Smell this amazing oxygen of the woods [Saronse]-[Kai]

Earth and sky,
woods and fields,
lakes and rivers,
the mountain and the sea,
are excellent schoolmasters,
and teach some of us more than we can ever learn from books.

Saronse

Saronse klemde zijn kiezen op elkaar toen hij bij elke pas een felle pijnscheut voelde steken. Het was verdomd ondragelijk en hij voelde zich verdomd waardeloos. Saronse was nog steeds erg ziek. Al gaf hij het niet graag toe. Hij had nog steeds die longontsteking, en de koorts was er ook nog steeds. Maar dankzei zijn kruiden hield het het ergste tegen. Een zwarte gedaante volgde hem touw wakend over Saronse. Saronse wist niet of hij volledig zou herstellen. Misschien was hij wel de rest van zijn leven kreupel. Dan kon hij dingen niet meer doen. Dingen die hij graag deden maar hem fataal konden worden. Saronse mopperde wat. Hij wilde niet zo door het leven gaan. Dus dwong hij gewoon dat verrekte been mee te laten werken. Het was heel erg warm en de zon brandde zowat op Saronse's zwart/witte vacht. Zijn vacht gloeide als hete lava. Iki's ogen werden steeds maar weer op Saronse gericht. Saronse zijn ijs blauwe ogen gleden kalm naar Iki. Iki heeft veel voor Saronse opgeofferde. Hij had zijn eigen roedel opzei geduwd. Voor HEM... Speciaal voor hem. '',Iki... Het wordt tijd je eigen weg weer eens te gaan... Je roedel heeft je nodig.,'' Iki stak koppig zijn neus in de lucht. Saronse zuchtte eens diep. Alles werkt hem de laatste tijd weer eens tegen. Saronse voelde hoe de etter uit zijn been gleed. Het was zwaar ontstoken. Gelukkig is het felle bloeden gestopt. Dan zou hij tenminste niet doodbloeden. Maar een infectie zorgde voor een pijnlijkere, langzame dood. '',Iki, ik meen het. Ik red me wel ik wil gewoon eens dat jij je ding kan doen.,'' Iki rolde met zijn gele ogen. "Doe niet zo gestrest. Met mij gaat alles prima. By The Way, mijn roedel volgt ons al een hele tijd... Ik had zo'n idee..." Saronse begon wat te fronzen. '',Wat voor idee?,'',Saronse was best nieuwsgierig. "Wel, jij blijft een tijdje wonen bij mijn roedel. Mijn verzorgers kunnen je prima verzorgen, en kunnen over jou waken als wij gaan jagen. Please, accepteer mijn aanbod. Zo niet dan blijf ik hier bij jou. Ik wil je niet uit het oog verliezen. Ik wil niet diezelfde fout begaan aan die klif toen." Saronse keek verbaast naar de veel betekend gezicht van Iki. Saronse wist dat Iki dit allemaal meende. Maar een paard dat een tijdje in de roedel zou leven? Dat was toch niet logisch, en natuurlijk. '',Ik... weet niet...,'' Mompelde Saronse. "Alstublieft Saronse, doe het voor mij." Iki gebruikte zijn smeek face. '',Ik zal er over nadenken...,'' Iki grijnsde tevreden. "Mooi, wat doen we eigenlijk hier in het deel van het bos. Hier zijn de mannetjes beren afschuwelijk agressief..." Saronse zijn ogen gleden even naar de mooie grote bomen. Hun mos bedekt een deken van mos. Op de grond groeide er gele bloemetjes uit het mos. Het leek wel een witte tapijt. Hier en daar wisten de zonnestralen door het bladerendek door te breken. Alles was nu zo mooi groen. De warme goud/gele zon zorgde voor meer leven in de natuur. Maar op dit moment kon Saronse niet genieten van de warmte. Hij leed enorm. Zijn koorts overheerste nog steeds, zijn been ging gewoon kapot. Zijn gehele lichaam deed zeer. Ondanks dit leed toonde Saronse maar weinig zwakte. Zo sterk was hij. Hij hield moedig zijn hoofd hoog. De enige pijn die hij niet kon verbergen was zijn zwaar, kreupele been. '',We zijn hier omdat hier enkele nodige kruiden groeien, en hier in de buurt is een zeer zuivere rivier. Haar water is heel zuiver en heelt heel goed de wonde's. Mijn wond moet eens goed gespoeld worden en kan ik gelijk mijn koorts laten dalen door eens een bad te nemen.,'' Iki grijnsde. "Moest je zo nodig hier een bad nemen?" Saronse lachte kalm. Saronse keek even achter zich