Revenge is sweet honey.

Woede, kwaad en verdriet stroomde door de crème kleurige merrie heen. Alweer had Azacar haar verlaten, kon die stomkop dan echt niet zien dat Pablo voor hem had gevochten. Misselijk, ondankbaar kreng dat het was. Een woedende hinnik galmde over het gebied, afkomstig van de witte merrie. Alles dat nu op haar weg zou komen zou ze aan de kant beuken, paarden die enkel tegen haar durfden te praten zouden vermoord worden en elk miezerig beestje zou ze met de grond gelijk maken. Dadelijk als ze wat meer gekalmeerd was zou ze naar de ravenzwarte hengst hinniken, om uitleg te vragen en als hij dat niet had zou ze ook niet lief blijven. Ze had een grens en die had Azacar bereikt, daar moest hij absoluut niet overheen gaan. Als het moet zou Cadsuane ook mogen komen, dan zou Pablo meteen haar woordje tegen die Arabier kunnen doen en was dat ook allemaal klaar. Leugenaar dat het was, hij had zijn belofte gebroken en dan kon hij nooit meer goed maken. De woorden zaten nog zo vers in haar hoofd; 'Ik zal je nooit meer verlaten.' Nou ze zag het, die klootzak was weer van haar weg en nu was ze er echt klaar mee, hoe vaak ze dat ook had gezegd; dit keer meende ze het. Pablo was het spuugzat om gebruikt te worden, want het leek dat Azacar haar alleen maar nodig had wanneer hem dat uitkwam en daar was Pablo niet voor.
Zuchtend kwam ze tot stilstand bij een groepje bomen, slaakte een luide hinnik gericht aan Cadsuane en Azacar. Wie er als eerste zou komen maakte haar vrij weinig uit, want ze zouden allebei pijn gaan voelen en nog niet zo'n beetje ook niet. Pablo zou hun strot doorbijten zonder daar gevoel bij te hebben, die waarloze beesten verdiende het niet hier in Dream Horses rond te lopen. Ongeduldig ijsbeerde ze heen en weer, tot zware hoeven tegen de grond beukte. Kwaad draaide ze haar hoofd naar de kant waar het geluid vanaf kwam, haar houding werd dreigend en het was duidelijk te zien dat Pablo pist was.

[Aza & Cad]

~Oops I did it again.

