True believers ~

Hij merkte dat ze wat verstijfde onder zijn hals. Misschien deed het haar aan iets denken. Dat hoopte hij althans. Hij wou niet dat het door hem kwam. Dat zou enorm spijtig zijn. Nu hij eindelijk terug wat stabiliteit had gevonden in zijn leven. Enkel en alleen al door haar. Dat deed hem deugd. Misschien dat hij zijn leven eindelijk terug op de rails zou gaan krijgen. Dat het gras weer groen zou zijn. De vogels weer zouden fluiten voor hem. Dat de zee weer rust zou brengen inplaats van alleen maar meer vragen. But he won't give up. Dat had hij toch altijd gezegd. Dan kon hij nog eens een nachtje door slapen als er weer rust kwam in zijn leven. Ze maakte een grapje rond haar leiderschap.
"So is life, with ups and downs" Beaamde hij. Zijn up was weer aan het komen, hij voelde het gewoon. Zijn spieren tintelden 's morgens weer als hij wakker werd. Dat was een goed teken. Hij trainde weer. Niet omdat het moest van zijn eigen of voor andere maar gewoon omdat zijn spieren snakten naar beweging.
"Let's be loners together." Grijnsde hij lichtelijk vrolijk. Tuurlijk vond hij het erg dat hij de QS leden moest missen maar hij ging niet onder een hengst staan. Dat was buiten zijn mogelijkheid. Maar het was niet zo dat hij de leden niet meer zou zien. Zeker en vast niet. Sommigen zou hij niet kunnen missen. Magnumpje zou hij ook nog wel zien, hij moest haar nog feliciteren met der veulen. Het was een echt prachtje vond hij. Hij had het speciaal gevonden dat hij erbij had mogen zijn van haar. Nu, ze moest ineenkeer bevallen toen hij haar had gezien. Al had ze hem wel weg kunnen sturen. Had Kai eigenlijk veulens? Hij wist het niet. Hij zou het dadelijk wel aan haar vragen. Als ze ze al had, zou ze ze dan nog zien? zouden ze op haar lijken? Pfft, teveel vragen voor zijn hoofd op dit moment. Navayo knikte zachtjes om haar woorden. Hij begreep haar, beter als ze misschien dacht.
"Ik begrijp je." Sprak hij met een zucht. Voor even de vrolijkheid in zijn ogen verdwenen. De woorden van de merrie brandde nog steeds in zijn oren. 'I won't give up on you' had ze altijd gezegd. Ze had het niet gedaan, maar hij haar wel? Hij was te laat geweest. Hij schudde zijn lichte ramsneus en keek Kai weer aan. Heel zachtjes sprak ze weer.
"Love, isn't it? Je moet het niet vertellen als je niet wilt. Maar wenen is toegestaan hoor, ik ga niet angstig weg rennen van je. Ik heb je al eerder droevig gezien." Sprak hij. Navayo hoopte dat ze hem ooit genoeg zou vertrouwen terug om het hem te vertellen. Misschien niet nu maar ooit, als ze het meer had verwerkt.

Navayo stak zijn zwarte neus in de wind. Hij probeerde de geuren op de nemen. Het waren er zoveel. Ook bracht de stille wind zoveel geluiden mee. Als je goed luisterde hoorde je paarden, wolven, beren, herten, alles wat eigenlijk geluid maakte. Het bracht oude herinneringen in hem op. De wilde zee die tegen de rotswanden aan sloegen. De donder die op de achtergrond licht weerklonk, de afstervende hinnik. De twijfel in zijn spieren. Hoe hard zijn hoofd had geroepen 'spring idioot! spring!' hadden zijn spieren het hem weerhouden. Hij had niets voor Kitty kunnen doen. Ze had de val sowieso niet overleeft. Hij zou het ook niet overleeft hebben, misschien was hij dan een saté geworden op een van de scherpe rotsen in de bodem. Waarom was hij niet optijd geweest? Hij had het zijn leven verweten. Hij had de eerste hinnik genegeerd omdat hij dacht dat ze weer een of ander stom spelletje aan het spelen was. Helaas was dat maar een leugen geweest. Hij had gewoon meteen moeten reageren, dan leefde ze nog steeds. Damn hij mistte haar. Wat als ze niet dood was geweest? Was hij dan nog steeds naar hier gekomen? Was hij dan verder getrokken? Hij betwijfelde het. Misschien moest hij het lot dankbaar zijn. Anders had hij andere paarden niet ontmoet, had hij andere dingen niet beleefd. Misschien dan toch maar beter zo.
