When i first meet you

Courage galoppeerde heuvelopwaarts. Het groene gras werd platgetrapt onder haar hoeven. Ze galoppeerde nog wat harder, en kwam boven aan de top van de heuvel. Ze keek uit over het dal onder haar, een prachtig uitzicht. Ze zou hier wel een maan kunnen blijven, maar ze wist dat ze zich dan op een gegeven moment dan zou gaan vervelen. Ze zuchte en begon te grazen, wat had ze een honger. Gulzig schrokte ze het malse gras naar binnen. Het had nog nooit zo goed gesmaakt. Toen ze vol was, liep ze rustig de heuvel weer af, naar het dal. Halverwege had ze geen zin meer en ging ze liggen in het groene gras. Ze zuchtte diep, en legde haar hoofd op haar benen. Ze dacht na over hier een tijdje blijven, ooka wist ze dat ze dat echt niet zo overleven, en zou sterven uit verveling. Al denkende werden haar ogen waar en ze deed ze maar dicht. Ze dommelde net in, toen ze de geur van een ander paard rook, een hengst als ze het goed rook. Nieuwsgierig stak ze haar hoofd in de lucht opzoek naar de bron van de geur.



{& Painted Black}

Painted liep half slapend over de heuvels heen. Hij was moe en verveeld. Om niet helemaal in slaap te vallen ging hij over naar een licht drafje. Hij snoof eens diep. Hij rook de heerlijke geur van het gras en een paard! Een paard? Hij rook nog een goed en kwam er achter dat hij een merrie rook. Hij ging weer over naar stap, hij was nu wel wakker. Hij keek om zich heen en zag verderop een bonte merrie staan. Met flinke, voorwaartse stappen zette hij zich krachtig vooruit. Hij stond pas stil, enkele meters voor de merrie. ''Goeiemiddag'' knikte hij. ''Painted Black, en u?'' hij bleef de merrie aan kijken. Een bonte, wat leuk!

Een zwarte hengst kwam met flinke stappen naar haar toe. Pas enkele meters voor haar stopte hij. “Goeiemiddag.” Knikte hij. “Painted Black, en u?” U? Bijna niemand noemde haar u. Courage keek even aandacht naar Painted Black. Het was een mooi paard, vond ze. “Goeiemiddag.” Zei ze terug. “Ik ben Courage, en zeg maar je hoor.” Zei ze met een glimlacht op haar gezicht. Haar blik gleed nog een keek over Painted Black heen. Zijn naam paste wel goed bij hem, in tegenstelling tot haar naam, die totaal niet bij haar paste. “Mooie naam heeft u.” Zei Courage, niet wetend of Painted Black wel ‘u’ genoemd wilde worden.. “Mag ik vragen wat u hier komt doen.” Vroeg ze redelijk beleefd. Zelf wist ze eigenlijk niet wat ze te zoeken had. Misschien was ze hier gekomen voor het uitzicht, of misschien voor het gras, maar ze wist het niet. Ze had er in ieder geval geen spijt van. Painted Black leek haar wel aardig, en hij klonk niet echt als een slecht paard.

“Insgelijks.” Zei Painted. Courage glimlachte als bedankje. Nadat Courage hem had gevraagd wat hij hier kwam doen, keek hij haar nogmaals aan. “Ik zoek de natuur en andere paarden.” Zei Painted glimlachend. Hij richtte zijn blik op de lucht, en Courage volgde die. De zon scheen in haar ogen, dus keek ze snel weer naar beneden. Ze zag een paar bruine plukken gras, als teken dat de herfst was aangebroken. Courage vond de herfst wel een mooi jaargetijde. Alle bladeren kregen andere kleuren, maar het weer werd er ook niet veel beter op, iets wat Courage niet altijd even leuk vond. “Nou, dan heeft u die nu gevonden.” Ze Courage lachend tegen hem, nog steeds niet wetend of hij nou ‘u’ of ‘je’ genoemd wilde worden. Ze keek hem aan. Hij leek in gedachten verzonken. “Waar denkt u aan.” Vroeg ze, na een poosje naar hem gekeken te hebben.

