Pinocchio, my true love! ♥

I love you, please say.
You love me too, these three words.
They could change our lives forever.
And I promise you that we will always be together.
Till the end of time.

Ongeveer acht maanden geleden was het lente. De liefde bloeide samen met de bloemen aan de struiken. Vogels floten een melodie dat zorgde voor een sfeer. Een bruine merrie liep rond, helemaal alleen. Ze was onderweg naar een plaats die niemand anders kende. Een kleine waterval zat verborgen achter die grote heuvel. De rivier stortte vanboven naar beneden, toch wist niemand hoe je daar beneden moest komen. Alleen de bruine pony, Duimelijntje. Ze was op die plek geboren en daar leefde ze een tijd lang met haar ouders. Ze wilden op reis vertrekken, maar de twee pony's stierven. Duimelijntje bleef eenzaam en alleen achter op de plek. Ze bleef hier een aantal jaren, tot ze de wereld wilde verkennen. Ze vertrok en bleef een maand weg. Nu kwam ze terug. Ze wilde haar geboorteplek nog één keer zien voor ze echt vertrekken zou. Ze kwam beneden bij de prachtige waterval aan, middernacht. Daar bleef ze een paar uren. Een geur drong haar neusje binnen en een hengst kwam naar haar toe. De vlam in haar buik was heerlijk. Hier begon hun liefde.

Herfst. Ze waren onderweg naar het nieuwe leven. Ze waren uit hun geboorteplek vertrokken om ergens anders te gaan leven. Het koppel stapte zij aan zij door bossen, velden en andere gebieden. Na een paar dagen kwamen ze aan in een nieuwe droom: Dreamhorses. De bruine merrie keek om haar heen en briesde zacht. "Dit word ons droomgebied, lieverd."

Een paar uren later waren ze op een andere plek. De merrie was slim en kende het geluid en gebied van een waterval uitstekend. Ze keek kort achterom naar de bruine hengst achter haar en glimlachte lief naar hem. Haar bruine ogen straalden van geluk en liefde. Hier hoorden ze. Ze schudde haar vacht uit en trippelde naar beneden. Het geluid van het water hoorde ze al snel. Ze hinnikte vrolijk naar de hengst en galoppeerde naar de plaats toe. Ze maakte een kleine maar fijne sliding stop en keek met glimmende ogen naar de waterval. Hier waren ze voor altijd thuis, dat wist ze!

Pinocchio ♥

35. Onderweg

Acht maanden geleden. Het was een warme lente geweest. Een bruine grote exmoor hengst van 5,11 maanden was op ad. Op zoek naar iets. Onderweg naar iets. Naar iets. Iets om zijn leven mee te delen. Zijn passen brachten zich naar water. Hij zakte door zijn knieën rolde in het water. Legde zijn smoel op de grond. En viel in slaap. Een paar uur later werd hij wakker. Dynamiek stond hij op. En ging weer op weg. Onderweg. Op weg. De hengst schudde zijn haartjes. Zwiepte met zijn staart. En snoof. Een geur die van een merrie. Hij stapte naar de merrie toe. Het was een warme lente ochtend. Zo’n 24 graden. De wind stond koel. En een briesje maakte zijn manen even tot leven. Waarna die weer dood stil stonden. Met zijn oortjes naar voren gespits. Stapte op de merrie af. Pinocchio was zijn naam. Vernoemd naar zijn opa. Pino, en vernoemd naar zijn andere groot vader. Chio. Vandaar de naam Pinocchio. Wat je uitsprak als: PIENOTSIO. OF iets in die richting. Hij stapte vrolijk naar de merrie toe. Brieste. Had zijn oortjes naar voren. En greens. ’’Hallo Dame.’’ Zei hij vrolijk.

Herfst. Acht maanden later. Het stel liep naast elkaar. Zij aan zij. Door bossen velden, bloemen. En noem maar op wat voor een gebieden Allemaal. De bruine hengst keek naar zijn partner. Duimelijntje. ’’Dit word ons droomgebied, lieverd.’’ Waren haar woorden. De hengst brieste zacht terug. Gaf haar een bemoedigend neusje. Hij zwiepte met zijn staart. ’’Inderdaad schat. Dit word ons droomgebied.’’ Geen een nadrukking in zijn stem. Zelfs niet op het woord ‘ons’ Want het was niet van hun…