Ze leek hem toch te vertrouwen. In grote lijnen vertelde ze hem wat het probleem was. Hij keek haar aan. Het viel hem nu pas echt goed op dat ze kleiner was als hem. Was ze altijd geweest doordat hij net iets ouder was geweest als haar en tevens was hij een hengst. Ze was dus nog steeds verliefd op die hengst? Maar hij koos voor een ander? Hmm, ergens vond hij het vreemd. Dan moest dat ander paard wel een heel speciaal dier zijn. Hij herinnerde Kai zich als een super aangename merrie waar je dagen mee rond kon hangen en mee kon praten zonder dat je je verveelde. Hij merkte dat ze er echt wel mee zat. Hij duwde zijn neus tegen haar kaak aan, voor enkele secondes. Hij was echt vreselijk in troosten. Maar dat had Kai waarschijnlijk al lang door. Hij probeerde het meestal wel met grapjes maar op dit moment kon hij er niet eentje uitbrengen. hij vond het ook niet passen op dit moment.
"Then it wasn't meant to be, dan ga je nog een veel betere tegen gekomen." Sprak hij zachtjes. Een vogeltje kwam aangevlogen en nestelde zich op Kai's rug. Navayo bekeek het met een schuin hoofd. Kai stelde het dier voor als pip. Hij zag haar grinniken en zijn ogen werden meteen ietsje vrolijker.
"Nice to meet you pip" Sprak hij tegen de vogel terwijl hij een diepe buiging maakte. Zijn lange zwarte manen vielen naar voor. Zijn ene knie raakte de grond terwijl zijn andere been ver uitgestrekt was. Na een seconde of twee kwam hij weer recht, schudde zijn kop en glimlachte. Hoe moest hij zijn maatje vrolijk krijgen?
"Ik blijf waardeloos in je te doen lachen hé?" Stelde hij lichtjes vast. Hij was het altijd geweest en waarschijnlijk had hij haar nu nog steeds niet echt opgevrolijkt. Waarom moest hij altijd zo onhandig zijn in contact met anderen?

De beelden van de bevalling van magnum schoten voor zijn ogen door. Ergens had het hem lichtelijk gekwetst. Nu voelde hij zich nog eenzamer als eerst. Ofja, eerst had hij zich nooit eenzaam gevoeld. Alsof hij perfect gelukkig was geweest single. Dat was hij eigenlijk nog steeds. Hij had veel vrienden en kon wel met elk paard overweg. Hij had zo'n makkelijk karakter dat de meeste paarden hem graag hadden, ondanks zijn soms zo vreemde opmerkingen. Hij keek even naar Kai. De vraag speelde al een tijdje in zijn hoofd rond. Zou zij veulens hebben? Hij wist het niet. Zou hij het vragen? Hij dacht het niet. Dat durfde hij eerlijk gezegd niet. Misschien moest hij het toch maar eens vragen. Zo erg kon het toch niet zijn?
"Kai? Heb je eigenlijk veulens?" Vroeg hij licht aarzelend aan haar. Als ze er had zou hij kunnen vragen hoe het was. Navayo wist niet hoe het was om de hele tijd zo'n klein mormel langs zich te hebben en iemand op te voeden. Zou het moeilijk zijn? Voor hem waarschijnlijk wel. Hij zou waarschijnlijk zijn veulen amper iets kunnen verbieden. Zeker als het veulen zo koppig was als hem vroeger. Dan zou het geen makkelijk beestje worden vreesde. Waarom zou hij erover nadenken? hij zou sterven zonder een nakomeling, misschien beter. Je kon de wereld toch niet een extra lastpak geven?
Hij hoorde Kai gniffelen na zijn heuse buiging. Hij had het ooit nagedaan toen een van de tweevoeters aan het rijden was geweest met zijn vader. Pas nu besefte hij hoeveel hij op hem leek. De machtige Marengo die maar net iets minder vals was als hem tegenover mensen. Die hengst liet mensen nog net toe, al was het enkel 'de baas'. Hij deed het tenminste. Navayo zou dat nooit toelaten.