Leegte. De eindeloze leegte. Duisternis. Het leek wel het enigste dat hem scheen te omringen. Maar hij voelde zich er niet minder door. Integendeel. Het sterkte hem. Had zijn ogen geopend. Hij voelde zich misselijk. Misselijk van zichzelf dat hij zich zo zwak had gedragen. Waar was de hengst gebleven die hij ooit was geweest. Waar was de tijd geweest dat paarden bang voor hem waren. Die angstige blikken bleven uit. Omdat hij zwak was. Dom uilskuiken dat hij was geweest! Maar nu waren zijn ogen geopend. Hij was gegroeid, geestelijk. Niet dat hij zijn stemmingswisselingen onder controle had. Dat niet. Of hij dat überhaupt ooit wel zou kunnen zou ook maar de vraag zijn. Want in samenhang met die stemmingswisselingen kwamen ook zijn woedeaanvallen voort. Die nog best wel eens beangstigend konden zijn. Het was tijd om het beest los te laten. Te lang had hij de teugels strak gehouden. Hij moest ze weer durven laten vieren. Een duistere blik verscheen op het gezicht van de ravenzwarte hengst. Als het moest zou hij alles en iedereen op de planeet vermorzelen. Zelfs diegene die hij ooit lief heeft gehad. Zelfs zijn eigen kinderen mocht het nodig zijn. Azacar verwachtte niet dat het ooit zo ver zou komen maar je moest met alles rekening houden. In koele bloede had hij ook zijn ouders vermoord dus waarom zou hij dan met iemand anders wel moeite hebben? Die kant moest hij weer op. Anders kon hij net zo goed bij een goede kudde aansluiten. Hij moest alleen voor zichzelf leven. Niet rekening houden met een ander en diens gevoelens. Hij voelde zich dan zo opgesloten. Dat hij zichzelf niet meer kon zijn. En dat alles bracht hem terug naar diegene die hij dan wel lief heeft gehad. Pablo en Cadsuane. Hij wist dat ze hem zouden zoeken. Hem zouden roepen en een verklaring wilden. Maar wat moest hij ze zeggen? Misschien moest hij maar gewoon niets zeggen. Boos waren ze al en ze zouden hem toch wel willen vermoorden. Als hij zijn schouders op had kunnen halen had hij het gedaan. Damn. Hij moest zich daar voor af gaan sluiten man. Anders werd hij nog zo’n weekhartig goedzakje. Zo ver moest hij het niet laten komen. Hij zou zijn reputatie hoog moeten houden. Er waren ook zo veel nieuwe paarden in DH dat velen hem niet eens meer kenden. Daar moest sowieso verandering in komen. En bij het horen van de hinnik van Pablo krulden zijn mondhoeken omhoog. Net wat hij verwacht had. Zijn gespierde lichaam bracht hij in beweging. Rustig draafde hij aan in een krachtige draf waarbij de enorme hengst zijn gespierde hals machtig voor zijn borst gevouwen hield. Lange, golvende manen dansten majestueus langs zijn hals. Meedeinend op de passen die hij maakte. De rivier. Een goede keuze. Zijn blik werd echter weer hard toen hij de witte merrie in het vizier kreeg. Haar hinnik was niet alleen aan hem gericht geweest. Ook Cadsuane was geroepen en hij twijfelde er niet aan dat de merrie ook zou komen. De rivier. Veel was hier begonnen er waarschijnlijk zou alles hier ook weer eindigen. Een volmaakte kringloop dus. Zijn tempo liet hij afzwakken en rustig stapte hij op de merrie af. Zijn ijsblauwe ogen keken haar doordringend aan. Namen haar op, onderzoekend. Hielden haar nauwlettend in de gaten. Kort knikte hij eens waarna hij zijn diepe, lage stem liet weerklinken met dat heerlijke rauwe randje van hem. ”Pablo.” Hij zou het gesprek niet beginnen. Zij was immers diegene die hém geroepen had. Koeltjes keek hij haar aan. Wachtend op wat komen ging.

Haar ogen werden hard, ze sloot haar gevoelens af en deed met een argwanende blik een stap naar achter toen Azacar voor haar stond. De houding van de creme kleurige merrie was dreigend, haar oren lagen strak tegen haar schedel gedrukt en zodra ze de bewegingen van Azacar zag spande ze haar spieren aan. ''Het zou fijn zijn als je met een verklaring komt.'' Siste ze tussen haar tanden door, terwijl haar blik even door het gebied gleed om te kijken of die andere zieligerd er ook al aankwam. Woedend gooide ze haar hoofd in de lucht, wilde haar voorhand meenemen maar besloot toch maar met vier benen op de grond te blijven. Ze moest haar energie nu nog sparen, want Cadsuane was er nog niet. Pablo deed een stap naar voren, krulde haar hals op om Azacar niet aan te raken en liet haar tanden over de wang van de gitzwarte hengst glijden. Een aantal bloederige krassen ontstonden, maar ernstig was het zeker niet. Dit was trouwens nog maar een begin, op deze manier maakte ze hem duidelijk dat ze totaal niet bang was en ze hem met plezier de strot door zou willen bijten. Het bleek maar weer dat Azacar's hart zwarts was en het liefste trok ze hem met geweld uit zijn borstkast om hem daarna kapot te stampen. Dan wist hij meteen hoe een gebroken hart voelde, want dat voelde Pablo alweer. De tweede keer in haar leven met dezelfde hengst, hoe kon ze het überhaupt zo ver laten komen? Waar zat verdomme haar verstand? ''En probeer het niet met; 'Ik vond je niet meer leuk, ik wilde weer de oude worden' want daar trap ik absoluut niet meer in Azacar. Verman jezelf en kom met de echte reden.'' Fluisterde ze in zijn oor, waarna ze haar kaken erom klemde en er eens aan trok. Smakkend liet ze zijn oor los, keek met een ijzige blik recht in de ogen van Azacar terwijl haar adem luid was en tegen de neus van de hengst kaatste. Waarschijnlijk wist hij nu wel dat Pablo echt kwaad was en dit niet meer pikte, ooit was het natuurlijk genoeg. En die grens had hij nu bereikt, dat wist hij dondersgoed en hij moest nou niets verkeerds doen, want Pablo had echt moeite om zich in te houden en ooit zou ze de controle verliezen.

