Wel wel honey, long time no see~

Een paraplu dat was het gene waar ze het meeste na verlangde, natuurlijk wist ze niet dat een paraplu bestond maar met heel haar hart verlangde ze naar iets wat haar droog hield van alle regen, dus in feite verlangde ze naar een paraplu. Geërgerd bromde ze wat. Regen, ze hield er niet van, sterker nog ze had er een afschuwelijke hekel aan. Het verslechte haar humeur het maakte haar geërgerd en chagrijnig het maakte haar bot. En de sarcastische opmerkingen vonden plaats voor gemene opmerkingen afsnauwerij en andere van dat soort botte dingen. En hoe goed het soms ook voelde om andere af te snauwen nog altijd had ze een pest hekel aan dingen als regen.
,,Hmpff.’’
Mopperde ze zachtjes. Ze had er een hekel aan als haar manen aan haar vacht plakte, ze had er een hekel aan als haar staart tussen haar benen bleef plakken. Met een zachte vreselijk ondamesachtige vloek gleed ze onderuit. Én ze had er een hekel aan als de grond glad en nat werd net als, iedere keer als ze haar voeten plaatste hoorde ze weer dat zompige geluid, het klonk als sop. De modder zoog aan haar hoeven lieten een soort van viezigheid sokjes achter op haar benen. Plots kwamen er allemaal paarden uit allerlei hoeken tevoorschijn, bloeddorstig keken ze haar aan. Ravena wist wel van wie ze kwamen van die leuke gozertjes uit haar vorige gebied die haar dood wouden hebben.
,,Nou hé! Wat gezellig dat jullie mij ook weer eens komen opzoeken.’’
Snauwde ze sarcastisch richting de paarden een hengst groot en reusachtig zeker vijftig centimeter groter dan haar kwam haar richting in met weloverwogen passen zijn grote roze tong zwabberde uit zijn mond.
,,Hé jij. Je ziet er wel een beetje spastisch uit zo.’’
Sprak ze droogjes terwijl ze hem kritisch bekeek daarna gingen haar ogen richting de zijne ze keek hem kalm en zelfverzekerd aan. Nog steeds kwam de hengst dichter en dichterbij ze trok één wenkbrauw omhoog.
,,Juist ja dicht bij genoeg.’’
Of het toeval was of de hengst luisterde echt naar haar hij stopte in elk geval nu waren ze op zo’n twee meter van elkaar verwijderd. Een kleine sinistere glimlach vormde zijn gelaatuitdrukking. Rustig wachtte Ravena af tot de hengst zou gaan praten de rest van de paarden hadden zich inmiddels achter hun ‘leider’ opgesteld.
,,Wel wel, Ravena. Dat is lang geleden.’’
Sprak de hengst sarcastisch en minachtend. Ravena trok één wenkbrauw omhoog, tijd voor een spelletje bedacht ze zich zo plotseling. Nonchalant zette ze een paar pasjes dichterbij. Waardoor ze nog maar op een halve meter van elkaar verwijderd stonden.
,,Ach gut schat toch, heb je me zowaar gemist, je gaat toch niet emotioneel worden op je ouwe dag? Hé ouwe rot, of wel soms? Misschien moet ik het nog maar een keertje uitleggen, ik heb je door ik weet dat je me gaat vermoorden en jij weet DAT HET JE NIET LUKT.’’
De eerste woorden waren poeslief en verschrikkelijk sarcastisch en het laatste werd geschreeuwd, waardoor de paarden even schrokken die korte tijd dat de paarden schrokken gebruikte ze om weg te rennen.
,,Heyuhh ik ga maar weer eens hé.''
Ze draaide zich een kwartslag om en ging zigzaggend tussen de bomen door de paarden kregen een steeds grotere achterstand tot ze hun rust weer terug vonden en ook zij achter haar aan gingen. Sop, sop, sop, tik, sop, tik, sop. En met dat melodieuze ritme van hoefslagen die in de modder terechtkwamen en het getik van de regen hoorde je het geklapwiek van vleugels, Amenia de tweede had zich bij haar gevoegd. Uiteindelijk ging ze hijgend over in een stap ze had rondjes en rondjes gegaloppeerd naar haar vermoeden veel te lang de paarden waren in geen wegen en velden te bekennen. Enkel dat ene paard daar in de schaduwen van de bos enkel een schim zo was het voor Ravena zichtbaar.