De watervallen kletterden vrolijk op hun plek. Het water vloog in het rond. Kwam terecht in een meertje. Stroomde door een riviertje door. Naar een ander meertje. Waar het ophield. Het zou zijn ronde maken in een eindeloze cyclus zonder het te weten. Pinocchio had zijn oortjes vrolijk staan. Glimlachte warm en lief terug naar Duimelijntje. Die hem met een blik aan keek war je gewoon helemaal van weg smolt. Wat Pino zelf ook deed. Maar al snel schudde hij zijn hoofd en draafde achter Duimelijntje aan. Hij greens. En liep door. Dit was hun thuis! Hier was het warm. ’’Dit is ons thuis schat. Onze plek. We kunnen hier beter blijven en morgen misschien verder reizen.’’ Hij keek even naar de zon die op het punt was onder te gaan en zei: ’’Ik wil je niet kwijt raken aan gevaarlijke paarden of wolven.’’ Zei hij met zijn zachte, warme en nu ook bezorgde stem. Hij keek Duimelijntje aan. Ja Geluk had hij.

35. Onderweg.

De maanden die ze samen gehad hadden met elkaar, zou ze nooit vergeten. De beelden van hun eerste dagen bleven in haar hoofd. Ze kon er altijd weer aan denken en dan wegsmelten wan een heerlijke droom. Gelukkig was deze liefde werkelijkheid. Voor eeuwig. Dat was zeker. Het lot had bepaald om hun samen te houden, forever. Duimelijntje staarde met warme ogen naar de waterval. Een waterval gaf haar vele herinneringen. Haar geboorte, haar ouders, haar vrienden, haar leven en haar droomhengst. Duimelijntje sloot haar ogen voor kort en dacht aan die heerlijke tijd. Nu was de tijd nog steeds heerlijk. Samen met Pinocchio. Ze luisterde naar zijn woorden en glimlachte verliefd naar de kleine hengst. "We slapen hier inderdaad, maar ik wil niet verder reizen. Dreamhorses ie gewoon perfect voor ons, liefje. Ik wil zo graag hier blijven, voor altijd. Hier ons oude dagje houden." Haar bruine ogen keken verliefd naar de zijne. Ze glimlachte liefjes en hoorde zijn woorden. Ze knikte zacht en drukte haar neus in zijn manen. "Ik ben dol op jou.. Wist je dat?" fluisterde ze zachtjes met haar warme liefdevolle stem. De merrie had een heerlijk gevoel terwijl ze hier voor hem stond. Het werd stilaan donker. Duimelijntje zette haar dicht tegen hem aan en streek met haar neus over zijn borst. Oh, ze hield enorm veel van hem. Ze wilde haar oude dag nog met hem vieren. Misschien een veulen, maar niet meteen. Ze wilde het rustig aandoen. Het kon haar niets schelen dat ze al best oud was en nog geen veulen gehad had. Ze wilde eerst leven voor ze hun leven aan hun eigen veulen zouden gaan doorgeven. Dan pas zou ze loslaten. De merrie briesde zacht en krabbelde de hengst bij zijn schoft. Liefdevol, zoals altijd.

50. 'Ik ben dol op jou, wist je dat?'

Pinocchio zuchtte. Sloot zijn ogen. En weer kwam het in hem op. De eerste keer dat hij Duimelijntje zag. Haar ontmoette. Meteen waren ze verliefd op elkaar. Het was ware liefde. Zo graag wou Pinocchio iets zeggen. ‘Ik ben Dol op jou. Wist je dat?’ Dat wou hij zeggen! Zo graag! Maar Duim wist dat al. En het klonk ook zo raar.. Pinocchio aaide Duimelijntje over haar hals met zijn fluweel zachte neus. Het was een frisse herfst avond. Maar Pino was een teddy beer geworden net als Duimelijntje. Nou ja nog niet helemaal. Maar hij begon erop te lijken. Pino greens keek Duimelijntje aan en zei: ’’Tuurlijk blijven in Dream Horses! Omdat jij mijn droom paard bent. Ik was van plan verder te reizen door Dream Horses. Meer dingen ontdekken. Op reis gaan in Dream Horses. Tot onze dood samen. Hoewel ik hoop dat die nog lang niet is.’’ Zei hij met een grijns op zijn sierlijke fluweel zachte smoel. Zijn zwarte kijkers keken warm en verliefd naar Duimelijntje. Zijn Duimelijntje. Blijkbaar konden de woorden wel. Pinocchio glimlachte, hij knikte en zei: ’’Tuurlijk weet ik dat. En ik ook op jouw.’’ Pinocchio zuchtte. Nam een hap adem en zei: ’’Weet je. Ik ben bezorgd om je. Ik wil je niet kwijt raken. Ik hou van je als een partner. Ziels veel. Maar geef om je als een ouder. Ik hou zo veel van je Duimelijntje, en wil je echt niet kwijt.’’ Waren zijn zachte woorden die hij in haar oor fluisterde. Hij sloot zijn ogen toen Duim met haar neus over zijn borst streek. Pinocchio opende zijn ogen Langzaam weer. Hij schudde zich uit. En liep naar een grot. ’’Kom. Hier kunnen we slapen.’’ Met nog een blik gericht te hebben op de zon ondergang. Stapte hij de grot in. Toen Duimelijntje lag. Ging hij ook liggen. Hij lag dicht tegen Duimelijntje op. Om haar en hem zelf warm te houden. Pinocchio. Legde zijn hals op haar hals. En sloot zijn ogen. Zo viel hij Langzaam in slaap.

