Your smile can make a strangers day

"Hey! Kom terug!" Gilde ze naar het jonge hertje dat verdween in de schaduwen van de hoge bomen. Teleurgesteld liet de jonge merrie haar gestippelde hoofd hangen. Ze had toch niets verkeerds gedaan? Het enigste wat ze wilde weten, was waar ze terecht was gekomen, want Rose had werkelijk geen enkel idee waar ze was. Loom draaide de elegante merrie haar lichaam om, liep richting de waterkant en staarde doelloos naar haar eigen spiegelbeeld. Wat moest ze nou? Ze was toch veel te jong om alleen, in een vreemd gebied, te leven?
Rose duwde haar neus tegen het wateroppervlakte, speelde even met het ijskoude water om vervolgens een paar grote slokken water naar binnen te werken. Zuchtend hief ze haar hoofd weer op, liet haar ogen door het gebied glijden, maar er was nergens enig teken van leven. Rose was nooit alleen geweest en aangezien het gebied vreemd voor haar was, wist ze ook niet waar ze soortgenoten kon vinden. Misschien moest ze maar gewoon wat rond gaan lopen, dan zou ze vast wel iemand tegen het lijf lopen.
Soepel draaide ze haar lichaam weg van de waterkant, maakte een overgang naar een ontspannen draf, terwijl haar zintuigen op scherp stonden, om elk geluidje op te kunnen vangen. Het enigste wat ze wilde weten, was waar ze was en of er eventueel ergens een veilige plek was waar ze kon rustten. Wat ze morgen zou gaan doen, dat bekeek ze dan wel. Voor nu wilde ze gewoon even heerlijk uit kunnen rustten, ze had immers een erg lange reis achter de rug. Telkens dacht ze iets te zien of te horen, maar tevergeefs; er was echt geen enkel leven hier op het moment. Het begon ook al donker te worden, de temperatuur zakte en de grijze wolken kwamen steeds dichterbij.
Het duurde niet lang of een luide donderslag meldde dat er een onweersbui op komst was. Een angstig gevoel bekroop haar en toen een lichtflits het gebied voor een fractie van een seconde oplichtte, dook de merrie voor kort in elkaar. Natuurlijk! Dat kon er ook nog wel bij.
Het leek vrijwel onmogelijk om een schuilplaats te vinden, want het enigste wat ze zag waren kale bomen, dus daar had ze ook niets aan. Gelukkig regende het nóg niet, maar de grijze wolken verraadde al dat het niet lang meer ging duren tot de regendruppels uit de wolken zouden breken. Geërgerd zuchtte ze even. De adrenaline stroomde door haar aders en ze voelde hoe de grond onder haar steeds sneller bewoog, wat betekende dat ze haar tempo hoger opvoerde. Rose maakte al snel een overgang naar galop, begon een beetje paniekerig te worden toen de donderslagen steeds harder en sneller achter elkaar hoorbaar waren.
Rose moest nu écht een schuilplaats vinden, voordat de bliksem in één van de bomen zou slaan. Wanhopig zochten haar ogen naar een teken van leven of een plaats waar ze zou kunnen schuilen, maar ook dit keer was er géén teken van beide. Toen een harde klap hoorbaar was, maakte ze meteen een noodstop. Het krakende geluid van afgebroken takken was hoorbaar en voor ze het wist, zag ze in de verte een boom tegen de grond knallen. Rose gooide haar voorhand in de lucht, slaakte een luide hinnik om vervolgens angstig om haar heen te kijken. Waar moest ze heen? Wát was de veiligste weg? Zonder ook maar na te denken sloeg ze rechtsaf, haar passen versnelde zich. Ondertussen was de regen uit de wolken gebroken, dikke regendruppels maakte haar zicht alleen maar slechter en ze besloot haar passen dus iets te verzamelen.
Toen de geur van een ander paard haar neus prikkelde, draaide ze abrupt haar lichaam een kwartslag, om vervolgens het spoor van geuren te volgen. De onweer werd alleen maar erger, dus ze hoopte dat ze het paard kon vinden en die haar eventueel naar een schuilplaats zou kunnen brengen, óf naar een ander gebied. Hier wilde ze in ieder geval weg, want het was veel te gevaarlijk. De wind werd alleen maar sterker en de regendruppels alleen maar groter.
Tot haar verbazing vond ze het paard; toen de schim in de verte verscheen versnelde ze haar passen weer om uiteindelijk net vóór het paard tot stilstand te komen. "Help, alsjeblieft!" Haar ogen waren gericht op het paard, het angstige gevoel van voorheen was alleen maar groter geworden en haar ogen stonden smekend.

OOC: Open

Waar o waar was ze terecht gekomen? Toen Gulietta een tijdje doorstapte herkende ze uiteindelijk hier en daar wat kleine dingen. Na een tijdje te hebben gelopen kreeg ze al door waar ze was en waar ze ook heen moest. Echter kon Gulietta niet langer lopen toen ze zag dat er een storm op komst was. Niet ver weg wist zij dat er een leegstaande grot was waar ze kon schuilen. Toen de regen met bakken uit de lucht begon te stromen versnelde Gulietta haar pas en probeerde zoveel mogelijk te galoperen onder de overdekte delen zodat haar zicht niet zou worden verslechterd door de regen. Veel zin had het niet, maar voor even maakte dat niet veel uit. Plots hoorde zij ergens een stem roepen om hulp. Voor even was zij gestopt met rennen en spitste haar oren. "Help, alsjeblieft!" Gulietta keek om zich heen op zoek naar een ander paard. Tot haar verbazing zag zij niemand. Had zij dan stemmen gehoord die er niet echt waren? Om er zeker van te zijn begon Gulietta te hinniken. Als dat zou worden beantwoord met iets ook al is het maar iets kleins, een teken van leven dan zou zij dat persoon te hulp schieten. Maar voor nu was het nog afwachten op een antwoord.