~An Amazing Vieuw

Een zilverwitte schim bewoog zich voort, een lange zijdeachtige staart gleed achter haar aan. Haar spitse oren stonden vrolijk en attent naar voren gericht. Een paar helderblauwe ogen keken helder maar iets wat afwezig voor zich uit. Kalm stapte ze voort, langs de rivier maar ze merkte hoe deze langzaam aan zijn einde kwam. Een stroomversnelling werd gevormd en lokte haar uit tot een vlotte galop langs de oever. Haar achterbenen zette zich krachtig onder haar lichaam, haar voorbenen maaide ver voor haar uit. En haar hals had ze iets gekruld. Ze zette zichzelf aan tot een rengalop, legde haar oren plat in haar nek zodat ze voor haar gevoel nog sneller zouden gaan. Een traan vormde zich in haar ooghoek door de snelheid die ze had gemaakt en gleed even snel over haar kaak weg, om even door de lucht te vliegen en op de vochtige bodem te landen. Onbedwingbaar ging ze door, zo af en toe had ze dit soort momenten nodig zichzelf even helemaal uitleven. Wild gooide ze haar hoofd in de lucht, gaf een vreugde hinnik en voelde hoe de wind door haar vacht streelde en met haar manen speeldde. Langzaam minderde ze vaart ging over in een soepele draf en na een aantal meter weer terug naar een kalme stap. Haar neusgaten waren wijd open gesperd, trilden kort en zagen van binnen helemaal rood. Het was een flinke inspanning maar het was zo heerlijk om te doen. Haar oren kwamen weer overeind uit haar nek en stonden weer zoals altijd naar voren gericht. Haar staart sloeg kort een vlieg weg die op haar was geland. Het lichte zweet dat zich had gevormd trok vliegen aan die hier al veel te veel voorkwamen, een van de dingen waaraan ze zich ongelovelijk irriteerde. Ze was nog niet zo heel veel anderen tegen gekomen hier in Dream Horses, al moest ze zeggen dat ze niet specifiek opzoek ging naar vreemden om maar even te kunnen praten. Het lot zou bepalen hoeveel en welke paarden ze tegen zou komen, en of ze die aardig zou vinden zou dan wel blijken. Het lag ook deels aan de houding die ze aannamen, eentje die als zo dominant en arrogant als de pest aan zou komen kon het vergeten. Maar die zou het waarschijnlijk ook niet geweldig vinden om haar tegen te komen. Ze was een vriendelijke meelevende en mysterieuse merrie. Maar zo op het eerste zicht leek ze gewoon een doodnormale merrie, geen aparte verschijning niks. Na een poosje zag ze dat een soort afgrond in beeld kwam, de rivier naast haar was een enorm end uitgebreid en stroomde daar naar beneden. Overduidelijk een waterval maar daarvoor was ze hier, ze wou ze gewoon zo graag een keer zien. Ze bleef op een meter van de afgrond staan en keek haar ogen uit, het was hier prachtig. Een oneindig uitzicht over half Dream Horses, de frisse wind die haar koel bij haar hoofd hield en het zonnetje dat nog net zijn laatste stralen eruit perste. Het geraas van het water dat naar beneden kletterde vulde haar oren. Haar staart waaide langs haar achterbenen naar voren evenals haar manen die naar voren geblazen werden door het lichte briesje dat er stond. Links van haar een bos, rechts van haar de enorme rivier en voor haar.. Voor haar een oneindig uitzicht met een ongelovelijk diepe afgrond die haar dood zou betekenen mocht ze erin vallen. Een knispering wekte haar uit haar gedachtes en ze keek op, kwam er iemand haar kan op of was het een van de vele bosdieren die zich hier bevonden. Met een zachte stem als een fluistering op de wind praatte ze tegen datgene dat er kwam “Hallo “ haar oren draaide zich de richting op waar het geluid vandaan was gekomen.