toen hij een wolf voorbij zag lopen. Saronse fronste even. Maar besloot er maar niets over te zeggen. "He, Saronse, is dit wat je zocht?" Iki was al een goed stuk van Saronse gelopen en stond bij een eenzame rots. Juist iets groter dan Saronse. Saronse verplaatste zich met veel pijn verder en ging naast Iki staan. En vond de plant die hij zocht. '',Nee maar, ik bof maar dat ik jou bij me heb. Dit was de plant die ik zocht!,'' Iki grijnsde trots. Saronse plukte zorgvuldig de grote bloemen af en at enkel de blaadjes af. Iki ging hierbij zitten en keek Saronse schuin aan. "Waarom alleen die bloem?" Saronse glimlachte. '',Goeie vraag, wel die bloemetjes zouden de pijn doen verlichten. Een sterke pijnremmer. Maar die steel zelf is een beetje giftig. Fascinerend nietwaar?,'' Iki fronste even. "Als jij dat vindt... Heb je er nog nodig?" Saronse schudde zijn hoofd van nee. '',Neen, dit was voldoende. Het water is hier vlakbij.,'' Iki sprong ongeduldig recht. "Mooi! Ik wil hier zo snel mogelijk weg. Ik heb een hekel aan beren. Deze plek stink naar beren." Saronse glimlachte en begon weer heel kalm te wandelen. '',Je hoefde niet mee te gaan weet je nog?,'' Iki stak koppig zijn neus in de lucht. "Je weet dat ik dit niet wil. Ik wil bij je zijn tot ik zeker weet dat je zelf voor je kan opkomen. En voorlopig zal je een lange tijd mijn zorgen en die van mijn roedel nodig hebben." Iki had gelijk. Saronse moest niet zo doen. Maar hij wilde niet dat anderen voor hem moest zorgen. Hij had het gevoel dat hij in de weg was. Saronse hoopte maar dat dit manke been niet de rest van zijn leven zal bij blijven. [b]"Maar goed, genoeg hierover. Hoe zit het nou tussen jou en 'je weet wel wie' eigenlijk?" Saronse zag hoe ondeugend Iki naar hem keek. Saronse zijn mondhoeken krulden wat omhoog. Maar uiteindelijk veranderde zijn gezicht staal naar serieus. '',Wel... Ik heb geen idee. Maar weet je. Ik laat het maar zo. Als er iets komt dan komt het zo niet... Het zei zo. Ik wil dat ze gelukkig is. Je kent me. Ik dring nooit niet aan. En als ze mij niet nodig heeft dan zou ik het begrijpen en...,'' Maar Iki liet hem niet uitpraten. "Ach please, je moet ook eens aan jezelf denken! Wat voel je Saronse?" Saronse slaakte eens een zucht en staarde zwijgzaam voor zich uit. Na een lange stilte had hij de woorden gevonden die hij zocht. '',Ik weet dat ik ontelbaar veel van haar hou.,'' Iki was niet zo tevreden van Saronse's antwoord en wou nog reageren. Maar Saronse gaf Iki niet de kans. Saronse versnelde zijn pas. Ondanks de pijn die hij mee moet slepen. Iki gaf het maar op om over zulk gesprek te houden. Iki wist dat Saronse heel gevoelig was voor zo'n dingens. Saronse staarde kalm voor zich uit. Zijn ijs blauwe ogen toonden een kalme/warme uitstraling. Hij snoof deze zuivere zuurstof op. Die werd gefilterd door deze kostbare oude bomen. Saronse kon het water ruiken. Ze waren er bijna. Gelukkig, want deze onophoudelijke pijn maakte hem stuk. Iki volgde Saronse zwijgzaam. Uiteindelijk ging Saronse al een stuk voor Saronse uitlopen om de omgeving te onderzoeken. "Berenvrij, je kan je gang gaan opa." Saronse schudde glimlachend zijn hoofd. Eindelijk waren ze bij het water. Hij ging uitgelaten in het water liggen. En eindelijk ging de pijn tijdelijk weg. Want nu hoefde zijn zwaar gewicht niet op zijn gewonde been rusten. Saronse ging op zijn zei liggen en liet zijn hoofd af en toe een kopje onder water. Iki bleef in de buurt van Saronse en hield de omgeving goed in het oog. "Dit had je echt nodig nietwaar?" Saronse zijn ijs blauwe ogen gleden naar het water. '',Ja dit had ik nodig. De pijn is even weggedreven.,''

Climb the mountains and get their good tidings.
Nature's peace will flow into you as sunshine flows into trees.
The winds will blow their own freshness into you,
and the storms their energy,
while cares will drop off like autumn leaves.