~The moment they come to know love, they run the risk of carrying hate.

Dat ze kwaad was oké. Dat had hij verwacht. Koeltjes keek hij dan ook toe hoe ze het zichzelf moeilijk maakte. Damn. Deed hij dat ook als hij kwaad was? Bij hem was het alleen al snel zo dat hij helemaal niet helder meer na kon denken en maar gewoon wat deed. Vaak was het nou niet bepaald goed te noemen wat hij gedaan had maar hij kon ook niet zeggen dat hij er spijt van had. Hij hield haar strak in de gaten maar deed geen moeite om zijn spieren aan te spannen. Azacar was eerst wel eens benieuwd hoe ver Pablo zou gaan. Én of ze zo dom was haar krachten aan hem te verbruiken terwijl haar andere aardsvijand nog zou moeten komen. Zelfs al zouden beiden merries zich gelijk tegen hem keren. Wat ook waarschijnlijk zou gaan gebeuren. Dan nog zou hij nooit en te nimmer bang worden of vluchten. Dat stond niet in zijn bestand. Het was alleen wel een goede vraag die ze stelde. Waarom. Waarom altijd die waarom vraag? Wáárom deed hij überhaupt nog moeite om te komen. Door Dreamtime des tijds een tweede kans te geven was hij dom geweest omdat ze het zelf verpest had. En toen met Pablo was hij zo boos op haar geweest dat hij haar verhaal niet eens aan wilde horen. Maar dit keer waren de rollen omgedraaid. Cad had hij gewoon verraden. Die zou hem dus serieus willen vermoorden. Maar Pablo. In zijn ogen had hij enkel maar een aantal weken niets van zich laten horen. Voor hem niet zo ernstig. Tssk merries waren ingewikkelde objecten en konden het leven van een man behoorlijk lastig maken. Misschien was het allemaal veel simpeler zonder hen. Dat dacht hij nu, maar op eerdere momenten heeft ook hij heel anders gedacht. Want hij kon ook weer niet zeggen dat wat hij gevoeld had voor beide merries niet echt was. Fuck! Hij deed het weer. Weer begon hij zijn hersenen zich over dat onderwerp te pijnigen. Kon hij het nou nooit eens een keer loslaten? Misschien was het daarom nu wel het juiste moment om ook dat laatste van hem los te maken. Om beide merries de rug toe te keren. Ná dat hij ze nu onder ogen zou komen. Want anders zou hij zich zwak voelen. Alsof hij weg liep voor de realiteit. Het zou voor hem afgelopen zijn. Einde verhaal. Liefde bestond niet. Het enigste waar hij nog wat om gaf was de duisternis. Nakomelingen had hij. En mocht hij er nog meer nodig hebben dan zocht hij wel een geschikte merrie. Misschien had hij meer op Cobra moeten lijken. Maar dat zou hem nooit tot de hengst gemaakt hebben die hij nu was. Argh! Dat was het dus met die merries. Ze wisten je hoofd op hol te brengen zodat je niet eens meer fatsoenlijk na kon denken. Een zucht verliet zijn keel maar hij ontweek haar blik niet. ”Waarom? Het is een vraag die makkelijk en vooral heel snel gesteld wordt. Daar weer een antwoord op vinden is een heel ander verhaal. Maar omdat je er zo op gebrand bent het te weten. Ik heb ruimte nodig. Ben geen hengst die hele dagen op elkaar lip moet zitten en een beetje lief tegen elkaar moet gaan doen. Het zit gewoon zo. Als je mij dingen gaat verplichten en me dingen op gaat leggen zal ik alleen maar dwarser worden..” Eigenlijk wilde hij nog iets zeggen maar dat was nu niet gepast. Misschien op een later moment. Zijn blik bleef strak op haar gericht. Zelfs toen hij haar tanden over zijn wang voelde. Een paar druppels bloed drupten op de grond en dat was het. Haar adem streek langs zijn huid maar hij toonde geen een emotie. Voelde hoe ze haar tanden in zijn oor zette en er zelfs een stuk van af scheurde. Een gevoelige plek maar hij liet in zijn gelaatstrekken geen greintje pijn doorschemeren. Opnieuw zuchtte de enorme hengst en keek haar verveeld aan. ”Was dat nou echt ergens goed voor of vond je dat gewoon nodig?” zijn stem iets lager en met iets dreigends dat er nu meer door heen schemerde. Ze mocht hem op zijn fouten wijzen maar zich belachelijk laten maken hoorde daar zeker niet bij.

