Where are you all guys? [Dygur]

Een diepe zucht verliet haar keelgat. Waar was Úni toch. Ze was inmiddels al drie, en Glow zeven. Geen een van de shetjes uit haar oude groep was nog ergens te bevinden. Toch had Glow ergens een sprankeltje hoop dat Dygur nog steeds ergens was, hier in DH. Glow sloot haar ogen, bij een maar al te bekende geur sprongen die direct weer open. Úni…. Glow hinnikte luid. Daar kwam de inmiddels al best grote ijslander, die iets kleiner was dan Glow al aan gespeurd. Glow drukte haar neusje even tegen die van Úni. ’’Ik heb je gemist.’’ Úni glimlachte alleen, maar haar ogen spraken boekdelen, er heerste een beetje een bedrukte sweer tussen die twee. ’’Ik ga, weg uit DH. Mijn bestemming is niet hier, niet in Dream Horses. Ik hoor ergens anders thuis. Ik zoek je nog wel eens op mam.’’ En daarna ging ze gewoon weg. Glow was even verbaasd, ze was verbijsterd. Daarna ging ze haar emoties te lijf, om niet te huilen.

Ondanks zijn triomfantelijke humeur was die nu net omgeslagen in iets zieligs. Bah, nu had hij echt zelfmelij. Nee eigenlijk niet maar ach. Iets egostrelends. Nee, de reden waarom was gewoon, zijn vrienden, zijn maten, Álfur en de rest was gewoon…. FOETSIE! Weg, verdwenen. Niet hier. Gewoon, weg. Bah mensen. Hij was zowat alleen op de wereld. Op de kudde na, zijn dode ouders daarboven. Erm, ergens Glow, Uni, Tyra, Alfur, de klootzakken en de rest. Poef, yeah. Woesj, hij was zielig. Boehoe. Oke, door dit gedoe was hij echt bloedchaggie geworden. Een hinnik schalde door het gebied. Zijn hoeven maakten ploffende geluiden en hij haastte zich niet. Eerst moest hij nog bedenken wie het kon zijn. Opeens gingen zijn oren in een ruk naar voren, zijn hoofd schoot als een raket omhoog en zijn voorhoeven raakten zijn borst. Zijn gewicht was naar voren gegooid en hij galoppeerde op zijn hardst naar Glowwerd. In een spoedvaart ging hij slippend stoppen voor haar neus en steigerde speels waarbij hij zijn tanden speels in haar schoft zette ter begroeting. ’Glllllllllllllllllloooooooooooooowwwwww…….?’ Sprak hij nogal… langzaam en de klanken bleven in zijn keel hangen. Ze leek nogal…. Depri?

[awwww]

Toch gleed er een traantje over de wang van Glow. Even stond ze daar verslagen, helemaal alleen op de wereld, verbijsterd, de moed was haar in de schoenen gezakt, het was allemaal hopeloos, nu was ze weer alleen. Had ze nou maar iemand, iemand die haar kon troosten, iemand die haar zou opvrolijken, iemand die haar weer vrolijk zou maken, iemand om mee te spelen, mee te praten, je emoties mee te delen. Maar nee hoor, die was er niet. Er was niemand. Oké, Glow kon hier nog wel een paar uur staan miepen over hoe slecht ze het had, of weet zij wel hoe ze het had. Maar daar schoot je niets mee op. Glow keek in de verte, toen ze een paard zag komen aan galopperen, even donzig als Glow. Die was tenminste wel vrolijk. Maarja, Glow was iedereen kwijt. NEE, GLOW KAPPEN NU! Riep ze in haar zelf. Opeens vlogen haar oren naar voren. Steigerde ze wild. En beet ook speels in de schoft van Dygurtje. DYGURTJE! DYGUUUUUUUUUURRRRRRRRRRR! '''DYYYYYYGUUUUUUUUUUUURRRRRRR!!!'' Riep ze vrolijk. Ze glimlachte vrolijk. ''Ze is weg...'' Even was de vrolijke bui van Glow weg, maar die kwam snel weer terug. Ik bedoel. ZE HAD DYGUR GEVONDEN! KOM OP MENSEN IS DAT DAN NIET GEWELDIG!