Hij grijnsde door haar opmerking. Ze straalde weer. Een lichtte grijns kwam op zijn snuit te staan. Zijn bovenlip ging vrolijk de hoogte in net als zijn ramshoofd. Een gek geluid kwam vanuit zijn keel. Hij moest er van lachen. Hij wist niet dat hij zulke geluiden kon maken. Gelukkig dat hij haar wel aan het lachen kon maken. Haar voorstel werd niet beantwoord door woorden maar door actie. Hij nam haar voorpluk tussen zijn tanden, maakte een vreemde geluid, liet haar voorpluk los en spurtte weg. Zijn staart wapperde als een vlag achter hem aan. Hier en daar sprong hij een beetje aan de kant om de geisers te ontwijken. hij hoopte dat Kai dit spelletje nog niet was vergeten. Vroeger hadden ze het wel vaker gespeeld als ze zich begonnen te vervelen. Je kon Navayo zijn speelse streken niet af leren. Misschien zou hij op dat gebied wel een goede vader zijn. Hij zou zich keer op keer in de talloze spelletjes mee laten slepen.

Ze leek er niet echt over te willen spreken, over haar veulens dan. Dan zouden die vragen later misschien wel komen. Als ze wat energie kwijt was. Ze stond werkelijk op springen en toch volgde ze hem niet meteen. Mevrouw cavia keek toe hoe hij verder uit het gezichtsveld verdween. Hij keek even achterom en hinnikte. Zijn stem laag en uitnodigend. Damn hij had deze momenten echt zo hard gemist. Toch leken ze nooit ver weg. Kai was nooit ver weg geweest uit zijn gedachtes. Hij had zich altijd wel afgevraagd hoe haar beloofde land eruit zou zien. Nu wist hij dat ze al die tijd gelijk had gehad. Het was hier ook werkelijk prachtig. Hij had haar veel eerder moeten geloven. Maar dan had hij al die andere mooie momenten niet gehad. Hij merkte dat veel paarden hier in Dh een veel bewogen liefdesleven hadden. Dat had hij helemaal niet. Hij was nooit gebonden geweest aan een merrie. Hij had nooit een partner gehad. Op een flirt van een merrie na had hij nooit echt affectie gekregen van een merrie. Agh, het deerde hem niet. Hem interesseerde het ook weinig. Al was het wel mooi geweest moest hij nu vader zijn. Zijn leeftijd begon er toch in aanmerking voor te komen. Als je hier twaalf was, was je al oud in anderen hun ogen. Dus hij was nu al half oud? Hij schudde zijn hoofd. Half oud, mooie redenering navayo. Dat was ook echt heel erg logisch als je wist dat een paard makkelijk dertig kon worden als het een normaal leven leidde.
Door zijn denken besefte hij niet eens dat Kai hem voorbij rende. Hij keek haar verbaasd na, half verbaasd van haar snelheid. Hij gooide zijn voorhand wat hoger de lucht in en versnelde nog een klein beetje. Hij probeerde haar in te halen maar zijn snelheid lag lager dat de hare. Hij kan lang galopperen. Maar niet zo snel als kai. Hij moest dan ook toekijken hoe ze hem voor bleef en hij maar geen centimeter vooruit kwam. Zijn zwarte neusgaten stonden wijd open en luid briesend kwam hij vooruit. Veel miszagen zich in zijn gespierde bouw. Hij was zeker geen goede vechter. Dat was de grootste grap die ze iemand ooit zouden kunnen vertellen, Navayo die vocht. Dat zou je gewoon niet zien gebeuren. Zeker nu hij geen kudde meer had.
In een flits zag hij het gebeuren. Kai struikelde en belande op de grond. Ze bleef liggen. Zijn ogen werden groot. Zijn lichaam kon nog een laatste sprint inzetten. Zijn hoeven vlogen onder zijn lichaam uit. Zijn neusgaten nog verder open. Zijn oren in zijn nek gedrukt. Hij hoopte dat ze zou blijven liggen, dan waren ze verder van huis. Hij zou haar niet in zijn eentje de lucht in krijgen. Hij was geen mens ofzo die een andere persoon mee zou kunnen dragen. Het spijtige aan geen vingers hebben of op twee benen lopen. Ja hij zou haar kunnen ondersteunen maar dat was dan ook alles. Zijn achterbenen maaiden door de lucht heen. Zijn hartslag klopte in zijn keel. Zijn tong hing haast uit zijn mond. Hij zag hoe ze versuft bleef liggen. Verschrokken van een geiser dat actief was sprong hij even opzij maar zette verder koers richting Kai die al recht was gekomen. Damn ze was echt snel. Hij merkte hoe ze de pijn probeerde te verbergen. Ze leek kreupel te zijn. Hij had dus een nieuw doel. Haar beschermen zoals ze vroeger bij elkaar hadden gedaan. Als er eentje gewond raakte beschermde de ander. Hij beek de wonde aan haar been. Het was een domme vraag die hij ging stellen.