Pablo staarde in zijn ogen, tranen prikte achter haar ogen maar ze verborg ze. Azacar had haar zoveel pijn aangedaan, maar telkens had hij er geen enkele reden voor gehad. Waarom had hij het niet gewoon recht in haar gezicht gezegd dat het over was, waarom was hij zo vreselijk zwak geweest om gewoon niets meer van hem te laten horen? Pijnlijk draaide ze haar hoofd weg, snoof eens minachtend en veranderde haar blik weer, ijzig keek ze hem terug in zijn ogen. ‘’Wat een geweldig goede reden Azacar. Origineel hoor, vuile leugenaar. Ik zat je nooit op je lip, je bent verdomme weken weggeweest en ik heb je niet een keer om iets gevraagd, dus wat zeik je nou?’’ Sprak haar woedende stem, die af en toe wat harder klonk. Het was vast duidelijk dat Pablo bijna de controle kwijt was, maar ze deed er alles voor om zichzelf toch nog in te houden. Ze wilde haar energie niet verspillen door tegen Azacar te vechten, want ook Cadsuane moest nog eens weten hoe Pablo over die merrie dacht. Haar ogen leken wel vuur te spugen, grijnzend spuugde ze het stukje oor van Azacar voor zijn hoeven en glimlachte vals. ‘’Oh sorry. Volgensmij wás dat van jou.’’ Sprak ze met een overdreven zoete stem, waarna een kleine twinkeling in haar ogen ontstond en al snel weer verdween. De zoute smaak van bloed hing in haar mond en ze wilde nog meer, ze wilde de strot van Azacar doorbijten en hem laten lijden zoals ze al een tijdje had gewild. Nog nooit had ze iemand zo enorm graag gelijk willen maken met de grond, maar Azacar had haar echt zo pist gemaakt. ‘’Wat maakt het nou uit of het nodig was of echt ergens goed voor was? Waar was het goed voor om mij weer alleen te laten na alles wat ik voor jou heb gedaan, of was dat ook gewoon nodig?’’ Vuurde ze pissig terug, terwijl ze een snibbig snoof en haar voorhoef tegen de borst van de hengst liet komen, niet hard, enkel als waarschuwing. Het was overduidelijk dat Pablo het spuugzat was dat Azacar haar dit alweer aandeed en dat had ze waarschijnlijk goed duidelijk gemaakt, maar na dit gesprek hoefde ze hem ook nooit meer te zien. Hij moest verdwijnen uit haar leven, voorgoed en ze zou hem ook nooit meer toelaten. Dit was de grootste fout in haar leven die ze ooit had gemaakt en ze zou geen enkele partner meer nemen, want ze wilde zich niet weer als een watje voelen. Nu had ze zichzelf eindelijk weer een beetje teruggevonden en dat wilde ze niet weer verpesten met een relatie, dat was het niet waard; dat zag je wel met die eikel voor haar neus. Pablo’s oren draaide plat tegen haar schedel, haar neusgaten waren gerimpeld en haar spieren trilde. Nog even en ze kon zichzelf niet meer in de hand houden, want Azacar probeerde echt over haar grens te gaan en dat pikte ze niet. Ook als de Fries haar een keer aan zou raken, zou Pablo de controle verliezen en al haar energie van de afgelopen weken op hém uitleven. Hij moest verdomme weten hoe dat ze zich voelde.