Klaar!!!!

-Kai is een beetje uit haar doen xD-

You only live once,
but if you do it right,
once is enough.

Saronse had lange tijden zijn ogen gesloten. Dit was het perfecte water. Het had een ijs blauwe kleur, net zoals zijn ogen. En het was zo helder dat je alles door het water zien. Saronse kon een de zalm zien zwemmen. Iki was er zeer geïnterseerd naar en deed zelfs enkele pogingen om er een paard te vangen. Zonder succes, Saronse fronste even. Uiteindelijk rolde hij zich op zijn buik. '',Als je echt een vis wil vangen moet je op die kleine dammen gaan staan. Die vissen springen zo het water uit en kan je ze zo opvangen. Zo heb ik de beren toch zien doen.,'' Iki keek hem beledigd aan. "Saronse... Ik ben geen beer zeg!" Saronse grijnsde schijnheilig. '',Ha nee inderdaad, jij lijkt meer op zo'n bergleeuw die bang is om nat te worden.,'' Viel Saronse droogjes op. Iki keek hem verbaast op maar ging er niet verder op in. Saronse grijnsde tevreden. Net toen hij terug op de benen wou hoorde hij een naderend paard. Saronse was juist met zijn achterkant naar het naderend paard gericht. Zijn gezicht bleef voor zich uit gericht terwijl hij waanzinnig hard tegen zijn zwakke benen vocht. zijn oren draaiden naar achteren bij het horen van haar stem. Kai. “Gaat het al iets beter met je?” Saronse draaide zich kalm om. Zijn ogen ontmoeten de hare. Maar hij merkte een trieste glinstering in haar ogen. Hij hield zijn hoofd wat rechtop. Zijn gitzwarte manen vielen als een zachte gordijn over zijn gespierde hengstenhals. Zijn mooie voorhoofd dat een aantrekkelijke uitstraling had keek de merrie vriendelijk aan. Ondanks haar humeurige sfeer. Saronse was moeilijk kwaad te krijgen, of triest. Hij was iemand die altijd kalm probeerde te zijn. En dingen zorgvuldig op te lossen. Hij zweeg omdat hij zag dat ze nog niet uitgepraten was. “Laat maar, stomme vraag van me. Op dit moment ben ik niet echt in de stemming om overbezorgd te gaan lopen doen. Sorry.” Saronse was wat verbaast toen ze dat zei. Hij had haar nooit niet bitsig gezien. Hij had enkel het lieve en vriendelijke karakter van haar gekend. Maar nu leerde hij kennen met nog een deel van haar kant. Hij snapt niet waarom ze zo deed. Was het haar vrouwelijke humeur. Saronse was veel te moe nu. Hij liet zijn pijnlijke been rusten. '',Ook een genoegen jou weer te zien Kai... En niemand heeft jou toch gezegd dat je zo overbezorgd rond moet lopen? Dat verlang ik niet van jou.,'' Sprak hij op een zachte toon. Zijn stem klonk zo warm. Er zat zoveel liefdevolle klanken in. Moeilijk te beschrijven. Maar zijn stem was werkelijk magisch. Alsof hij van de hemel afkomstig was. Een zuivere engel. Hij richtte zijn aandacht even op Iki. Die tevreden kwam aanlopen. Saronse glimlachte toen hij een grote zilveren zalm in de muil van Iki spotte. '',Zei ik het je niet, nu heb je een wijze les geleerd en kan je die misschien toepassen in je hongerige roedel.,'' Iki knikte en begon gretig te vreten. Bij het zien hoe die zielige vis in stukken weg gescheurd richtte hij algauw zijn zicht weer op de mooie merrie. Die wat vaag leek. Ze was toch niet weer in een depressie aan het zakken? Saronse zocht oogcontact, afvragend of zij het zou beantwoorden. '',Vertel mij nu eens... Wat brengt jou nu hier bij deze gevaarlijke beren territorium Kai?,'' Vroeg hij kalm en keek haar vriendelijk aan. Zijn zachte roze lippen krulden teder omhoog. Zijn ijs blauwe ogen sparkelen levendig. Saronse had een zeer mooi figuur, een mooie gewone lengte, een gespierd lijf. Maar niet zoals een boerenpaard of zo. Maar je kon wel zien dat hij niet makkelijk neer te halen is. Ondanks nu... nu hij een fatale wonde had aan zijn been zou het nog eens erg kunnen aflopen. Hoe dan ook, zijn prachtige vachtpatroon sierde zijn mannelijke lichaam. Zijn houding was ook zeer trots, leiderachtig. Saronse bleef Kai rustig aankijken. Nog steeds die tedere blik.
Geduldig...



