Don't even think about it!

Het geluid van zijn zware hoefstappen echode luid door de gladde gangen van de ijsgrotten. Zijn hoefstappen klonken normaal al zo luid, maar hier klonken ze nog luider. Hij was dan ook een redelijk zwaar paard. Niet zoals die schriele arabiertjes ofzo. Sommige paarden zeiden dat hij een Tinker was, maar dat kon hem ook allemaal niets schelen. Zo lang je maar een waardige badass was, en geen wannabe of goedzakje, was je goed zoals je was! Neutrale paarden konden er ook nog wel mee door.
Zijn oren lagen plat tegen zijn schedel gedrukt en zijn houding was trots en dominant. Zijn ogen stonden kil en hatelijk. Hij was niet uit op een gevecht vandaag, maar hij was ook absoluut niet in zijn beste bui.
In een fractie van een seconde schoot Colyats hoofd opzij. Er zat een wolf achter een ijsrots. Hij kon zo zien dat de wolf van plan was om hem aan te vallen. “Je hebt een fout gemaakt door het alleen al in je hoofd te halen!” Siste Colyat hatelijk naar de wolf. Nog voordat die de kans had om Colyat aan te vallen stormde Colyat al in volle vaart op hem af. Hij hield zijn hoofd naar voren en omlaag, om het als een soort stoorkussen te gebruiken. Zijn hoofd raakte met volle kracht de wolf in zijn zij. Jankend vloog het beest een paar meter door de lucht, en kwam vervolgens met een luide smak weer terug op de grond. Door het ijs moest Colyat eerst met zijn hoeven grip zoeken voordat hij vanuit stilstand weer op het beest af kon stormen. Maar in die tijd was de wolf weer overeind gekrabbbeld, en staarde hij Colyat nu grommend aan. Een meter voordat Colyat bij de wolf was sprong hij op Colyat af. Luid grommend beet het beest zich vast in zijn been. Met zijn andere been stampte Colyat met volle kracht tegen de wolf. Met een hoge schelle piep viel de wolf weer terug op de grond. Dat was het laatste geluid dat de wolf ooit nog zou uitbrengen. Colyat staarde haat vol nar het levenloze lichaam van de wolf op de grond. Zonder de wolf nog een blik waardig te gunnen liep Colyat weer door.
Na een paar gangen bereikte Colyat een soort ronde ruimte, met aan de zijkant ervan een soort meertje. Eigenlijk was het meer het gesmolten ijs wat van de muren was gedrupt, maar het had hetzelfde effect als een meertje. Colyat stapte er rustig op af en begon gulzig te drinken.

[Glow]

’’Ga maar. Naar de ijsgrotten toe. Overnacht daar. Blijf in die grot. Ga echt niet weg. Vertrek ook niet de grot verder in. Als je verdwaald ben je nog niet lang jarig. En dat komt niet door mij.’’

Waren haar woorden geweest. Ze waren krachtig geweest en bevelend. Maar bovenal onnodig. Maar Glow kon niet weten dat het Dygur was waar ze mee te maken had. Glow glimlachtte even. Nu was haar dochter bij de ijsgrotten. Ergens aan het wachten op Glow. Glow had ook gezegd dat het kon zijn dat Úni een nacht alleen was. Maar niet langer! Het liefst bleef Glow zo lang tot de dood hun scheide bij Úni. Maar dat kon niet. Úni zou ouder worden. Misschien een partner krijgen, misschien kinderen en noem maar op. Dan kon Glow er niet altijd zijn. Iets wat haar heel veel pijn deed om te weten dat ze Úni ooit alleen zou moeten halen. Glow hinnikte, kijkend of Úni reageerde. Maar niks geen geluid. Ze ging in een snelle tölt, een grot binnen. Opeens merkte ze dat ze de Tölt voor een ‘normale’ hengst deed. Ze merkte wel dat hij slecht was. Glow stopte. Wist dat er nu een of andere onzin opmerking naar haar hoofd toe werd geslingerd door de ‘andere vreemde’ gang. Glow stopte. Schudde elegant met haar hoofd. Glow was sierlijk slank, en elegant. Ze was niks voor niks de fokmerrie van haar groep.