I'm killing them all
I put my soul on the line
I purify sins
That I committed in life
I'll follow them all
And I'll be bringing them down
Wherever they go
I'm right behind
There's nowhere to go
Your head on the line
There is no rope
You're running out of time
So where will you go
When I will murder your soul

I'm about to do it your way
I will make your world unsafe
I never thought you'd get this far


Een lege blik staarde over het gebied voor haar. De koude wind blies haar manen en staart opzij; een rilling trok over haar rug. In de verre omtrek waren geen paarden te bekennen. Cadsuane stond daar, doodstil; verdoofd; de beelden, de geluiden, de kou. Het drong allemaal niet meer tot haar door. Haar gedachten zwegen, ze was meer dood dan levend. De emoties, die normaal zo heftig door haar binnenste stormden, waren bedekt met een doorzichtig gordijn. Nog steeds aanwezig, maar gedempt.
Opeens sperden haar ogen zich wijd open, het leven kwam er in terug - en dat wil zeggen de woede. De machteloosheid, wat haar was aangedaan. Ze had het nog geen moment van de dag kunnen vergeten, het lag nog zo vers in haar geheugen. Ze was weggegaan. Van plan geweest nooit meer terug te keren; ze dacht niet in staat te zijn hier nog te leven. Maar het tegendeel bleek waar te zijn. Ze kon het, en ze deed het - al was het maar om zichzelf te laten zien dát ze het kon. En nu had er een gehinnik geklonken. Het kwam de voskleurige merrie vaag bekend voor. Haar blik gleed over het landschap. Verdord, verbrand, vernietigd. Ze wilde vergeten wat er was gebeurd, vergeten wie ze was en wie ze had kunnen zijn. Dat gehinnik vergeten... Er verscheen een ernstige denkrimpel. Wíé was het? Het begon tot Cadsuane door te dringen dat de hinnik ook voor háár was bedoeld. Nu, dat was nog nooit gebeurd, dus ze had goede reden om toch te twijfelen. Uiteindelijk zette ze zich langzaam in beweging, in de richting waar volgens haar het geluid vandaan was gekomen. Haar gedachten dwaalden af, naar het verleden. Het verre verleden, het verleden wat nog maar net afgelopen was. Toen wist ze het weer. Pablo! Ze had deze ex van Aza slechts één keer gezien, toen zij en Azacar fikse ruzie hadden gekregen. Ze twijfelde niet aan of de merrie zou haar haten. Maar Cadsuane wist op dit punt niet dat de twee wéér wat hadden gehad, in de tijd dat zij weg was. Ze had simpelweg geen flauw idee waarom Pablo haar zou roepen. Het was toch afgelopen met Azacar; waarom zou Pablo haar nog willen zien? Ze sprong aan in een vlotte galop, om sneller op de plaats des onheils te kunnen zijn.
Het duurde langer dan ze had verwacht; het gehinnik had van ver geklonken, maar Pablo had blijkbaar ook een fenomenaal stemgeluid, dat ze zo ver kon hinniken. Toen rook Cad dat ze in de buurt begon te komen. Maar niet door de geur van Pablo, die ze nauwelijks kende. Met een schok bleef ze stilstaan. Ze rook de vertrouwde geur van Azacar, gemengd met de geur van Pablo, die ze nu wel kon onderscheiden. De merrie werd week van binnen. Even dacht ze eraan gewoon om te keren en weg te gaan. Maar toen dacht ze aan wat er gebeurd was. Het had haar zó veel moeite gekost hem te vertrouwen. Iémand te vertrouwen. En vervolgens werd dat vertrouwen hard de grond in gestampt. Het ergste was dat ze nog steeds van hem hield, ondanks wat hij haar had aangedaan. Maar op dit moment was ze slechts woedend over het onrecht dat haar was aangedaan. De merrie steigerde en gooide haar hoofd de lucht in, ondertussen luid en uitdagend hinnikend. Ze zouden wéten dat ze eraan kwam. O ja zeker! De merrie snoof en galoppeerde weer aan, recht op haar doel af. Na een tijdje zag ze het tweetal schimmen tussen de bomen. Nog even galoppeerde ze door; toen bereikte ze de open oever naast de Rivier. Met een schok kwam ze tot stilstand, een klein eindje van de anderen vandaan. Haar ogen stonden op onweer. Kort schoot haar blik naar Pablo, maar al gauw trok Azacar haar aandacht. Haar blik op hem gefixeerd, haar tanden een beetje ontbloot, zette ze langzaam een stap naar voren. "Jíj," klonk het kort en abrupt. Haar stem droop van haat; haar blik liet er geen twijfels over wie ze bedoelde. Toen ze snoof, kreeg ze meer gedetailleerde informatie. Eerst merkte ze het niet op, maar toen leek het.. alsof Azacar ook naar Pablo rook. Niet heel veel meer, maar toch. Haar ogen werden wijder; het ongeloof was te lezen op haar gezicht. Even was ze verward. Toen keerde de haat, de woede in het tienvoudige terug. "Ah. Dus je hebt je maar met haar vermaakt in de tussentijd? Was Segué niet genoeg voor je?" beet ze hem toe. De energie stroomde door haar lijf, haar oren gierden. Oh, wat moest ze zich verschrikkelijk inhouden om hem niet aan te vallen. Maar Pablo was er ook nog. Op de één of andere manier was Cad lang niet zo kwaad op haar als op de zwarte hengst. Zij deed slechts wat ze wilde. En als dat toen Azacar was geweest, wel, dan zij dat zo. Maar híj daareentegen... Gefrustreerd omdat ze niet kon aanvallen gooide ze haar hoofd in de lucht en stampte haar rechterbeen in de grond, onderwijl het oogcontact met Azacar niet verbrekend. Ze bleef hem strak aanstaren, geen geheim makend van de gevoelens die er in haar ogen te lezen waren.