~Open~

~Lol Ik ga je lekker vergezellen!!~


Saronse was zo'n type dat van alle weersomstandigheden genood. Hij hield gewoon van alle wonderen van de natuur. Saronse stond op een vrij hoog heuveltje. Zijn hoofd genietend op gehoffen. Zijn ogen waren dichtgevallen. De vallende regendruppels gleden van Saronse zijn gevlekte vacht af. Zijn manen waren nu een beetje krullig geworden door de regen. Er was maar een zwak zuchtje wind. Het was vrij warm dus leed Saronse geen kou. Saronse genood van het getik van de regen. Ze tikten op de blaadjes en de grond. Dat klonk zo prachtig. Zijn vieze vlekken werden stilaan weg gewassen. Zijn witte plekken werden spierwit. Zijn goed ontwikkelde spieren waren lekker strak. De sterke hengst opende uiteindelijk zijn ijs blauwe ogen. Die schitterden als een dure diamant. Hij zwiepte zijn lange zwarte staart even tegen zijn jeukerige flank. Het was zo rustig. Nou ja het was toen ook vroeg in de morgen. Saronse was ongewoon vroeg wakker. Saronse had voldoende geslapen ondanks dat hij zo vroeg wakker was. Hij glimlachte zachtjes toen hij de vogels in de bomen zag zitten. Ze leken allemaal helemaal niet gelukkig met het weer. Vandaar dat het zo stil was. De dieren waren niet in the mood. Ach ja dat was wel jammer. Regen was zo slecht toch niet? Het zorgde er een boel voor dat de wereld bleef leven en de natuur in evenwicht bleef. Saronse schudde zich eens uit en begon rustig te stappen. De grond was zo sompig. De modder zoog Saronse zijn hoeven diep de bodem in. Saronse trok zonder enig moeite zijn hoeven de modder uit en bewoog zich soepel voort. Af en toe lukte het de zon om door de wolken te breken en even haar warmte te showen. De bladeren leken dan op te lichten. Wat zo mooi was vond Saronse. Dream Horses was ongetemd. Geen enkel mens die iets aan de natuur gedaan had. En zo hoorde het te zijn. Want Saronse wist waar mensen woonden alles stuk maakte en alles dominant over wouden zijn. Gelukkig bestaan de mensen niet in Dream Horses. Wat een ramp zou dat wel niet zijn. In de lente was alles nu zo heerlijk jong. De meeste bladeren hadden een zeer lichte kleur en ze proefde ook ongewoon lekker. Saronse 's smaakpapillen genoten van deze heerlijkheid. De bloemen waren nu ook op hun mooiste. Ze deden allemaal hun best de insecten te lokken om bevrucht te worden. En zo konden ze zich voortplanten. Hoe prachtig was dat wel niet? Bloemen hadden anderen nodig om hun soort staande te houden. De lente rook zo heerlijk, zo nieuw. Vele dieren waren ook in de mood voor romantiek. Heel veel merries roken zo heerlijk. De meeste veulen werden in de lente geboren. Maar na het werpen waren de merries alweer klaar voor de volgende bevruchting. Sommigen kozen een partner uit voor de rest van hun leven en anderen wilden zich alleen maar voortplanten. De heerlijkheid voelen van sterke hengsten die hun waard was. Saronse had wel gemerkt dat vele merries interesse in hem toonde. Saronse was een goedgevormde hengst. Hij was vrij groot en lekker gespierd. En met zijn warme karakter waren ze al stapel op hem. Soms vond Saronse het best wel vervelend dat hij nogal graag gezien werd bij merries. Ze verwachten dan veel van Saronse. Ze probeerde hem dan te verleiden. Saronse werd er ziek van. In zijn ogen hoorde je niet van de één naar de ander gaan. Je moet iemand kiezen die ontzettend veel van je houd. En niet alleen omdat hij buitengewoon knap was. Saronse sloot vermoeid zijn ogen. Gelukkig had hij vriendinnen die hem niets steeds probeerde te verleiden. Daar kon hij tenminste deftig mee spreken. "Saronse, de meeste merries vallen niet altijd alleen op je uiterlijk. De meesten worden stapel verliefd vanwege je zachtaardige houding. Je liefde voor anderen." Saronse opende plots zijn ogen en schoot in een rengalop. Arontay... Saronse galoppeerde zo hard hij kon. De modder en regenwater spetterde alle kanten op. Zijn onderkant was al onder de modder. Maar Daar maakte Saronse zich niet zo erg druk om. In de lente verstopte Saronse zich bijna in heel het lente seizoen. Hij wilde alle merries ontwijken. Zo hoefde hij ze ook niet te kwetsen. En hoefde hij geen verlangens te voelen. Want het was verdraaid moeilijk om een verleidend merrie te weerstaan! Als ze zo diep in je ogen keek en die verlangen zag. En die zoete geur dat hengsten compleet gek maakte, opgewonden. Het leek wel alsof merries konden toveren. Ze waren zo goed in verleiden. En dan richten ze ook nog eens hun mooie ronde billen naar je neus en sloeg verleidend hun staart heen en weer. Zo werd de hengstige geur sterker. Maar gelukkig had Saronse een sterke wilskracht en kon de uitnodig