God give me style and give me grace, God put a smile upon my face.

Het meander. Een hele lange rivier die naast je liep terwijl je zijn bochten afliep. Tijdens de herfst lag de grote draaiende rivier er rustig bij. De merrie kende het hier nog niet goed, maar ze had er veel over gehoord en geleerd. De kleine merrie draafde verder door de bochten heen en keek af en toe eens opzij naar de rivier. Het was hier een mooi groen gebied waarin ze liep. Briesend stopte ze en schudde haar bruine vacht uit. Haar vacht werd enorm dik omdat het winter ging worden. Haar wintervacht begon dus te komen. Dan was ze net een teddybeer. Gelukkig was haar partner, Pinocchio, ook een teddybeer. Dan leken ze op elkaar en was het nog schattiger om het koppeltje samen te zien. Verliefd was ze, smoorverliefd op die kleine hengst. Ze waren sinds de lente al samen en zouden elkaar nooit verlaten. Daar was ze honderd procent zeker van geworden. Duimelijntje hinnikte zacht toen een onbekende geur haar neus binnendrong. Eindelijk. Nog een paard die zo kon leren kennen. Ze hield ervan om paarden te ontmoeten in een nieuw gebied. De merrie draafde verder in de richting van de geur en vertraagde na een tijd. De geur was enorm dichtbij nu. Ze spitste haar bruine oortjes en zag verderop een zwarte hengst. Hij had verschillende rassen in zich, dat zag ze. Ze bleef stilstaan en keek nieuwsgierig naar het andere paard. Rondom de onbekende hengst hing een kuddegeur. Hij was duidelijk jonger dan haar. Duimelijntje keek omhoog naar het paard en knikte kort als begroeting. "Goedendag" zei ze vriendelijk met een warme stem. Haar bruine ogen glommen van vriendelijkheid.

36. Het meander

Een merrie liep naar hem toe en knikte. Ze had een vage kleur, een onbekende kleur. "Goedendag" antwoorde de merrie, duidelijk in een goeie bui. Hij knikte haar goedkeurend toe en zuchte van verluchting, het was duidelijk geen totale badass. Ze was over duidelijk ook ouder als hem. Een vage wind bracht een geluid met zich mee en het leek op zijn naam. Hij keek omzich heen, maar zag niemand. De merrie kon onmogelijk zijn naam weten, want hij had haar immers nog nooit onmoet of gezien. ''Ik zweer dat ik mijn naam hoorde!'' mompelde hij. Hij hief luchtig zijn hoofd en grinnekte. ''Goeden..'' Zijn blik ruste even in de lucht en toen weer richting de merrie, 'dag'' vervolgde hij.
48. 'Ik zweer dat ik mijn naam hoorde.'

De bruine merrie spitste haar oortjes en keek omhoog naar de zwarte hengst. Dat vond ze best grappig. Of schattig? Geen idee. Het was fijn. Ze was ouder, maar kleiner. Raar. De Exmoor schudde haar gedachte weer weg en luisterde naar een aantal vogels die opnieuw floten. Ze sloot kort haar ogen en opende die toen ze iets hoorde. Ze hoorde de hengst iets mompelen. Ze verstond hem nét goed. Duimelijntje grinnikte zacht en zwiepte met haar lange dikke staart. Ze draaide met haar oren en hoorde zijn woorden. "Ja inderdaad, goedendag" zei ze grinnikend en keek vriendelijk naar hem. "Ik hoorde je wat zeggen. Misschien dat die ene koe je wel riep" zei ze speels en een kleine glinstering glom in haar bruine ogen. De merrie keek om haar heen alsof ze de koe zocht. "Oh, hier staat er geen" zei ze dan zacht en keek weer naar de hengst. Geen idee waarom ze zo over een koe begon. Ze wilde het iets vrolijker en gezelliger maken, maar was het wel gelukt? Zou hij het grappig vinden? Ze schudde snel de gedachte weg en keek hem aan. "Aangenaam, mijn naam is Duimelijntje."