~Aawh, wat schattig~

Dygur drentelde daarna weer hyper om haar heen. Glow, hij had, wow. Glow! MENSEN OPLETTEN! Dygur had een denkbeeldige grijns van oor tot oor, zijn ogen glinsterden erg groot en blij en gewoon…. UBER! ’Glow! Glow! Glow! GLOW! Ik dacht dat je weg was.’ Gilde hij blij. Jupjup, al was hij ouder geworden en wijzer –REZZIEEEE- hij was nog altijd de kleinste, donzigste, liefste –kuch- en… gewoon, DYGUR! En hij was de schattigste, hoopt hij btw. Dygur liet zijn tanden flemend zien en drentelde blij om Glow heen. MENSEN PAY ATTENTION! Stelletje dreuzels ¬¬. ’Maar hoe…? En wat…?’ Vroeg hij. Zijn stemgeluid was blij en brommend. Laag en, baard in de keel? Haha goed, het leek gewoon ergens op ofzo.

De kleine ijslander glimlachte, ze was nog altijd iets groter dan Dygur, maar ookal was ze na hem de kleinste ijslander van de groep, ze was wel een van de sterkste, mentaal, niet fysiek, nee, mentaal. Oké goed, genoeg geklets, en gedacht. ''Aah, DYGUR! Ik dacht dat je dood, of weg was.'' Zei ze droogjes. ''Maar goed, blijkbaar niet!'' Zei ze vrolijk. Ze drentelde ook even een rondje om hem heen, en ging daarna voor hem staan. Haar blik verstijfde even. Langzaam borrelde haar woede op, ze was boos geworden op Úni. Op haar dochter, dat die zo simpel weg, gewoon weg was gegaan, zonder reden, zonder uitleg, een paar simpele woorden, en weg was ze, alsof het de normaalste zaak van de hele wereld was. NATUURLIJK WAS HET DAT NIET! ''Praat me niet, van haar.'' Glow dacht er niet bij na, ze dacht er niet bij na dat Dygur het hoogst waarschijnlijk niet zou begrijpen. ''Úni.'' Zei ze na een tijdje. Ze zuchtte, even stampte ze met haar hoef op de grond, waardoor wat zand omhoog schoot. Nee, ze wou dit vrolijke moment niet verpesten door haar boze gedoe. Ze moest zich erover heen zetten. Al snel, veranderde de boze blik van Glow, in iets zachtaardigs, een vrolijke blik, schattig als die was. je zou nooit denken dat deze merrie zo bot zou kunnen zijn. deze merrie, met haar zachtaardige blik.

~nu is die wel af~

Schuimend kwamen de golven uiteindelijk aan, en kropen direct weer achteruit, waarna er weer een nieuwe schuimende golf het strand betrad. De zoute zeelucht was een sterke geur, en enkele witte vogels cirkelden rond boven het zoute water. Ze krijsten steeds maar weer door, en het golvende water kroop steeds verder het strand op. Door het water waren ook enkele stukken hout, netten en andere rommel bij het strand gekomen, en achtergebleven toen het eb werd. Op het moment kwam het water steeds dichterbij de bomen die uiteindelijk als een groep bij elkaar stonden. Het was dus water, strand en bos. En op het strand, bevond de chocoladebruine hengst zich.