gewoon afwijzen. Saronse kon nog de vorige hengsten ruiken. Dat maakte hem misselijk. Zulke merries hadden al zo veel hengsten gehad. Hoe moest dat dan zijn voor hun veulens? Ach ja, Saronse verlangde eerder naar een warme kudde. Die hij samen leidde met die ene partner. Saronse wilt niet voor eeuwig in eenzaamheid leven. Maar nu voelde hij dat het nu niet de moment was voor een partner. Hij heeft nog zo veel dingen te doen. Veel te veel. Saronse snoof opeens. Hij hief zijn hoofd hoog in de lucht. Zijn brede nek was fors gespierd en bijna kaarsrecht gericht. Saronse minderde vaart en huppelde hoog en traag de lucht in. Zijn oren draaide alle kanten op. Zijn blauwe ogen gleden alle kanten op. Saronse ontving gemengde paardengeuren. En... Ravena! Saronse wist dat Ravena toebehoorde in een kudde. Maar aan die geuren merkte hij dat ze niet bij hun hoorde. Misschien moest hij zich maar niet moeien. Misschien waren ze zaken aan het bespreken waarvan hij zich beter buiten van hield. Maar toen herinnerde Saronse haar vijanden. Misschien was ze wel in gevaar. Saronse stopte met een ruk en gleed een kleine centimeter voordat hij echt tot stilstand kwam te komen. Saronse brieste krachtig en richtte zijn hoofd naar de kant waar ze ongeveer waren. Saronse draafde haastig naar zijn doel. Hij verplaatste zich geruisloos over de plonzige modderpoelen. Na een tijdje kwam hij in de buurt. Hij sloop naar de hoge struiken waar ze hem maar moeilijk konden zien. Hij piepte erdoor en zag dat Ravena omsingeld was. 'Verdorie Ravena, wat heb je nu weer uitgespookt?' Dacht Saronse bij zichzelf. Hij stond juist in de windrichting. Zijn geur werd weggevoerd van de vreemde paarden. Zo konden ze Saronse maar moeilijk ontdekken. Saronse had een deel van het gesprek gemist. Hij probeerde zoveel mogelijk op te pikken en zocht uit wat hij het beste zou doen. ,,Wel wel, Ravena. Dat is lang geleden.’’ Sprak de Hengst dat duidelijk één of ander leider leek te zijn. Saronse trok een wenkbrauw toen hij die stem toon hoorde. Die niet zoveel goeds voorspelde. Ravena leek iets in gedachte hebben. Jammer genoeg kon hij haar gedachten niet lezen. Ze naderde de hengst dichterbij. ,,Ach gut schat toch, heb je me zowaar gemist, je gaat toch niet emotioneel worden op je ouwe dag? Hé ouwe rot, of wel soms? Misschien moet ik het nog maar een keertje uitleggen, ik heb je door ik weet dat je me gaat vermoorden en jij weet DAT HET JE NIET LUKT.’’ Ravena gebruikte veel scheldwoorden. Ach, daar verschoot hij niet zo van. Ravena was zo'n taaie merrie die haar vijanden graag raakte. Saronse was anders. Hij zou kalm blijven en probeerde scheld en haat volle worden te vermijden. Saronse zijn hart was zo gevuld van goedheid dat hij nooit iemand beledigde. Zelfs niet zijn grootste vijanden. En ja die had Saronse. Vreemd genoeg aangezien Saronse nooit iemand expres kwaad deed. Maar soms kon Saronse gewoon geen ruzie vermijden. Zijn grootste vijand was Eceptdos. Die heel heel heel ver van Dream Horses woonde. Eceptdos leidde een slechte kudde. Het was niet bijzonder groot. (Die van Cobrazarao is veel groter :') Maar ze waren echt duivels slecht. Ze aanbaden letterlijk duivels en vraten het gezicht van vijanden op. Er waren vele paarden naar Saronse gevlucht en smeekten hem de gevangenen te bevrijden. En Saronse voldeed hun wensen. Hij en zijn trouwe warrior's hebben de onschuldige paarden bevrijd. Eceptdos zwoer dat hij ooit wraak zou nemen. Alles waar Saronse om gaf ontnemen. Maar dat hoefde ie al niet meer te doen. Dacht Saronse bitter. Zijn levensbron was weg. Saronse en Eceptdos vochten tegen elkaar. "You will die and I will eat your ugly face!" Sprak Eceptdos. Het leek wel of Eceptdos bezeten was van iets. "So it will be. Come and get it!" Ze vochten zwaar. Bloed voedde het vervloekte territorium waar Eceptdos en zijn duistere leger woonde. Het leek wel of moeder natuur deze duistere schepsel geen liefde schonk. Het moest zijn verbeelding zijn. Rond de twee vechtende paarden vochten hun warrior 's tegen elkaar. Gevecht kreten voedde je oorschelpen. Brekende botten en scheurende huiden geluiden sneden in je oren. Saronse haatte dit soort dingen. Hij hoorde sommigen hun laatste kreet uit blaten en op de grond storten. Hij hoorde hun pijnlijke kreten. Het liefst zou Saronse ze allemaal beschermen. Maar hij wist dat zijn paarden voor de kudde wouden sterven. Alleen maar om te zorgen dat er weer vrede zou zijn. Sommige paarden hun laatste woorden waren. ''VOOR SARONSE! VOOR ONZE PAARDEN!!'' Uiteindelijk wonnen Saronse en zijn leger. Hoe zwak Eceptdos was, hij vluchtte en zwoer dat hij wraak zou nemen.