Nog altijd starend naar lucht en diep verzonken in zijn gedachte, snoof Painted. Hij miste de tijden. Precies 3 jaar, 4 herfst dagen, rond de tijd dat de zon onderging, werd zijn kudde vernietigd. Iedereen werd uit elkaar gedreven en vermoord. Hij had zijn hele kudde moeten loslaten, waar hij tot de dag van vandaag nog steets spijt van had. Hij had beter moeten opletten. Voorsommige is loslaten niet alleen deprimerend. Lostlaten betekent voor hen dat ze moete ntoegeven dat ze verslagen zijn, dat ze hebben gefaald. Painted was zo iemand. Loslate nbetekende dat hij alles waar hij op gehoopt had, over gedroomd haar, voor gezorgd had, moest loslaten, opgeven, dat alles waar hij zijn hele leven voor had gewerkt, voor niets was geweest. Dat het leven min of meer een kansspel was en dat had hij verloren. “Nou, dan heeft u die nu gevonden.” Wakker geschud uit zijn gedachtes, weer vrij van spijt en pijn, keek hij weer naar de merrie. Hij glimlachte. Was hij te ver weg geweest? “Waar denkt u aan.” vroeg de merrie. Hij was inderdaad ver weg geweest, anders vroeg de merrie het niet. ''Whispering Angels'' fluisterde hij. 'Mijn kudde, uitgemoord en wel'' antwoorde hij. Er zat een kleine geirriteerde rand aan zijn stem, maar die was niet gemeen bedoeld, zijn stem trilde, niet van haat, nee, hij haatte niet veel mensen ookal hadden ze zijn voledige kudde uitgemoord, maar toch. Het was meer nijd.

[ Whow. Inspibom ]

“Wat spijt me dat voor u. Als er iets is wat ik kan doen moet u het maar zeggen.” Hij zuchte. Er valt niks meer te doen. Hij keek weg van Courage. Moesten ze hier over praten? Nee, niks moest. Hij keek naar de lucht. Het waaide zacht zodat zijn manen door de lucht wapperde. Hij keek de merrie weer aan en glimlachte. ''Maar laten we het ergens anders over hebben'' Hij glimlachte nogmaals breed. ''U..uhm. Je bent een tinker toch? Of een Paint?''
[Flut!]

Painted keek van haar weg. Gelijk had ze spijt van wat ze had gezegd. Painted keek weer naar de lucht, en Courage besloot er deze keer maar niets over te vragen. Glimlachend richtte Painted zich weer tot haar. “Maar laten we het ergens anders over hebben.” Daar had Courage geen problemen mee. Painted glimlachte nogmaals breed. Courage glimlachte terug. “U..uhm. Je bent een tinker toch? Of een Paint?” Dat was één van de vragen over zichzelf waar Courage geen antwoord op wist. Haar ouders had ze niet gekend, dus die hadden het haar ook niet kunnen vertellen, of hadden het haar niet kunnen laten zien. Andere eigenaren waar ze ooit bij had gewoond hadden steeds iets anders gezegd. Ze had zichzelf weleens vergeleken met andere paarden, en ze vond zelf dat ze toch wel aardig leek op een tinker. “Ik geloof dat ik een tinker ben.” Ze keek eens naar Painted. Hij had wel iets weg van een fries, maar met nog wat erdoor. “En jij bent een fries?” Besloot ze toen maar. Ze hoopte dat ze de rest vanzelf wel zou horen.

“Je gelooft het, dus je weet het nog niet zeker?” Zei Painted grijnzend. “Nope, ik heb geen idee.” Zei Courage. Painted zei grinnikend dat hij een ‘soort van’ fries was. ''Mijn moeder was een warmbloed gekruist met een fries, mijn vader was een Andalusier'' Zei hij, terwijl hij rilde bij het woord vader. ‘Niet vragen, niet naar vragen, absoluut niet naar vragen. Vraag er niet naar.’ Dacht Courage, terwijl ze moeite deed om niet te vragen waarom hij rilde bij zijn vader. Ze richtte haar aandacht op iets anders. Drie rassen door elkaar? Dat had Courage nog nooit gezien. Nou ja, het was zo, dus ze vroeg er niet naar. In plaats daarvan bekeek ze Painted nog een keer nauwkeurig, en probeerde zijn leeftijd te raden, iets waar ze echt slecht in was. “ Je bent ongeveer vier?” Vroeg ze, na daar uitvoerig over nagedacht te hebben.