Sorry als ie op niets trekt :')

-Hehe, Kai is weer lekker bezig x3-

Zwarte vlekken dansten als koeien voor haar blauwe ogen. Door de botsing met die boom had ze last van het bewustzijn volledig te behouden, haar grip op de werkelijkheid te verliezen. Kai sloot langzaam haar oogleden, proberend om wakker en alert te blijven. De wind speelde met haar witte manen. De merrie draaide haar oren naar achteren toen ze Saronse in het water hoorde stappen, en even later er weer uit. Woorden werden op de wind meegevoerd, regelrecht haar gehoorgang in. “Neen... blijf hier.” Zijn stem op kalm, zijn heerlijke stem die haar helemaal -ongewild- betoverde. Kai wilde hem om de hals vliegen en vertellen dat alles goed kwam, er niks aan hun sterke vriendschapsband zou veranderen. Helaas kon ze dit nu nog niet met zekerheid bevestigen, ze stond op het punt om hem misschien voor altijd te verliezen. En bij die gedachte zag ze alleen maar duisternis, een groot kolkend zwart gat die de kleine merrie graag zou verslinden. Vier hoeven, onregelmatig, benaderden haar. Het grote, bonte lichaam van haar beste vriend werd naast die van haar geplaatst, Kai was overduidelijk kleiner dan de gespierde Paint hengst. Ze kantelde haar hoofd naar links en keek eerst met een neutrale blik terug, haar verdriet en pijn verborgen voor hem en de buitenwereld. Vanuit haar ooghoek zag ze de zwarte wolf verdwijnen. Ze vroeg zich voor een moment af waar hij naartoe ging of wat hij ging doen. Een ogenblik daarna richtte ze haar volledige aandacht weer op Saronse. Ze volgde wantrouwig zijn bewegingen, die haar manen aan de kant legden, ervoor zorgend dat het bloed van de open wond niet haar witte gordijn zou vies maken. Iki verscheen bliksemsnel weer op bij de oude eik met een bosje kruiden tussen zijn scherpe tanden, tanden die haar dunne velletje zo konden openrijten als messen. Saronse smeerde het spul op haar wond en masseerde het zachte handig in. Al die tijd bleef de witte merrie stokstijf staan, stiekem aan het genieten van zijn aanraking. Hoe kon ze hem nou negeren of boos op hem zijn? Saronse bleef voor altijd haar beste vriend, niks zou dat ooit veranderen.