Wat er in het hoofd van de enorme ravenzwarte hengst om ging? Om het simpel te houden.. Niets. Het was een duistere leegte. Het enige wat in hem om ging was duisternis. Zwart. Geen enkele andere kleur daar aan toegevoegd. Zelfs geen deprimerende grijstinten. Het was één grote duisternis. Een duisternis die de weg naar zijn hart gevonden had, als vergif. Een vergif dat het hart bereikt had en nu door zijn aderen door zijn hele lichaam gepompt werd. Of hij spijt had van zijn daden? Nee, nooit. Hij heeft gedaan wat hij wilde. Heeft zich door niemand tegen laten houden. Ook niet door deze twee merries. De haat in hun ogen, hij wist wel beter. Achter die haat lag pijn. Pijn, hij genoot van pijn. Hoewel het niet per sé zo bedoeld was. Als Azacar zijn schouders op had kunnen halen had de grote hengst dat zeker gedaan. Onverschillig keek hij dan ook in de richting van de voskleurige merrie die hen ook naderde. Meteen kwam ze ter zake. Een glimlach krulde dit keer niet zijn lippen. Zijn lippen bleven een koude, harde trek. Twee ijsblauwe ogen staarden de voskleurige merrie aan. Niet onder de indruk of emotioneel. Nee, het was een domme fout van hem. Een van de domste fouten in zijn leven. Hij was er klaar mee. Voor hem was het een afgesloten hoofdstuk maar zoals altijd moesten de merries er over door blijven gaan. Waarom? Omdat hij blijkbaar hun hartjes had gebroken. Ongeïnteresseerd keek hij naar Cad. Toch waren de gevoelens die hij ooit heeft gehad niet gefaket. Die waren echt. Maar nu niet meer. Hij kon het niet meer voelen. Wilde het niet meer voelen. Had zich afgesloten. Het enigste wat je er van kreeg was deze fucking shit. En dat terwijl hij wel betere dingen te doen had. Natuurlijk beantwoordde hij de roep van de witte merrie. Hij zou zich immers geen zwakkeling laten noemen. En zo stond hij tegen over hen. Van de een naar de ander kijkend. Na een lange stilte verdween er een zucht uit zijn keel en sloot hij voor een paar seconden zijn ogen. Op het moment was de hengst angstvallig kalm. Nóg wel. Gezien hij altijd onvoorspelbaar bleef. Zo was hij en zo bleef hij. ”Ach. Dat was nog niets.” sprak hij koeltjes. Zijn lange ravenzwarte manen wapperden sierlijk langs zijn gespierde hals die hij trots geheven had. Als ze een gevecht wilden konden ze die krijgen die ging hij niet uit te weg. Als ze wilden praten hadden ze aan hem een hele goede. Want veel woorden zouden zijn mond niet meer verlaten. Hoger hief hij zijn hoofd om uit te kijken over de rivier die wild stroomde. Zijn aandacht volledig weg glijdend van de twee merries. Hoewel hij zeker nog scherp genoeg was. Zo dom was hij namelijk ook weer niet.