“Nope, ik heb geen idee.” Hij glimlachte. Hij mocht haar wel. “ Je bent ongeveer vier?” vroeg de merrie na een poosje. Painted knikte. ''4 jaar en 7 maanden'' antworde hij iets te precies. Hij grinnekte. ''En jij?'' Hij bekeek zichzelf nogmaals en keek toen weer naar de merrie. Ze had duidelijk nog iets te vragen. ''Is er nog iets wat je wilt vragen, misschien?'' zei hij glimlachend. Hij hief vrolijk zijn hoofd op en schudde zichzelf helemaal uit. Zijn staart zwiepte tegen zijn been. Hij sprong een stap naar voren. ''Wat was dat?!" Riep hij half gillend. Toen hij merkte dat het zijn eigen staart was, grinnekte hij, ''Oh,grapje'' vervolgde hij blozend.
[ Flut.]

Painted was inderdaad ongeveer vier. Vier jaar en zeven maarden om precies te zijn. Courage had geen idee hoe je dat zo nauwkeurig bij kon houden. “En jij?” Vroeg hij. “Ik ben 4 en nog wat maanden, geen idee hoeveel.” Zei ze grinnikend. Painted keek naar zichzelf en toen naar haar. ''Is er nog iets wat je wilt vragen, misschien?'' Vroeg Painted met een glimlach. Oh god, oh god, oh god, hij kon het aan haar zien. De vraag die ze had willen stellen over zijn vader. Hij had het gewoon gezien. Ze besloot maar gewoon een andere vraag te stellen. “Hoe komt het dat jij je leeftijd zo precies weet?” Vroeg ze daarom maar. Ze keek naar hem, en zag dat hij zichzelf helemaal uitschudde. Opeens begon hij half gillen te roepen ‘Wat was dat?!’ Courage wist niet waar hij het over had, maar door zijn toen sloeg de schrik haar om het hart. Lichtelijk in paniek keek ze in het rond, op zoek naar de bron van Painted’s angst, maar ze kon hem niet vinden. Toen realiseerde ze zich dat het waarschijnlijk was gekomen van zijn staart die even daarvoor tegen zijn been wat gezwiept. Hij begon te grinniken. “Oh, grapje.” Zei hij blozend. Courage begon te lachen. “Kluns!” Lachte ze.

Painted lachte net zo hard met haar mee. Toen werd hij weer rustig. “Je wou vast weten waarom ik het niet graag over mijn vader heb.” Zei hij, terwijl hij naar de grond keek. Courage had een vermoeden dat dit weer niet een heel erg vrolijk verhaal zou worden. “Vandaag maak ik een uitzondering.” Zei hij, alsof hij vertelde dat ze naar het circus mocht. In het circus werken had haar altijd leuk geleken. “Ik haat mijn vader, een pure slechterik en een pure moordenaar.” Hij haalde zijn schouders op, en fluisterde iets waar de woorden ‘almost, ‘killed en ‘sister’ in voorkwamen. Courage vroeg niet door, want voor het zelfde geld had ze het verschrikkelijk verkeerd verstaan. Ze besloot op een ander onderwerp over te gaan. Ander onderwerp, ander onderwerp, ander onderwerp. Ze kon niets verzinnen. Wanhopig zocht ze naar een onderwerp om over te praten, maar ze kon niets verzinnen. “Heftige geschiedenis heb je.” Zei ze toen maar. Ze meende het ook wel, maar hierdoor kwam het onderwerp weer ter sprake en ze wist niet of Painted wel zin het om het er nog langen over te hebben.