In gedachten verzonken stapte Falcon langs de rand van de rivier, zijn donkere ogen gefronst in de overpeinzing van de afgelopen anderhalf jaar. Zijn zwarte hoeven vonden hun eigen weg over de verraderlijke losse stenen. Het was niets voor hem om niet op te letten waar hij ging, maar zijn herinneringen namen alle ruimte in beslag op het moment. Schimmige beelden flitsten voorbij, afgewisseld met heldere kleuren van momenten die hij zich niet helemaal duidelijk kon herinneren, een zachte bries vond de weg over zijn lippen en hij stopte om zijn hoofd om te draaien naar het kolkende water en in de diepte te staren. Ergens was hij zich bewust van het feit dat dorst zich een weg naar boven baande maar hij reageerde er niet op. Op dit moment was hij niet bezig met de dagelijkse zaken van drinken en eten, nee hij was in zijn eigen wereldje. De woordenloze gedachtestroom stopte bij een beeld van een karamelkleurige merrie die voor hem stond, haar oren naar achteren gericht en de woedende blik in haar ogen was niet mis te verstaan. Het beeld verschoof en nu zag hij ook zichzelf, grijs, nog zonder de diepe groef op zijn schouder en redelijkerwijs ongeschonden. De smaragdgroene ogen van de merrie vonkten vuur en hij voelde de hitte van haar woede zelfs nu nog branden. In het heden kregen zijn donkere ogen een zachte glans, hij wist dat ze hem niet haatte, maar gewoon wilde weten waarom hij het had gedaan. Haar in de steek laten, alweer… Het was volkomen zijn eigen schuld geweest en hij had spijt van die beslissing, maar toch was hij weer weggegaan. Bijna een jaar dit keer, en in dat jaar waren zoveel belangrijke dingen gebeurd dat zijn verleden eindelijk, na al die jaren, op zijn plek was gevallen, de gevechten die hij vroeger had moeten leveren waren beslist, nieuwe littekens stonden in zijn vacht en zijn ziel, beschadigingen aan een toch al beschadigd iemand. Inwendig zuchtte hij, hij volgde zijn onderbewuste naar een duister moment, automatisch legde hij zijn oren in zijn nek en plantte zijn hoeven stevig op de harde ondergrond. Voor hem verscheen zijn vader, een witte hengst met maar één doel. Hem rekruteren voor zijn duistere plannetjes of anders de afgrond in helpen. Onweer flitste voor zijn ogen en zijn vacht kleurde rood. Uitputting overspoelde hem en hij wankelde even voordat hij zich weer herstelde. Opnieuw werd zijn wereld een waas van kleuren en bleef even later stilstaan bij een moment in het niet al te verre verleden. Zijn terugkomst, al had hij dat destijds zelf niet door, de gebieden waren teveel veranderd om herkenbaar te zijn. Ditmaal leek het erop dat er geluid bij zat, misschien doordat het nog vers in zijn geheugen stond om alles precies zo te herinneren. Tussen de bomen aan de overkant van de smalle beek in de Taiga verscheen een lichte schim, een sierlijke schimmel merrie kwam uit het duister en sprak zacht tegen hem. Haar stem was als een melodie. Verward keek Falcon om zich heen, dit was niet zoals hij zich herinnerde, Amiya zou daar moeten staan, hem met grote ogen van de schok aan moeten kijken en… Opgeschrikt door de verandering van zijn geheugen werd hij ruw uit zijn eigen wereld gerukt en belande hij weer met alle vier zijn hoeven op de grond. De harde kleuren en geluiden drongen met een klap tot hem door en hij knipperde een paar keer om zich weer aan te passen aan zijn omgeving. Voor hem stond de witte merrie uit zijn gedachten.
Hij bleef even wezenloos naar haar staan kijken en vergat dat ze wat had gezegd. Toen zijn onbeleefdheid tot hem doordrong schudde hij zijn hoofd en een verontschuldigende glimlach trok een mondhoek omhoog. ‘Sorry, ik was helemaal in mijn eigen wereld.’ Hij keek vlug om zich heen om te weten te komen waar hij was. De watervallen, het laatste wat hij wist was dat hij bij het Zilveren meer was vertrokken. Hij moest dus minstens een halve dag aan het lopen zijn geweest, nog een wonder dat hij niemand anders tegen het lijf was gelopen, of misschien had hij dat wel maar wist hij het gewoon niet meer. Opnieuw schudde hij zijn hoofd, geërgerd deze keer. Falcon richtte zijn blik weer op de merrie voor hem. ‘Het lijkt erop dat ik zo’n beetje de hele dag in de toestand van zombie heb doorgebracht. Valt me nog mee dat ik niet van een klif ben gestort.’