'"Gaat het? Oké domme vraag, I'm sorry" Sprak hij snel en bezorgd. Op dit moment dacht hij niet na over wat hij zei. Navayo ging langs haar staan en liet zijn hals wat zakken. Hij gaf teken dat ze kon steunen als ze wou. Wat hij heel zeker wist was dat ze hier niet moest blijven en dat ze ergens op een rustige plek moest bekomen. Toch kon ze triomferen. Ze had geen greintje zweet op haar vacht terwijl op zijn hals al lichtjes vochtig was tegen zijn schouders aan. Ze had een betere conditie als hem.
"Je moet rusten kleintje. En geen tegenspraak want anders gaat king Nafje boos worden." Sprak hij. Hij hoopte dat ze er toch een beetje om kon lachen. Met zijn hazelbruine ogen keek hij haar hoopvol aan. Als ze niet zou kunnen steunen op der been zou hij haar ondersteunen. Hij zou haar niet op drie benen laten manken tot een veilige plek. Bij haar wist hij wel hoe hij met der moest om geen. Zowat het enige paard eigenlijk waar hij wist hoe hij moest reageren, hoopte hij.
"I hope dat ik het nog niet verleerd ben. Vroeger kende ik je zo goed. Ik zou mij schuldig voelen moest dat nu niet meer zijn." Sprak hij ineenkeer uit het niets tegen haar. Maar hij zou zich nog schuldiger voelen moest hij haar nog eens in de steek laten. Neen, hij zou niet meer weg gaan. Hij zou nu voor altijd in Dh blijven. Als ze steun nodig zou hebben zou hij er voor haar zijn. Hij wist dat hij haar een soort van in de steek had gelaten toen ze naar hier was vertrokken.
"Ik laat je niet nog eens in de steek. Een keer is genoeg geweest. Nu wil ik wel een goede vriend zijn, niet als vorige keer. Toen was ik jong en onbezonnen." Fluisterde hij zachtjes. Hij wist eigenlijk niet eens of ze het gehoord had. Het maakte ook niet uit. Het was een belofte die hij zou gaan nakomen. Ze hadden beiden ups en downs gehad, zeer zware downs en prachtige ups. Ze wisten beiden wel hoe het leven in elkaar zat en hij zou haar steun nodig hebben en zij hopelijk ook de zijne.

Pijn gleed als een glibberige worm door haar onderbeen. Aan de buitenkant was niet veel schade zichtbaar, maar vanbinnen steeg het kookpunt met de minuut. Tranen van frustratie prikten achter haar hemelsblauwe ogen. Nee, ze mocht nu níet in janken uitbarsten, zitten miepen over hoe zielig haar leven wel niet was. Ze kon zich niet nog een keer overgeven aan die zieke gedachten die haar al eerder zover hadden weten te drijven dat ze een zelfmoordpoging ondernam. Dit keer nam zíj de overhand over haar lichaam en geest. Niet dat zieke geval dat ergens in haar schuilde en wachtte tot het vrijgelaten zou worden. De bezorgde stem van Navayo galmde door haar lege hoofd. Verward zocht ze zijn gedaante, wat haar pas na een paar tellen lukte. “Gaat het? Oké domme vraag, I'm sorry.”