45. Koe

De bruine merrie keek naar de hengst die glimlachte. Ze hoorde het gegrinnik en even later zijn antwoord. Ze grijnsde breed en moest duidelijk haar lach inhouden. "Euhm ja.. Een bij ja.. " mompelde ze luid genoeg om te horen en grijnsde naar hem. Ze zwiepte met haar dikke staart en luisterde nog eens naar de rivier. Ze sloot haar ogen en opende deze toen de hengst antwoord gaf. "Leuke naam, Painted Black. Nog nooit van gehoord" zei ze warm en lief tegen hem. Ze keek om haar heen en zag een gele bloem. Gezoem klonk en ze keek er nieuwsgierig heen. Wow, er was echt wel een bij. Niet dat deze hem zou geroepen hebben. Dan zouden ze voor gek verklaard worden. Duimelijntje briesde zacht en keek weer naar de hengst die bij haar stond. Wat moest ze nu eigenlijk zeggen? Ze wist geen woord meer dat ze uit kon spreken. Damn, dat was lastig. Even gleden haar gedachten naar Pinocchio. Wat zou hij nu aan het doen zijn? Aan haar denken? Van haar houden? Haar zoeken? Op haar wachten? Heerlijk, die ware hengst gevonden te hebben.

44. Bij

"Euhm ja.. Een bij ja.. " Hij grinnekte. ''Of de onzichtbare koe'' antwoorde hij lachend. "Leuke naam, Painted Black. Nog nooit van gehoord" Dat klopte, veel paarden hadden zijn naam nog nooit gehoord, omdat zijn ouders ook een speciale naam wouden, een lange naam, een bijzonderde naam, een naam die je niet vaak hoorde. Painted Black was eruit gekomen, aangezien zijn moeder zwart was en zijn vader bruin. Zijn ouders dachten dat het bruin zou overheersen, zo als het bijna zijn zus ook had gedaan, maar bij hem niet, vandaar Painted Black. Zijn gedachte dwaalde steets dieper weg, maar hij kwam al snel weer bij. De merrie was duidelijk ook diep in verdachte..

[ 45. Koe. ]

De merrie sloot even haar ogen en spitste haar bruine oortjes. Ze keek naar de hengst en grinnikte even. "Schapen bestaan ook nog. Wie weet loopt er ergens een schaap rond" zei ze grijnzend en speels. Er zou in haar ogen een hele dierenbende kunnen lopen. Nu dacht ze weer aan een schaap. Wat werd het volgende? Duimelijntje grijnsde breed en zwiepte met haar staart heen en weer. Nu werd het langzaamaan stil. De vogels stopten met fluiten en vertrokken naar een warm land, jammer. De rivier was niet veel harder gaan stromen. Veel wind was er niet. Diep in gedachten staarde het merrietje naar voren. Eigenlijk was ze best moe. Dat had ze nu door. Ook de hele tijd zat ze met Pinocchio in haar gedachten. De hengst waar ze smoorverliefd op was. De hengst voor altijd. Heerlijk die gedachten. Duimelijntje knipperde met haar oogjes en keek weer naar de zwarte hengst. Ook hij was duidelijk in diepe gedachten. "Toch maar geen schaap?" mompelde ze plots slaapdronken, een kleine grijns die haar grijze snuit sierde.

43. Schaap

"Schapen bestaan ook nog. Wie weet loopt er ergens een schaap rond" Hij grinnekte even en schudde zijn hoofd. Het kon wel een schaap zijn, maar die had hij nog nooit gezien! "Toch maar geen schaap?" Hij grinnikte nogmaals. ''Ah, ik hoorde wel zoiets als Painted Bleeehk'' hij lachte nogmaals en haalde zijn schouders op. Voor hem klonk het heel grappig, maar voor haar misschien niet. Nee, hij had heel veel zelf humor. Onbegrijpelijke zelf humor, die hij zelf soms niet eens kon uitleggen, hopend dat de merrie zijn grap begreep, pufte hij wat haartje van zijn voorpluk uit zijn gezicht. Het was niet spottend bedoelt. ''Het zou dus wel een schaap kunnen zijn'' antwoorde hij grinnekend. Alles kon, de hele dierentuin kon hij opnoemen!
[ 43. Schaap ]