23. 750 woorden

Ze bleef afwachtend staan, ze was niet angstig dat zeker niet. Want er waren niet veel paarden van de ‘slechte’ kant die zich hier waagden omdat ze het te zoetsappig vonden. Zacht schudde ze haar hoofd, die paarden waren hopeloos. Hadden vaak een groot verleden want zomaar voor de lol paarden uitmoorden deed je niet, daar moest je gestoord voor zijn. Kort rolde ze met haar ogen, gelukkig was ze nog geen enkel paard dat zo was tegengekomen, enkel een wat mysterieuse witte hengst maar die had ze niet lang gesproken. Jammer, want ze was graag langer bij hem gebleven. Met hem gepraat, zijn verhalen aangehoord. Ieder paard had zo zijn verhaal, en zij was er graag om ze aan te horen. Haar staart gleed zachtjes over haar achterbenen heen en weer. Nog altijd bedrukte het geluid van het razende water een groot deel van haar gehoor maar het zachte geritsel bleef aanwezig, het dier kwam duidelijk dichterbij en haar ogen schoten heen en weer om een eerste beeld op te vangen. Ze draaide zich toen het geluid van een andere kant kwam en vrijwel direct kwam er een grijze hengst in zicht. Hij leek in gedachtes verzonken en had haar duidelijk niet gehoord of anders onbewust niet gemerkt dat zij het had gezegd. Hij leek wat verward toen hij haar opmerkte, alsof ze hier niet thuis hoorde maar zeker weten wist ze natuurlijk nooit. De hengst herstelde zichzelf al snel en glimlachde naar haar, onbewust verscheen er ook rond haar lippen een glimlach en ze knikte even. De hengst sprak met een aangename stem en bood zijn excuses aan. Het had van haar helemaal niet gehoeven maar ze apprecieerde het. ” het maakt niet uit, je bent niet de enigste die er niet helemaal bij was “ sprak ze zacht, op de een of andere manier had ze nooit een harde stem gehad altijd een zachte aangename stem. Maar ze was er tevreden mee, je kon er toch niks aan doen. En ze schonk de hengst een warme glimlach. Haar houding was compleet ontspannen ze voelde zich niet ongemakkelijk en dat was duidelijk aan haar af te lezen. Haar blik gleed over de hengst, grijs dus, maar met een zeer opvallend litteken op zijn schouder. En diverse andere kleine oneffenheden. Maar hij leek haar het type niet om te vechten, waar zou hij ze vandaan hebben, wat zou zíjn verhaal zijn. Ze richtte haar blik op de ogen van de hengst, er was nu een duidelijke nieuwsgierigheid in haar blik af te lezen maar ze bleven even zacht staan als altijd. Opnieuw sprak de hengst een soort verbazing uit, dat hij nog niet van een klif was gevallen. Ja dat was inderdaad mazzel geweest, zo diep in je eigen gedachtes verzonken zijn kon je dood betekenen. Je merkte niks meer, de omgeving vervaagde en zoals nu wanneer iemand wat tegen je zei drong het maar langzaam door. “ waarschijnlijk een soort instict in je onderbewustzijn die je tegenhield “ sprak ze glimlachend. Haar oren stonden naar voren gericht, draaide zo af en toe eens opzij als er een ander geluid van een andere kant kwam. Haar verhaal, nee, die had ze niet echt. Ze had een vrij normale jeugd gehad, geen alfa veulen maar ook geen onnuttig ding. Ze stond vlak onder het alfa veulen in haar kudde tijd, maar dat was omdat ze toen al een beeldschoon veulen was geweest. Althans dat werd haar altijd maar toegeroepen, ze deed er niks mee, kweekte geen ego en had geen arrogantie. Ze vond het allemaal wel prima, maar het uiteenvallen van de kudde had haar aangegrepen het verliezen van haar beste maatje door die andere verdoemde kudde. Ze zuchtte even diep en richtte haar aandacht weer op de hengst voor haar. “ Ik ben Artemis, mag ik vragen hoe jij heet ? “ ze vroeg het wat voorzichtig alsof de hengst ineens kon wegvluchten bij een verkeerde vraag.