Saronse richtte zich weer aandachtig op de vreemdelingen. ,,Heyuhh ik ga maar weer eens hé.'' Saronse keek op en zag dat Ravena er vandoor ging. Die paarden leken even in de war. En na een tijdje zetten ze de achtervolging in. Hmm, wat zou Saronse doen? Hij kon een deel van de paarden wegdrijven. Ravena verdween tussen de mooie grote bomen. Met enkele paarden achter haar aangelopen. Saronse sprong uiteindelijk uit de bosjes en versperde de weg naar Ravena. Hij beschermde zijn vrienden. En niemand mocht haar pijn doen. Saronse keek ze waarschuwend aan. Enkelen probeerde langs hem te glippen. Maar zonder succes. ''Ga uit de weg! Of ik trap je bond en blauw!,, Bedreigde één van hen. Saronse keek ze neutraal aan. Hij antwoordde niet. Hij bleef staan waar hij stond. De paarden schoten in de aanval. Deden pogingen om Saronse omver te krijgen. Maar deze jonge hengst had zoveel gevechtstactieken. Hij had betere tegenstanders gekend. Saronse knalde met zijn borst tegen enkelen aan. En met een ferme duw struikelden ze allemaal enkele meters terug. Ze leken verast door zijn kracht. Saronse liet geen emoties zien. Enkel zo'n stoere blik. Nor fear nor hate. Saronse brieste uitdagend. Zijn lange wilde manen wapperden wild in de wind. Zijn prachtige vlekken patroon waren ideale camouflage. En die blauwe ogen. Hij toonde warmte en geen haat. Ondanks dat zij Ravena iets ergs wouden aandoen. "Laat Ravena gaan en dan zal bloed gespaard zijn. Zo niet, het zei zo." Iets leek de paarden doorgedrongen zijn. Met tegenzin gingen ze weg. Vast op zoek naar de rest van de groep. Saronse zuchtte opgelucht. Vandaag zou hij geen levens moeten beroven. 'En nu Ravena zoeken.'