50. 'Ik ben dol op jou. Wist je dat?'

De merrie keek lief naar haar partner. Haar bruine ogen keken naar hem. Liefde. Overal hing liefde tussen hun twee. Ze hield van het verleden. Vooral omdat het verleden enorm positief was. Duimelijntje keek in de ogen van Pinocchio. Ze voelde zijn zachte neus over haar hals glijden en sloot haar ogen. Ze briesde zacht en ontspande haar lichaam. Ze sloeg zacht met haar staart naar vliegen en spitste haar oren toen hij wat zei. Ze opende voorzichtig haar ogen en keek hem glimlachend aan. "We zullen nog enorm lang kunnen samen zin, liefje. Het word hier super, weet je dat? De gebieden zijn prachtig en er zijn vast een heleboel lieve en leuke paarden" zei ze vrolijk. Ja, ze hield van vrienden en natuur. En dat was hier heel goed beschikbaar. Duimelijntje schudde haar vacht vrolijk uit en hoorde zijn volgende woorden. Ze kon wel blozen onder die dikke teddy vacht. Maar je zou het niet kunnen zien. Duimelijntje keek hem smoorverliefd aan. "Oh, Pinocchio. Je bent geweldig, maar wees niet bezorgd. Hier kan ons niets gebeuren en kunnen we later ons oude dagje vieren, samen" fluisterde ze terug en streelde zijn neus. Ze blies zacht naar hem en knikte bij zijn woorden. Ze volgde de Exmoor naar de grot en zakte door haar benen. Ze legde haar neer en voelde even later zijn dikke vacht tegen haar aan. Zacht begon de pony te zingen: "And we saw, oh this light. I swear you, emerge blinking into to tell me it's allright. As we soar walls, every siren is a symphony. And every tear's a waterfall. I a waterfall.."

Eindelijk werd ze wakker. De kleine pony briesde zacht en keek naar de slapende Pinocchio. Ze glimlachte en streelde zijn hals. Voorzichtig stond ze op en wandelde naar buiten. Ze wist hoe bezorgd hij was, maar hij kende haar. Als ze wakker was, moest ze eens naar de omgeving kijken waarin ze sliep. Dat was typisch een kenmerk voor Duimelijntje. Ze had echt heerlijk geslapen en was nu niet zo moe. De tocht was zwaar geweest, maar ze was minder moe. Gelukkig maar. Ze briesde en trippelde naar de waterval toe. Ze keek ernaar en glimlachte zacht. Heerlijk. Ze liet haar hals zakken en nam wat slokken van het water. Ze sloot haar ogen en keek naar haar spiegelbeeld. Ze briesde eens en schudde haar vacht uit. Rustig bekeek ze de waterval.

4. Coldplay - Every Teardrop is a Waterfall

Zijn merrie al buiten. Maar de hengst nog steeds genietend van zijn slaap. Vredig als hij was. Droomde hij. Over van alles en nog wat. Maar toch was in iedere droom zijn merrie te herkennen. Duimelijntje. Ook wel 'Duim' voor hem. Een grappige naam als je het Pino vroeg.

Zijn ogen schoten open. De warmte van Duimelijntje was weg. Verschrikt stond hij met een ruk op. Waar was ze? Wat was er gebeurd? Is ze weg gegaan? Duizenden vragen spookten door zijn hoofd maar verdwenen toen hij haar buiten zag staan. Pinocchio liep er naar toe. Drukte zijn neus in haar manenbos. En fluisterde: ''Goedemorgen schat.'' Zijn woorden waren zacht, rustig maar bovenal met die warme onderklank erin.

[Flutje ]