De brede hals van de hengst was licht in een krul gevormd, zijn donkerbruine ogen gleden over het zand, het water, en vooral naar de bomen. Je wist nooit wat er zomaar tevoorschijn kon komen tussen alle planten vandaan. Roofdieren konden zich makkelijk tussen het struikgewas verstoppen, en als het er op aan kwam zijn prooi dat op het strand slenterde bespringen. En dan had het prooidier geen schijn van kans meer. Het zou keihard moeten rennen, en roofdieren waren iets beter in sprinten. Je had dan wel een kans, als je het dier een rake klap op zijn kop kon geven, zou je veilig ertussenuit kunnen komen, maar hoe vaak gaf je een roofdier een fatale klap. Eén op de tien. En dus, daar had de chocoladebruine hengst totáál geen zin in. Dus beter opletten, was het halve werk.
De donker gekleurde hoeven van de hengst zakten ver in het lichte, opstuivende zand weg. De sporen die hij achter liet waren ook erg zichtbaar, en al een heel spoor van waar hij vandaan kwam was in het zand af te lezen. De sterke geur van het strand was niet iets wat zijn neusvleugels streelde. De geur van vis was dan ook zeker niet zijn favoriet. Hij opende en sloot zijn mond enkele keren, wat een zacht smakkend geluid produceerde. En vervolgens verliet een diepe zucht zijn neusgaten. Hij strekte zijn hals naar het zand, en snoof er een paar keer aan met zijn koperkleurige snoet, waardoor het zand licht opstoof. Ook onder zijn hoeven werd het zand omhoog geworpen, waardoor als je nat was, het vreselijk op je buik en benen bleef zitten plakken. En dat kietelde. Als je bijvoorbeeld heel erg zweette, en het water in was gerend, en daarna lekker in het zand was gaan rollen, dan was het zand altijd erg prettig. Het maakte je weer droog, warm, en het viel er meestal vanzelf wel weer af, waardoor je ook nog eens schoon werd. Dan was zand fijn op je vacht, maar normaal gesproken. Liever niet, vond deze hengst.
Tussen zijn donkerbruine benen waren dus ook meerdere zandkorrels tussen zijn vacht komen nestelen, dat ook kietelde. Het streelde zijn huis niet. De minuscule kubussen rolden heen en weer over zijn fel, en dat kietelde, en prikte soms ook wel eens. Maar op het moment deerde het hem niet. Hij kreeg het er toch niet uit, en als hij het eruit kreeg, wat dan nog? Het kwam er toch weer binnen no time in. Zijn benen waren donker tot zijn knieën, en daar was dan weer zijn basiskleur te vinden. Chocolade bruin. Opnieuw opende en sloot hij zijn mond. En weer kwam het smakkende geluid aanzetten. Het was een soort 'tikje' van hem geworden. Dit deed hij erg vaak, en kwam er ook niet zo snel weer van af. Maar waarom zou hij het tegenhouden als het een kenmerk van hem was? Niet nodig. Hij zwiepte zijn donkerbruine staart, die bijna zwart leek, en liet deze tegen zijn flank aan kletsen. Hij zuchtte eens, en draaide zijn oren eens rond om nog andere geluiden op te merken, behalve dat vreselijk irritante gekrijs van de meeuwen.

Zijn oren werden onmiddellijk gespitst bij een vrolijk gekrijs. Zijn hoofd kantelde iets, en de chocoladebruine, fijne oortjes van de hengst waren naar voren gedrukt. De puntjes en de randjes van de oren waren ook weer donkerbruin. Hij schudde eens met zijn kop, en verruimde zijn stappassen. Opnieuw zwiepte hij met zijn donkerbruine staart. Hij was benieuwd waarvan het vrolijke gekrijs was. Blijkbaar wel van een ander paard, en daarna klonk er nog meer vrolijk stemgeluid dat over het strand heen kwam zetten. En bij het zien van twee stipjes aan de horizon werd hij er zeker van. Het waren twee paarden. Hij zette de gang er nog wat meer in, maar draven deed hij niet. Zijn passen waren erg ruim geworden, en bij elke stap bracht hij een stuk meer afstand af dan eerst, wat ook in zijn spoor was te zien. De gaten waar hij zijn hoeven had neergezet waren nu verder van elkaar af. Hij kantelde zijn hoofd een stukje. De paarden werden steeds duidelijker, de ene was wit, en de andere meer grijs. Hij toverde een vriendelijke glimlach op zijn gezicht, zijn mondhoeken werden omhoog gekruld. Hij wierp zijn brede hals weer in een krul. Lichtjes, niet te overdreven. Nog een keer zwiepte hij met zijn staart. En liet deze vervolgens bij elke stap die hij verzette, weer tegen zijn achterbenen aan tikken.
De paarden waren nu zeer dichtbij. Zijn oren waren naar voren gericht, en bleef toen halt staan bij de twee paarden. En hij zag in een oogopslag dat het IJslanders waren. Ook zet er veel IJslands bloed in zijn aderen, maar hij was iets groter dan een normale IJslander, en hij kon niet telgangen. Wél kon hij de tölt, wat hij zelden deed. Draven vond hij fijner, en waarom. Dat kon ook niemand verklaren. Ze ene had gewoon zijn voorkeur aan iets anders. Hij keek de twee paarden even aan. Het was een merrie en een hengst. Ze leken ongelooflijk vrolijk. Zelf keek hij erg vriendelijk naar de twee. 'Sorry dat ik stoor, maar mag ik vragen waarom jullie zo enthousiast zijn?' vroeg de hengst vriendelijk aan het tweetal. Een warme ondertoon ondersteunde zijn stem, en als je luisterde kon je de charme erin ook horen.

~ TADAA. Het ging wel lekker volgens mij.
Ik had toestemming hier te posten hoor.