Het duurde wel even voordat Saronse Ravena haar geur terug gevonden had. Hij was erg bezorgd dat ze haar te pakken hadden gehad. Het regende nog altijd heftig. Maar nog steeds niet bedierf het Saronse zijn mood. Hij was enkel zeer bezorgd om zijn vriendin. Hij galoppeerde tussen de bomen door. Sprong over struiken. uiteindelijk zag hij Amenia de tweede! Die wist vast waar Ravena was. Hij volgde de vogel met gemak. En al gauw vond hij Ravena heelshuid. Saronse besloot er maar niets over te zeggen. Hij was alleen maar blij dat Ravena ongedeerd was. Oef, zijn lichaam was HEET. Van al dat lopen en die actie. Hier en daar was er wat schuim te zien. "Hallo... Ravena. Alles goed?" Hij knipoogde liefjes naar haar. Zijn ogen staarden zacht naar haar. Daarna keek hij naar de prachtige vogel. "Hallo daar Amenia de tweede. Dankzei jou heb ik onze vriendin gevonden!" Hij grijnsde schijnheilig.

Af!!!!!!!

Toen ze weggerend was had ze vlak daarvoor Saronse nog gezien maar aangezien het een beetje lastig was als ze op haar dooie akkertje naar hem toe gedraafd was rende ze dus maar weg hem zou ze later wel gaan zoeken en toen was ze op die open plek terecht gekomen omsingeld door bomen die met hun takken hoog naar de hemel reikte terwijl de toppen zachtjes in de wind wuifde deze bomen met hun ver uitstekende takken gaven haar enigszins beschutting tegen de regen die over het gebied trok en zijn sporen achterliet. Haar voeten zakte hier en daar een beetje weg in de modder maar naarmate de tijd verstreek ging de regen over en werd de grond harder het werd ook alweer zo’n beetje harder toen gleden haar gedachte weg naar de afgelopen jaren in Dream Horses. De tijd dat ze nog jong was geweest toen ze nog grijzig was nu was ze meer wit nog steeds aardig grijzig maar het was duidelijk wit als je haar vroeger kende wist je dat ze een schimmel was sommige vonden deze kleur goed bij haar passen een schimmel die over de grond van Dream Horses trok en deze verteerden andere helemaal niet Ravena boeide het geen ene moer. Ze dacht na over al haar vrienden over Kai die weg wou gaan maar die ze gelukkig nog hadden kunnen overhalen, over Merle een wijze merrie klein net als haar maar met een groot hart eentje die ze al lang niet meer gezien had, over de hypere en altijd vrolijke Visual en over Saronse een hengst met een groot hart best knap en lief net als al haar andere vriendinnen hij was de enige hengst in hun ‘vrienden groepje’ als ze het zo mocht noemen maar hij leek daar geen problemen mee te hebben. Ravena snoof eventjes ze mistte iets, de aanwezigheid van iets, iets wat het ritme hier verstoorde zoals gewoonlijk had ze alle geluiden goed in haar opgenomen zodat ze het ritme kende en als er maar een ding mistte viel het haar op of als er een ding extra was het was het geklapwiek van vleugels of het gekraai van een adelaar een gouden adelaar zo noemde je het ras van het dier eentje met een naam. Amenia de tweede was weg zeker op jacht of ergens anders heen, ze maakte niet al te veel zorgen over het diertje. Die dook vast wel weer op ergens vandaag of vannacht wist zij veel soms was ze wel langer weg dan één dag. Maar nu bleek het niet zo lang te zijn weer verstoorde iets het ritme van de natuur geklapwiek van vleugels en gekraai maar dit keer ook het gezuig van modder aan paarden hoeven. Een geur drong tot haar door terwijl ze de kant van het geluid op keek. Ze herkende de geur uit duizenden, Saronse! Een zwart gevlekt paard kwam haar kant uit. Ze luisterde rustig naar zijn woorden drukte haar neus eventjes tussen zijn ogen inmiddels een bekend teken geworden bij Ravena.
,,Hallo Saronse! Natuurlijk gaat het goed! Je denkt toch niet dat ik me laat leren door een paar nietsnutten? Nu is de vraag of het met jou goed gaat? Het is nou ook weer niet zo warm dat je het schuim op je lijf hoeft te werken hoor.’’
Zei ze kalm tegen hem. Het laatste licht sarcastisch maar dat was zij en je moest er maar mee leren leven. Hij begroette Amenia de tweede ook maar eventjes een kleine glimlach sierde het gezicht van Ravena.
,,Ik denk dat ze het met alle plezier van de wereld deed.’’
Zei ze rustig meer tegen haarzelf dan tegen een ander eigenlijk had het bericht geen eens een nuttige toevoeging maar het kwam eruit voor ze er erg in had meestal wist