“Nee, het is oke. Je hoeft je niet te verontschuldigen. Als er één is die zich moeten verontschuldigen, dan ben ik dat wel.” sprak Kai snel om het zo min mogelijk schuldig te laten voelen. Het was waar, zíj moest haar schuldig voelen. Zij was degene geweest die hem had verlaten om op verkenning uit te gaan, enkele jaren geleden. Zonder enig teken had ze Navayo en haar familie in de steek gelaten. Dat was in een periode waarin ze zich niet honderd procent had gevoeld. “Je moet rusten kleintje. En geen tegenspraak want anders gaat king Nafje boos worden.” sprak hij, hoopvol kijkend naar de merrie. Met moeite kon ze een glimlach onderdrukken, maar in haar blauwe ogen was een speelse twinkeling waarneembaar. “En we willen natuurlijk niet dat de koning boos wordt, hé.” grinnikte Kai geluidloos. Ze hinkelde naar Navayo en hapte hem ondeugend in de manen, een gebaar dat ze vroeger vaak had uitgevoerd. “I hope dat ik het nog niet verleerd ben. Vroeger kende ik je zo goed. Ik zou mij schuldig voelen moest dat nu niet meer zijn.” Het kwam er in een keer uit bij hem. Ze keek hem droevig aan. Net toen ze wilde antwoorden, fluisterde hij; “Ik laat je niet nog eens in de steek. Een keer is genoeg geweest. Nu wil ik wel een goede vriend zijn, niet als vorige keer. Toen was ik jong en onbezonnen.” Dat was genoeg geweest om ervoor te zorgen dat Kai hem een soort van knuffel gaf, als troostend gebaar. Eindelijk liet ze alle tranen vrij die haar de afgelopen weken, zo niet maanden, hadden getreiterd. Ze verborg haar gezicht in zijn manen. “Het is niet jouw schuld, Naf. Ik ben weggegaan, heb jou en mijn familie in de steek gelaten. En voor wat? Ik weet het nog steeds niet, het enige dat ik hier heb gevonden is verdriet en pijn.” mompelde de merrie zachtjes, maar op hoorbare toon voor de hengst. Ze trok haar gezicht terug uit zijn manen en keek hem nu recht aan. “Het spijt me zo erg, Navayo. Ik was jong en wilde naar dit beloofde land. Zoveel goeie verhalen heb ik hierover gehoord. Dream Horses was mijn enige oplossing om aan mijn problemen thuis te ontkomen. Ik besefte niet dat ik daarmee ook mijn beste vriend en mijn familie mee zou kwijtraken.” snotterde de kleine merrie. Yep, ze had zichzelf nu waarschijnlijk compleet belachelijk gemaakt, maar ze had zoveel verlangd naar een schouder om op uit te huilen en Navayo was er op dat moment geweest. Kai had zich altijd al op haar gemak gevoeld bij hem, ze vertrouwde hem haar geheimen en zorgen toe; zelfs nu, jaren later. “Sorry, als ik heb lastig gevallen met mijn problemen.” Ze blikte naar de ondergaande zon. Algauw zou de nacht zijn intreden inluiden. Normaal gesproken zou ze nu al naar de Dénali gebieden zijn getrokken, maar die waren voorgoed weggevaagd van de aardbodem. Haar kudde bestond niet meer. Ze had wel gehoord dat Sultan die andere goede kudde had overgenomen, ze kon alleen even niet meer op de naam komen ervan. Misschien dat ze zich ooit zou aansluiten bij hen, om dat vertrouwde gevoel weer een beetje terug te krijgen. “Zullen we een slaapplek voor de nacht gaan opzoeken?” Kai sprak het uit alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze wilde hem nu niet nog een keer laten gaan.

Zijn ogen stonden nog groot, vol bezorgdheid. Hij wist niet hoeveel pijn ze had. Ze liet het hem ook niet zien. Zo slim was de merrie. Of juist zo stom was ze eigenlijk. Hij zag hoe verward ze naar hem zocht. Ze leek voor even van de wereld af te zijn geweest. Verdwaald in haar eigen gedachten. In een gevecht met haar eigen denkwijze. Haar innerlijke zelf, een kopie van haar. Maar dan de wanhopige Kai die haar probeerde te overmeesteren. Maar het lukte hem niet. Neen, ze bleef de sterke merrie die ze altijd was geweest. Navayo schudde zijn lichte ramsneus om haar opmerking. Ze moest zich niet verontschuldigen. Waarom zou ze? Ze had het toch niet expres gedaan. Hij had wel een erg domme vraag gesteld. Tuurlijk had ze pijn, dat kon niet anders. Als ze geen pijn had zou ze een wonderpaard zijn. Oké, ergens was ze dat wel maar ze was niet vrij van pijn. Zo gevoelloos was geen enkel dier. Dus hij begreep er geen snars van dat ze sorry zei. Ze had er geen reden toe. Hij grijnsde door haar opmerking. Tuurlijk wou ze hem niet boos zien. Dat had ze nog nooit gezien dacht hij. Dat wist hij eigenlijk niet. Waarschijnlijk niet. Hij kon het zich toch niet herinneren. Als hij boos werd herinnerde hij zich het meestal wel. Maar hij kon zich niet herinneren dat hij echt boos was geweest in haar bijzijn.