De kleine merrie keek nieuwsgierig naar de hengst die nog eens grinnikte. Ondanks ze ongeveer hetzelfde dachten, begon ook zij te grinniken. Ze schudde haar dikke pluizige vacht uit en keek naar hem. Ze hoorde de woorden en grijnsde. Ze snapte hem heel goed. Duimelijntje lachte zacht en keek naar de hengst die weer wat zei. Zachtjes knikte ze en dacht eens aan een ezel. Hoe zouden zij zijn naam roepen? Vast niet zoals een schaap. Duimelijntje had genoeg humor voor vandaag gehad. Haar buik deed pijn van het lachen. Ze wist ook niets meer om te zeggen nu. Niets grappigs meer. Hij leek vol humor en zou vast nog veel meer grappen kunnen maken. Het zou niet erg zijn, maar zelf zou ze niet veel grappen maken voor vandaag. Nog steeds was ze enorm moe van haar lange reis om hier te komen. Duimelijntje draaide met haar oortjes en keek rustig omhoog naar de zwarte hengst. Haar bruine ogen stonden nog steeds warm en vriendelijk. Ze wachtte tot hij nog iets zou vertellen. Zijzelf wist nu even niets meer om te vertellen. Ze was uitgeput. Leeggelopen of hoe je het zou kunnen noemen. De merrie briesde en schraapte met haar hoefje over de grond. Terwijl wachtte ze op de grote hengst.

42. Ezel

Een tijd was het nog steeds stil. Ze waren allebei aan het nadenken. Deze keer dacht de merrie na over vroeger. Toen ze iets jonger was en de hele nacht wakker bleef. Wat een nachtleven. Nu niet meer. Nu was ze veel te snel moe en wilde ze sneller rusten. Ze zuchtte zacht en spitste haar oren toen ze de hengst iets hoorde zeggen: "Ik voel me vereerd om met zo’n mooie dame, op zo’n mooie plek te zijn." Ze hoorde zijn gegrinnik en grinnikte terug. "Euhm. Bedankt denk ik" zei ze grijnzend en glimlachte. Ze zwiepte heen en weer met haar dikke staart en keek naar omhoog. Hij was ongeveer drie hoofden groter. Of minder? Of meer? Schatten in hoogtes en verschillen kon ze niet. Dat merkte ze nu goed genoeg. Duimelijntje schudde met haar hoofd om haar manen iets beter te leggen. Dikke manen waren altijd wel irritant. Ze vlogen met de wind in de verkeerde richtingen en dan had je weer last. Duimelijntje grinnikte speels en keek nieuwsgierig weer naar Painted Black.

34. Nachtleven

Hij grinnekte. Ah, ze snapte hem. En nu? Wat moest hij nu doen? Hij glimlachte nog eens en keek naar de merrie. Het meander, wat kon je hier allemaal doen. ''Het spijt me als ik er verveeld uit zie, maar ik heb ADHD, heb nogal veel aan me hoofd'' hij grinnekte, misschien snapte ze het niet, maar hij hoopte van wel. Hij zwiepte wat met zijn staart, schudde zijn hoofd zodat zijn voorpluk even zijn ogen verliet en deze meteen weer als een gordijn verborgen. Hij glimlachte nogmaals eens breed en omdat hij niet kon blijven stil staan, ging hij maar dansen.
[ 8. Blijdschap ]

De kleine pony draaide eens rond en wandelde rond de grote zwarte hengst. Ze briesde speels en keek naar Painted Black. Ze luisterde naar zijn woorden en grinnikte speels. "Grappig, maar ik zal eraan denken. Als ik het kan onthouden tenminste." Ze briesde speels naar hem en schudde met haar hoofd. Stomme dikke manen. Ze dacht eens na. "Ik weet niets om te doen eigenlijk" zei ze zacht en keek hem aan. Heel even kwam er weer een gedachte in haar hoofd. Weer een liedje: "I could sleep, when I lived alone. Is there a ghost in my house? When I lived alone. Is there a ghost in my house? My house..." Ze zong het liedje zacht in haar eigen gedachte. Dat deed ze wel eens vaker. Typisch iets voor haar. Duimelijntje zuchtte eens diep en keek naar de hengst. Nee, ze wist echt niets om te doen. Ze wilde wel iets doen, want het was echt enorm saai hier. De pony gaapte eens en liep nog eens een rondje om toch iets te kunnen doen. Anders was het echt saai en niet fijn.

