en zorgen voor het balans, als we daar nog van mogen spreken tussen goed en slecht.'' Verzekerde ze de hengst genaamd Furian.

~Haha, arme Furian ~

De hengst had door dat hij aan één stuk doorratelde. Het deerde hem nogal want hij wilde ook meer over haar weten. Wanneer ze over andere kwade wezens begon draaiden zijn oren in feite geïnteresseerd naar haar toe. Meer kwade wezens? Wat voor kwade wezens? Het was alsof hij dat wilde zeggen. Hij had zijn achterbeen op rust gezet en hij keek haar gewoon droogjes aan wanneer ze het verhaal begon te vertellen. Bloeddorstige paarden... Hij schudde soms lichtjes, bijna onzichtbaar zijn hoofd. Alsof hij dacht dat ze gek was, in feite, dacht hij dat ook. Maar toch had hij er van gehoord. Hij had er ooit over gehoord toen hij bij een kudde langs kwam, het was dan wel duizenden meters terug, maar dan nog. Hij keek haar eigenlijk vrij neutraal aan en zette toen, wanneer ze klaar was een stap dichter naar haar toe. Een glimlach om zijn lippen.

"Als in... Boe? Ik heb dat verhaal eerder gehoord, en... probeerde je me nou bang te maken?" Hij keek haar even verbaasd aan. "Ik mag dan onzeker lijken... maar dat ben ik niet. Van veel dingen ben ik op de hoogte, en juist voordat die andere paarden komen is het mijn doel en missie om mijn zusje te vinden. Ik zou woest worden wanneer ze haar wat aan doen." Hij bewoog zijn staart nog vrij rustig heen en weer, al namen de vliegen al snel bezit van zijn lichaam en dus irriteerde hij zich mateloos aan de vliegen. Zijn oortjes waren op de merrie gericht en hij duwde nu kort zijn neus tegen haar schoft om daar een vlieg voor haar weg te jagen. Hij had gewild dat deze merrie eens iets vriendelijker was, al... was ze wel vriendelijk, maar schijnbaar vond ze het leuk om hem te pesten. Een nieuweling, maar toch kennis van een ervaren paard, en ook nog stom genoeg om erin te trappen.

((OOC: Antwoord anders eerst maar met je anderen, vergeet niet met Remember by Abyss te antwoorden ))

Ze grinnikte eventjes bij zijn woorden en knikte bevestigend bij zijn woorden. ,,Als in boe ja.'' Zei ze, nogmaals zijn woorden bevestigend. Ze had heus wel gezien dat de hengst meer aandacht was toen ze begon over de slechte paarden. Nog steeds was er die kleine, ondeugende, opgewekte, maar vriendelijke glimlach op haar gezicht. Toen hij begon over zijn zusje keek ze hem eventjes vragend aan. ,,Je.... Je zusje?'' Vroeg ze aarzelend, plots had ze het gevoel dat er een lampje boven haar begon te branden. ,,Owh ja... Je zusje... Abyss was het toch? Juist ja.. En hoe ziet dat zusje van je eruit? Dan kan ik je wel helpen zoeken, ik bedoel, ik heb de skills van een Ninja.'' Ze keek de hengst aan op een manier van 'Daar heb je niet van terug hé?' Ze brieste eventjes en krapte, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was met haar achter hoef achter haar rechter oor. ,,En nee... Ik probeerde je niet bang te maken hoor. Laten we het noemen... Mijn eigen manier om paarden te waarschuwen voor het slechte. Maar je moet wel eventjes weten dat niet alles verzonnen is, sommige houden inderdaad van de smaak van bloed, sommige houden ervan om andere pijn te doen, ja, er zijn paarden tussen die andere bang willen maken en pijn willen doen. Slechte zijn dienaren van de duivel en de hel. Ze zijn het symbool voor de hel hier in Dream Horses. En ach, laten we over de goede maar niet praten.'' Ze brieste en schudde haarzelf uit. ,,Je zusje hé... Waar heb je die voor het laatst gezien? Ben je hier trouwens al lang?'' Al die vragen één voor één, ze kwamen en ze gingen bij Padeau en zo hoorde dat.

~WHAHAHAHAHA FLUTTTT~