never regret things that make you smile [open]

Geruisloos wist zij zich over de met bladeren bedekte paden te begeven. Haar hoeven werden zorgvuldig opgetild en met veel bedachtzaamheid weer neergezet. Een regelmatig ritme weerklonk in haar hoofd; de melodie van verlangen. Een krankzinnige glimlach wiebelde tussen haar mondhoeken. Aarzelend, alsof hij niet zeker wist of hij wel aanwezig mocht zijn. Haar ogen glommen. Niet vreugdevol, maar met raadsels bezaaid. Een sterke wind blies in haar oren, trok aan haar manen, maar kreeg de knopen niet mee. En zo dus ook niet haar geest. Onder bescherming van haar eigen lichaam, lag hij heerlijk te soezen. Wachtend op het júiste moment om haar te verlaten. Een vertrek dat definitief zou zijn ~
De lucht kleurde donkerder, wolken waaiden her en der over. Lieten hun sporen achter op de grond. De bodem die half nat en half droog was. Hier en daar met vuil bezaaid; oude bloedsporen kon ze ruiken. Even draaide ze haar hoofd in de richting van een schim. Enkele denkrimpels verschenen in haar voorhoofd, haar wenkbrauwen fronsten zich en haar mond trok zich strak. Hij zag niets meer. Was verblind door háár. Kon simpelweg niets meer verroeren. Ze kwamen hem halen. Hém. Híj die zoveel goeds in de wereld had gedaan. En het was alsof zij zich dat herinnerde. Het waarderde en dus een twééde kans weggeven kon. Het was haar idee. Niet het zijne. Hij was verzoend met het feit dat hij het daglicht niet weder zou zien. En nu kon hij terugkeren. Sterker en groter dan ooit. Moest hij die kans grijpen? Ze fluisterde in zijn oor, zacht en voorzichtig, maar bovenal bemoedigend. Een brede grijns krulde zijn lippen. Waarom was stond hij daar? Ze had hem weten te doden. Zijn bloed had haar lippen geraakt, haar smaakpapillen kunnen bevredigen. Hij mocht niets weten. Achterdochtig bekeek ze hem. Scande ze zijn lichaam. De grijns die op zijn gezicht stond, was onmiskenbaar. Ze zou langs hem heen schrijden. Nonchalant en nietsvermoedend. Maar toch zou ze hem niet kunnen ontwijken. Hij zou haar opmerken. Hij zou weten wie ze was.
Zijn woorden wisten haar echter doen afwijken van haar reguliere doen en laten. Ze spitste haar oren, luisterde zelfs naar hem. Maar al gauw brak een ijzige glimlach door op haar gelaat, krulden haar mondhoeken en fonkelden haar zwarte ogen ~ ze vlamden. Langzaam naderde ze hem, raakte ze hem aan met haar neus. Zacht en sensueel. Om vervolgens haar tanden in zijn luchtpijp te zetten, harder en dieper dan ze ooit had gedaan. Kille haat regeerde haar lichaam; niet veel tijd was verstreken toen hij zijn laatste adem had uitgeblazen. Zijn bloed hoefde ze niet nog eenmaal te hebben. Zijn ziel was verminkt door zijn terugkering. Walgend draaide ze zich om, zodat ze met grote passen kon wegbenen van dit gehate tafereel.
Een open plek werd door haar binnengetreden. Met diezelfde zwarte vlammen in haar ogen, liet ze haar blik er overheen glijden. Langzaam, nauwkeurig, trillend van inspanning. De struiken bewogen. Bladeren ritselden. Abrupt draaide ze haar hoofd in de richting van het geluid. Haar ogen vernauwd tot spleetjes. Voor nu was ze nog niet in staat om een masker op te zetten. Het moest zo zijn dat dit land ook eens kennismaken zou met háár boze ogen.