Courage dacht na. Of er nog nieuws was vandaag? Ongetwijfeld, maar daar was zij niet van op de hoogte. “Ik heb geen idee.” Zei ze eerlijk. Ze glimlachte verontschuldigend. “Heb je een partner?” Zei Painted plotseling. “Niet te intiem gaan denken.” Fluisterde hij er blozend achteraan. “Dat was ik eigenlijke helemaal niet van plan.” Zei Courage lachend. “Maar nee, ik heb geen partner.” Zei ze, nog steeds met een lach in haar stem. “Jij wel?” Vroeg ze “Niet te intiem gaan denken!” Voegde ze er plagend aan toe. Nieuwsgierig keek ze hem aan.

“Jammer.” Antwoordde Painted zacht. Courage wist niet waarom het jammer was. Zelf had ze er weinig problemen mee. Painted lachte hard om haar opmerking en knikte. “Nee, helaas niet.” Zei hij, terwijl hij breed grijnsde, en vervolgens zuchtte. “Heb je er spijt van dat je geen partner hebt?” Ze kon het zich moeilijk vorstellen, maar het was niet onmogelijk. Daar waar zij geen behoefde had aan een partner en wel zou zien wat de tijd zou brengen, waren er ook andere paarden die wanhopig op zoek waren.

“Heb je er spijt van dat je geen partner hebt?” Spijt was een groot woord. Maar wat had hij echt, nu hij geen partner had? Een leeg hart. Geen liefde meer. Terwijl hij het toch erg nodig had. ''Nee, geen spijt, maar wel een leeg hart'' antwoorde hij. Hij hield zijn neus iets meer naar de lucht en staarde er naar. Het was even goed nog mooi weer, maar het leek al slechter te worden. Misschien kwam het omdat het herfst was. Ah! Hij wist nog een onderwerp! ''Ik heb gehoord dat éene satan een slechte kudde had overgenomen'' vroeg hij. Hij vertelde het wel zo simpel, maar het was meer een vraag. Wie was die satan en welke slechte kudde? Tot nu toe had hij nog maar 1 slecht paard ontmoet en wat er met hun gebeurd was, wist hij niet meer...

“Nee, geen spijt, maar wel een leeg hart.” Zei Painted. Courage was onder de indruk. Het klonk heel filosofisch. Painted hield zijn neus in de lucht en keek naar de lucht. Courage keek ook. Het weer was mooi, maar het leek erop dat het dat niet heel erg lang zou blijven. Het was ook herfst, dus dat was niet zo heel gek. “Ik heb gehoord dat ene Satan een slechte kudde had overgenomen.” Vroeg Painted. Voor Courage klonk het alsof hij niet wist wie Satan was, en welke kudde er bedoelt werd. “Ik denk dat ik wel weet wie dat is, en welke kudde er bedoelt word. Het is van de Horcrux, een slechte kudde, die nu dus onder leiding staat van Satan, een slecht paard, wat logisch is.” Legde Courage uit. “Ik heb het ook gehoord.” Zei ze

Painted haalde zijn schouders op. Hij probeerde geïnteresseerd te kijken, maar Courage zag een vlaag van verveling in zijn blik doorschemeren. “Oké.” Antwoorden hij. Nu wist ze zeker dat hij verveelt was. Korte antwoorden vond ze daar altijd al een teken van. “Ik verveel je, hè?” Vroeg ze. Ze keek omhoog. De lucht was grijs geworden en het ze voelde kleine druppels op haar lichaam vallen. Fijn, regen, echt precies waar ze zin in had. Ze zuchtte diep. Ze hield niet heel erg veel van regen. Ze moest dan altijd weer opdrogen en daar had ze geen geduld voor.

Painted glimlachte. “Jij zal me nooit vervelen.” Zei hij. Courage voelde een golf van geluk haar overspoelen. Dit was één van de liefste dingen die iemand ooit tegen haar had gezegd, voor zover iemand ooit iets liefs tegen haar had gezegd. Ze begon te blozen. “Dankje.” Zei ze zachtjes. “Moeilijk stilstaan, voor een paard met ADHD.” Grinnikte hij. “Heb jij ADHD?” Vroeg Courage verrast. Ze had nog nooit een paard ontmoet met ADHD, en wist eigenlijk niet eens dat dat mogelijk was. Painted grinnikte. Courage wist niet waarom, maar het was vast grappig. “Is er iets aan te doen?” Vroeg ze.

{9. Geluk}