Meet You [Dygur]

Kleine hoefjes trappelden in de trailer. Een vier hoofd hief omhoog, werdt belemmerd door het halstertouw, en uit de mond van het hoofd kwam een angstige hinnik. Een witte vacht en onweer te horen. De merrie in de trailer was Nutia. "Stil maar meisje, het is niets, we zijn er zo." stelde haar moeder haar gerust, of ten minste, dat probeerde ze. Precies nadat ze dat zei, sloeg de bliksem voor de auto in, slingerde de trailer naar links en viel om. Nutia hinnikte luid. Meteen kwam er iemand aan en haalde Nutia de trailer uit. "Mamma!" Gilde Nutia. "Ze wisten dat dit ging gebeuren, daarom hebben ze mij aan deze kant gezet." De ogen van haar moeder vielen dicht. "Mamma! Mamma niet weg gaan!" Het halster werd afgedaan bij Nutia, en ze werd weggejaagt.


Nutia schudde met haar hoofd. Haar lange witte manen gingen mee in de beweging. Een traan liep over jaar wang. Dit was de eerste keer dat ze dat beeld kreeg. Ze had het voor haar ogen zien gebeuren en nu was ze als de dood voor onweer en Regen. Rusteloos bewoog ze haar hoofd, een trek van haar waar de meeste paarden gek van werden. Maar voor Nutia was het een manier om spanning weg te werken. Ze stak haar hoofd in de lucht en snoof de ondspannende geur van de heuvels op. Ze zuchte en bleef weer rustig staan. Ze rook nog iets, een geur van een ander paard. Vrolijk deed ze haar oortjes naar voren en wachte op wat er kwam.

Hij was dood. Dood. Gewoon dood. Jeesz waarom dacht hij dat? Natuurlijk was hij niet dood. Hij grinnikte. De hengst heette Dygur en hij had zijn veelvoorkomende blijheids buien. Even bokte hij uitsloverig. Goed, hij was klein. Heel klein maargoed. Dygur hinnikte, echt hij zwalkte over de heuvels. "Gimme rum horsey." Grapte hij. "I don't have rum, let's go vind some rum." Grinnikte de ander. Zo zwalkten ze samen over de duinen als dronkaards. "Tel me sailor, do you have some rum for me? Tel me buddy, do you have some rum for me?" Zongen ze luid. Dygur had er gewoon zin in. Het paard had chagrijnig gekeken voordat Dygur iets aan hem vroeg maar nu zong hij luidkeels mee. Je hoefde geen vrienden met elkaar te zijn maar het was wel leuk. "Rum, rum, gimme some rum!" Dreunde hij op. Na een paar seconden deed het andere paard ook mee. "Gimieeeeeeeeeeeeeee sooooooooome ruuuuuuhuuuuuuuuuuuuuuuuummah!" Zongen ze allebij tegelijk. Gelijk barstten ze in lachen uit. Ze rolden over de grond, de tranen rolden over hun wangen. Toen ze eenmaal waren gestopt knikten ze vrolijk en vervolgden hun weg. Na een korte tijd was er een nieuwe slachtoffer, een Arabische merrie. "Tell me horsey, do you have some rum for me?" Grapte hij hikkend van het lachen.

"Tell me horsey, do you have some rum for me?" Nutia keek met grote verdrietige ogen naar de pony die haar zo net had aangesproken. "I have no rum, let's go find some rum" brabbelde ze eruit. Haar hele houding zei bijna; als je me pijn wild doen voor niets is dit je kans. Maar deze hengst was duidelijk niet van plan haar pijn te doen. "Ik ben niet zo in de stemming voor grappen en grollen. Ik ben Nutia" zei ze zacht en verlegen. Je moest echt moeite doen om haar te kunnen verstaan. Dat was altijd zo als ze iemand leerde kennen, eerst vertrouwen, dan pas duidelijk durven praten.