~Flutje sorry moet eten~

Rustig keek ze de zwart gevlekte hengst voor haar, ze wist dat hij in grote tegenstelling tot haar wel van de regen genoot. Ach, de regen was gewoon niets voor haar hoe hard ze ook probeerde om er van te genieten het lukte haar gewoon nooit, en wat deed het er ook toe? Ze bekeek Saronse eens goed toen hij genoot van de regen. Eventjes overwoog ze nog om hem voor gek te verklaren maar wat had dan weer voor een nut? Ze dacht in de korte stilte na over hun eerste ontmoeting over zijn karakter en over het hare, maar ook over gewoon van alles en nog wat, over bloemetjes en kalfjes. En net toen ze nadacht over de regen schoot het onderwerp; Oma’s die roken, door haar heen. Ze had werkelijk geen idee hoe ze daar nu weer opkwam maar daar had ze de tijd ook niet voor om erover na te denken aangezien Saronse begon te praten. "Haha, jij bent een sterke merrie Ravena. Natuurlijk kun je je eigen mannetje staan! Met mij gaat alles goed." Ravena hield haar hoofd lichtelijk schuin en wachtte tot Saronse verder zou praten na haar ‘begroeting.’ Zijn woorden deden een lichte glimlach rond haar gezicht toveren met haar hoofd nog steeds een beetje schuin trok ze één wenkbrauw op, kenmerkend voor haar. ,,Ach ja, natuurlijk.’’ Haar wenkbrauw was inmiddels alweer naar beneden en haar hoofd was alweer recht. Ze had haar hoofd altijd een beetje geheven, zelfverzekerd en kalm. Het enige voordeel van de regen was volgens haar het feit dat na regen altijd zon kwam. ‘Na regen is er zon’ dat werd haar tenminste altijd verteld vroeger in haar vorige gebied en ze wist ook dat het waar was, het was zelfs logisch. Het was natuur en het kon niet anders, wat moest er anders na regen en storm komen? Ooit zou de zon schijnen hoe lang het ook zou duren de zon was er altijd en die zou er ook altijd blijven ook al ging jij weg de zon zorgde altijd voor een paradijs. Een om niet te vergeten. Ze trok weer één wenkbrauw op toen hij zei dat ze maar eens moesten gaan galopperen, maar deze gleed gauw weer naar beneden eventjes twijfelde ze. ,,Jij je zin.’’ Mompelde ze zachtjes niet te verstaan voor Saronse dacht ze tenminste. Ze wist dat Saronse een luisteraar was dus eigenlijk ook dat hij het zou verstaan. Maar ze gaf hem de kans niet te reageren en eigenlijk had ze best wel zin om weer eens goed te galopperen dus ging ze klaar staan keek Saronse eventjes aan en knikte toen haast onmerkbaar. Waarna ze weggaloppeerde nog niet zo heel snel ze liet Saronse het tempo bepalen, aan het geklapwiek van grote vleugels merkte ze op dat ook Amenia de tweede mee ging. Haar manen en staart wapperde als vlaggen achter haar aan terwijl ze tussen bomen door zigzagde, het enige wat ze nu hoorde was de wind in haar oren het geruis van de wind om beter te zijn. Én het gezuig van de modder aan haar hoeven. De vogels floten vrolijk hun liederen de boomtoppen waaide hoog in de lucht, alsof ze naar elkaar wuifde, haar benen vlogen in eenzelfde ritme over de grond. Ze keek eventjes naar achteren naar Saronse, ja eigenlijk genoot ze wel van het galopperen en het voordeel van de regen was nu maar weer dat ze het minder warm kreeg gelijk. Maar dat, dacht ze bij haarzelf, zegt nog steeds niet dat ik van regen hou!


~Beetje flut de volgende word langer~