'Tuurlijk willen we dat niet' Grijnsde hij. Ze strompelde naar hem toe en hapte in zijn manen. Een gemeende lach kwam vanuit zijn keel. Zijn ogen twinkelden speels. Hij hapte op zijn beurt in haar manen. Zachtjes en speels. Vroeger ging het er veel harder aan toe, dan hingen ze ooit aan elkaars oren of vlogen ze met volle gewicht tegen elkaar aan en hing de ene half over de andere heen. Ze waren echte veulens geweest die zorgeloos speelden, dag in en dag uit. Ze moesten zich niet zorgen maken om de dingen waaraan ze nu dachten als volwassen paarden. Hij merkte de verandering in haar stemming bij zijn woorden. Alsof ze droevig werd, de tranen die achter haar ogen prikten. Ze gaf hem een soort van knuffel. Het bezorgde hem een krop in zijn keel. Hij kon nu toch niet de tranen laten vloeien waar een merrie bij was? Hij was toch de gevoelloze Navayo waarvan niemand ooit zijn gevoelens zag? Die nooit om iemand gaf? Haar reactie zorgde ervoor dat hij toch ook vocht tegen de tranen. Haar gezicht werd verstopt in zijn manen. Hij legde zijn neus op haar schouder. Hij haalde eens diep adem om de krop in zijn keel iets of wat probeerde weg te halen. Zachtjes schudde hij zijn hoofd. Ja, hij wist dat haar ouders verdriet hadden gehad. Dat verzweeg hij wijselijk voor haar. Hij wou haar niet de pijn aan doen die hij had gevoeld als hij zich eenzaam voelde na hun scheiding. Ze wouden beiden een andere kant van de wereld zien. Ze hadden waarschijnlijk gedacht dat ze het beiden prima zouden kunnen redden zonder elkaar. Of misschien dat ze elkaar snel terug tegen zouden gaan komen, hij wist het niet. Dat ze enkel pijn en verdriet had gekregen in dit prachtige land was wat de knop bij hem deed omdraaien. Een traan rolde voer zijn wang heen. Hij sloot zijn ogen en wurmde zich zo zodat hij zij hals iets verder over haar heen kon doen. Een diepe zucht verliet zijn keel. Opzich was het niet moeilijk om zijn hals over de hare heen te leggen mits hij groter was maar met haar zonder zijn lange manen werd het net dat tikkeltje moeilijker. Haar neus verdween onder zijn manen uit en hij deed een pas naar achteren zodat ze elkaar aan konden kijken. Hij opende zijn hazelbruine ogen en toverde een vaag glimlachje op zijn gezicht zonder enige reden. Hij was blij dat hij haar terug had. Een dwaze lach verscheen rond zijn lippen.
"Van mij raak je niet af Kai. Je bent mij nooit kwijt geraakt. Ik heb vaak aan je gedacht of mij zorgen om je gemaakt. Maar heb nooit het verstand gehad je te zoeken. Waar moest ik ook beginnen?" Het was een dwaze bekentenis maar het was wel de waarheid. Hoe moest hij het anders overbrengen? Het was de harde waarheid. Moest hij haar zeggen dat hij haar ouders was tegen gekomen een paar maanden na haar vertrek? Eigenlijk wel.
"je ouders begrijpen je kleintje. Ze zijn trots op hun jonge dame." Ja dat waren ze vast nog steeds. Ze was geen opgever en dat wisten haar ouders ook. Ze verontschuldigde haar. Hij schudde zijn kop en keek haar haast beledigd aan. Ze moest geen sorry zeggen. Al wist hij nu wel waar de allereerste sorry op sloeg.
"Daarom ben ik je beste vriend. Ik sleep jou, soms letterlijk, door jou moeilijke periodes. Dat is mijn job en zou het voor niets willen ruilen." Grinnikte hij. Eigenlijk kon hij het wel als een job zien. Maar het was een job die hij heel graag deed. Het was een zalig gevoel om een goede vriend te hebben waar je op kon steunen en vertrouwen. Letterlijk en figuurlijk gezien dat steunen. Hij vond het eigenlijk vreemd dat Kai niet in een kudde zat. Ookal was ze een leidster geweest, ze was een merrie dat graag het gevoel had van de kudde. Vragen stelde hij zich er niet over. Misschien paste de kuddes niet bij haar of stonden de leiders haar niet aan. Het verwonderde hem ook dat hij nu zonder een kudde kon leven, al voelde hij zich enorm eenzaam. Hij volgde haar blik richting de ondergane zon die haar vacht licht oranjeroze kleurde.
"Good idea princess, dan kun jij wat rusten en ga ik heldhaftig, al slapend, de wacht houden." Grijnsde hij vrolijk. Van de wacht houden ze er niets komen. Hij zou na 5 minuten al in slaap liggen. Al zouden zijn oren alert blijven in zijn onderbewust zijn. Hij zou een indringer horen aankomen en wakker schieten.