Toen Colyat klaar was met drinken keek hij eens rond. Er was niet heel veel spannends te zien hier. Een hinnik weerklonk opeens door de gangen van de ijsgrotten. Hij wist dat het van een paard moest zijn, maar het klonk net als een ezel door die weergalming! Tenminste, van hoe hij het geluid van een ezel zich nog kon herinneren. Hij had vroeger toen hij nog heel klein was éen keer een ezel gezien. En toen was dat beest gaan hinniken. Of hoe ze het bij ezels ook wel noemen balken. Opeens drong een sterke, naderende geur van een merrie zijn neus binnen. Dat moest vast het paard zijn dat ook had gehinnikt. De merrie naderde hem redelijk snel, want de geur kwam ook redelijk snel dichterbij. Opeens kwam er een wit achtige merrie binnen.... Gedraafd? Nee. het was ook geen galop of stap. Wat deed die merrie nou weer voor iets? Colyat kon al wel in een oogopslag zien dat de merrie er absoluut niet verkeerd uitzag, ookal was ze een stuk kleiner dan hem. Ze was sierlijk, slank en elegant. Wat wou je nog meer? Hij zou het er maar een gok op wagen, en haar heel subtiel een beetje proberen te versieren. Colyat dacht even na hoe hij wat hij wou gaan zeggen een beetje subtiel kon brengen. "Welke gang was dat..." Hij wou er eigenlijk 'nou weer' aan toe voegen, maar hij bedacht zich dat als de merrie geen badass was, wat ze hoogstwaarschijnlijk niet was, gelijk zou afknappen. Dan zou hij zijn kansen hebben verspeeld. Colyats ogen gleden nog een keer over de merrie. "Colyat, aangenaam." Stelde hij zich op een voor hem redelijk aardige manier voor. Hij zou niet gelijk het goedzakje uit gaan hangen, maar hij moest ook een beetje aardig blijven. "En wat is de naam van deze schoonheid voor me?" Vroeg hij charmant aan de merrie.

[42. ezel]

’’Dat was nou de ‘Tölt.’ Een gang die alleen ijslanders kunnen. Net als de Telgang. Het verschil bij de Tölt zit tussen het neerleggen en het optillen van de benen of te wel hoeven. Bij de telgang worden de benen aan dezelfde kant tegelijk in de lucht gegooid en dan de benen aan de andere kant.’’ Zei Glow trots. Ze wist veel over de gangen. Maar toch was de Telgang haar favoriete gang. Colyat was zijn naam dus. Hij klonk redelijk aardig. Maar Glow wist dat hij slecht was. Ze kon het horen aan zijn eerste woorden. Hij wou nog iets zeggen iets gemeens. Iets wat slechte paarden aanstaat maar goede paarden niet. Glow kokhalste bij zijn volgende woorden. Sjees… Was dit nou een player ofzo? Of zag hij echt iets in Glow? Glow vermoedde geen player maar ze wist wel dat hij haar wou versieren. ’’Ik mag nou wel de fokmerrie van mijn groep zijn. Maar dat betekent nog steeds niet dat ik me makkelijk laat versieren.'' Zei ze. Ooh wacht ze moest haar zelf nog voorstellen natuurlijk. [/b]’’Ik ben Glow ook aangenaam.’’[/b] Glow kon het niet laten om even een spottend lachje uit haar mond te laten. Maar die verranderde weer in een grijns op haar fier rijke mond. ’’Heb je het niet koud met dat dunne vachtje van je?’’ Vroeg ze rustig.

Colyat lachte zachtjes om wat de merrie zei. "Nee hoor Glow. Ik heb het niet koud. Ik ben niet zo'n koukleum." Zei Colyat met een klein grijnsje om zijn mond. De merrie voelde zich duidelijk een soort van beledigd. Waarom wist Colyat niet. "Rustig maar! Rustig maar!" Zei Colyat sussend. Hij had wel ooit van die tölt waar de merrie het net over had gehoord. Maar hij had het nog nooit in eigen persoon gezien. Het zag er eigenlijk best wel lollig uit. Maar als je niet wist wat het paard die aan het tölten was aan het doen was, dan zag het er wel net uit als of het paard vergeten was hoe je moest draven! "En hoe doen die hengsten uit jou kudde dat dan? Een fokmerrie moet toch wel beschikbaar zijn?" Vroeg Colyat op een vleiende toon.