5. Band of Horses - Is There a Ghost

"Grappig, maar ik zal eraan denken. Als ik het kan onthouden tenminste." Hij glimlachte. Hij was ook niet goed in onthouden. Zijn gedachtes gleden weg, hoe kon hij van 2 merrie's houden? Hij hield zielsveel van Amani, maar hij had ook gevoelens voor een andere merrie. Hij wist het niet meer, hij voelde zich verward. Duimelijntje leek hem wel een merrie om in vertrouwen te nemen. "Ik weet niets om te doen eigenlijk" Hij glimlachte, gelukkig wist hij het wel, dus daar kwam zijn vraag; ''Ik heb je hulp nodig' Hij keek de merrie aan en vervolgde ''Ik heb een partner Amani, maar ik heb ook gevoelens voor een andere merrie, oh ik ben zo verward, wat moet ik doen?'' Hij keek weg, om niet al te hopeloos over te komen, maar zo had het duidelijk wel geklonken. Hij liet zijn hoofd hangen. Hopelijk, hopelijk...
[ 10. Verward ]

De kleine merrie keek hem aan en zweeg even. Ze zwiepte met haar staart en dacht weer even aan haar verleden. Het fijne eraan was, was dat het juist een super verleden was. Haar groep en kudde en vrienden en Pinocchio. Ze grinnikte eens en hoorde plots de woorden van de hengst. Ze zweeg en luisterde aandachtig naar hem. Ze zweeg en dacht diep na. "Als je eerst van Armani hield en je voelt nu iets voor een ander, dan zullen de gevoelens voor Armani licht zijn weggetrokken en heb je er meer voor die merrie. Maar weet eerst zeker of ze jou ook leuk vind, voor je de verdere stap neemt" vertelde de Exmoor voorzichtig. Ze had wel slimme acties en reacties af en toe. Ze hielp vaak anderen en dat voelde soms eens fijn. Ze schudde haar vacht uit en keek om haar heen. Een vlieg zette zich op haar neus en de merrie snoof eens. "Jij weer?" zei ze licht geïrriteerd. Ze gooide haar hoofd de lucht in om de vlieg meteen weg te jagen. Ze haatte vliegen die elke keer weer eens terugkwamen. Het waren zulke idioten. Elke keer weer komen en weggaan. Snapten ze niet dat paarden ze haten? Dat ze ongewenst waren? Nee, het waren echt domme dieren.

46. 'Jij weer?'

Als je eerst van Amani hield en je voelt nu iets voor een ander, dan zullen de gevoelens voor Amani licht zijn weggetrokken en heb je er meer voor die merrie. Maar weet eerst zeker of ze jou ook leuk vind, voor je de verdere stap neemt" Hij knikte. Het was inderdaad een wijze merrie, maar dat was meestal, als ze ouder waren. Hij knikte nogmaals, goedkeurend. "Jij weer?" mompelde de merrie geirriteerd, tegen een, een vlieg? Hij lachte. ''Praat je nou tegen een vlieg?'' grinnikte hij. ''Ken ik jou niet ergens van?'' hij voelde zich wel gek, om ook tegen een vlieg te praten, maar joh, hij was al gek genoeg!
[ 49. Ken ik jou niet ergens van? ]

De pony briesde eens luid en keek naar de zwarte hengst. Ze hoorde zijn vraag en zweeg even. "Het kwam in me op en het moest er gewoon uit" mompelde ze droog en een grijns sierde haar lippen. De merrie strekte haar benen eens en liep een paar ronden. Haar spieren werkten even niet mee want ze had veel te lang stilgestaan. Ze zuchtte eens diep en keek weer naar de hengst. Ze hoorde hem tegen een andere vlieg praten en grinnikte. "Oh, kijk nou. Nu doe je het zelf" zei ze grijnzend en haar bruine ogen begonnen lichtjes te glimmen. Ze sloeg met haar staart heen en weer en draaide met haar oortjes. Ze wist weer eens niets om te doen, damn. Lastig. Heel lastig. Heel even sloot ze haar ogen en hoorde ze haar moeders stem in haar hoofd: "Het doel heiligt de middelen." Wacht, wanneer had haar moeder deze woorden ook alweer uitgesproken? Ze was het alweer vergeten, ook de betekenis. Maar het kwam haar bekend voor. Diep in gedachten ijsbeerde de kleine pony heen en weer.

11. 'Het doel heiligt de middelen.' - Machiavelli