De hengst zette een stap achterwaarts, zijn blik onderzoekend op haar gericht. “Ik weet dat je zoekt naar dit antwoord... al lange tijden en steeds maar weer niet gevonden. Ik wenste dat ik iemand was die je gelukkig kan houden dag na dag... Maar om een bepaalde reden lukt dit niet. Kai vergis je niet in mij. Misschien zie ik er uit alsof ik de perfecte ben. Iemand met verrukkelijke charme met een ridderlijk uiterlijk. Maar ik zal je nooit gelukkig kunnen maken. En als ik dan voor jou kies. Dan raak ik nog een ander zijn hart... Ik ben voorbestemd om alleen te zijn. Ik wil niet die persoon zijn dat relaties stuk maakt.” zei hij terwijl zijn blik naar een ver, onzichtbaar oord gleed. Kort daarop vervolgde hij: “Het is beter voor jou om niet met mij op te trekken. Ik ben niet zo perfect dat je denkt dat ik ben. Er schuilt allerlei boosaardige dingen in mij en ik voel het...” Zijn stem koud, anders dan Kai van hem gewend. Ze had hem nog nooit zo horen doen. Al haar boosheid was in één oogopslag als sneeuw voor de zon verdwenen. Weg. Foetsie. Ze drukte haar neus tegen die van hem, blies hem warme lucht in. Een frisse bries liet haar even rillen. De herfst stond weer voor de deur, met als volgende bezoeker de winter. Kai keek Saronse diep in zijn blauwe ogen, ze dwóng hem daartoe. “Hoor eens, Saronse, jij bént perfect. Ook al schuilt er dan slechtheid in je hart, maar die kun je overwinnen. Ik zal altijd bij je blijven, hoe angstaanjagend je ook mag worden. Ik voel geen angst als ik in jouw buurt ben, enkel liefde en warmte. Bovenal vriendschap. Ik wil je niet verliezen. Je zal voor altijd aan me vastzitten.” Haar stem begon serieus, maar de laatste zin werd als geen waterig grapje uitgesproken. “Saronse, ik hou zielsveel van je. Zonder jou ben ik niets, alleen maar stof. Je bent en blíjft mijn beste vriend voor altijd, ook al kies je voor iemand anders, ik kan niet haten.” vervolgde de merrie zachter, gemeend. “Je maakt me nu al gelukkig door bij me te zijn, je aanwezigheid te tonen. Boor jezelf niet zo de grond in, Saronse. Je bent een geboren engel, mijn beschermengel.” Haar hemelsblauwe ogen dwaalden af naar de rustig kabbelende rivier, daar bleven ze voor enige tijd. Kai schrok op uit haar afwezige toestand, gewekt door de energie die ze voelde bij Saronse. Uit automatisme stak ze haar neus in de lucht en meteen verstijfde ze, haar blik die van Saronse volgend. Een beer, blind aan één van zijn ogen stond daar, niets doorhebbend van hun aanwezigheid. Hopelijk waren de windgeesten hen genadig en bleef dat zo. Jammer genoeg niet vandaag. Kai zag hoe de beer van de grond kwam en op zijn achterpoten gemakkelijk de drie meter bereikte. Iki ontblootte zijn tanden. Adrenaline gierde door haar aderen, hielden haar alert. Haar neusgaten wijd opengesperd van toenemende angst. Angst om Saronse, hij was gewond en dus niet snel genoeg om te kunnen vluchten. Sneller dan licht plaatste de merrie haar kleine gedaante beschermend voor die van de hengst. Niemand zou hem ook maar met één haar krenken of ze zou diegene voorgoed het zwijgen opleggen. Ze drukte haar oren plat tegen haar schedel, haar blik op onweer. Meneer beer was ondertussen alweer met vier poten aan de aarde genaaid. “Blijf met je vuile klauwen van mijn vriend af of je zult het met de dood moeten bekopen, beer. Ik geef je één waarschuwing!” De klanken in haar stem waren zwaar en dreigend. Als antwoord brulde het roofdier enkel, waarom wist ze niet. Misschien was ie kwaad. Dit was een hele andere Kai dan die rustige merrie die geen vlieg kwaad deed, maar als je aan haar dierbaren kwam dan barste ze uit. Zoals nu.

Ze wist dat ze kansloos was tegen de beer, zelfs een wolf zoals Iki kon hem niet verslaan. Als het moest zou de merrie haar leven geven om Saronse te redden. Die beer kon echt geen twee volwassen paarden op. Hij zou genoegen nemen met alleen Kai. Het immense beergeval naderde haar langzaam en behoedzaam. De merrie zette zich schrap, klaar voor de aanval. Ze tilde haar voorhoeven van de ondergrond en maaide gevaarlijk door de lucht. Ze slaakte een hoge hinnik. Dit keer zou zíj Saronse beschermen en niet andersom. Haar voorbenen raakten de grond weer en brachten haar lichaam in beweging. Ze galoppeerde met een moordend hoog tempo op de beer in, bedoeld om hem angst aan te jagen. De beer brulde krachtig, liet de aarde trillen. Kai keerde haar lijf snel en gaf het beest er van langs met een stevige trap. Het richtte amper schade aan, alleen maar een nog woestere beer was het gevolg ervan. Hij haalde uit met zijn scherpe klauwen en raakte de merrie, die daardoor haar grip op de grond verloor en enkele meters werd verwijderd van hem. Haar ogen bleven gesloten. Haar borst ging als een gierende adelaar omhoog en omlaag. Bloed ontsierde haar witte vacht. “Ren.. Saronse.” waren de enige woorden die nog uit haar mond verdwenen. De beer naderde haar stappend, blij om zijn makkelijke vangst.